Πιο πολύ μελάνι και ενέργεια επί πληκτρολογίου καταναλώνεται για να βρίσει ο ένας τον άλλον, παρά για να λεχθεί το τι φταίει.
Πιο πολύς χρόνος και μπογιά στους τοίχους ξοδεύονται για να εκδηλωθεί ο θυμός για όσα ζούμε, παρά για το πώς θα αλλάξει αυτό που ζούμε. (Αν ήταν έτσι το hip hop, ως μουσική έκφραση θυμού και εκτόνωσης, θα είχε επιφέρει την επανάσταση και τη λευτεριά).
Πιο πολλά για αυτά που μας διαιρούν, παρά για αυτά που μας ενώνουν.
Πιο πολλά γίνονται, λέγονται και γράφονται για τον “φταίχτη”, παρά για το θάνατο.
Πιο εύκολο είναι να σπας ένα λεωφορείο, παρά να κάνεις συντρίμια ένα απάνθρωπο καθεστώς.
Πιο πολύ χαίρεσαι με τη φωτιά που άναψες σ’ ένα κάδο, παρά για τη φωτιά που πρέπει να ανάψεις για να καεί μια απάνθρωπη πολιτική.
Πιο πολύ “συγκίνησε” η κατάσταση που περιέγραψε μια ανακοίνωση, παρά το πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε.
Πιο εύκολα τραβάς την προσοχή, βρίζοντας κάτι ή κάποιον, παρά όταν το θέτεις, με τρόπο νηφάλιο.Μας το μαθαίνει και η τηλεόραση. Αυτό το ωραίο σχολείο, του οποίου όλοι είμαστε μαθητές.
Πιο εύκολο είναι να σε καλούν σε μια συμβολική διαμαρτυρία για ένα θάνατο, παρά να σε καλούν για να αλλάξεις τη ζωή που είναι θάνατος.
Πιο συχνά απευθύνεις πρόσκληση, για να δουν ποιος προσκαλεί, παρά για να υπάρξει ουσιαστικό, σπουδαίο, απελευθερωτικό αποτέλεσμα.
Πιο εύκολο το “εγώ”, παρά το εμείς.
Πιο πολύ ξοδεύεσαι, δείχνοντας το δάχτυλο, παρά αυτό που σου δείχνει το δάχτυλο.
Πιο βολικό είναι να βρίσεις τον κυρ Αλέκο, παρά να κοιταχτείς στον καθρέφτη, για να δεις ποιος φταίει.
Πιο πολύ νοιάζεσαι για το τι “είπε” η ιστορία, παρά για να γράψεις τη δική σου, παρέα με άλλους.
Πιο πολύ σ΄ενδιαφέρει το τι ψηφίζει ο διπλανός σου, παρά το πώς θα σμίξεις μαζί του, όταν και αν ζει το ίδιο πρόβλημα κι έχει τον ίδιο φόβο και τις ίδες επιθυμίες και ελπίδες.
Το ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, παρ΄όλα αυτά, εξακολουθεί να είναι η κραυγή ημών των ολίγων, ανώνυμων και ασήμαντων. Μήπως και την πει άλλος ένας κι από φωνή λίγων απελπισμένων -εν τη ερήμω βοώντων- γίνει απόφαση, αντάρα και ανταρσία πολλών χιλιάδων κι ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης. Μήπως κι ακουμπήσει τις ψυχές των όπου γης απελπισμένων και καταφρονεμένων.
Μήπως και σταματήσει ο κατήφορος ορθώνοντας τα δικά μας τείχη. Τα τείχη και τις επάλξεις των αποκάτω. Των δαρμένων και παραδαρμένων.
Για την αποκατάσταση της τάξης και της ηρεμίας μεταξύ πιστών και απίστων, βάζουμε μια ευπρεπή εικόνα της Παναγίας.
Βοήθεια μας (πες το κι ας μην πιστεύεις. Με αυτά και άλλα, ίσως, να είναι η τελευταία ελπίδα, που σου απόμεινε).
Είμαστε ανώνυμοι και θα θέλαμε να είμαστε παντού.
(η εικόνα είναι του Δον ΨΥΧΩΤΗ)
