Οι Αμερικανοί θέλουν την διάλυση της Ευρωζώνης; Καταρχήν όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει σημαντική αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ελεύθερη ζώνη εμπορίου της Ευρώπης
Η ηγεμονία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που στην ουσία είναι η βάση της μετα-ψυχροπολεμικής παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μέχρι στιγμής ένα «χαμένο στοίχημα» για την Ουάσιγκτον.
Από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ , θα επέτρεπαν την παντοκρατορία της Γερμανίας στην Ευρώπη, μέσα από ένα ευρω-μάρκο όπως επιθυμεί το ισχυρό πλέον Βερολίνο και η «βόρεια συμμαχία» του, των ΑΑΑ, απέναντι στο Νότο αλλά και την παγκόσμια γεωοικονομική ισορροπία; Και θα αποδέχονταν ένα νομισματικό «Πέρλ Χαρμπορ», με το ευρώ να λειτουργεί ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα απέναντι, σε σχέση αμφισβήτησης, με το δολάριο; Προφανώς όχι, αφού με τον τρόπο αυτό θα επαναλαμβανόταν από πλευρά ΗΠΑ το λάθος, που οδήγησε στον πιο αιματηρό παγκόσμιο πόλεμο της ανθρωπότητας. Τον Β’ κατά σειρά.
Για τους Αμερικανούς αλλά και την Γουόλ Στριτ, μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το φθινόπωρο, όπως ειδικά οι Γερμανοί επιδιώκουν, θα λειτουργούσε, ως ενισχυτικός παράγοντας για τις άλλες χώρες του ευρώ, ή σαν αρχή διάλυσης της ευρωζώνης, όπως την ξέρουμε; Όλες οι αναλύσεις τόσο κυβερνητικών οργανισμών, όσο και τραπεζικών ιδρυμάτων, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού συνάδουν στο δεύτερη εκτίμηση για το μέλλον. Δηλαδή τυχόν αποχώρηση από την ευρωζώνη της Ελλάδας, θα σημάνει την απαρχή του ξηλώματος στο πουλόβερ του ευρώ και θα συμπαρασύρει ολόκληρο τον Νότο και ενδεχομένως την διάσπαση και του γαλλογερμανικού άξονα στη ζώνη του ευρώ.
Με όλα αυτά τα δεδομένα και παρά το γεγονός ότι και για τις ΗΠΑ, όπως και για την Ευρώπη βρισκόμαστε στην κύρια περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών, ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών κ Γκάιτνερ , επιχειρεί μια τελευταία και τελική συνεννόηση με το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη, πριν το κρίσιμο, υπαρξιακό σχεδόν, φθινόπωρο για την Ευρώπη, αλλά και την διεθνή οικονομία.
Σπεύδει, χωρίς πολλές υπεκφυγές, να συναντήσει ξεχωριστά αλλά στη συνέχεια τον Γερμανό υπουργό Οικονομίας Σόιμπλε και τον Κεντρικό Ευρωπαίο τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι.
Σύμφωνα με απολύτως έγκυρες κι αξιόπιστες πηγές ο Αμερικανός υπουργός πριν τον «κατακλυσμό»θα προτείνει, ένα πολύ σαφές «new deal» στην Ευρώπη. Να συμφωνηθεί και να «κλειδωθεί» ισοτιμία δολαρίου – ευρώ στο 1 προς 1. Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; «Διδυμοποίηση» των νομισμάτων. Πιο πληθωριστικό ευρώ και αποδοχή, μέσω του κανόνα του πληθωρισμού της αμερικανικής θεώρησης πραγμάτων, για την αντιμετώπιση των δημοσίων χρεών και των ελλειμμάτων, σε σχέση με τη Γερμανική της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Επίσης το τέλος του εξελισσόμενου ανταγωνισμού μεταξύ της Γερμανικής Ευρώπης και των ΗΠΑ, σε επίπεδο στρατηγικής, χειρισμών, δηλώσεων, συσχετισμών.
Αν είχαμε «δίδυμα» νομίσματα ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, θα είχαμε και εναρμόνιση των νομισματικών πολιτικών μεταξύ των δύο κεντρικών τραπεζών αντίστοιχα. Της ΕΚΤ με την FED.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ακόμη και αν αποχωρούσε το ΔΝΤ από την Ευρώπη, όπως προβλέπεται, οι εξελίξεις θα ήταν δομημένες και η κρίση στην Ευρώπη, θα απομακρυνόταν, μέσα στο πρώτο τρίμηνο ακόμη του φθινοπώρου. Τράπεζες αλλά και κρατικές οικονομίες στην ευρωζώνη θα αναχρηματοδοτούνταν από τον EFSF και την ΕΚΤ, ενώ το 60% των χρεών των κρατών-μελών, το όριο δηλαδή που επιτρέπει το Μάαστριχτ, θα «αμοιβαιοποιούνταν», με την έκδοση ευρωομολόγων. Μέρος επίσης των χρεών των κρατών, όπως και της Ελλάδας, που έχει στην διάθεση της η ΕΚΤ θα υπολογίζονταν με την τιμή κτήσης τους στην δευτερογενή αγορά, αντί της ονομαστικής τιμής τους . Το εκ νέου «άνοιγμα» στις διεθνείς αγορές των περισσότερων προβληματικών χωρών –μελών θα επερχόταν αυτόματα σε μια πρώτη φάση, αλλά και των πλέον προβληματικών περιπτώσεων, όπως προβάλεται η Ελλάδα, δεν θα καθυστερούσε πέραν του εξαμήνου. Άρα το 2013 θα ήταν πράγματι ένα έτος ανάκαμψης και ανάπτυξης για την «διζωνική» οικονομία της Δύσης, άρα και για την παγκόσμια οικονομία.
Η Ευρώπη ακόμη και αν δεν εξελισσόταν ως πολιτική ένωση, εύκολα και με τις αμερικανικές εγγυήσεις θα γινόταν δημοσιονομική και σίγουρα τραπεζική ένωση υπό την ΕΚΤ. Το επόμενο ευρώ, θα ήταν πιο χαλαρό και ρεαλιστικό, ακολουθώντας τα χνάρια του αμερικανικού δολαρίου και απομακρυνόμενο από τον απαγορευτικό δογματισμό του γερμανικού μάρκου.
Βεβαίως με τα δεδομένα αυτά, θα είχαμε ενίσχυση του πληθωρισμού στην ευρωζώνη, κατ’ αντιστοιχία της ζώνης του δολαρίου, όπως και η Γερμανία θα έπαυε εκ των πραγμάτων, να παίζει τον ηγεμονικό ρόλο που τώρα έχει αποκτήσει. Αλλά η ευρωζώνη θα παρέμενε ενιαία και η «Γερμανοφοβία» του Νότου, που δικαιολογημένα αναπτύσσεται, θα αντιμετωπιζόταν μέσα από την αποκατάσταση της ηγετικής θέσης των ΗΠΑ, στη Δύση.
Η πρόταση Γκάιτνερ, δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα Συμφωνία της Γιάλτας, με την Γερμανία αυτή τη φορά να παίρνει τη θέση της Αγγλίας στο τραπέζι. Μια Γιάλτα όμως πριν έναν πόλεμο και όχι ως κατάληξη αυτού.
Πρελούδιο των όσων ακολουθήσουν οι τελευταίες δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup Γιούνκερ, ότι η Γερμανία βλέπει την Ευρώπη ως υποκατάστημα της.
Δηλώσεις που προκάλεσαν την οργή του Βερολίνου και του Σόιμπλε.
Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γίνει αποδεκτό το αμερικανικό «deal» από το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη; Ελάχιστες ως μηδαμινές. Οι Γερμανοί δεν αλλάζουν πλάνα και ένα μεγάλος οικονομικός πόλεμος θα εξελιχθεί από το φθινόπωρο, με τα νομισματικά «στούκας», να προσπαθούν να ισοπεδώσουν σε πρώτη φάση την Ελλάδα, θέλοντας με ωμό τρόπο και πάλι να επιβάλουν μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο…
