Tου Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Δεν είμαι εγώ, που γράφω τώρα, σε μια Ελλάδα που έχει πάψει να υπάρχει. Δεν είμαι εγώ, παρά μόνο μια σκιά, που τριγυρίζει στο φως κάτω από τους κίονες του Παρθενώνα και στην αρχαία Αγορά. Μια σκιά του εαυτού μου. Δεν είμαι εγώ, παρά ένα καυτό δάκρυ μπροστά στη βυζαντινή εικόνα της Υπερμάχου, καθώς τώρα η Ημισέληνος ανατέλλει ξανά. Δεν είμαι εγώ, παρά μόνο κάποιος, που σέρνει τα βήματα του 180 χρόνια τώρα, στα δουλοπάζαρα των εθνών με αόρατες αλυσίδες στα πόδια.
Είμαι υπαρκτός για την Εφορία, αλλά ανύπαρκτος για την ιστορία. Είμαι η αφορμή που χρειάζονται εκείνοι, που θέλουν να με σώσουν από τον εαυτό μου. Δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι επαρκής, ούτε καν συμβατικός. Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, απλά διότι δεν είμαι εγώ. Είμαι κάποιος που έχει χάσει την ταυτότητα του. Αφού, λοιπόν, έπαψα να είμαι ο εαυτός μου, δε μπορώ να είμαι τίποτα άλλο, παρά αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αυτό σημαίνει, ότι συνεχίζω μεν να διατηρώ ένα ονοματεπώνυμο και ένα ΑΦΜ, αλλά πέραν αυτών, τίποτα άλλο.
Δεν είμαι εγώ, λοιπόν, αυτός που γράφει, αλλά είναι οι μνήμες μου. Αυτές επιμένουν να μη με εγκαταλείπουν. Αλλιώς δεν θα υπήρχα. Δεν είμαι εγώ, λοιπόν, αλλά είναι η ιστορία του λαού μου, που δίνει ένα νόημα στην απροσδιόριστη σύγχρονη ύπαρξη μου. Διότι, αν είμαι απλά ένα σύνολο εγκεφαλικών συνάψεων και νευρώνων που βραχυκυκλώνουν, τούτο δεν αποτελεί απόδειξη της συνειδητότητας μου, απέναντι στον κίνδυνο της αμνησίας και της πλήρους εκμηδένισης μου. Διότι εγώ, είμαι οι μνήμες μου, τα συναισθήματα μου και τα όνειρα μου.
Και όλα αυτά, τα θέλω πίσω!
