Οποιοσδήποτε ενεργός πολίτης, εργαζόμενος, συνταξιούχος, επιχειρηματίας, επιτηδευματίας ή υπάλληλος αντιλαμβάνεται πλέον ότι ο κύκλος της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» έχει κλείσει.
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, η ανάδειξη των συλλογικών διαδικασιών, η ένταξη στην ΕΟΚ και στην ΕΕ αποτελούν επιτεύγματα αυτής.
Ταυτόχρονα όμως υπήρξαν παθογένειες στη λειτουργία του κράτους, στην οικονομική δραστηριότητα, στη διαφάνεια.
Στα πλαίσια αυτά και το συνδικαλιστικό κίνημα είχε τις κατακτήσεις του, είχε και τις δυσλειτουργίες του.
Ανέδειξε τη σημασία του εργαζόμενου στην ανάπτυξη του τόπου, έβαλε ως επίκεντρό του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Tαυτόχρονα όμως λειτούργησε ανασχετικά σε πολλές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες και φυσικά η διαφθορά δεν το άφησε ανεπηρέαστο.
Εκτιμούμε λοιπόν συνυπολογογίζοντας το κλίμα απαρέσκειας και αμφισβήτησης των πάντων ότι έχει φτάσει η στιγμή ο συνδικαλισμός να αναγεννηθεί.
Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούν οι αρχές και οι αξίες που τον διέπουν, μακριά από ιδεοληψίες και δογματισμούς.
Ήρθε η ώρα η ΔΟΕ να επανακαθορίσει το ρόλο της.
Ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Μελετώντας την ιστορία του συνδικαλισμού και της ΔΟΕ συγκεκριμένα, παρατηρούμε πως πέρασε από διάφορα στάδια, ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν.
Ειδικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης υιοθέτησε μια στάση τέτοια εν είδει καθαρά πολιτικού οργανισμού.
Έπαιξε δηλαδή το ρόλο μιας κλαδικού χαρακτήρα αντιπολίτευσης, χωρίς όμως αυτό να εδράζεται σε συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, παρά μόνο στην κατεύθυνση της διασφάλισης των λεγόμενων «κεκτημένων».
Υπήρξε δηλαδή κατά την ταπεινή μου άποψη βαθιά συντηρητική.
Εκτίμησή μου όμως είναι ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς, ειδικά του κλάδου των εκπαιδευτικών, οφείλουν να λειτουργούν ως ζώντες πολιτικοί οργανισμοί, με σχέδιο, πρόταση και τεκμηριωμένες απόψεις για το μέλλον της εκπαίδευσης των ελληνοπαίδων και για τη διαμόρφωση του κοινωνικοοικονομικού status των μελών τους.
Οφείλουν να λειτουργούν ως Σύλλογοι Επιστημόνων, ως επιμελητήρια.
Επίσης η ΔΟΕ (και η ΟΛΜΕ) συγκεκριμένα, από τη στιγμή που εκπροσωπούν πάνω από 180.000 εργαζόμενους, πρέπει να προσεγγίσει ζητήματα λειτουργίας της στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας.
Να προσπαθήσει δηλαδή μέσα στο δύσκολο οικονομικό περιβάλλον που διαμορφώνεται τόσο εντός της Πατρίδας μας όσο και πανευρωπαϊκά να εξασφαλίσει για τα μέλη της παροχές τέτοιες που θα δίνουν το δικαίωμα και στον εκπαιδευτικό να αντιληφθεί ότι πράγματι έχει σημασία να είσαι μέλος σ’ένα πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο ή και τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο.
Στα ως άνω πλαίσια προτείνουμε η ΔΟΕ συγκεκριμένα, κρατώντας το μέχρι στιγμής «αγωνιστικό-διεκδικητικό», κλασικό θα έλεγα χαρακτήρα της, να εμπλουτίσει τη λειτουργία της με τα παρακάτω:
<!--[if !supportLists]-->1. <!--[endif]-->Να αναβαθμίσει τον επιστημονικό της λόγο. Μετά την διαφαινόμενη κι αναγκαία, κατά την άποψή μας, κατάργηση του ΙΠΕΜ-ΔΟΕ, του οποίου ο ρόλος απαξιώθηκε καθότι α) το μεταχειρίστηκαν οι προβεβλημένοι συνδικαλιστές ως εργαλείο παροχής εκπαιδευτικών απαλλαγών σε ημέτερους, χωρίς αξιολόγηση των προσωπικοτήτων και της δυνατότητας προσφοράς τους και β) τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάστηκε, πλην εξαιρέσεων, ήταν άνευ σημασίας και σκοπό είχαν μόνο την «πλαισίωση» των βιογραφικών κάποιων πανεπιστημιακών και λοιπών παρατρεχάμενών τους, προτείνουμε :
την ίδρυση ινστιτούτου διδασκαλικής επιστημονικής τεκμηρίωσης, με ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, το οποίο να λειτουργεί γνωμοδοτικά κι αυτόνομα ανά περίπτωση από το ΔΣ της ΔΟΕ. Η στελέχωσή του να γίνεται από κατάλογο ενδιαφερομένων-εθελοντών ενεργών εκπαιδευτικών, χωρίς επιμίσθιο ή οποιαδήποτε άλλη παροχή παρά μόνο για τα έξοδα κίνησης και την υλικοτεχνική υποδομή. Αυτά σε πρώτη φάση θα τα καλύπτει η ΔΟΕ, μειώνοντας δικές της άσκοπες δαπάνες (πχ αμοιβές νομικού συμβούλου, «επιστημονικών συνεργατών» κτλ) κι εν συνεχεία το ινστιτούτο αυτοτελώς αναπτύσσοντας δικά του έσοδα από τις επιστημονικές δραστηριότητές του στο πλαίσιο ερευνών.
<!--[if !supportLists]-->2. <!--[endif]-->Η ΔΟΕ να μετεξελιχθεί σε επιστημονικό επιμελητήριο εκπαιδευτικών, εν είδει Δικηγορικού ή Ιατρικού Συλλόγου. Να θεωρείται προαπαιτούμενο για να μπορέσει κάποιος να εργαστεί στην εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική) το να γίνει κάποιος μέλος της και να χορηγεί πιστοποίηση προς τούτο. Σε συνεργασία δε με πανεπιστήμια κι άλλους επιστημονικούς φορείς να καθοριστεί η διαδικασία ένταξης στα μητρώα του «επιμελητηρίου εκπαιδευτικών».
<!--[if !supportLists]-->3. <!--[endif]--> Η ΔΟΕ ν’αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε με την «κάρτα εκπαιδευτικού» τα μέλη της να τυγχάνουν εκπτώσεις, προσφορές κτλ σε ο,τιδήποτε καλούμαστε να πληρώσουμε και υπάρχει ανταγωνιστικό πλαίσιο οικονομικής λειτουργίας (πχ λογαριασμοί τηλεφώνων, σουπερμάρκετ, βενζινάδικα, τραπεζικές συναλλαγές κτλ). Επίσης ν’αλλάξει η κατεύθυνση αξιοποίησης των αποθεματικών της, ξεφεύγοντας από πολυέξοδες κι άνευ ουσίας πχ «συλλογικές διαδικασίες», παραστάσεις κι αμοιβές μελών ΔΣ και αντιπροσώπων. Να προβεί πχ στην αγορά εκτάσεων για την ίδρυση οικοδομικού συνεταιρισμού εκπαιδευτικών, συνεργασία με παιδικές κατασκηνώσεις κτλ.
Όλα τα παραπάνω μπορεί σε κάποιους συναδέλφους να φαίνονται περίεργα ή καινοφανή.
Δεν υπάρχει όμως επίσης αμφιβολία ότι ΟΛΟΙ μας λίγο ή πολύ τα έχουμε έστω φευγαλέα σκεφτεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να συντελεστούν τα ως άνω απαιτούνται καταστατικές διαδικασίες, νομοθετικές ρυθμίσεις και βασικά αλλαγή νοοτροπίας από αυτούς που διαφεντεύουν τον κλάδο χρόνια τώρα.
Εννοείται ότι κανείς δε διεκδικεί το αλάθητο, ούτε πόσω μάλλον εμείς. Γι’αυτό άλλωστε το ως άνω κείμενο δημοσιοποιείται και ζητάμε από τον οποιοδήποτε το επιθυμεί να το συμπληρώσει, να το αναιρέσει, να αντιπροτείνει.
Πιστεύουμε όμως ακράδαντα ότι η κατεύθυνση του συνδικαλισμού και ειδικά της ΔΟΕ πρέπει ν’αλλάξει. Η ανάγκη της ουσιαστικής αναβάθμισης του ρόλου των συλλογικών διαδικασιών, της επιστημονικότητας του κλάδου και της συνοχής του μέσω της ανάπτυξης αμφίδρομων δράσεων είναι τώρα πιο αναγκαία παρά ποτέ.
Ήρθε η ώρα να εμπλουτίσουμε τη λειτουργία του συνδικάτου, ν’ανοίξουμε νέους δρόμους στον εκπαιδευτικό και στην εκπαίδευση, να καταδείξουμε στην κοινωνία ότι ο Έλληνας εκπαιδευτικός παύει να είναι ζήτουλας, μίζερος και κακομοίρης.
Να καταδείξουμε αντίθετα ότι πρωτοστατεί σ΄όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων δείχνοντας το δρόμο της εξέλιξης, της ανάπτυξης και πάνω απ’όλα της εξαφανισμένης αλλά τόσο αναγκαίας σοβαρότητας στην αντιμετώπιση της κρίσης, πού’ναι κυρίως κρίση αξιών και νοοτροπιών και μετά οικονομική.
Ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ήρθε η ώρα για τη νέα ΔΟΕ, τη μετα-μεταπολιτευτική.
Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στην ελληνική κοινωνία
