Δεν δίστασε να συγκρουσθεί με φίλους αγαπητούς προκειμένου να κάνει αυτό που θεωρούσε σωστό. Δεν δίστασε να συνεργασθεί με ανθρώπους που πριν λιγο καιρό τον έβριζαν όταν νόμιζε ότι αυτό απαιτούσε το συμφέρον της χώρας. Ηταν αυτός που πριν 36 χρόνια μίλησε για “ξεπερασμένες ετικέττες της Δεξιάς και της Αριστεράς”. Ηταν αυτός – ο άνθρωπος του “ανήκομεν εις την Δύσιν”- που έβγαλε την χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Σκληρός με τον εαυτό του, “στέγνωσε τη ψυχή του” προκειμένου να επιτελέσει αυτό που μέσα του ένιωθε σαν καθήκον προς το Εθνος. Ρεαλιστής και ταυτόχρονα οραματιστής ονειρεύτηκε μια Ελλάδα ενταγμένη στην Ευρώπη , Δημοκρατική κι ευημερούσα. Και για το όραμα του δούλεψε. Αξιώθηκε να δει το όραμα του να γίνεται πραγματικότητα. Αξιώθηκε να γίνει Πρωθυπουργός και Πρόεδρος Δημοκρατίας. Πάνω απ΄όλα όμως αξιώθηκε την αγάπη του κόσμου αλλά και την – έστω με καθυστέρηση- αναγνώριση από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Χωρίς να είναι αυτό που λέμε διανοούμενος δημιούργησε σχολή σκέψης και πολιτικής πρακτικής (κι ας νομίζουν μερικοί ότι το “καραμανλικός” ήταν μόνο αφελής έκφραση προσωπολατρείας). Ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του. Μα δεν χάιδεψε ποτέ τ΄ αυτιά του κόσμου για να την κερδίσει. Ηθελε ν΄ αφήσει “καλό όνομα” , επειδή θα είχε προσφέρει στον τόπο,επειδή θα είχε αποδειχθεί χρήσιμος, όχι αρεστός. Δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται με αγάπη , πόσοι τον νοσταλγούν ή πόσοι θα τον νοσταλγήσουν. Δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ . Ισως γιατί όχι μόνο στην πολιτική “υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και άλλα που γίνονται και δεν λέγονται”
Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής “έφυγε” στις 23 Απριλίου 1998
ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ -firiki2010
