Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Τι θα πει έτσι είναι,
τι θα πει μη μιλάς – έτσι είναι η ζωή
η ζωή είναι δικιά μας
και γεννάει και παιδιά – με γερά φτερά…
Άρης Δαβαράκης : Έτσι είναι η ζωή (τραγούδι)
Σε αποκαλούν η χαμένη γενιά. Εσένα τον εικοσάρι, τον τριαντάρι, εσένα που μόλις άρχισες τον αγώνα σου για τη ζωή.
Πρόσεξε λοιπόν, τη παγίδα. Σε αποκαλούν ξοφλημένο, εσένα που έχεις τη φυσική και τη ψυχική δύναμη να στύψεις τη πέτρα στο χέρι σου. Θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις ξοφλημένος. Σε συμπονούν, σε οικτίρουν!
Πρόσεχε! Αν σε πείσουν ότι είσαι για οίκτο και για ελεημοσύνη, πάει, τόχασες το παιχνίδι.
Δε σου λένε ΑΓΩΝΙΣΟΥ!, Διότι είναι αυτό που δε θέλουν. Διότι σε θέλουν να είσαι ακριβώς αυτό που σε
περιγράφουν : «ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ»!
Σε θέλουν «ενεργητικό» πολίτη, αλλά, «ενεργητικό» χωρίς να χαλάς τη «δημόσια τάξη» με απεργίες, με διαδηλώσεις, διότι, τα προβλήματα «δε λύνονται έτσι». Σε θέλουν να «διαμαρτύρεσαι» καθισμένος στο σαλόνι του σπιτιού σου : εκεί πες ό,τι θες, εκτονώσου ό,τι θες, φασκέλωσε όσο κι όποιον θες. Αλλά εκεί, κι ως εκεί! Δημόσια, δεν έχουν νόημα οι «παλιές μέθοδοι αντίστασης και διαμαρτυρίας», κι όταν που και που γίνονται και τέτοιες, πρέπει όλα να θυμίζουν σχολική εκδρομή, με τάξη και στη σειρά.
Η γενιά της ανεργίας, του εξευτελισμένου μεροκάματου, η γενιά που τα παιδιά σου λιποθυμάν από τη πείνα, η γενιά που αντί να πιάσει το ταύρο από τα ακέρατα, να στήνεται στις ουρές, μαζί ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΕΝΙΑ, με τα χέρια υψωμένα στον αέρα να πιάσει καμιά πατάτα που πετάν από κάποιο φορτηγό.
Προσπαθούν να σε πείσουν ότι θα πρέπει να υπομονεύεις έως ότου τα πράματα φτιάξουν. Πότε; σε 2, σε 4 σε 6 σε 8 χρόνια και βλέπουμε. Ακόμα κι αν βρίσκαν 100.000 θέσεις εργασίας κάθε χρόνο, θα χρειαστούν 15 ως 20 χρόνια για να απορροφηθούν όλοι οι άνεργοι, ακόμα κι αν από σήμερα ακόμα είχαμε μηδέν νέους ανέργους.
Κι όλο αυτό το διάστημα φυσικά, ν’ αποδεχτείς τη νένα τάξη πραγμάτων, που είναι να δουλεύεις σα σκλάβος για μεροκάματα τριτοκοσμικά.
Δεν είσαι χαμένη γενιά.
Θέλουν να σε πείσουν ότι είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ να αποδεχτείς τη τραγική σου μοίρα, εσύ, που μπορείς να πιάσεις τη πέτρα και να τη στύψεις.
Με τους κάνεις τη χάρη.
Αγωνίσου!
Η γενιά μου έκανε τεράστια κι εγκληματικά λάθη : όμως, στα νιάτα μας, ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ. Προδώσαμε τον αγώνα μας, ναι, αλλά αυτό δε διαγράφει τη προηγούμενη πραγματικότητα. Διδάξου : αγωνίσου ΚΑΙ ΜΗ ΠΡΟΔΩΣΕΙΣ τον αγώνα σου, να το χρέος σου, να ο στόχος σου. Αγωνίσου να διαψεύσεις όσους προσπαθούν να στρώσουν τη χαλί της χαμένης γενιάς. Πάρτο και πέταξέ το και στρώσε το δικό σου χαλί.
Η απάθεια δεν είναι λύση, η αποδοχή του Μοιραίου είναι για όσους έχουν φιλιωθεί με το θάνατο και την ιδέα του θανάτου. Είσαι όμως, απευθύνομαι σε σένα, το νέο, πολύ μικρός ακόμα για τέτοιες φιλίες. Εσύ πρέπει να λες : «Με θεωρείτε ξοφλημένο; Λοιπόν, θεωρώ ξοφλημένη τη πρόβλεψή σας» «Θεωρείτε ότι θ’ αποδεχτώ τη ζούγκλα μου ετοιμάζετε και την ονοματίζετε «κοινωνία»; Σας λέω τούτο : Θ’ αγωνιστώ για να βρω και να ξαναπάρω ΣΥΝΤΟΜΑ όσα μου ανήκουν κι εσείς μου κλέψατε : μεροκάματα αξιοπρέπειας, δικαιώματα ανθρώπινα κι όχι δικαιώματα κατώτερα κι απ’ αυτά των ζώων» «Θεωρείτε ότι γενιά μου θα περάσει στο ντούκου ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ του δημόσιου πλούτου και χρήματος; Σας λέω, ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ»
Διαγράψτε από το κατάλογο των συνομιλητών τους τούς ψοφοδεείς, που σας ζητούν, εσάς τους νέους, αντίς να πιάσετε τον ταύρο απ’ τα κέρατα, να κάθεστε ήσυχα και να υπομονεύετε. Η υπομονή είναι αρετή εκεί που πρέπει. Όταν όμως η αθλιότητα έχει μπει σπίτι σας και σας το κλέβει, όταν έχει μπει στη τσέπη σας και σας τη ξαλαφρώνει, όταν έχει μπει ση δουλειά σας και σας πετάει έξω, όταν σας έχει πάρει τα πάντα και από πάνω σας βάζει βάρη σα να μην σας είχε πάρει τίποτα, όταν η πατρίδα έχει παραδώσει τα κλειδιά τής ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειάς στο νέο ξένο Κατακτητή, εδώ, τη μόνη υπομονή που σου απομένει να κάνεις είναι να πεθάνεις ήσυχα – ήσυχα, να εξαθλιωθείς ακόμα περισσότερο.
Όλους αυτούς που σας μιλάνε για υπομονή, να τους ρωτάτε, ένα – ένα :
«Έχεις παιδιά;»
«Έχεις σπίτι;»
«Έχει δουλειά;»
Μιλάτε μόνο μ’ όσους σας απαντήσουν : «Έχω»
Ρωτάτε τους :
«Λιποθυμούν τα παιδιά σου από πείνα; Όχι; Παράτα τις συμβουλές. Θέλω να μιλήσω με κάποιον που μου υποδείχνει υπομονή, και τα παιδιά του λιποθυμούν από πείνα.»
«Σου πήραν το σπίτι; Όχι; Παράτα τις συμβουλές. Θέλω να μιλήσω με κάποιον που μου υποδείχνει υπομονή, και είναι πια άστεγος.»
«Είσαι άνεργος; Όχι; Παράτα τις συμβουλές. Θέλω να μιλήσω με κάποιον που μου υποδείχνει υπομονή, και δεν έχει σεντς στη τσέπη του, αλλά, παρ’ όλα αυτά, πρέπει κάτι να φάει αυτός και η φαμίλια του, πρέπει να πληρώσει το φάρμακό του, πρέπει να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ.»
Ρωτήστε τους : «Εσύ ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ, πόσο καιρό θάντεχες;» Κι απ’ την απάντηση που θα σου δώσει, όποια κι αν είναι, αποφάσισε αν είναι τουλάχιστον έντιμος απέναντί σου όταν σ’ απαντά ή αν σε κοροϊδεύει, και σ΄ αυτή τη τελευταία περίπτωση, είναι δική σου απόφαση τι θα κάνεις το σάλιο σου.
Μην αφήνετε να πάνε τη κουβέντα εκεί που θέλουν, εκεί που τους συμφέρει. Να τη πάτε εκεί που συμφέρει εσάς.
Το ερώτημά σου, μην επιτρέψεις να είναι ένα ερώτημα ψοφοδεές, ενδοτικό, ένα ερώτημα που να αποζητά μια δικαιολογία γιατί είσαι τάχατες ένας ανήμπορος, ένας τάχατες ψυχικά σακάτης, που άλλη διέξοδο δεν έχεις παρά να παραδώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΕΥΛΕΥΘΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ. Απόρριψε τους ορισμούς της υποτέλειας.
Το ερώτημά σου πρέπει να είναι γενναίο, αγωνιστικό, πολεμικό, ρωμαλέο (δεν άκουσες τάχατες από τόσους και τόσους που δηλώνουν πως βρισκόμαστε σε «πόλεμο»;
Μη ζητάς πληροφόρηση, μια τυπική πληροφόρηση : ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 35 ΧΡΟΝΙΑ, ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ από το πολιτικό σύστημα που διαφέντευε και διαφεντεύει τη ζωή σου, και που σε κατάληξε, μας κατέληξε όλους, με τα πόδα ψηλά και το κεφάλι μέσα στο βόθρο. Το κάθε σου ερώτημα πρέπει να είναι και μια ΔΙΚΑΙΗ ΜΑΧΑΙΡΙΑ, τη στιγμή, που σήμερα, δέχεσαι μια εγχείρηση ως «ασθενής», από γιατρούς που δε χρησιμοποιούν ούτε αναισθητικό, που πα να πει, οι μαχαιριές που σου καταφέρνουν είναι αλλεπάλληλες και οδυνηρές.
Πού πήγε το δημόσιο χρήμα, ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ, το ίδιο και η δημόσια περιουσία, αν πήγε με τρόπο νόμιμο, ποιοι είναι αυτοί που δε μετείχαν στα δημόσια βάρη κατά παράβαση των νόμων, επειδή απόκρυπταν εισοδήματα ή επειδή δεν κατέβαλαν τα οφειλόμενα, γιατί σε τούτο το τόπο, κάθε δημόσιο έργο στοίχιζε και στοιχίζει πολλαπλάσια απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, γιατί σε τούτη τη χώρα στο χώρο της υγείας όλα στοίχιζαν πολλαπλάσια απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ : ποιοι εισέπρατταν το ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΕΡΔΟΣ, με ΟΝΟΜΑΤΑ. Απαίτησε ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Τριάντα πέντε χρόνια, κοντά 12.700 μέρες! : Ρώτα : τι έκανε ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, με εν πολλοίς, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ στο επίπεδο των πολιτικών ηγεσιών των κομμάτων εξουσίας, αυτές 12700 μέρες και δεν «μπόρεσε» να έχει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα ΕΣΤΩ Σ’ ΈΝΑ ΤΟΜΕΑ;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στη φοροδιαφυγή που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στην εισφοροδιαφυγή που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στο λαθρεμπόριο (π.χ. καυσίμων) που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στο πάρτι του κυκλώματος της υγείας που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στις υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, τι ισχύει σήμερα στη μεγάλη διαπλοκή που να μην ίσχυε τότε;
Σε 12.700 μέρες, αναμονής να λειτουργήσει το Κράτος Δικαίου, που παρέπαιε στο τομέα αυτό : άλλοτε η δικαιοσύνη του χρησιμοποιούσε γυμνό σπαθί (κύρια για τα συνήθη υποζύγια), έχοντας ξεχάσει τη ζυγαριά και το πανί που καλύπτει τα μάτι, άλλοτε κρατούσε ζυγαριά και είχε δεμένα τα μάτια μα δεν είχε σπαθί κι ήταν μια δικαιοσύνη αδύναμη, αναποτελεσματική, άλλοτε κράταγε Σπαθί και Ζυγαριά και είτε είχε τα μάτια ορθάνοιχτα και η ζυγαριά και το σπαθί βάραιναν ή αλάφρωναν ανάλογα με το «βάρος» του κατηγορούμενου ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ της προς εκδίκαση ΠΡΑΞΗΣ, είτε είχε το μαντήλι, αλλά, είχε κρυφά ανοίγματα για κλεφτές ματιές. Και βεβαίως, υπήρξαν και στιγμές που δόξασαν τη Δικαιοσύνη. Χρέος λοιπόν, οι στιγμές «δόξας» της Δικαιοσύνης να μην είναι στιγμές και Η ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ!
Ρώτα : τι κάνατε για όλα αυτά, και για πολλά άλλα ακόμα;
Πολύ φοβούμαι πως ΙΣΩΣ τότε, να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα! Που πάει να πει, ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ της ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ.
Τι κάνανε λοιπόν; Τα καταγγέλλανε;
Αυτός όμως είναι ο ρόλος της εξουσίας; να καταγγέλλει; Αυτός είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης και των δημοσιογράφων. Ο ρόλος της εξουσίας να ασκεί πολιτική και να επιλαμβάνεται στη λύση προβλημάτων : όχι να τα περιγράφει και πολύ περισσότερο να τα καταγγέλλει! Ο ρόλος της εξουσίας είναι να αρπάζει το Σπαθί της Δικαιοσύνης, και με γνώμονα τη Ζυγαριά και οδηγό την Αμεροληψία, που πα να πει έχει μαντήλι στα μάτια, να αναδεικνύεται ο πρώτος εχθρός της αδικίας και της ανομίας! Αν ισχυριστώ ότι ισχύει (γενικώς) αυτό, κινδυνεύω, όποιος θα μ’ αναγνωρίσει αύριο μεθαύριο στο δρόμο, να μου «κεράσει» κανένα κεσεδάκι γιαούρτι, κι όπως σε ατομικό επίπεδο, έχω μηδενικό σθένος αντίδρασης όταν ο επιτιθέμενος έχει δίκιο, δε θ΄ αντιδράσω κι όλας.
12.700 μέρες, η εξουσία περισσότερο κατάγγελνε και λιγότερο επενέβαινε. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΑΚΛΩΘΟΥΝΤΑΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΠΙΛΥΟΝΤΑΝ.
Όμως ΓΙΑΤΙ;
Ήταν ανίκανοι;
Ήταν διαπλεκόμενοι;
Ή κάτι άλλο;
Δώσε εσύ την απάντηση!
Μη κάνεις το λάθος των προηγούμενων γενιών : μη δώσεις λευκή επιταγή σε κανέναν, και κυρίως δυό πράματα πρόσεχε.
Πρώτο, να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ σε ΜΕΓΑΛΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, να ερωτάσαι : δημοψηφίσματα για τα μεγάλα σημερινά εθνικά ή κοινωνικά θέματα, και γι κάθε άλλο μεγάλο αυριανό θέμα. Όχι να πεις τη γνώμη σου : ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΣΟΥ. «Μεγάλο» θέμα είναι ότι επηρεάζει αποφασιστικά τη ζωή της κοινωνίας συνολικά. Μην αφήνεις τα μεγάλα ζητήματα να τα διαφεντεύουν δέκα ή είκοσι άτομα που λέγονται πολιτικές ηγεσίες, κι ακολούθως με την εξευτελιστική διαδικασία της «κομματικής πειθαρχίας, να ντύνουν με νόμους τις επιλογές τους. Π.χ., να έχουν την εντολή σου αν θέλεις το Μνημόνιο, και με ποιους όρους το θέλεις, να έχουν την εντολή σου αν πρέπει ή όχι να εκχωρήσουν την εθνική κυριαρχία, να έχουν την εντολή σου αν θέλεις να ισχύει το άρθρο του Συντάγματος που προνοεί για τις ευθύνες των υπουργών ή το άρθρο που παρέχει ασυλία στους βουλευτές, κι αν ναι με ποια μορφή και με σε ποια έκταση, να έχουν την εντολή σου, αν θέλεις να μετατρέψεις τη κοινωνία, τη κοινωνία ΣΟΥ, σε πολυπολιτισμική, και θα είσαι ΕΣΥ που θα δώσεις τον ορισμό της πολυπολιτισμικότητας και την έκτασή της ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ, κι όχι μια ιδεολογική παρέα με αμφίβολη τη κοινωνική της αποδοχή, για να μη πω ανύπαρκτη ουσιαστικά, να έχουν την εντολή σου αν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του ή όχι, να έχουν την εντολή σου αν θα δεχτούμε το όποιο όνομα των Σκοπίων εφ’ όσον θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία», να έχουν την εντολή σου για την ιδιωτικοποίηση ή όχι στρατηγικών ή οικονομικά ή κοινωνικά επωφελών δημόσιων οργανισμών, κ.λπ. Δεν υπάρχει ΣΗΜΕΡΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ πολιτική ηγεσία, που ο λαός ή η κοινωνία να εμπιστεύεται με μια μεγάλη πλειοψηφία, ως ικανή ή αξιόπιστη να φέρει σε πέρας κατά τρόπο εθνικά ωφέλιμο τα μεγάλα εθνικά θέματα.
Δεύτερο, μη διστάσεις, μόλις διαπιστώσεις ότι έκανες ένα λάθος, να το εγκαταλείψεις : η γενιά μου, π.χ., ακριβώς αυτό δεν έκανε : τριάντα πέντε χρόνια, να ψηφίζει εναλλάξ ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας της περιόδου αυτής, και την επομένη να τα βρίζει και τα δύο! Ας το πω : παραλογισμός, για να μη πω τίποτα βαρύτερο. Αν η Αθλιότητα έχει μια τεράστια γλώσσα, είναι γιατί εμείς το επιτρέψαμε, με την ανοχή μας. Εμείς, η δική μου γενιά, με τα λάθη της και την ανοχή της, τούτη τη γλώσσα της Αναίδειας και της Αθλιότητας, την εξέθρεψε. Το λάθος μας είναι ότι δεν πήραμε ένα ψαλίδι να τη κόψουμε τούτη τη γλώσσα. Τουλάχιστον μη την εκθρέψετε εσείς, επαναλαμβάνοντας λάθη παλιά.
Και κυρίως : μη πέσετε στη παγίδα του μίσους. Δε μισεί όποιος αγωνίζεται δίκαια. Άλλο πράμα το πάθος κι η αγωνιστικότητα, κι άλλο πράμα το μίσος. Το μίσος εύκολα μπορεί να σε ξεστρατίσει απ’ το στόχο.
Προς τα πού να πας;
Με ποιον να πας;
Προς τα πού να πας θα σου πω : Όχι κατά κει που σου δείχνει το δάχτυλο της Αθλιότητας και της Παρακμής, αυτών που σ’ έφεραν στο σημερινό σου χάλι. Το δάχτυλο του υπεύθυνου πολιτικού συστήματος –και ιδίως αυτού που άσκησε εξουσία- της καταστροφής σου, δεν είναι αυτό που θα πρέπει να σου παίζει ακόμα και τώρα το ρόλο του οδηγητή.
Με ποιον να πας;
Αυτό είναι χρέος σου να το ψάξεις και να το επιλέξεις μονός σου. εγώ μπορώ να σου πω μονάχα τούτο. Μη πορευτείς μ’ όσους σε πόρεψαν στο χαμό σου, έχοντας στα χέρια τους, τριανταπέντε πια χρόνια τη ηνία τούτης της χώρας, και σ’ όσους σπεύδουν να συμμαχήσουν μαζί τους.
Θέσε αμείλικτα ερωτήματα. Μη φοβάσαι το ερώτημα. Ταλαιπώρησέ το. Κύρια όμως μη ξευτελίσεις το ερώτημα, διότι ανάλογη απάντηση θα λάβεις.
Γιατί έφτασα εδώ;
Πώς έφτασα εδώ;
Ποιοι μ’ ‘έφεραν εδώ;
Ρώτα…
Μα μη ρωτάς καθόλου αν δε σε καίει η επιθυμία να μάθεις και να καθορίσεις τη πορεία σου. Εδώ, δεν είναι ερώτημα πνευματικής άσκησης. Είναι ερώτημα που θα σου καθορίσει τη ζωή σου.
Θέσε τα ερωτήματα για να κατασκευάσεις, μέσα από τη φριχτή σου εμπειρία στο καιρό της κρίσης, την ευκαιρία για σένα και το τόπο σου. Κανείς απ’ αυτούς που ευθύνονται για τη κρίση, δεν είναι σε θέση να τη μετατρέψουν σε ευκαιρία. Όσοι απ’ αυτούς το υποστηρίζουν λέν ανερυθρίαστα ψέματα.
Ρώτα :
«Γιατί το παιδί μου λιποθυμάει της πείνας;»
«Γιατί έχασα τη δουλειά μου;»
«Γιατί έχασα αίφνης το σπίτι μου;»
«Γιατί μου ‘κλεψαν το μισό μου μισθό;»
Πριν βιαστείς ν’ απαντήσεις : «Φταίει η Κρίση», απάντα σε τούτο το ερώτημα : «Έκαναν μακροβούτια στις τσέπες και στα εισοδήματα των κακομοιραίων της βιοπάλης. Θαρρείς τόλμησαν να πλησιάσουν τα εισοδήματα και τις περιουσίες, εγώ δεν λέω των πολύ πλουσίων, μα εκείνων, ΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, καταγγέλλει χρόνια τώρα ως ΜΕΓΑΛΟΔΙΑΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΝΤΑΒΑΝΤΖΗΔΕΣ, που ρουφούν χρόνια τώρα άνομα δημόσιο χρήμα και περιουσία; Κι αν ΜΟΝΟ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ έπαιρναν πίσω «ΤΑ ΑΧΡΕΩΣΤΗΤΩΣ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΝΤΑ», ξέρεις πόσα λιγότερα έπρεπε να πάρουν ΑΠΟ ΣΕΝΑ, ΑΠΟ ΜΕΝΑ; Ξέρεις ότι θα έσωνες το σπίτι σου; Ότι τα παιδιά σου δεν θα λιποθυμούσαν από πείνα; Ότι η ζωή σου δε θα ρήμαζε όπως ρήμαξε;»
Α! Και κάτι ακόμα για εκείνους τους νέους πολιτικούς που δυστυχώς, σαν τους ακούς λες : «αυτά τα ακούω από τότε που γεννήθηκα, από τότε που τούτος ο νέος που τα λέει ήταν ακόμα αγέννητος»! Τέτοια φρεσκάδα ενίοτε στους νέους πολιτικούς διακρίνεις :
Προτίμησε όσους διαθέτουν ψυχές με μαύρα μαλλιά, άσχετα απ’ τα μαλλιά της κεφαλής τους. Δεν υπάρχει πιο παράταιρο θέαμα, από νέο σώμα με γέρικη ψυχή.
Ρώτα ένα τέτοιο «νέο» πολιτικό : «Για τι πράμα επαίρεσαι; Για το ότι είσαι νέος στην ηλικία, ή για το ότι ο πολιτικός σου λόγος είναι ένας υπέργηρος λόγος, αντάξιος εκείνων που έδωσαν το στίγμα της Αθλιότητας στη πολιτική και στο πολιτικό λόγο»;
Δεν είστε η «χαμένη γενιά».
Θέλουν να σας μεταβάλλουν σε «χαμένη γενιά», όλοι οι υποταγμένοι στην ηττοπαθή θεωρία του Μονόδρομου της Μιζέριας.
Λοιπόν εγώ σας λέω : Είστε η γενιά της Μεγάλης Ευκαιρίας!
Τούτο το ξοφλημένο πολιτικό σύστημα εξουσίας, μίλησε πολλές φορές μέχρι τώρα, την πρόθεσή του να μεταβάλλει τη Κρίση σε Ευκαιρία.
Τούτο βέβαια είναι το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο, μη επιδεχόμενο καμία σοβαρή αντίκρουση, διότι είναι τόσο έωλο, όσο ένας πύργος από χώμα στη παραλία. Ένα κυματάκι χρειάζεται μονάχα να τον σαρώσει.
Την Κρίση θα την κάνει Ευκαιρία, η Γενιά της Κρίσης.
Εσείς! που σας αποκαλούν «η χαμένη γενιά»!
Αυτό που πρέπει είναι να έρθει η υπόθεση στα χέρια σας.
Πώς θα γίνει αυτό;
Με τη σωστή πολιτική επιλογή! Με την δημιουργική αγωνιστικότητα. Με τη συνεχή πίεση στις πολιτικές ηγεσίες, ότι ο καιρός που ο λαός ήταν παρατηρητής πέρασε. Ο λαός πρέπει να συμμετέχει ΕΝΕΡΓΑ στις λήψεις των σημαντικών εθνικών ζητημάτων, όχι μόνο σε περιόδους κρίσεων μα και σε ομαλές περιόδους.
Μπορείτε να κάνετε την Κρίση Ευκαιρία!
Η ξένη Κατοχική Δύναμη, σχεδιάζει να βάλει τη χώρα σε ζυγό για τις επόμενες δυό – τρείς γενιές. Η Μνημονιακή Πολιτική, μας υπόσχεται να ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν το 2009, τη Δευτέρα Παρουσία. Δεν μιλάμε για μια χαμένη γενιά. Μιλάμε τουλάχιστον για δύο χαμένες γενιές.
Είναι στο χέρι σας να τους διαψεύσετε οικτρά, ή να διαψεύσετε όσους θεωρούν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος εξόν από τη δουλεία και την εξαθλίωση. Να βγούμε από τη Κρίση όχι σε μια γενιά, μα στα λίγα επόμενα 2-3 χρόνια.
Σκεφθείτε μονάχα, ότι ο Ηγεμόνας, το Βερολίνο που τέτοια σχεδιάζει για τη χώρα μας, είναι η ίδια αυτή χώρα, που αν ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ θα έπρεπε να πληρώσει για τις «αμαρτίες» της (δύο Παγκόσμιους Πολέμους), θάπρεπε να της είχαν επιβληθεί τέτοιοι όροι «εξιλέωσης» που θα χρειάζονταν σαράντα γενιές για να σηκώσουν κεφάλι. Κι όμως, ξεκινώντας από ΕΡΕΙΠΙΑ, οι Σύμμαχοι εφάρμοσαν πολιτικές που ξανάφεραν το Γερμανό σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, όχι σε σαράντα γενιές, όχι σε είκοσι, ούτε καν σε μια : σε λιγότερα από δέκα χρόνια, απ’ τη στιγμή που ο Φύρερ του Τρίτου Ράιχ, αυτοκτονούσε στα υπόγεια της καγκελαρίας. Θαύμα; Καθόλου! Αν και στη περίπτωση της Ελλάδας, το Βερολίνο επέτρεπε να εφαρμοστεί ό, τι και για το ίδιο τότε, η Ελλάδα σήμερα θα βρίσκονταν σε θέση πολύ καλύτερη κι από εκείνη του 2009, κι όχι να έχει πάει πίσω τριάντα χρόνια! Αλλά, δυστυχώς, το σημερινό Βερολίνο, θυμίζει σε πολλά, το παλιό ΚΑΚΟ Βερολίνο…
Τα λόγια αυτά, θα ήταν κούφια αν ήταν λόγια ενός που επενδύει σε οφέλη πολιτικά ή άλλα, με αυτά που λέει. Αλλά, δεν είμαι παρά ένας απλός πολίτης, ένας πρώην εργαζόμενος και νυν συνταξιούχος, κι εγώ ένας ψηφοφόρος, μέλος της ευρύτατης τάξης των συνήθων υποζυγίων. Επομένως, είναι λόγια που κάποιος μπορεί να τα απορρίψει, να τα δεχτεί μερικά ή ολικά. Όπως κι αν έχει το πράμα, κάνω κάτι που το αισθάνομαι σα προσωπικό χρέος
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
