Ζω σε μια χώρα όπου δεν φταίω ποτέ εγώ. Φταίει πάντα ο άλλος. Και πρέπει να τον κριτικάρουμε, να τον φτύσουμε, να τον απολύσουμε.. να του ρίξουμε μια για να μάθει. Κι αν τον δούμε να πονάει, να πεινάει, να ψοφάει στο κρύο ακόμη καλύτερα. Έφταιγε! Περνούσε καλά ο γείτονας.. να του βγει το μάτι!
Φταίει πάντα ο άλλος και τον δείχνουμε να έτσι με το δάχτυλο! Είσαι δημόσιος υπάλληλος ρε φίλε; Εγώ σε πληρώνω.. ποιός; ο ιδιωτικός! Φύγε από τη μέση και θα διορθωθούν όλα. [όπου ιδιωτικός βλέπε μικρομεγαλοεπιχειρηματίας που δεν έχει πληρώσει ποτέ φόρους, μα ποτέ]
Μας έχει μείνει από τον εμφύλιο να χωριζόμαστε στη μέση; Ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοαριστεροί και φιλοδεξιοί, Βροντάτσηδες και Φουρτουνάτσηδες..
Έλεος.. έλεος πια.. κανείς δε μπορεί να καταλάβει ότι το να βγει το μάτι του γείτονα στραβώνει κι εμένα; Μας στραβώνει όλους; Και κάνει τη χώρα μονόφθαλμη;
Υποβαθμιστήκαμε κι υποβαθμιζόμαστε.
Είναι πολλές μα πάρα πολλές φορές τελευταία που δεν νιώθω να ζω σε δημοκρατικό κράτος. Πίκρα.. μαύρο.. χούντα (αλήθεια ποιός φανταζόταν ότι θα ξαναχρησιμοποιούσαμε αυτές τις λέξεις που ήταν κάποτε και είναι ακόμη γροθιά στο στομάχι)!
Και κάτι άλλο.. σε κάθε τομέα υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι μα κυρίως και δικοί μας άνθρωποι, της διπλανής πόρτας.. δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια, δεν είναι δίκαιο να τους παίρνει όλους η μπόρα
υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, να ξεδιαλέξεις το χλωρό από το ξερό. Πιό δίκαιοι, πιο δημοκρατικοί..
Αλλά για ποιά δημοκρατία μιλάμε όταν κάποιοι κλάδοι που τόλμησαν να απεργήσουν πριν λίγο καιρό επιστρατεύτηκαν!
με το φεγγαρι αγκαλια
