Εδώ και περίπου 20 ημέρες, η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου μοιάζει να έχει πέσει σε δίνη… αυτοϋπονόμευσης.
Από εκείνο το απόγευμα Παρασκευής, όταν η τρόικα ανακοίνωσε, βεβιασμένα και άτσαλα, το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας, η μια αστοχία διαδέχεται την άλλη.
Οι ανακοινώσεις και οι δημόσιες δηλώσεις του Γιώργου Παπακωνσταντίνου επιβάρυναν τα δεδομένα για την Κυβέρνηση, ενώ η συνάντηση Παπανδρέου-Μέρκελ στο Βερολίνο, έδωσε την εντύπωση ότι η Ελλάδα έχασε τα πάντα.
Κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου έχει εξασφαλίσει ήδη την επιμήκυνση, τη μείωση των επιτοκίων, τη στήριξη της Ελλάδας και των άλλων αδύναμων χωρών στο πλαίσιο μιας συνολικής λύσης για την ευρωζώνη, καισυνειδητά κρατάει τον πήχυ χαμηλά;
Έτσι ώστε την επομένη τέτοιων θετικών για τη χώρα εξελίξεων, το απρόσμενο της είδησης να λειτουργήσει προσθετικά, και να του δώσει αέρα υπεροχής στον δρόμο για τις κάλπες;
Θα μπορούσε όλο αυτό το οποίο ζούμε να είναι μια… αθώα παραπλάνηση, από ένα κόμμα το οποίο γνωρίζει τους κανόνες της πολιτικής επικοινωνίας πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο;
Η δε πρόσφατη απουσία του Γιώργου Παπανδρέου από την επικαιρότητα, λόγω της ίωσης που τον ταλαιπωρεί, διευκόλυνε εκείνους που ασχολούνται με το προφίλ του Πρωθυπουργού, να τον… βγάλουν από το κάδρο, σε μια δύσκολη συγκυρία.
Να του προσφέρουν πολιτικές ανάσες. Και να του επιτρέψουν να επανέλθει δριμύτερος.
Υπερβολικό;
Ίσως. Μην ξεχνάτε όμως ότι μιλάμε για την ίδια προσέγγιση της πολιτικής πραγματικότητας, που ένα ανοιξιάτικο απόγευμα Παρασκευής έστειλε τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι το ακριτικό Καστελόριζο, για να ανακοινώσει την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό του μνημονίου.
Γιατί, στην ίδια λογική, να μην ανακοινώσει έναν «εθνικό θρίαμβο» την ημέρα της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου, όταν και θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και μετά… εκλογές, φυσικά.
ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣhttp://emprosdrama.blogspot.com
