Είναι γεγονός, πως, στις τελευταίες εκλογές, ο Ελληνικός λαός έδωσε, επιτέλους, την απάντησή του, στα όσα, αυθαίρετα, ερήμην του και βάσει σχεδίου, του επεβλήθησαν, με το ζόρι και, ουσιαστικά, κατάγγειλε το επαίσχυντο, κατάπτυστο και ανθελληνικό Μνημόνιο.
Παρά ταύτα, παρατηρείται, πως, τόσο το Πασοκ - που είναι το κυρίως υπεύθυνο, για την σημερινή μας κατάντια -, όσο και η Ν.Δ. - που τοποθετήθηκε στο «κάδρο» των συνυπευθύνων, μετά τις θεαματικές κωλοτούμπες του Α. Σαμαρά, ο οποίος, από αντιμνημονιακός, έφθασε στο σημείο και να υπογράψει το Μνημόνιο και να υπερψηφίσει τον εφαρμοστικό νόμο και να συμμετάσχει στην συγκυβέρνηση – εξάμβλωμα Παπαδήμου, ταυτισθείς, έτσι, 100%, με το Πασοκ -, εμμένουν στις προεκλογικές θέσεις τους, τασσόμενοι υπέρ του Μνημονίου, αδιαφορώντας, για την αντίθετη ετυμηγορία του Ελληνικού λαού.
΄Ηταν, λοιπόν, αναμενόμενο, να μην καταστεί δυνατή η συγκρότηση μιας ενωτικής κυβερνήσεως, αφού, μεταξύ των κομμάτων, που θα μπορούσαν να την συγκροτήσουν, είτε υπήρχε η διαφορά, ως προς την αποδοχή ή μη του Μνημονίου, είτε υπήρχαν θέματα σκοπιμότητας, που ορισμένοι εκ των πολιτικών ηγετών φρόντισαν να προτάξουν, έναντι του καθολικού συμφέροντος, είτε υπήρχαν άλλες διαφορές, που, πάντως, καθιστούσαν αδύνατη την συγκρότηση μιας τέτοιας κυβερνήσεως. Και αυτό ήταν ολοφάνερο, ακόμη, και από το ίδιο το βράδυ των εκλογών.
Αποτέλεσμα της αποτυχίας συγκροτήσεως μιας τέτοιας κυβερνήσεως, είναι η, εκ νέου, προσφυγή μας στις κάλπες, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται και ενδέχεται να έλθει πρώτο κόμμα, ίσως, διότι ο πρόεδρός του, Α. Τσίπρας, ακολουθώντας τον γνωστό και δοκιμασμένο δρόμο, που ακολούθησε, το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου, απευθύνεται στον Ελλ. λαό, λεγόντάς του, όχι ό,τι είναι εφικτό να γίνει, αλλά, ό,τι επιθυμεί να ακούσει, ίσως διότι τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα εμμένουν στο να τάσσονται υπέρ του κατάπτυστου και ανθελληνικού Μνημονίου και να αδιαφορούν για την ετυμηγορία του λαού, ίσως διότι οι επικεφαλής τους δεν χαίρουν, πλέον, της εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού, ίσως διότι η Κεντροδεξιά έχει κατακερματισθεί, μετά και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Α. Σαμαρά, που κατάφερε να εκδιώξει, από την Ν.Δ., ακόμη και ένθερμους και πιστούς οπαδούς της, που αποτελούσαν σάρκα εκ της σαρκός της.
Η, προ των πυλών, όμως, «πρωτιά» του ΣΥΡΙΖΑ και η πιθανή, εκ μέρους του, συγκρότηση κυβερνήσεως, με την βοήθεια, ενδεχομένως, και άλλων αριστερών δυνάμεων, μόνον ως θετική εξέλιξη ΔΕΝ μπορεί να θεωρηθεί, τουλάχιστον, από εκείνους, που, ιδεολογικά, τοποθετούμεθα στην Κεντροδεξιά Παράταξη.
Πιστεύω, πως, όλοι, λίγο – πολύ, έχουμε ενημερωθεί, σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και, έτσι, γνωρίζουμε τις θέσεις του, σχετικά με τα Εθνικά μας Θέματα, τους λαθρομετανάστες, κ.λ.π., αλλά και κάποιες «περίεργες», και, συνάμα, αντιφατικές θέσεις, που διάφορα στελέχη του διατυπώνουν, ως προς τα Οικονομικά, με αποκορύφωμα τις δηλώσεις Γλέζου και μιας άλλης βουλευτού του, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, που δήλωσαν, ευθαρσώς, ότι δεν είναι, δα, και πρόβλημα η επιστροφή μας στην δραχμή, οι οποίες, θέσεις, έτσι και μπουν σε εφαρμογή, είναι βέβαιον, πως θα οδηγήσουν την χώρα μας και τον λαό μας, σε νέο κυκεώνα, σε νέα αδιέξοδα και πως νέες περιπέτειες θα προστεθούν, στις, ήδη, υπάρχουσες.
Των πραγμάτων ούτως εχόντων, καλείται ο Ελληνικός λαός να επιλέξει τον ηγέτη εκείνον, στου οποίου τα χέρια θα εμπιστευθεί τις τύχες της Πατρίδας, τις δικές του και των παιδιών του, θα εμπιστευθεί, δηλαδή, το μέλλον της Ελλάδος, του Ελληνικού ΄Εθνους και του Ελληνικού λαού.
Από την μια, λοιπόν, έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που, δυναμικά, «κτυπά» την εξουσία και, από την άλλη, έχουμε μια κατακερματισμένη Κεντροδεξιά, που, με τις παρούσες προϋποθέσεις, δεν μπορεί να παίξει τον σοβαρό αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι, όμως, κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορούμε να καθίσουμε αδρανείς και να παρακολουθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να … προελαύνει, όπως, επί δυόμισι, σχεδόν, χρόνια, παρακολουθούσαμε τον ΓΑΠ και την ... παρεούλα του να διαλύουν και να ξεπουλούν την χώρα μας. Πρέπει, απαραιτήτως, να αντιδράσουμε. Και, ασφαλώς, μιλάω, για εκείνους, που τοποθετούμεθα στην Κεντροδεξιά Παράταξη, έχουμε Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και θεωρούμε, πως η χώρα μας πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ, ενώ, παράλληλα, θέλουμε να απαλλαγούμε, το συντομότερο δυνατόν, από το κατάπτυστο και ανθελληνικό Μνημόνιο, το οποίο, μας επεβλήθη με το έτσι θέλω και προσχεδιασμένα και το οποίον, άλλωστε, είναι, πλέον, ολοφάνερο, πως μας οδηγεί προς την πλήρη εξαθλίωση και στον αφανισμό.
Κατά την ταπεινή μου, λοιπόν, άποψη, αυτό το οποίο είναι αναγκαίο να γίνει και, μάλιστα, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, είναι να παραιτηθεί ο Α. Σαμαράς, από την ηγεσία της Ν.Δ., ώστε να ανοίξει ο δρόμος και να δρομολογηθούν οι καταστάσεις, που είναι αναγκαίες. Είναι πασιφανές, πως, η Ν.Δ., για να ξαναπλησιάσει τον Ελλ. λαό, θα πρέπει να ξαναγίνει αντιμνημονιακό κόμμα - πάντα, βεβαίως, με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και, πάντα, υπέρ της παραμονής της χώρας μας στην Ευρωζώνη - και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όσο, στην ηγεσία της, βρίσκεται ο Α. Σαμαράς, που όχι, μόνον, έχει υπογράψει το Μνημόνιο, έχοντας, έτσι, δεσμευθεί, δια της υπογραφής του, αλλά, παραδόξως, εξακολουθεί – και μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου - να τάσσεται υπέρ αυτού. Στην συνέχεια, θα πρέπει να κληθεί ο Κ. Καραμανλής να αναλάβει να ενώσει την Κεντροδεξιά Παράταξη, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν, και να την οδηγήσει, στις εκλογές, ων ο ίδιος επικεφαλής της.
Μόνον μια ενωμένη και δυνατή Κεντροδεξιά Παράταξη, υπό την ηγεσία του Κ. Καραμανλή, θα μπορέσει να αποτελέσει, σήμερα, τον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνον μια ενωμένη και δυνατή Κεντροδεξιά Παράταξη, υπό την ηγεσία του Κ. Καραμανλή, θα μπορέσει να κερδίσει τις εκλογές και να βγάλει την χώρα, από τα αδιέξοδα, όπου την οδήγησαν ο ΓΑΠ και η παρεούλα του, υπό την ανοχή, δυστυχώς, ή, ακόμη, και με την βοήθεια του Α. Σαμαρά.
Αυτή είναι η μοναδική λύση, στο τεράστιο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε, σήμερα, ως χώρα, ως λαός, αλλά και ως Παράταξη.
Θα πρέπει, τέλος, να επισημανθεί, πως η ευθύνη, για τον λαό μας, είναι τεράστια, διότι, σήμερα, η τραγική κατάσταση, την οποίαν όλοι βιώνουμε, δεν μας παρέχει άλλα περιθώρια και δεν μας επιτρέπει ούτε άλλα πειράματα, ούτε άλλα λάθη. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η χώρα μας δεν βρίσκεται στο 1981, όταν η οικονομία της δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα και, παράλληλα, είχε και όλες τις προϋποθέσεις, για ένα λαμπρό μέλλον, αλλά βρίσκεται καταχρεωμένη, απαξιωμένη, εξαθλιωμένη, στο χείλος της καταστροφής, χωρίς καν να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα, για ένα καλύτερο «αύριο», όσο μακρυά κι αν θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε.
Και, ασφαλώς, η ευθύνη είναι μεγάλη και για όλους τους πολιτικούς ηγέτες της Κεντροδεξιάς, που οφείλουν να παραμερίσουν τα όποια προσωπικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες και να προτάξουν το συμφέρον και την σωτηρία της Ελλάδος και του Ελλ. λαού.
Μεγάλη, βεβαίως, ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, που θα πρέπει να δεχθεί τον ρόλο, που η Ιστορία όρισε, πως πρέπει να παίξει, δηλαδή, αυτόν του σωτήρα της Πατρίδας.
Είχα, σχεδόν, τελειώσει την συγγραφή του σχολίου μου, όταν έπεσε στα χέρια μου η «Καθημερινή» της 17ης Μαΐου 2012, όπου, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη ευχαρίστηση, διάβασα, στις ΑΠΟΨΕΙΣ (σελ. 12) και υπό τον τίτλο «Ρόλος στον Καραμανλή», ένα άρθρο του κ. Αθανασίου ΄Ελλις, που, ούτε λίγο – ούτε πολύ, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα, γράφοντας, εν κατακλείδι, επί λέξει : «Ο συνεκτικός κρίκος που δια της παρουσίας του μπορεί να συμβάλει άμεσα στην συσπείρωση και την οικοδόμηση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου από τον μεσαίο χώρο, μέχρι την λαϊκή Δεξιά, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Θα πρέπει να του δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος στη μάχη των επόμενων τεσσάρων εβδομάδων για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, και αυτός από την πλευρά του να ξεπεράσει τις ενστάσεις του και να ανταποκριθεί.»
Τυχαίο;;;; Δεν νομίζω.....
Ειρήνη Γαλαντή (18.05.2012)
Παρά ταύτα, παρατηρείται, πως, τόσο το Πασοκ - που είναι το κυρίως υπεύθυνο, για την σημερινή μας κατάντια -, όσο και η Ν.Δ. - που τοποθετήθηκε στο «κάδρο» των συνυπευθύνων, μετά τις θεαματικές κωλοτούμπες του Α. Σαμαρά, ο οποίος, από αντιμνημονιακός, έφθασε στο σημείο και να υπογράψει το Μνημόνιο και να υπερψηφίσει τον εφαρμοστικό νόμο και να συμμετάσχει στην συγκυβέρνηση – εξάμβλωμα Παπαδήμου, ταυτισθείς, έτσι, 100%, με το Πασοκ -, εμμένουν στις προεκλογικές θέσεις τους, τασσόμενοι υπέρ του Μνημονίου, αδιαφορώντας, για την αντίθετη ετυμηγορία του Ελληνικού λαού.
΄Ηταν, λοιπόν, αναμενόμενο, να μην καταστεί δυνατή η συγκρότηση μιας ενωτικής κυβερνήσεως, αφού, μεταξύ των κομμάτων, που θα μπορούσαν να την συγκροτήσουν, είτε υπήρχε η διαφορά, ως προς την αποδοχή ή μη του Μνημονίου, είτε υπήρχαν θέματα σκοπιμότητας, που ορισμένοι εκ των πολιτικών ηγετών φρόντισαν να προτάξουν, έναντι του καθολικού συμφέροντος, είτε υπήρχαν άλλες διαφορές, που, πάντως, καθιστούσαν αδύνατη την συγκρότηση μιας τέτοιας κυβερνήσεως. Και αυτό ήταν ολοφάνερο, ακόμη, και από το ίδιο το βράδυ των εκλογών.
Αποτέλεσμα της αποτυχίας συγκροτήσεως μιας τέτοιας κυβερνήσεως, είναι η, εκ νέου, προσφυγή μας στις κάλπες, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται και ενδέχεται να έλθει πρώτο κόμμα, ίσως, διότι ο πρόεδρός του, Α. Τσίπρας, ακολουθώντας τον γνωστό και δοκιμασμένο δρόμο, που ακολούθησε, το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου, απευθύνεται στον Ελλ. λαό, λεγόντάς του, όχι ό,τι είναι εφικτό να γίνει, αλλά, ό,τι επιθυμεί να ακούσει, ίσως διότι τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα εμμένουν στο να τάσσονται υπέρ του κατάπτυστου και ανθελληνικού Μνημονίου και να αδιαφορούν για την ετυμηγορία του λαού, ίσως διότι οι επικεφαλής τους δεν χαίρουν, πλέον, της εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού, ίσως διότι η Κεντροδεξιά έχει κατακερματισθεί, μετά και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Α. Σαμαρά, που κατάφερε να εκδιώξει, από την Ν.Δ., ακόμη και ένθερμους και πιστούς οπαδούς της, που αποτελούσαν σάρκα εκ της σαρκός της.
Η, προ των πυλών, όμως, «πρωτιά» του ΣΥΡΙΖΑ και η πιθανή, εκ μέρους του, συγκρότηση κυβερνήσεως, με την βοήθεια, ενδεχομένως, και άλλων αριστερών δυνάμεων, μόνον ως θετική εξέλιξη ΔΕΝ μπορεί να θεωρηθεί, τουλάχιστον, από εκείνους, που, ιδεολογικά, τοποθετούμεθα στην Κεντροδεξιά Παράταξη.
Πιστεύω, πως, όλοι, λίγο – πολύ, έχουμε ενημερωθεί, σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και, έτσι, γνωρίζουμε τις θέσεις του, σχετικά με τα Εθνικά μας Θέματα, τους λαθρομετανάστες, κ.λ.π., αλλά και κάποιες «περίεργες», και, συνάμα, αντιφατικές θέσεις, που διάφορα στελέχη του διατυπώνουν, ως προς τα Οικονομικά, με αποκορύφωμα τις δηλώσεις Γλέζου και μιας άλλης βουλευτού του, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, που δήλωσαν, ευθαρσώς, ότι δεν είναι, δα, και πρόβλημα η επιστροφή μας στην δραχμή, οι οποίες, θέσεις, έτσι και μπουν σε εφαρμογή, είναι βέβαιον, πως θα οδηγήσουν την χώρα μας και τον λαό μας, σε νέο κυκεώνα, σε νέα αδιέξοδα και πως νέες περιπέτειες θα προστεθούν, στις, ήδη, υπάρχουσες.
Των πραγμάτων ούτως εχόντων, καλείται ο Ελληνικός λαός να επιλέξει τον ηγέτη εκείνον, στου οποίου τα χέρια θα εμπιστευθεί τις τύχες της Πατρίδας, τις δικές του και των παιδιών του, θα εμπιστευθεί, δηλαδή, το μέλλον της Ελλάδος, του Ελληνικού ΄Εθνους και του Ελληνικού λαού.
Από την μια, λοιπόν, έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που, δυναμικά, «κτυπά» την εξουσία και, από την άλλη, έχουμε μια κατακερματισμένη Κεντροδεξιά, που, με τις παρούσες προϋποθέσεις, δεν μπορεί να παίξει τον σοβαρό αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι, όμως, κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορούμε να καθίσουμε αδρανείς και να παρακολουθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να … προελαύνει, όπως, επί δυόμισι, σχεδόν, χρόνια, παρακολουθούσαμε τον ΓΑΠ και την ... παρεούλα του να διαλύουν και να ξεπουλούν την χώρα μας. Πρέπει, απαραιτήτως, να αντιδράσουμε. Και, ασφαλώς, μιλάω, για εκείνους, που τοποθετούμεθα στην Κεντροδεξιά Παράταξη, έχουμε Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και θεωρούμε, πως η χώρα μας πρέπει να παραμείνει στο Ευρώ, ενώ, παράλληλα, θέλουμε να απαλλαγούμε, το συντομότερο δυνατόν, από το κατάπτυστο και ανθελληνικό Μνημόνιο, το οποίο, μας επεβλήθη με το έτσι θέλω και προσχεδιασμένα και το οποίον, άλλωστε, είναι, πλέον, ολοφάνερο, πως μας οδηγεί προς την πλήρη εξαθλίωση και στον αφανισμό.
Κατά την ταπεινή μου, λοιπόν, άποψη, αυτό το οποίο είναι αναγκαίο να γίνει και, μάλιστα, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, είναι να παραιτηθεί ο Α. Σαμαράς, από την ηγεσία της Ν.Δ., ώστε να ανοίξει ο δρόμος και να δρομολογηθούν οι καταστάσεις, που είναι αναγκαίες. Είναι πασιφανές, πως, η Ν.Δ., για να ξαναπλησιάσει τον Ελλ. λαό, θα πρέπει να ξαναγίνει αντιμνημονιακό κόμμα - πάντα, βεβαίως, με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό και, πάντα, υπέρ της παραμονής της χώρας μας στην Ευρωζώνη - και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, όσο, στην ηγεσία της, βρίσκεται ο Α. Σαμαράς, που όχι, μόνον, έχει υπογράψει το Μνημόνιο, έχοντας, έτσι, δεσμευθεί, δια της υπογραφής του, αλλά, παραδόξως, εξακολουθεί – και μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου - να τάσσεται υπέρ αυτού. Στην συνέχεια, θα πρέπει να κληθεί ο Κ. Καραμανλής να αναλάβει να ενώσει την Κεντροδεξιά Παράταξη, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν, και να την οδηγήσει, στις εκλογές, ων ο ίδιος επικεφαλής της.
Μόνον μια ενωμένη και δυνατή Κεντροδεξιά Παράταξη, υπό την ηγεσία του Κ. Καραμανλή, θα μπορέσει να αποτελέσει, σήμερα, τον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνον μια ενωμένη και δυνατή Κεντροδεξιά Παράταξη, υπό την ηγεσία του Κ. Καραμανλή, θα μπορέσει να κερδίσει τις εκλογές και να βγάλει την χώρα, από τα αδιέξοδα, όπου την οδήγησαν ο ΓΑΠ και η παρεούλα του, υπό την ανοχή, δυστυχώς, ή, ακόμη, και με την βοήθεια του Α. Σαμαρά.
Αυτή είναι η μοναδική λύση, στο τεράστιο πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε, σήμερα, ως χώρα, ως λαός, αλλά και ως Παράταξη.
Θα πρέπει, τέλος, να επισημανθεί, πως η ευθύνη, για τον λαό μας, είναι τεράστια, διότι, σήμερα, η τραγική κατάσταση, την οποίαν όλοι βιώνουμε, δεν μας παρέχει άλλα περιθώρια και δεν μας επιτρέπει ούτε άλλα πειράματα, ούτε άλλα λάθη. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η χώρα μας δεν βρίσκεται στο 1981, όταν η οικονομία της δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα και, παράλληλα, είχε και όλες τις προϋποθέσεις, για ένα λαμπρό μέλλον, αλλά βρίσκεται καταχρεωμένη, απαξιωμένη, εξαθλιωμένη, στο χείλος της καταστροφής, χωρίς καν να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα, για ένα καλύτερο «αύριο», όσο μακρυά κι αν θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε.
Και, ασφαλώς, η ευθύνη είναι μεγάλη και για όλους τους πολιτικούς ηγέτες της Κεντροδεξιάς, που οφείλουν να παραμερίσουν τα όποια προσωπικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες και να προτάξουν το συμφέρον και την σωτηρία της Ελλάδος και του Ελλ. λαού.
Μεγάλη, βεβαίως, ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, που θα πρέπει να δεχθεί τον ρόλο, που η Ιστορία όρισε, πως πρέπει να παίξει, δηλαδή, αυτόν του σωτήρα της Πατρίδας.
Είχα, σχεδόν, τελειώσει την συγγραφή του σχολίου μου, όταν έπεσε στα χέρια μου η «Καθημερινή» της 17ης Μαΐου 2012, όπου, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ιδιαίτερη ευχαρίστηση, διάβασα, στις ΑΠΟΨΕΙΣ (σελ. 12) και υπό τον τίτλο «Ρόλος στον Καραμανλή», ένα άρθρο του κ. Αθανασίου ΄Ελλις, που, ούτε λίγο – ούτε πολύ, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα, γράφοντας, εν κατακλείδι, επί λέξει : «Ο συνεκτικός κρίκος που δια της παρουσίας του μπορεί να συμβάλει άμεσα στην συσπείρωση και την οικοδόμηση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου από τον μεσαίο χώρο, μέχρι την λαϊκή Δεξιά, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Θα πρέπει να του δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος στη μάχη των επόμενων τεσσάρων εβδομάδων για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, και αυτός από την πλευρά του να ξεπεράσει τις ενστάσεις του και να ανταποκριθεί.»
Τυχαίο;;;; Δεν νομίζω.....
Ειρήνη Γαλαντή (18.05.2012)
