Ας σκεφτεί επιτέλους κάποια στιγμή η Κυβέρνηση ότι πρέπει να υπάρχει μία “κόκκινη γραμμή” στα διάφορα μέτρα που σκαρφίζεται ή κατ’ αυτή της επιβάλουν. Το ΔΝΤ έχει διαψεύσει ότι τα μέχρι σήμερα μέτρα είναι δικά του και έχει αναφέρει σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους ότι οι … εμπνεύσεις για ότι ζούμε ή θα ζήσουμε είναι αποκλειστικά ελληνικές προτάσεις. Το θλιβερό θέαμα να εμφανίζονται υπουργοί, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος να δίνουν δήθεν μάχες για πράγματα τα οποία είναι συμφωνημένα και το χειρότερο ψηφισμένα στην Ελληνική Βουλή προκαλεί το μοναδικό συναίσθημα του κλαυσίγελου. Οι Ευρωπαίοι ξαφνικά εμφανίζονται τόσο σκληροί, ώστε να ζητούν να μειωθούν οι συντάξεις κατά 50%. Το γιατί είναι τόσο πασιφανές, ώστε βγάζει μάτια. Είναι το τέλειο πρόσχημα για να μην ερθεί ποτέ η περίφημη δεύτερη δόση της οικονομικής βοήθειας, για να περάσει το γερμανικό σχέδιο που προβλέπει την ελεγχόμενη πτώχευση με ότι αυτή συνεπάγεται και ειδικότερα την αποστέρηση του δικαιώματος βέτο στις συνεδριάσεις της Ε.Ε. Είναι όμως όλα αυτά η.... πλέον κατάλληλη ευκαιρία για να μπει επιτέλους μία ξεκάθαρη “κόκκινη γραμμή” απέναντι σε διεκδικήσεις και και παράλογες αξιώσεις. Αντί όμως για όλα αυτά, έχουμε τη νυν Κυβέρνηση να μαλώνει με την πρώην Κυβέρνηση, για πλασματικά στοιχεία που απέστελνε στην Ε.Ε. Ακόμα και τώρα συνεχίζουμε να γράφουμε με χρυσά γράμματα την ανοησία μας στις ευρωπαϊκές σελίδες. Εδώ προκύπτει ένα αυθόρμητο ερώτημα: Η πρώην Κυβέρνηση έκανε όσα έκανε. Τα έκανε, υποθέτουμε μάλλον σωστά, για να παραμείνει στην εξουσία εξωραΐζοντας το οικονομικό μας χάλι. Ο λαός όμως δεν πείστηκε και ψήφισε με τεράστια διαφορά το ΠΑΣΟΚ. Τί νόημα έχει λοιπόν σήμερα αυτή η αναμάσηση, η οποία ρίχνει και άλλο νερό στο μύλο όσων μιλούν για την “αναξιόπιστη Ελλάδα”; Αλλά, μάλλον τελικά βολεύει να ρίχνεις όλες τις ευθύνες στον… άλλον και να μην κοιτάς τα δικά σου στραβοπατήματα, τα οποία μάλιστα έγιναν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Εδώ και τώρα λοιπόν, για να θυμηθούμε και ένα παλαιότερο πολιτικό σύνθημα, χρειάζεται να υπάρξει ένα όριο, ένα τέρμα απέναντι σε όλα αυτά. Δεν μπορεί να συνεχίζετε αυτή η ατέρμονη υποθήκευση του μέλλοντος μέσα από πολιτικές κραυγές. Στο τέλος όχι απλώς δεν θα μας παίρνει κανείς στα σοβαρά, αλλά εκτός από πειραματόζωο οικονομικών μέτρων, θα γίνουμε πτώμα, από τη νεκροψία του οποίου, θα προσπαθούν όλοι να βγάλουν το συμπέρασμα πόσο μεγάλη ήταν η βλακεία των Ελλήνων που εμπιστεύονταν τέτοιες Κυβερνήσεις….
(newsblog.gr)
