«Διά της πλειστάκις τονισθείσης αδεξιότητος ην εδείξαμεν, εδώσαμεν την εντύπωσιν ότι ενεπαίζομεν τους ξένους δανειστάς. Η στάσις μας αύτη είχε τόσον εξαγριώσει μερικάς Δυνάμεις, ώστε οι αντιπρόσωποι τούτων ήλθον εις Αθήνας με σχέδιον ελέγχου πολύ αυστηρότερον του εν τέλει επιβληθέντος. Διό και ο επιτευχθείς συμβιβασμός κατήντησε να θεωρηθεί, και δικαίως, ως ελληνική επιτυχία».
Αν δεν ξένιζε λίγο το ύφος των διατυπώσεων, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι οι διαπιστώσεις αυτές αφορούν τις τωρινές διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δυστυχώς στην Ελλάδα η Ιστορία επαναλαμβάνεται μάλλον ως τραγωδία και όχι ως φάρσα... Γιατί ο σχολιασμός αυτός (του καθηγητή Ανδρεάδη - Θεωρίες επεμβάσεων) αφορά τις διαπραγματεύσεις για τον διεθνή οικονομικό έλεγχο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την ατιμωτική ήττα στον πόλεμο του 1897, στον οποίο, για όσους δεν θυμούνται, οδηγηθήκαμε από τους υπερπατριώτες της τότε εποχής. Μόνο που παραπέμπει ευθέως στη σημερινή πραγματικότητα...
Η άκρως απαξιωτική πρόταση για ένα ανεξάρτητο υποτίθεται κράτος, για πλήρη, ουσιαστικά, έλεγχο των δημόσιων οικονομικών που αντιμετωπίζουμε πάλι, μπορεί να έχει ως αφετηρία τις γερμανικές εμμονές, αλλά είναι και συνέπεια της δικής μας αβελτηρίας, της δικής μας ανικανότητας, να βάλουμε σε μια τάξη τα οικονομικά μας. Τη δυνατότητα να υποβάλλουν τέτοιου είδους απαιτήσεις την έχει δώσει πρωτίστως η αδυναμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος, που μονίμως παλινδρομεί μεταξύ αναξιοπιστίας και αναποτελεσματικότητας. Εδώ και δύο μήνες εξελίσσεται ένα απίστευτο παζάρι, με την τρόικα να προβάλλει το ένα αίτημα μετά το άλλο, όχι γιατί, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, θέλουν να μας ισοπεδώσουν ή να μας κάνουν αποικία τους, αλλά γιατί όποιο θέμα κι αν αγγίξουν, κάποια τρύπα, κάποια λαθροχειρία θα ανακαλύψουν.
Δημιουργήθηκε κυβερνητική κρίση για τα εργασιακά, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι ήδη όλοι οι θεσμοί προστασίας έχουν προ πολλού καταρρεύσει και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απασχολούνται με τριτοκοσμικές συνθήκες, με τις κρατικές υπηρεσίες να αδυνατούν να προσφέρουν οποιαδήποτε στήριξη. Επιμένουμε λοιπόν για διασφαλίσεις, που ξέρουμε ότι στην πράξη δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, αφού οι εργαζόμενοι - και πολύ περισσότερο οι άνεργοι - σε συνθήκες κρίσης είναι βορά των όποιων εργοδοτικών απαιτήσεων...
Χάσαμε ήδη μια ευκαιρία να έχουμε πάρει την πολυπόθητη δόση από τον Μάρτιο, η οποία θα μας είχε δώσει μια ανάσα, γιατί ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας ήθελαν εκλογές. Και τώρα κινδυνεύουμε πάλι να βρεθούμε σε αδιέξοδο, γιατί αντί να προβάλουμε το δικό μας διαπραγματευτικό σχέδιο, αντί να προχωρήσουμε σε μια σειρά μεταρρυθμίσεις, βρισκόμαστε σε ένα ατέλειωτο παζάρι, με την τρόικα να προβάλλει όλο και σκληρότερες απαιτήσεις. Με ένα μέρος της πολιτικής μας ηγεσίας να συμπεριφέρεται με το βλέμμα στο πρόσκαιρο μικροκομματικό κόστος και ένα άλλο μέρος να αντιπολιτεύεται εκ του ασφαλούς πλειοδοτώντας σε λαϊκισμό και ανέξοδες υποσχέσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έτσι φέρνουν πιο κοντά ακόμη πιο επώδυνα μέτρα από αυτά στα οποία υποτίθεται πως αντιστέκονται...
[Του Σήφη Πολυμίλη από ΤΟ ΒΗΜΑ]
Τμήμα ειδήσεων defencenet.g
