Αντικειμενικά,
οι πολιτικές που εφαρμόζονται στους τομείς της παιδείας και της υγείας
αποτελούν κριτήριο για το πόσο δεξιά πορεύεται μια κυβέρνηση αλλά και
πόσο απέχει η φιλολαϊκή ρητορική της από την αντιλαϊκή πρακτική της.
Οι δικές μας κυβερνήσεις διέθεταν και διαθέτουν για την παιδεία και την υγεία τα λιγότερα κονδύλια και για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού (πολλές φορές αμφίβολης ποιότητας) τα περισσότερα.
Στο χώρο της παιδείας, η ελλιπής χρηματοδότηση, ο κομματικός και πελατειακός χαρακτήρας της διοίκησης, η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και προγραμματισμού, η άρνηση της κεντρικής διοίκησης να συζητήσει με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, ο εναγκαλισμός των συνδικαλιστικών ηγεσιών με την εκάστοτε κυβέρνηση ή την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση και η μετατροπή του λυκείου σε γυμναστήριο άσκησης και εκμάθησης μεθόδων επίλυσης προβλημάτων που οδηγούν σε μια θέση στα ΑΕΙ ή τα ΤΕΙ, είχαν σαν αποτέλεσμα την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και την εύκολη ανάδειξη των εκπαιδευτικών ως υπαίτιους της κατάστασης. Ο μαθητής μετατράπηκε σε «άλογο κούρσας» και ο εκπαιδευτικός σε «προπονητή» του οποίου η αξία κρίνεται από το κατά πόσο ο «αθλητής του» μπήκε ή όχι στη σχολή της αρεσκείας του.
Καμία ουσιαστική μέριμνα δεν υπήρξε για τα παιδιά «της άλλης όχθης» που έδιναν, μαζί με τις οικογένειές τους, άνισα, τη μάχη της επιβίωσης μαζί με τη μάχη για να εισαχθούν σε κάποια σχολή.
Καμία ουσιαστική βοήθεια δεν υπήρξε για τους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν.... τις υπηρεσίες τους σε περιοχές δύσκολες, δύσβατες, άγονες και ξεχασμένες μόνιμα από την πολιτεία. Το αντίθετο, η πολιτεία έκανε, και συνεχίζει να κάνει, ότι μπορεί για να δυσκολέψει τις συνθήκες εργασίας αυτών των εκπαιδευτικών βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα παιδιά που μεγαλώνουν σε απομακρυσμένες και φτωχές περιοχές και στα παιδιά που μεγαλώνουν στα αστικά κέντρα.
Στο χώρο της υγείας, οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν ήταν ανάλογες με αυτές που εφαρμόστηκαν στο χώρο της παιδείας.
Από τα περίφημα κέντρα υγείας σε κάθε κωμόπολη περάσαμε στα πανεπιστημιακά και νομαρχιακά νοσοκομεία. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και η έλλειψη τεχνικού εξοπλισμού, μετέτρεψαν τα περισσότερα από αυτά, ειδικά της περιφέρειας, σε νοσοκομεία που δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες των πολιτών.
Οι μίζες στις προμήθειες ιατρικού υλικού και ιατρικών οργάνων κάλυπτε, και εξακολουθεί να καλύπτει, όλη την πυραμίδα της διοίκησης στο χώρο της υγείας και το φακελάκι πάει σύννεφο.
Ο ίδιος ο υπουργός υγείας υπήρξε μάρτυρας του πώς λειτουργεί το σύστημα περίθαλψης, ειδικά στην επαρχία.
Έτσι, τόσο στην παιδεία όσο και στην υγεία, η ανεπάρκεια και η συνειδητή απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα τους, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το επιχείρημα που έλεγε πως η ύπαρξη ιδιωτικών σχολείων ή νοσοκομείων θα αναβαθμίσει, ως δια μαγείας, τα αντίστοιχα δημόσια, μάλλον έχει καταρρεύσει, αφού είναι ολοφάνερο πως αν τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία λειτουργούσαν για να καλύπτουν, πραγματικά, τις ανάγκες των πολιτών, ελάχιστοι θα κατέφευγαν στα αντίστοιχα ιδιωτικά.
Επομένως, αν η σημερινή κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την παιδεία και την υγεία των πολιτών, θα έπρεπε να ακολουθήσει τις αντίθετες πολιτικές από αυτές που ακολουθήθηκαν μέχρι τώρα και να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που οδηγούν στην ενίσχυση του δωρεάν χαρακτήρα τους. Το κόψιμο της χρηματοδότησης, οι συγχωνεύσεις και ο μηδενισμός των προσλήψεων θα έχει σαν αποτέλεσμα η παιδεία και η υγεία να καταρρεύσουν και να παραδοθούν στις ανοιχτές αγκάλες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οι ιδιώτες είτε θα μπουν στα σχολεία και στα νοσοκομεία, όχι από την πίσω πόρτα αλλά από την μπροστινή, με όλες τις τιμές και τις επισημότητες είτε θα λειτουργήσουν παράλληλα με τα υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία για να φαίνονται πως υπερτερούν έναντι των δημοσίων.
Έτσι, όποιος έχει θα μαθαίνει γράμματα και θα επιβιώνει. Οι υπόλοιποι θα πεθαίνουν, αγράμματοι από ένα κοινό κρυολόγημα.
Το αίτημα για δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
(Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης - alfavita.gr)
Οι δικές μας κυβερνήσεις διέθεταν και διαθέτουν για την παιδεία και την υγεία τα λιγότερα κονδύλια και για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού (πολλές φορές αμφίβολης ποιότητας) τα περισσότερα.
Στο χώρο της παιδείας, η ελλιπής χρηματοδότηση, ο κομματικός και πελατειακός χαρακτήρας της διοίκησης, η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και προγραμματισμού, η άρνηση της κεντρικής διοίκησης να συζητήσει με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, ο εναγκαλισμός των συνδικαλιστικών ηγεσιών με την εκάστοτε κυβέρνηση ή την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση και η μετατροπή του λυκείου σε γυμναστήριο άσκησης και εκμάθησης μεθόδων επίλυσης προβλημάτων που οδηγούν σε μια θέση στα ΑΕΙ ή τα ΤΕΙ, είχαν σαν αποτέλεσμα την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και την εύκολη ανάδειξη των εκπαιδευτικών ως υπαίτιους της κατάστασης. Ο μαθητής μετατράπηκε σε «άλογο κούρσας» και ο εκπαιδευτικός σε «προπονητή» του οποίου η αξία κρίνεται από το κατά πόσο ο «αθλητής του» μπήκε ή όχι στη σχολή της αρεσκείας του.
Καμία ουσιαστική μέριμνα δεν υπήρξε για τα παιδιά «της άλλης όχθης» που έδιναν, μαζί με τις οικογένειές τους, άνισα, τη μάχη της επιβίωσης μαζί με τη μάχη για να εισαχθούν σε κάποια σχολή.
Καμία ουσιαστική βοήθεια δεν υπήρξε για τους εκπαιδευτικούς που προσέφεραν.... τις υπηρεσίες τους σε περιοχές δύσκολες, δύσβατες, άγονες και ξεχασμένες μόνιμα από την πολιτεία. Το αντίθετο, η πολιτεία έκανε, και συνεχίζει να κάνει, ότι μπορεί για να δυσκολέψει τις συνθήκες εργασίας αυτών των εκπαιδευτικών βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα παιδιά που μεγαλώνουν σε απομακρυσμένες και φτωχές περιοχές και στα παιδιά που μεγαλώνουν στα αστικά κέντρα.
Στο χώρο της υγείας, οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν ήταν ανάλογες με αυτές που εφαρμόστηκαν στο χώρο της παιδείας.
Από τα περίφημα κέντρα υγείας σε κάθε κωμόπολη περάσαμε στα πανεπιστημιακά και νομαρχιακά νοσοκομεία. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και η έλλειψη τεχνικού εξοπλισμού, μετέτρεψαν τα περισσότερα από αυτά, ειδικά της περιφέρειας, σε νοσοκομεία που δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες των πολιτών.
Οι μίζες στις προμήθειες ιατρικού υλικού και ιατρικών οργάνων κάλυπτε, και εξακολουθεί να καλύπτει, όλη την πυραμίδα της διοίκησης στο χώρο της υγείας και το φακελάκι πάει σύννεφο.
Ο ίδιος ο υπουργός υγείας υπήρξε μάρτυρας του πώς λειτουργεί το σύστημα περίθαλψης, ειδικά στην επαρχία.
Έτσι, τόσο στην παιδεία όσο και στην υγεία, η ανεπάρκεια και η συνειδητή απαξίωση του δημόσιου χαρακτήρα τους, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το επιχείρημα που έλεγε πως η ύπαρξη ιδιωτικών σχολείων ή νοσοκομείων θα αναβαθμίσει, ως δια μαγείας, τα αντίστοιχα δημόσια, μάλλον έχει καταρρεύσει, αφού είναι ολοφάνερο πως αν τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία λειτουργούσαν για να καλύπτουν, πραγματικά, τις ανάγκες των πολιτών, ελάχιστοι θα κατέφευγαν στα αντίστοιχα ιδιωτικά.
Επομένως, αν η σημερινή κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την παιδεία και την υγεία των πολιτών, θα έπρεπε να ακολουθήσει τις αντίθετες πολιτικές από αυτές που ακολουθήθηκαν μέχρι τώρα και να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που οδηγούν στην ενίσχυση του δωρεάν χαρακτήρα τους. Το κόψιμο της χρηματοδότησης, οι συγχωνεύσεις και ο μηδενισμός των προσλήψεων θα έχει σαν αποτέλεσμα η παιδεία και η υγεία να καταρρεύσουν και να παραδοθούν στις ανοιχτές αγκάλες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οι ιδιώτες είτε θα μπουν στα σχολεία και στα νοσοκομεία, όχι από την πίσω πόρτα αλλά από την μπροστινή, με όλες τις τιμές και τις επισημότητες είτε θα λειτουργήσουν παράλληλα με τα υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία για να φαίνονται πως υπερτερούν έναντι των δημοσίων.
Έτσι, όποιος έχει θα μαθαίνει γράμματα και θα επιβιώνει. Οι υπόλοιποι θα πεθαίνουν, αγράμματοι από ένα κοινό κρυολόγημα.
Το αίτημα για δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
(Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης - alfavita.gr)
