Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, είναι πρόβλημα πολυδιάστατο.
Χονδρικά όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τρεις είναι οι βασικές πλευρές αυτού του προβλήματος:
1) Το σταθερό νόμισμα
Στην πρώτη θέση έρχεται η ίδια η Ευρωζώνη. Η καθιέρωση ενός κοινού νομίσματος μεταξύ ορισμένων ανεξάρτητων κρατών....
αποτελουμένων από διαφορετικά έθνη και μάλιστα διαφορετικής παραγωγικής ισχύος και με διαφορετικά δημοσιονομικά μοντέλα, ήταν ένα εκ γενετής πρόβλημα που αργά ή γρήγορα θα κατέληγε εδώ που φτάσαμε. Με λίγα λόγια όταν έχεις ένα σταθερό νόμισμα μεταξύ ενός κλειστού αριθμού διαφόρων κρατών, διαφορετικής παραγωγικής ισχύος και οικονομικής πειθαρχίας, είναι επόμενο ότι τα παραγωγικά αδύνατα κράτη θα εμφανίσουν ελλείμματα έναντι πλεονασμάτων που θα εμφανίσουν τα παραγωγικά εύρωστα κράτη. Αυτός είναι νόμος,.
Πως λύνεται το πρόβλημα αυτό; Μόνο με την δημιουργία ομοσπονδίας, ώστε να υπάρχει κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία και θα αποφασίζει να κατευθύνονται κεφάλαια από τα πλεονασματικά ομόσπονδα κράτη προς τα ελλειμματικά. Αυτό είναι κάτι που περίπου λέει ο Τρισσέ, αλλά που φυσικά ποτέ δεν πρόκειται να γίνει και πάντως όχι αύριο.
2) Το πολιτικοικονομικό μας σύστημα
Η δεύτερη πλευρά του ζητήματος έχει να κάνει με το δικό μας εσωτερικό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Το δικό μας μεταπολιτευτικό καθεστώς ή αλλιώς κρατικοδίαιτο «καθεστώς ΠΑΣΟΚ», όχι μόνο δεν ευνόησε την ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας, αλλά κρατικοποίησε σχεδόν τα πάντα, για να βολέψει την κομματική του πελατεία και να εδραιώσει τη μόνιμη πολιτική του κυριαρχία. Επόμενο ήταν, όλο αυτό το καθεστώς, να χρηματοδοτείται από δανεικά.
Σήμερα το καθεστώς ΠΑΣΟΚ υπογράφει εύκολα ότι μνημόνιο του δώσουν αρκεί να πάρει χρήματα με έναν και μοναδικό στόχο. Να διατηρηθεί όσο το δυνατόν αλώβητο το καθεστώς ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό στο τέλος αυτής της διαδρομής, τον λαό τον περιμένει η εξαθλίωση και τελικά η χρεοκοπία.
Η λύση εδώ είναι η άμεση αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
3) Οι επιθέσεις εναντίον του ΕΥΡΩ
Η τρίτη πλευρά του ζητήματος έχει να κάνει με το ότι η Ελλάδα αποτελεί έναν κρίκο της αλυσίδας του ΕΥΡΩ που δεν πρέπει να σπάσει. Ακόμα και σήμερα αν σπάσει η αλυσίδα αυτή, το κόστος για την ΕΕ εκτιμάται ότι θα είναι περίπου μισό τρις ΕΥΡΩ. Άρα η Ελλάδα δεν πρέπει να πτωχεύσει, ούτε να βγει από το ΕΥΡΩ. Οι παράγοντες που θέλησαν να κάνουν κερδοσκοπικές και πολιτικές επιθέσεις εναντίον του ΕΥΡΩ χρησιμοποίησαν την Ελλάδα ως Κερκόπορτα. Επειδή όμως η ΕΕ έσπευσε να καλυφθεί, οι επιθέσεις επεκτάθηκαν στην Ιρλανδία και μετά στην Πορτογαλία για ενίσχυση της επίθεσης εναντίον του ΕΥΡΩ. Όσο όμως η ΕΕ θα συνεχίζει να κρατά την Ελλάδα στη ζωή, οι επιθέσεις θα επεκταθούν στην Ισπανία και την Ιταλία.
Τότε όμως η ΕΕ, η οποία τώρα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, μέσω της χρηματοδότησης της Ελλάδας, ώστε να μετατρέψει όλα τα ιδιωτικά ελληνικά χρέη σε διακρατικά για να εξασφαλιστεί, δεν θα αντέξει. Τότε φυσικά θα αφεθεί και η Ελλάδα στην τύχη της.
Όμως, γιατί μέχρι τότε εμείς να έχουμε εξαθλιωθεί και να έχουμε χάσει τόσο την Δημόσια περιουσία, όσο και τις ιδιωτικές μας περιουσίες (χρήματα και ακίνητα);; Δηλαδή ότι μας έχει μείνει από παραγωγική δυνατότητα;;
Αυτή θα είναι η μεγάλη προδοσία του ελληνικού πολιτικού συστήματος προς το λαό, συν το γεγονός ότι το υπεύθυνο καθεστώς προσπαθεί να διασωθεί το ίδιο εξαθλιώνοντας το λαό και όχι να ενισχύσει την ιδιωτική οικονομία.
Η λύση εδώ είναι ο πραγματικός εκβιασμός της ΕΕ για άμεση στάση πληρωμών μέσα στην Ευρωζώνη.
