‘’Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις’’
Κ. Καβάφης
Tί να γράψω η φτωχή κι έρμη όταν τα έχει πει με τόσο έξοχο και συνοπτικό τρόπο ο ποιητής; Πώς να τα βάλω με μια ερώτηση που περιφρονεί το ερωτηματικό; Πώς να αναμετρηθώ με μια απάντηση γεμάτη την πιο σουβλερή, την πιο σαρδόνια ειρωνεία κρυμμένη μέσα σε μια αόριστη αντωνυμία;
Από το 2009 και μετά μπούκωσε η Ελλάδα στους ‘’βαρβάρους’’. Όχι πως δεν ήταν και πριν, αλλά το 2009 είναι ένα διακριτό ορόσημο. Διαβάζω από τότε στα «έγκριτα» ΜΜΕ, και στην «αδέσμευτη» μπλογκόσφαιρα για κακιασμένους Σουηδούς, βάρβαρους Γερμανούς, άρπαγες Βαλκάνιους, υπερεθνικούς αιμοδιψείς τραπεζίτες, αφηνιασμένους αλλόθρησκους, εγχώριους σάπιους πολιτικούς….
Εγώ πού είμαι;Όλοι θύτες και δράστες κι εγώ άβουλο, ανυπεράσπιστο, ανήμπορο θύμα. Μονίμως. Χωρίς ευθύνη.
Μονίμως. Χωρίς δυνατότητα αντίδρασης. Μονίμως.
Με καθησυχάζει κάπου αυτή η εικόνα. Κάθομαι οκλαδόν και βλέπω σαν στα παραμύθια, το μαγεμένο δάσος, την κακιά μάγισσα και την αθώα παιδούλα. Έχω ακούσει τόσες φορές αυτό το παραμυθάκι, που κοντεύω να το πιστέψω ως δεδομένο. Περνάνε τα χρόνια, γαλουχούμαι με την ιδέα ότι «η κόλασή μου είναι οι άλλοι». Το σενάριο κι οι συνέπειες διαβολικά απλοικά και γι αυτό τόσο πετυχημένα: είμαι Νεοδημοκράτης; Φταίνε οι Πασόκοι. Είμαι Πασόκος; Φταίει η ΝΔ. Είμαι Κουκουές; Φταίνε Πασόκ και ΝΔ αντάμα. Αλλά είμαι και Βαλκάνιος άρα φταίνε οι Ευρωπαίοι, είμαι κι Ελληνας άρα φταίνε οι Τούρκοι, είμαι και Χριστιανός, άρα φταίνε οι Εβραίοι.
Όλοι αυτοί, κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, φταίνε που αδειάζει η πλούσια γλώσσα μου από λέξεις, αυτοί φταίνε που αδειάζει η χώρα μου από ανθρωπιά, αυτοί φταίνε που αδειάζει το μυαλό μου από νηφαλιότητα και ευθυκρισία, αυτοί φταίνε που αδειάζει η τσέπη μου από τα δεδουλευμένα. Εγώ δεν φταίω, διότι εγώ δεν είμαι εκεί….Εγώ πού είμαι; Το 1821 κάποιοι πήραν τα όπλα και σήκωσαν κεφάλι για να είμαι εγώ, κι ο γείτονας απέναντι, ελεύθεροι σήμερα. Αλλά συνειδητοποιώ με φρίκη κι υπαρξιακή αγωνία ότι επανάσταση δεν έγινε τελικά. Λάθος τα ξέρει κι ο Βερέμης, κι η Ρεπούση, κι η Δραγώνα... Επανάσταση ΔΕΝ έγινε.
Γιατί είμαστε ακόμη υπόδουλοι στην ανευθυνότητα. Εσαεί ραγιάδες, και δουλικά υποτακτικής ψυχολογίας σε έναν αφέντη εναντίον του οποίου δεν έχουμε ακόμη σηκώσει το κεφάλι, δεν έχουμε πάρει τα όπλα. Δεν έγινε η επανάσταση ακόμη, σας λέω! Και ήρθε η ώρα να γίνει Συνέλληνες και Συμπολίτες. Και έλαχε η ΤΙΜΗ σε μας να την κάνουμε.
Αυτή η επανάσταση δεν θα έχει «Μεγάλες Δυνάμεις», δεν θα 'χει Ναβαρίνα, ούτε συμμάχους και ρομαντικούς, ερασμικούς ψελλιστές του Ομήρου, του Περικλή, του Σόλωνα και του Λυκούργου. Γιατί αυτή την επανάσταση θα την κάνουμε μόνοι, κατάμονοι. Πρώτα θα ρίξω από το σβέρκο μου τον αφέντη της ανευθυνότητας, πρώτα θα τον βγάλω απ το πετσί μου όπου έχει κολλήσει σαν αδηφάγο τσιμπούρι και μετά θα πετάξω όλους τους υπόλοιπους νεόκοπους «αφέντες».
Ποιος ανεύθυνος ήταν ποτέ ελεύθερος, μου λέτε; Πότε, αλήθεια, ελεύθερος παραιτήθηκε της ευθύνης του; Ως πότε θα βρίσκουμε τη "μια κάποια λύση" μας στους «βαρβάρους», αναλογιστήκατε; Την κατάλυσή μας, εντέλει;
ΟΧΙ! Λάθος! Ψέμα!
Δεν είναι η κόλασή μου οι άλλοι! Δεν περιμένω βαρβάρους! Δεν ικανοποιούμαι ούτε συμβιβάζομαι με αόριστες αντωνυμίες. Ο μόνος τρόπος να πάρω τη ζωή ΜΟΥ στα χέρια μου, την πατρίδα ΜΟΥ στα χέρια μου, τη γραφίδα της Ιστορίας ΜΟΥ στα χέρια μου είναι να κάνω στο μυαλό ΜΟΥ την πλήρη εξίσωση της ελευθερίας με την υπευθυνότητα. Ατομική και συλλογική. Ένας προς όλους κι όλοι προς έναν.
Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, οι έξω, οι δήθεν, αλλά τι κάνω εγώ. Τι λένε οι άλλοι, οι έξω, οι δήθεν, αλλά τι λέω εγώ. ΕΜΕΙΣ.Ο βάρβαρος, ο εχθρός, ο δοσίλογος, ο άπατρις, ο ανήθικος είναι μέσα μου, και από μέσα μου θα τους ξεριζώσω πρώτα, πριν τα βάλω με τους έξω βαρβάρους.
Δηλώνω απερίφραστα και χωρίς φόβο ένοχη, κατά το ότι ενέχομαι, έχω ευθύνη των πράξεών μου, και καλών και κακών: ενέχομαι στη μοίρα μου, εμπλέκομαι στη ζωή μου, είμαι εκεί στη Πατρίδα μου, συμμετέχω αμέτοχη, δρω αδρανής, με παθητικότητα, με υπεκφυγή, με παραμυθάκια, με φοβική παράνοια. Και εφεξής θα συμμετέχω και θα δρω με ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ. Με τον τρόπο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ κι όχι του ραγιά, με τον τρόπο του ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ κι όχι του υπό κηδεμονία καθυστερημένου, με τον τρόπο του ΕΛΛΗΝΑ κι όχι τον τρόπο των βαρβάρων.
Σας καλεί, σας παρακαλεί αυτός ο τρόπος, σε αυτή την επανάσταση που δεν έχει γίνει ακόμη.Μια επανάσταση για την οποία δεν θα χυθεί ζεστό αίμα, δεν θα σηκώσουμε αγάλματα ηρώων από άψυχη πέτρα, δεν θα κλάψει καμιά μάνα το παιδί της, κανένα παιδί τον πατέρα του. Ηρωες αυτής της επανάστασης θα είμαστε όλοι, αφανείς κι ανώνυμοι όπως οι χτίστες του Παρθενώνα και της Αγιά-Σοφιάς, ήρωες επώνυμοι κι ηγέτες, πρώτοι κι υπηρέτες μεταξύ ίσων.
Δεν σας καλώ εγώ, εγώ ακολουθώ …. Εγώ διαβάζω τα λόγια του Ιησού στο στόμα της ιερής Πατρίδας: σε αυτή την επανάσταση για πραγματική ελευθερία, «όποιος θέλει οπίσω μου ελθεί».
Κωνσταντίνα Παλαιολόγου
