Μετά την απρόσμενης έκτασης ήττα της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στις εκλογές της 6ης Μάη ακολούθησε η παλινόρθωσή της στις εκογές της 17ης Ιούνη μέσα από την άνοδο της ΝΔ και τη μικρή περαιτέρω πτώση του φερομένου ως ΠΑΣΟΚ- πλέον “κόμματος Βενιζέλου”.
Πολλοί θεώρησαν ότι ο Β.Βενιζέλος θα έκανε κάτι, προκειμένου να ανατάξει τη διαρκώς συρρικνούμενη εκλογική επιρροή του κόμματός του. Έπραξε το ακριβώς αντίθετο: έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να μικρύνει όσο μπορούσε το ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας από τον αντιδημοκρατικό και ενδεικτικό της φοβικότητάς του, αποκλεισμό των άλλων υποψηφίων προέδρων του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζοντας με τη συστηματική πρόσδεση του φαντάσματος του ΠΑΣΟΚ στο χώρο που είχε αποπειραθεί να καλύψει παλιότερα το ΚΟΔΗΣΟ: αυτόν της δεξιάς, συστημικής σοσιαλδημοκρατίας. Χώρο που επίσης προσπαθεί να καλύψει και η ΔΗΜΑΡ.
Ο σχεδιασμός Βενιζέλου δεν είναι τυχαίος, ούτε προσωπικός μόνο. Σαφώς βέβαια έχει και προσωπικά κίνητρα καθώς γνωρίζει ότι σε ένα μεγάλο, όντως σοσιαλιστικό κόμμα δε θα είχε θέση, πολύ περισσότερο αυτήν του προέδρου. Επιπλέον όμως είναι μια τακτική απολύτως στοιχισμένη με τις επιταγές του ντόπιου παρασιτικού κατεστημένου και του ξένου...
παράγοντα, που απαιτούν και προωθούν τη μετατόπιση του πολιτικού άξονα προς τη δεξιά και ακροδεξιά. Προκειμένου αυτή η μετατόπιση να επιτευχθεί χρειαζόταν η απαξίωση και ουσιαστικά διάλυση του ΠΑΣΟΚ αρχικά και ο πλήρης έλεγχός του αργότερα. Η κυριαρχία των νεοφιλελευθέρων στοιχείων στη ΝΔ έναντι των λαϊκοδεξιών, που επίσης επετεύχθη και η ύπαρξη ενός ρητορικά “αριστερού” άλλοθι που δημιουργήθηκε μέσα από το μόρφωμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, της οποίας η ηγεσία παραδίδει μαθήματα “μνημονιακής νομιμοφροσύνης”.
Ο έλεγχος του ΠΑΣΟΚ από τις δυνάμεις του παρασιτισμού και- ως προϋπόθεση αυτής της εξέλιξης- η συρρίκνωσή του αποτέλεσαν κύρια στάδια προς την κατεύθυνση της συγκρότησης μιας πολιτικής λύσης που κερδίζει χρόνο εις βάρος του λαού, υπέρ του εγχώριου κατεστημένου και υπέρ των πιστωτών. Ο Β. Βενιζέλος σηματοδοτεί και προσώρας εγγυάται ακριβώς τον πλήρη έλεγχο του κατεστημένου επί του ΠΑΣΟΚ. Σηματοδοτεί την αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από ένα κακέκτυπο του ΚΟΔΗΣΟ, από μια παρέα ανθρώπων που τους ενώνει η κομματική εξουσία και η πρόσβαση στην κρατικό- κυβερνητική εξουσία. Γι’ αυτό μέχρι ενός σημείου ο Βενιζέλος είναι σημαντικός για το κατεστημένο. Όχι απαραίτητος αλλά σημαντικός.
Το τι θα προσπαθήσει ο ίδιος να κάνει φαίνεται μάλλον με σαφήνεια: επιδιώκει να κρατήσει ένα κόμμα μικρό και απαξιωμένο μεν, ελεγχόμενο και απαραίτητο για κυβερνητικές συμμαχίες δε. Αυτό πέτυχε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Μέσα στην κυβέρνηση ο Βενιζέλος πάει να παίξει έναεπικοινωνιακό παιχνίδι: να ετεροπροσδιοριστεί, προς Σαμαρά και Στουρνάρα, ως “αριστερότερος”.Έτσι, ο ίδιος άνθρωπος που υπέγραψε τις περικοπές των 11,5 δις ευρώ με το μνημόνιο ΙΙ, δηλώνει ότι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να ληφθούν σε βάθος διετίας.
Έχει δίκιο:τα μέτρα αυτά θα καταστρέψουν περαιτέρω τη χώρα, θα την ωθήσουν ίσως και εκτός ευρώ. Αλλά ήταν αυτός με τον Α, Σαμαρά που δεσμεύτηκαν να τα εφαρμόσουν, που τα υπέγραψαν και που τα εμπνεύστηκαν εν μέρει. Είναι αυτός με τον Α. Σαμαρά και το Φ. Κουβέλη που τοποθέτησαν ένα πρόσωπο από τα πλέον ταυτισμένα με την αποτυχία των μνημονίων, στη τη θέση του Υπουργού Οικονομικών. Έναν “κουκολοφόρο της τρόικας” σύμφωνα με τον ίδιο το Βενιζέλο.
Επιπλέον, ο Β. Βενιζέλος ουδόλως διαφωνεί με τις καταστροφικές αυτές περικοπές. Θέλει απλά ένα χρονικό “τράτο” προκειμένου να μειώσει το άμεσο πολιτικό κόστος που θα κληθεί να επωμιστεί η συγκυβέρνηση άρα και ο ίδιος.
Την ίδια στιγμή ωστόσο, παίζοντας την οπερέτα του “αριστερότερου” προς το Σαμαρά, πριονίζει συνειδητά την καρέκλα του τελευταίου. Επιδιώκει να ταυτίσει τους Σαμαρά- Στουρνάρα- Κουβέλη, με τον ίδιο να εμφανίζεται ως ο πιο “ευαίσθητος” των τεσσάρων. Γιατί το κάνει αυτό; Διότι γνωρίζει ότι ο Σαμαράς είναι ο “Παπανδρέου της ΝΔ”. Είναι αδύναμος και σχετικά γρήγορα αναλώσιμος για το κατεστημένο της χώρας, που δε θα διστάσει να τον αδειάσει προς όφελος ενός άλλου πρωθυπουργού όταν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ.
Εκεί ο Β. Βενιζέλος θέλει να είναι παρών: από τη μια με το επικοινωνιακό παιχνίδι του ολίγον “αριστερότερου” και από την άλλη έχοντας εδώ και πολλά χρόνια δώσει παραπάνω από διαπιστευτήρια στο σύστημα θα επιδιώξει “πάνω στην αναμπουμπούλα” να γίνει πρωθυπουργός.
Δε θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα “φάει” έναν πρωθυπουργό. Χάρη στην πολιτική που ο ίδιος ο Παπανδρέου επέβαλε, ο Βενιζέλος ήταν ο κύριος παράγοντας πίσω από την πτώση του. Ο Παπανδρέου συμπεριφερόμενος σαν αυτοκταστροφικός και δέσμιος μιας αντιδραστικής πολιτικής Κερένσκι παρέδωσε πρωθυπουργία και κόμμα στους ανατροπείς του. Και ο Β.Βενιζέλος ήταν εκεί. Θα δούμε τώρα, με τον Α. Σαμαρά.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2012/07/blog-post_1460.html#more
