Το υπάρχον μνημόνιο τελειώνει την Άνοιξη του 2014. Θυμηθείτε λοιπόν αυτές εδώ τις γραμμές. Θα υπάρξει και νέο μνημόνιο και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι πότε θα πάμε έτσι. Και το χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο επειδή θα το επιβάλει η τρόϊκα, αλλά επειδή θα παρακαλέσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα να επιβληθεί.
Ο ελληνικός λαός εγκλωβίστηκε έντεχνα μέσα σε ένα τρίγωνο από το οποίο δεν μπορεί εύκολα να ξεφύγει και μέσα στο οποίο έχει αδρανοποιηθεί. Στη μια γωνία του τριγώνου βρίσκεται το τεράστιο δημόσιο χρέος και η αδυναμία εξυπηρέτησής του που μας πέταξε έξω από τις αγορές. Στην άλλη βρίσκεται η απειλή εξόδου από το ευρώ και ίσως και από την ΕΕ. Στην τρίτη γωνία βρίσκεται η συνειδητοποίηση όλων μας ότι πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, όλων εκείνων που μας έφεραν στο σημερινό χάλι. Αν σπάσει μία από τις τρεις γωνίες αυτόματα θα σπάσει έτσι ή αλλιώς και ο εγκλωβισμός.
Ως μοναδική λύση μέσα σ’ αυτόν τον εγκλωβισμό παρουσιάζεται το μνημόνιο. Με βάση αυτό, κατ΄αρχήν εξυπηρετείται το δημόσιο χρέος το οποίο έτσι θεωρείται βιώσιμο. Επιπλέον παραμένουμε στο ευρώ και ταυτόχρονα επιβάλλονται αναγκαστικά οι υποτιθέμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές, κάτω από τις εντολές και την επίβλεψη της τρόϊκας. Έτσι το πολιτικό σύστημα προπαγανδίζει ως μοναδική και αναγκαία λύση το μνημόνιο και φυσικά την παρουσία της τρόϊκας στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση μας λένε, ενώ ταυτόχρονα αυτή η προπαγάνδα αδρανοποιεί πλήρως το λαό.
Τι παίζεται όμως πίσω από την τρόϊκα και το μνημόνιο;
Παρακολουθούμε εμβρόντητοι ότι πίσω από το μνημόνιο και την τρόϊκα έχει κρυφτεί το σάπιο κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας το οποίο εξακολουθεί να επιβιώνει και να κερδίζει σε βάρος των ανθρώπινων ζωών και περιουσιών που χάνονται. Στην πραγματικότητα, κανένα μνημόνιο και τρόϊκα δεν ήταν απαραίτητα προκειμένου να απεγκλωβιστεί ο λαός από το πιο πάνω τρίγωνο στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Μόνοι μας ως κράτος μπορούσαμε (και ακόμα μπορούμε) να κάνουμε τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε να ικανοποιηθούν οι δύο άλλες παράμετροι και να φύγουμε από τον εγκλωβισμό. Δεν μιλάμε φυσικά και για πολλές άλλες δυνατότητες που έχουμε. Όμως το πολιτικό σύστημα, αντί να κάνει ένα δικό του εθνικό σχέδιο δράσης και να το εφαρμόσει αντίθετα επιμένει στο μνημόνιο. Γιατί άραγε;
Τι θα γινόταν λοιπόν, αν το πολιτικό σύστημα αποτολμούσε μόνο του (χωρίς να κρύβεται πίσω από την τρόϊκα) να επιφέρει οποιαδήποτε από τις λεγόμενες «διαρθρωτικές» αλλαγές (απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, υπερφορολόγηση, χαράτσια, εκποίηση δημόσιας περιουσίας κ.λ.π.), οι οποίες ικανοποιούν συγκεκριμένα συμφέροντα και καμία φυσικά σχέση δεν έχουν με πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές; Αντιλαμβανόμαστε προφανώς όλοι ότι, το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί, είναι να το πάρει ο λαός στο κυνήγι με τα παλούκια και τις πέτρες. Εννοείται ότι θα γκρεμίζονταν όλα (ολιγαρχία, θεσμοί κ.λ.π.) και θα ο λαός θα εγκαθιστούσε άλλους θεσμούς και πρόσωπα.
Ε, λοιπόν, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει η κατεστημένη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Στην πραγματικότητα βρήκε καταφύγιο σωτηρίας στην αγκαλιά της τρόϊκας και κρύβεται πίσω της. Μόνη της θα επιδιώξει με κάθε τρόπο να υπογραφεί και νέο μνημόνιο ώστε να διατηρήσει το λαό εγκλωβισμένο και να διαιωνίσει την παραμονή της στην ηγεσία της χώρας.
Πέτρος Χασάπης
