Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που το πολιτικό σύστημα εξουσίας της, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν να παραδώσουν στους θεσμικούς τραπεζίτες την διακυβέρνηση της χώρας.
Στην κυβέρνηση συνασπισμού θα συμμετάσχουν πολιτικά στελέχη εν ενεργεία και από τα δύο κόμματα , όπως επίσης και πολιτικά πρόσωπα μικρών κοινοβουλευτικών ομάδων, ενώ θα υπάρξει και ψήφος στήριξης από το ΛΑΟΣ.
Άρα η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου θα στηριχθεί σε περίπου 240-250 ψήφους , μοναδικό φαινόμενο για το ελληνικό κοινοβούλιο των 300, αλλά και ένα σημαντικό «πείραμα» για την τραπεζικοκεντρική ως προς τη δομή ζώνη του ευρώ.
Αυτό που πρόκειται να εξελιχθεί στην Ελλάδα το επόμενο 6μηνο, μια χώρα χωρίς κουλτούρα συνασπισμών και απλής αναλογικής στο πολιτικό της σύστημα , αλλά και στην...
λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, δεν σχετίζεται με τους συνασπισμούς κομμάτων μετά από εκλογές τύπου Γερμανίας ή Ιταλίας, το προεδρικό σύστημα της Γαλλίας ή ότι προέκυψε στην Ισπανία και την Πορτογαλία μετά την ένταξης τους στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, δεν σχετίζεται με τους συνασπισμούς κομμάτων μετά από εκλογές τύπου Γερμανίας ή Ιταλίας, το προεδρικό σύστημα της Γαλλίας ή ότι προέκυψε στην Ισπανία και την Πορτογαλία μετά την ένταξης τους στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
Η ενδιάμεση αυτή κυβέρνηση των τραπεζιτών, που θα διαχειριστεί τις ελληνικές υποθέσεις το επόμενο 6μηνο, ανάμεσα στις πολιτικές κυβερνήσεις τις προερχόμενες από εκλογές, έχει μια πολύ βαριά, αντιλαική- αντιεθνική- αντικοινωνική ατζέντα, άρα θα βρεθεί απέναντι στις αντιδράσεις του Λαού.
Η Ελλάδα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά , πολιτιστικά έχει χάσει απολύτως σχεδόν τα ειδικά χαρακτηριστικά της , το θάρρος, την περηφάνεια τον αυτοσεβασμό της. Είναι περισσότερο μια περιοχή της απρόσωπης –γραφειοκρατικής ευρωζώνης, υπό την απόλυτη και αντικοινοτική νέο-αποικιοκρατική εξουσία του άξονα Βερολίνου- Παρισιού και ΔΝΤ, παρά ανεξάρτητο έθνος –κράτος.
Η Ελλάδα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά , πολιτιστικά έχει χάσει απολύτως σχεδόν τα ειδικά χαρακτηριστικά της , το θάρρος, την περηφάνεια τον αυτοσεβασμό της. Είναι περισσότερο μια περιοχή της απρόσωπης –γραφειοκρατικής ευρωζώνης, υπό την απόλυτη και αντικοινοτική νέο-αποικιοκρατική εξουσία του άξονα Βερολίνου- Παρισιού και ΔΝΤ, παρά ανεξάρτητο έθνος –κράτος.
Εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία το επόμενο 6μηνο και φέρει αποτελέσματα ως προς τις ελληνικές διεργασίες σύγκλισης της οικονομίας της με το υπό διαμόρφωση ευρώ της γερμανικής Ευρώπης, το μοντέλο θα εφαρμοσθεί και σε άλλες χώρες και θα σημάνει ότι οι τραπεζίτες θα κατορθώσουν με τη δική τους μεθοδολογία να πετύχουν τη δημοσιονομική και εν τέλει πολιτική ένωση της Ευρώπης , διαχωρίζοντας την εκτελεστική εξουσία, ως νέα αριστοκρατία, από τα κοινοβούλια των εκπροσώπων του Λαού.
Εάν η κυβέρνηση Παπαδήμου, παρά τις συνθήκες κοινοβουλευτικής απολυταρχίας που θα επικρατήσουν την ημέρα της ψήφου εμπιστοσύνης προς αυτήν στο Κοινοβούλιο αποτύχει να απορροφήσει την Ελλάδα ως επικράτεια και πόρους στο ευρώ ή και καταρρεύσει , θα συμπαρασύρει μαζί της ολόκληρο το πολιτικό- κομματικό-συνταγματικό σύστημα της χώρας, πλην Αριστεράς που δεν μπήκε στο «παιχνίδι». Αλλά η Αριστερά μόνη της δεν αποτελεί πολιτικό ή κομματικό σύστημα.
Στην περίπτωση αυτή το μοντέλο Παπαδήμου δεν θα επιλεγεί για εφαρμογή ως τέτοιο σε άλλες χώρες και η Ευρώπη των τραπεζιτών θα αποδεχθεί την ήττα της μαζί με την ευρωζώνη των 17.
Εθνικές κυβερνήσεις θα επανέλθουν στο προσκήνιο, η ένωση της Ευρώπης θα σπάσει σε κομμάτια , τα εθνικά νομίσματα θα ξαναμπούν σε κυκλοφορία, νέα Συντάγματα σε χώρες θα γραφούν, αλλά το κυριότερο τα έθνη –κράτη θα έχουν νικήσει τα «λατιφούντια» της παγκοσμιοποίησης και οι θεωρίες του νεοκευνσιανισμού , με νέες κρατικές δομές και λειτουργίες θα αναλάβουν την συγκρότηση μιας νέας τάξης , με πρώτο πεδίο τον Ευρωπαϊκό Νότο και την ήδη «ξεσηκωμένη» Μεσόγειο και στόχο μια νέα αλληλεγγύη και ευημερία σε συνθήκες ελευθερίας , ανταγωνισμού και εθνικών (αστικών και κοινωνικών) συμμαχιών.
Οι Έλληνες με την πραγματικότητα τους θα δείξουν αν τα Έθνη που με επανάσταση έκαναν κράτη, τον 19ο-20ο αιώνα θα διατηρηθούν ή αν αυτά θα χαθούν στα «χωνευτήρια» των καταναλωτών –πλέμπας και της φεουδαρχίας των δημοσιονομιστών που κατέλαβαν τα «ανακτοβούλια» της Ευρώπης μέσω τραπεζιτών και τεχνοκρατών και επιζητούν την Ευρώπη των Βρυξελλών με τα γκρίζα κοστούμια και το ένα ισχυρό Έθνος. Τους Γερμανούς.
Καλόν αγώνα Έλληνες…
