Οι Τούρκοι προκαλούν συνεχώς, πιέζουν την Ελλάδα με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, και τις περισσότερες φορές αυτή τους η θρασύτατη πρόκληση ξεπερνά ακόμη και τα όρια πρόκλησης πολέμου.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως η Τουρκία έχει μεγάλη πλάκα. Λάθος. Δεν έχουν αυτοί μεγάλη πλάκα, αλλά εμείς έχουμε το μεγάλο χάλι... Δυστυχώς, τους επιτρέπουμε να βυσοδομούν στην ιστορία, να διαστρεβλώνουν την αλήθεια και να θέτουν ευθέως θέμα διαγραφής του Ελληνισμού, δηλαδή της ταυτότητάς μας.
Η δική μας (βλ. πολιτικούς) υποχωρητικότητα, φοβικότητα και η εν γένει μη κατανοητή στάση άρνησης υπεράσπισης των αυτονόητων εθνικών δικαίων και συμφερόντων που τα υπερασπίζεται το Διεθνές Δίκαιο αλλά όχι και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, σκιαγραφεί μία επερχόμενη τεραστίων διαστάσεων εθνική ήττα, η οποία θα είναι πάρα πολύ δύσκολο -έως αδύνατο- να αντιμετωπισθεί με συμβατές μεθόδους.
Η ώθηση στα άκρα, με την σιωπηλή παρακολούθηση τόσο των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων (και φυσικά των ελληνόφωνων κυβερνήσεων) όσο και των διεθνών, είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που προδίδει (αν όχι την διάθεση) την ύπαρξη ενός σχεδίου σμίκρυνσης της Ελλάδας, στο οποίο -δυστυχώς για εμάς- έχουν προ πολλού συμφωνήσει οι πολιτικοί ταγοί (ή λαγοί, διαλέγεις και παίρνεις ό,ποια λέξη νομίζεις ότι είναι σωστή).
Και αυτή τους η γνώση αλλά και η συμφωνία αποδοχής του χειρότερου για την Ελλάδα σεναρίου - σχεδίου, διαγράφεται περίτρανα στις γνωστές δηλώσεις της Άννας Ψαρούδα- Μπενάκη προς τον Παπούλια, όταν αυτός αναλάμβανε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εάν δεν κατορθώσουμε να συνταχθούμε ως έθνος, εάν δεν αποφασίσουμε να ταξινομήσουμε τα προβλήματά μας (ταπεινή άποψη του γράφοντος είναι πως το οικονομικό είναι ένα πρόβλημα που "τοποθετήθηκε" στην χώρα) και δεν συμπορευθούμε -μηδενός εξαιρουμένου- προς την κατεύθυνση της επίλυσής τους, θα βιώσουμε ως άτομα αλλά και ως λαός με τον πλέον επωνείδιστο τρόπο την ανικανότητά μας να αντιληφθούμε όχι μόνο την πραγματικότητα που σήμερα βιώνουμε, αλλά την ανικανότητά μας να λειτουργήσουμε με την απλή λογική ή και το απλό ένστικτο επιβίωσης.
Σήμερα, πέρα από οποιαδήποτε πολιτική ή ιδεολογική ορθότητα (που προσπαθεί να μας πείσει για το κοινό συμφέρον που εξυπηρετεί όλους εκτός από εμάς) είμαστε υποχρεωμένοι να διαφύγουμε από την στοχευμένη κρεατομηχανή της προτεινόμενης ή επιβαλλόμενης λογικής και να διακρίνουμε πως στο σταυροδρόμι της ιστορίας έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ συνέχισης της ταυτότητάς μας ή της διαγραφής της.
Η Τουρκία αποτελεί, απλώς, τι εργαλείο πίεσης, μέτρησης αντιδράσεων αλλά και άσκησης πιθανής βίας (εκφοβισμού).
Η Ευρώπη σχεδιάζει ένα μέλλον στο οποίο η πατρίδα μας (αλλά κι εμείς) θα αποτελεί μία επαρχία χρέους και παραγωγής κέρδους για τους "έξυπνους" και τα πάσης φύσεως λαμόγια.
Ο πέραν του Ατλαντικού "σύμμαχος" ΗΠΑ έχει κάνει τους δικούς του σχεδιασμούς, τις δικές του πρόσκαιρες ή άλλες συμμαχίες και έχει παραλείψει (σε σημείο διαγραφής) την Ελλάδα, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά του γεωπολιτικά και γεωοικονομικά σχέδια.
Η Ελλάδα, αν και είναι "μαγαζί γωνία", η οποία βρίσκεται και πάλι μόνη χωρίς κανένα ουσιαστικό στήριγμα (τα περί Ρωσίας και διάθεσής της να βοηθήσει μάλλον πρέπει να τα αναδιατάξουμε στο σκεπτικό μας -τουλάχιστον γι αυτή την χρονική στιγμή- αφού δεν υπάρχουν ούτε αποχρώσες ενδείξεις για κάτι τέτοιο) πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει στην πραγματική της διάσωση ή εάν θα αφεθεί στα χέρια εκείνων που -για πλέον του ενός λόγους- θέλουν να την "διαγράψουν", να την διαμελίσουν και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη από την πώληση των κομματιών της.
Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα: Εμείς τι κάνουμε για να το αποφύγουμε αυτό; Η απάντηση, δυστυχώς ή ευτυχώς, βρίσκεται σε εμάς, στον καθένα από εμάς και στην διάθεσή του να παραμείνει στον μικρόκοσμο και στα μικροσυμφέροντά του (και τα δύο καθορισμένης διάρκειας και με ημερομηνία λήξης που την καθορίζουν οι "ισχυροί φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι" και τα έξυπνα δημιουργημένα και τοποθετημένα πολιτικά παραμάγαζά τους που στήθηκαν για να μας πείσουν πως είναι αδύνατο να ενωθούμε και να γίνουμε ένα) ή θα επιλέξουμε την υπεράσπιση της ταυτότητάς μας...
Όσο και αν θέλουμε να αποφύγουμε την αλήθεια, σήμερα το "παιχνίδι" που παίζεται αφορά την διαγραφή ή την διατήρηση της ταυτότητάς μας ως πολίτες ενός έθνους... Το δυστύχημα είναι πως η ταυτότητα μας δόθηκε και σήμερα εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε εάν θα την αποδεχτούμε ή όχι. Καλό θα είναι όμως να θυμόμαστε πως ο άνθρωπος και ο λαός χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα και ιστορία δεν έχει κανένα μέλλον και καμία επιλογή πέρα από το να προχωρήσει βουβά στην κρεατομηχανή που τον περιμένει για να θρέψει όλους εκείνους που τον διέσωζαν μέχρι να τον πείσουν να περπατήσει προς την καταστροφή του.
