Πισθάγκωνα δεμένος

Σ’ έφτυσε, λοιπόν, καταπρόσωπο, Αττίλα,
ο δεκαεννιάχρονος.
Κι εσύ; Εσύ, τί άλλο; Τον πυροβόλησες,
πισθάγκωνα δεμένο.
Τάχα τον σκότωσες.
Τάχα πόνεσε ο Ελλήσποντος, από το μαστίγιο
τού Ξέρξη.
Να ήταν, άραγε, ξανά, οι δύο κόσμοι;
Ξανά, το «περισσότερη τιμή τούς πρέπει»,

εκείνους τούς ελάχιστους «πολλούς»
που κάτι «Μήδους»
που «επιτέλους θα διαβούνε»
ξανά
και ξανά
κατάμουτρα τούς φτύνουν;
Θα το νιώσεις άραγε ποτέ, Αττίλα,
θα το ψυχανεμιστείς, ίσως,
πως ο πισθάγκωνα 19 χρονών δεμένος
φτύνοντάς σε κατάμουτρα
ποτέ δεν πεθαίνει;
Ποτέ.

Άντης Ροδίτης

http://olympia.gr/2013/08/04/%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82/