Ω ξειν’, αγγέλλειν Μέρκελ, Σαρκοζί, Ολάντ, Σόιμπλε, Φούχτελ, Ρομπάι, Ράιχενμπαχ, Μόντι, Γκόλντμαν Σακς ότι τήδε είμεθα τοις κείνων χρήμασι πειθόμενοι

           

Τα λόγια θ’ ακουσθούν και πάλι σκληρά, πολύ μαλακότερα όμως από τις ανηλεώς σκληρές, πράξεις τους! Το είπαμε. Οι πράξεις ομιλούν δυνατότερα απ’ τα λόγια. Όλα όσα θ’ αναφερθούν γράφηκαν λιγότερο ή περισσότερο στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, οπότε, και πάλι, για την αντιγραφή, Θεόδωρος Καραμήτσος.
           Αυτό που ξεκίνησε ως φαρσοκωμωδία από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 2009 εξελίχθηκε - με το άριστα οργανωμένο σχέδιό τους - σε ψυχόδραμα από την συγκυβέρνηση τον Νοέμβριο του 2011 και συνεχίζεται αμείωτα μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 από την εγχώρια λαίλαπα - τρόικα σε αγαστή συνεργασία με τους  οικονομικούς δολοφόνους και τοκογλύφους. Οι δήθεν πολιτισμένοι ήρθαν για να μας σώσουν. Τους έπιασε ο πόνος!

          Αντί για το πετρέλαιο που θα έρρεε - από το μεγαλεπήβολο έργο - της σύνδεσης του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη - και θα συνεισέφερε στην ανάπτυξη της χώρας, ρέει άφθονο το αίμα του ελληνικού λαού, και τα βαμπίρ, αχόρταγα, ζητούν κι άλλο, συνεχώς!

Η μεγαλύτερη καταλήστευση του πλούτου του κόσμου, του λαού μας, και προσεχώς του ορυκτού πλούτου της πατρίδας μας που προετοιμάζεται επιμελώς, ονομάσθηκε από τα πολιτικά ανδράποδα και πολιτικά ανδρείκελα - αχυρανθρώπους - δή-θεν - σωτηρία της χώρας. Μετέτρεψαν την Ελλάδα σε Σίσσυφο, σισσύφειο, λοιπόν το μαρτύριό της!
            « Ω ξειν’, αγγέλλειν Μέρκελ, Σαρκοζί, Ολάντ, Σόιμπλε, Φούχτελ, Ρομπάι, Ράιχενμπαχ, Μόντι, Γκόλντμαν Σακς, και άλλα διεθνή κοπρόσκυλα, ότι τήδε είμεθα τοις κείνων χρήμασι πειθόμενοι θα γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος, για τους εγχώριους εφιάλτες ».
            Κι εδώ ταιριάζει το τανγκό του Εφιάλτη ( σε Ποίηση και μουσική Μίκη Θεοδωράκη ). Οποιαδήποτε ομοιότης με τους σύγχρονους Εφιάλτες της Πα-τρίδος μας δεν είναι καθόλου συμπτωματική!

Το τανγκό του Εφιάλτη
( Ποίηση και μουσική Μίκη Θεοδωράκη)
« Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;

Ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης.
Τότε ακόμη, η προδοσία ήταν αμάρτημα.
Θεοί και άνθρωποι τιμωρούσαν σκληρά τον προδότη.
Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα.
Οι προδότες πηγαίναν στη δουλειά τους, λα, λα, λα
όπως οι μαγαζάτορες στα μαγαζιά τους, λα, λα, λα.
Πουλούσαν την πραμάτεια τους και παίρναν
τον μισθό τους τακτικά - χα, χα, χα!
Παντρεύονταν κι ανάμεσά τους να μην
προδώσουν της ράτσας τη σειρά.
Το θέλεις λοιπόν;
Όμως όλος ο κόσμος θυμόταν ακόμα
την ιστορία του Εφιάλτη τόσα χρόνια.
Ώσπου η προδοσία έγινε Καθήκον γίνηκε Αρετή,
και στους προδότες θεσπίσθηκε εύφημος μνεία ειδική:
΄΄ Στον σεμνό προδότη, τη μεγάλη προδοσία πιστοποιούσα
η Πατρίς ευγνωμονούσα! ΄΄
Ποιος θυμάται πια τον Εφιάλτη;
Το θέλεις λοιπόν; »

            Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρουμε πως κατάντησαν το κράτος, κράτος οπερέττα. Φυσικά, όλοι το καταλαβαίνουμε, πως έτσι κατάντησαν το κράτος Ελλάς οι πολιτικοί τσαρλατάνοι που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια. Σε αυτό συνέβαλε και αυτό ακριβώς έπραξε η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου. Κι εννοούμε όλους αυτούς που συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι όλα αυτά τα χρόνια. Διότι, σίγουρα, και αγνοί ιδεολόγοι υπήρξαν για να μην αδικούμε κανέναν!  
              Κι όπως έγραψε ο Δημήτρης Μιχαλέλης στο μικρό του άρθρο: ΑΠΟΨΗ « Γενιά … μεταπολίτευσης » στην εφημερίδα ΄΄Ρίαλ Νιουζ΄΄ τον προηγούμενο Ιούλιο, αλλά κι άλλοι σε άλλες εφημερίδες: « Όλοι πλέον βλέπουν ότι γι’ αυτήν την δοκιμασία ( που περνά ο ελληνικός λαός εννοείται ) ευθύνεται μια γενιά: εκείνη της οποίας τα προβεβλημένα στελέχη έφυγαν τρέχοντας από τις ταράτσες της Νομικής και του Πολυτεχνείου για να εξαργυρώσουν την ΄΄επα-ναστατική΄΄ τους δράση σε κομματικά γραφεία, υπουργικούς θώκους, δημόσια αξιώματα.
                Η γενιά των λιμασμένων μουσάτων που σε μερικά χρόνια αντάλλαξαν το σήμα της αναρχίας, με το σήμα της ειρήνης κι έπειτα με το σήμα της Μερσεντές. 
               Μία γενιά που εγκαθίδρυσε στην ελληνική κοινωνία την αναξιοκρατία, τον εύκολο πλουτισμό, τον πολιτικό αμοραλισμό, το αναποτελεσματικό Δημόσιο. Η γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης. 
              Η γενιά που σημάδεψε την Ελλάδα. Όχι πια για την αμφισβητούμενη επαναστατικότητά της, αλλά για την πασίδηλη ανεπάρκειά της, τον μεταλλαγμένο ΄΄προοδευτικό προσανατολισμό΄΄ της! 
             Η γενιά που γκρέμισε την χούντα εγκαθιδρύοντας την δικτατορία της μετριότητας και της αμετροέπειας. Και την φαυλοκρατία, βεβαίως, μιας και το 1974, δυστυχώς, δεν αποκαταστάθηκε μόνον η πολυπόθητη δημοκρατία αλλά εγκαθιδρύθηκε και η φαυλοκρατία! »
            «Το κράτος στην σημερινή Ελλάδα είναι κοινωνικό καρκίνωμα, νοσηρό εκτόπλασμα της συλλογικής συμβίωσης συνεχής απειλή βασανισμού, καταλήστευσης και φυσικής εξόντωσης του πολίτη » έγραφε - προφητικά - σε άρθρο του με τίτλο: ΄΄ Κράτος βαμπίρ και αβανταδόρος της φρίκης΄΄ στην επιφυλλίδα της  εφημερίδας ΄΄ Καθημερινή ΄΄ της 8^ης Οκτωβρίου 2000, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς.
           Ψήφισαν κι εφαρμόζουν μέτρα αντισυνταγματικά. Γι’ αυτούς, φαίνεται, δεν ισχύουν οι νόμοι. Τα καμώματά τους, όμως, με τις 3 και 4 συντάξεις που θα λάβουν ουκ ολίγοι απ’ αυτούς ψηφίζοντας άλλους νόμους για να τις γλυτώσουν ή να έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες, δεν πειράζουν. Δεν είμαστε φοροφυγάδες, αυτοί είναι όλα τα χρόνια φοροφαγάδες. Ασχέτως αν ενοχοποιούν για όλα τον λαό μας. Φοβερίζουνε κι από πάνω και τρομοκρα-τούν κιόλας.
            Αν θέλαμε να δώσουμε ένα όνομα στην γενιά μας τι όνομα θα δώσου-με άραγε; Η γενιά της Αντίστασης ( στην Κατοχή ), του 1-1-4 ( στην προδικτατορική περίοδο ), του Πολυτεχνείου ( στη χούντα ), της Μεταπολίτευσης
( 1974 και μετά ) και της Αλλαγής ( 1981 και μετά ). Πέντε γενιές αν και πολύ κοντά - θα αντιπαρέβαλε ή θα αμφισβητούσε - κανείς. Οι τρεις πρώτες σχεδόν θρυλικές, μυθολογημένες. Οι δύο μετέπειτα απλώς καταγράφονται. Τί-
ποτα σπουδαίο δεν τις συνοδεύει. Και μετά; Μετά τίποτα. Πέρασαν 30 τόσα χρόνια και ούτε μια γενιά δεν καταγράφηκε όπως οι προηγούμενες. Γιατί άραγε; Και αυτό είναι καλό ή κακό; Συνήθως καταγράφονται «γενιές» σε περιόδους ηρωικές και ανελεύθερες, με γεγονότα που φέρνουν ανατροπές. Εδώ και 30 χρόνια περίπου η Ελλάδα ζει μια παρατεταμένη « κανονική » ιστορική περίοδο. Πολιτική ομαλότητα, ανοδική οικονομική πορεία ( με δανεικά ), τί-ποτα ηρωικό, καμμιά ανατροπή. Ποια γενιά να καταγραφεί; Η γενιά του life-style; Είναι αυτό που είπε ειρωνικά ο δικός μας πολιτικός; Έλα μωρέ, το life-style τους κόψαμε!
     Εδώ και τρία χρόνια τα πράγματα άλλαξαν. Η Ελλάδα έσκασε σαν φούσκα ή τα μαγείρευσαν έτσι να φανεί, και θα μαζεύει για πολλά χρόνια τα κομματάκια της. Πώς θα καταγραφούν οι γενιές που τώρα μεγαλώνουν; Η γενιά της τρόικας; Της μαζικής ανεργίας; Των 700 ευρώ, που έχουν γίνει 450; Η χαμένη γενιά;
            Ένα είναι σίγουρο. Θα είναι οι γενιές που θα ζήσουν χειρότερα από τη γενιά των γονέων τους. Για πόσο; Άγνωστο. Μόνη τους ελπίδα να καταφέρουν να κάνουν κι αυτές μια μεγάλη ανατροπή. Να πετάξουν την σαπίλα που άφησαν οι προηγούμενοι - εμείς οι μεγαλύτεροι - και να οικοδομήσουν τη χώρα και τη ζωή τους σε βάσεις πιο αληθινές και πιο στέρεες.
            Θα είναι η καλύτερη «εκδίκηση» για ό,τι τους κληρονομήσαμε.
Σ’ αυτόν τον αγώνα όμως οφείλουμε να μην τους αφήσουμε μόνους.
            Σήμερα, το γνωρίζουμε όλοι πως η αγανάκτηση είναι μεταμφιεσμένη
σε σιωπή. Θα πολεμήσουμε εμείς για τα παιδιά μας, διαφορετικά θα το πράξουν αυτά. Εκτός αν δεν πράξουμε τίποτα και με κατεβασμένο κεφάλι ( όπως πολλοί από εμάς φαίνονται σήμερα, λόγω φόβου και υπολογισμών ) αργότερα καμωνόμαστε ή καμαρώνουμε πως τα στείλαμε ή θα τα στείλουμε στα σκλαβοπάζαρα της εργασίας κι έτσι εξασφαλίσαμε δήθεν το μέλλον τους.
            Θα κατηγορηθούμε για κάτι απαίσιο, αν μείνουμε αδρανείς και δεν πολεμήσουμε. Είναι η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις των λαών όταν θελήσουν να τον αποφύγουν ( τον πόλεμο ) με θυσία της τιμής τους. Τέτοιες κηλίδες δεν καθαρίζονται εύκολα. Μένουν πάνω στη γενιά που τις έχει αφήσει, ακόμη κι όταν αρχίσει να σβήνει αυτήν. Φεύγουν οι γενεές - όλοι είμαστε προσωρινοί εξάλλου - αλλά μένουν οι σελίδες της ιστορίας, να μας θυμίζουν την αιδώ και την ατιμία. Έρχονται οι μεταγενέστερες γενεές, και ζητούν ευθύνες από την στάχτη μας. Σήμερα, ουσιαστικά διακυβεύονται - πέρα από τους μισθούς που μας κόβουν και το είχα αναφέρει και την προη-γούμενη φορά - η Ελευθερία το Δίκαιο και η Εθνική τιμή μας. Διασύρεται η τιμή μας. Κι όταν κινδυνεύουν αυτά τα αγαθά, η αδράνειά μας και η σιωπή μας καθρεπτίζουν την ανανδρία, την αναξιοπρέπεια την αφιλοτιμία.
            Παλιά και πρόσφατη ιστορία δείχνει ποια κατάντια περιμένει τους λαούς εκείνους που, με οδηγό τον υπολογισμό, έστερξαν σε ταπεινώσεις και διασυρμό της τιμής τους. Η τιμή που σπίλωσαν δεν ήταν η μόνη τους θυσία. Μαζί μ’ αυτήν έχασαν και τα υλικά αγαθά που πίστεψαν ότι θα εξασφάλιζαν εάν δέχονταν τον εξευτελισμό.                                                                
                                                                   

            Η κατάσταση ομοιάζει πάρα πολύ με το ξεκίνημα της ελληνικής επανάστασης του 1821. Και τότε, οι επαναστατημένοι Έλληνες πρώτα βρήκαν μπροστά τους τούς βολεμένους και μετά τους Τούρκους. Έτσι και τώρα. Αλλοίμονον στους βολεμένους όταν εκδηλωθεί η πλημμυρίδα! Φωτιά και τσεκούρι θα πέσει στους προσκυνημένους! Με δίκαιο κι ατσάλι θα προχωρήσουμε, όπως άλλωστε πορεύτηκε ο ελληνισμός στα χιλιάδες έτη ιστορίας του. Εμείς θα κηρύξουμε την πραγματική Ελληνική Επανάσταση, διότι σχεδόν 200 έτη τώρα η χώρα κυβερνάται από τα φυτεμένα, πρόθυμα, εντεταλμένα τσιράκια, τους πολιτικούς υπαλλήλους του ξένου παράγοντα που δεν αφήνουν τίποτα να ανθίσει και να μεγαλουργήσει σ’ αυτόν τον τόπο. Αυτός άλλωστε ήταν ο σκοπός τους. Να μας οδηγήσουν σε βαθειά νύκτα. Κι όπως έγραψαν τα Επίκαιρα: « Όλη η βασική δομή της διαπλοκής και της διαφθοράς παραμένει ανέγγιχτη, εγκατεστημένη σ’ ένα σκοτεινό και απρόσβλητο περιθώριο, όπου ενδυναμώνεται κι αναπαράγεται ανενόχλητη.
           Αυτοί άλλωστε και τα μίσθαρνα όργανά τους συντελούν μία νέας μορφής γενοκτονία στην πατρίδα μας και το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, επειδή είναι εκείνοι που την σχεδίασαν και την εκτελούν!
            Κι όμως η Ελλάς προωρείσται να ζήσει και θα ζήσει! Να είναι σίγουροι οι εφιάλτες!                                                             

         Οφείλουμε να δώσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα φθάνοντας σιγά σιγά στο τέλος. Πρώτα πρώτα ας κατανικήσουμε τον φόβο μας. 
             Δεν μας ταιριάζει ως Έλληνες, επειδή είναι αταίριαστο συναίσθημα με την ιστορία μας. Από τα πα-νάρχαια χρόνια νικήσαμε αιώνιους εχθρούς. Θα το πράξουμε και τώρα, να είστε σίγουροι!
          Ας μην περιχαρακώσουμε την ατολμία μας λοιπόν, ούτε να μας διακατέχουν ή να μας κατατρύχουν φοβικά σύνδρομα! Αυτοί ας φοβούνται, διότι δεν έχουν και δεν έδειξαν καμμία ανθρωπιά.          
           Επιτέλους, δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας στην χωματερή της ελεύθερης αγοράς. Ναι, χρήματα χάνουμε. Τουλάχιστον, ας μας μείνουν κι ορισμένα πολύτιμα σύμβολα υπερηφάνειας! Λίγους χυμούς από την ευαισθησία της καρδιάς επιθυμούμε όλοι μας, διότι μας τρέλλαναν με την ευαισθησία τους για το Ευρώ.
           Σήμερα, όμως βλέπουμε και κάτι άλλο. Ο Χριστιανισμός να κυνηγιέται παντού, ιδιαιτέρως η Ελληνορθοδοξία ( και στην Ρωσία Ελληνορθοδοξία είναι, αυτήν διδάχτηκαν δεν υπάρχει Ρωσορθοδοξία ), ίσως γιατί τα μηνύματά του - αλληλεγγύη και αγάπη - αποτελούν εμπόδιο για τους Παγκοσμιοποιητές που τους φέρνουν βήχα, και φυσικά αποτελεί εμπόδιο ο Ελληνισμός ο πυλώνας της σκέψης, της ορθής διανόησης και του ελεύθερου πνεύματος, δεν ταιριάζουν αυτά τα κουσούρια... στον άνθρωπο - σκλάβο της νέας χιλιετίας.
            « Όσοι στο σήμερα βολεύονται χάνουν το αύριο. Κι όσοι στο αύριο παιδεύονται θέλουν να ζουν αδερφωμένοι!» λέει ένα τραγούδι του Δημήτρη Μητροπάνου.
            Εμείς οι δάσκαλοι έχουμε χρέος να θεριέψουμε και πάλι - όπως και στα χρόνια της τουρκοκρατίας την αποσταμένη ελπίδα.
            Αυτήν η χρεωκοπημένη και σαστισμένη κοινωνία μας, η ελληνική, που     
μοιάζει να μην της έμεινε πια δύναμη ούτε ν’ αγανακτήσει.. αλλά παθητικά πλέον παρακολουθεί όσα της επιβάλλουν… αυτήν η ίδια κοινωνία είναι κάτοχος τεράστιου ψυχικού πλούτου και πανίσχυρης πνευματικής κληρονομιάς.
            Αυτές οι παρακαταθήκες είναι που θ’ αντιδράσουν και θ’ αντισταθούν. Πώς;
            Όπου να ‘ναι, η αφόρητη πίεση της πρέσσας που συνθλίβει από παντού σήμερα τους Έλληνες θ’ αρχίσει ( κι έχει ήδη αρχίσει ) ν’ αποδίδει τα λαμπερά διαμάντια που, δυστυχώς ή ευτυχώς, απαιτούν τέτοιες τεράστιες πιέσεις για να δημιουργηθούν από τα μαύρα κάρβουνα.

Θεόδωρος Καραμήτσος

Δάσκαλος