Όσοι Έλληνες αγαπάμε τον τριαδικό Θεό και την πατρίδα μας, δίνουμε τον αγώνα μας πρώτα υπέρ της πίστεως. Ο πρώτος λόγος για τον οποίο χτυπιέται η Ελλάδα, είναι η Ορθοδοξία, βασικό στοιχείο της οποίας είναι η ελευθερία που αποτελεί το εμπόδιο στην παγκόσμια υποδούλωση των ανθρώπων. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο αντίπαλος δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Είναι σαν να πάμε να λύσουμε ένα πρόβλημα πριν ακόμα το διαβάσουμε.
Δεν χρειάζεται να βρίσκεται κάποιος πίσω από τις κλειστές πόρτες για να αντιληφθεί τι γίνεται. Φθάνουν μόνο η κοινή λογική, η γνώση της οικονομικής επιστήμης και η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε για να βγουν σωστά συμπεράσματα. Το θέμα δεν είναι μόνο να βγούμε από τη “φυλακή” που μας έχουν βάλει ως χώρα. Αυτό είναι πιο εύκολο. Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουμε αυτούς που μας βάλανε στη “φυλακή”, με το μνημόνιο και όχι μόνο. Και αυτούς δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να τους νικήσει κάποιος άνθρωπος γιατί το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας είναι πανίσχυρο και έχει τα στρατιωτικά και οικονομικά μέσα και τη δύναμη να σε εξαφανίσει. Θα δούμε την αντίδρασή του αμέσως μόλις μας δει να μη σκύβουμε το κεφάλι.
Καλή η παλικαριά, αλλά είναι ακόμα καλύτερη άμα συνοδεύεται από το μυαλό και την πίστη. Γι’ αυτό το λόγο ο ατρόμητος μαχητής αλλά σοφός Κολοκοτρώνης – όταν τρεις χιλιάδες περίπου παλληκάρια έπρεπε να αντιμετωπίσουν την τεράστια τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία – είπε: “πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος”. Με το λόγο αυτό ουσιαστικά είπε στον Θεό: “μπες μπροστά και εμείς ακολουθάμε”. Επομένως και εμείς σαν τον Κολοκοτρώνη, να βάλουμε τον Θεό μπροστά.
Όποια προσπάθεια γίνει κάτω από την σημαία της ορθοδοξίας θα έχει επιτυχία. Έχω γράψει ότι αυτοί που έχουν την εξουσία φοβούνται μόνο όσους έχουν πραγματική πίστη στον Τριαδικό Θεό και φιλοπατρία. Γιατί γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι του Θεού έχουν την προστασία Του και της Παναγίας, είναι πιο έξυπνοι και πιο ικανοί από αυτούς και δεν είναι εξαγοράσιμοι, ούτε προσκυνημένοι.
Βέβαια δεν πρέπει πάντα να επιβεβαιώνουμε τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού: “Λαέ πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”. Όποιος λέει κάποια φράση όπως π.χ. “πρώτα ο Θεός” ή “με τη βοήθεια της Παναγιάς” ή πάει και σε καμιά γιορτή στην εκκλησία λίγο πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας, για να τον δείξει η τηλεόραση και να τον δει ο λαός, δε σημαίνει ότι είναι και άνθρωπος του Θεού. Επίσης πολλές φορές βλέπουμε δίπλα στην ιεραρχία της εκκλησίας διάφορους που ασκούν εξουσία. Με τον τρόπο αυτό είναι σαν να λένε: “και εμείς άνθρωποι του Θεού είμαστε”.
Αν ήταν όμως άνθρωποι του Θεού, η Ελλάδα σήμερα θα ήταν στην κορυφή και όχι στον πάτο. Να κρίνουμε τους ανθρώπους από τα έργα τους και όχι από τα λόγια τους. Με τον τρόπο αυτό διακρίνουμε τους λύκους που φοράνε προβιά. Υπάρχουν σήμερα κάποιοι ιεράρχες που με τα λόγια τους και τις πράξεις τους μπερδεύουν το λαό. Προσωπικά δεν επηρεάζομαι. Να γνωρίζετε ότι παλιά ο Θεός άκουγε τις προσευχές των πατριαρχών και των επισκόπων. Σήμερα ακούει τις προσευχές των απλών ιερέων και μοναχών και των απλών ανθρώπων. Βέβαια ο Θεός ακούει την προσευχή κάθε ανθρώπου ανάλογα με το πόσο δίκαιος είναι. Αναφέρθηκα όμως στο τι ισχύει γενικά και όχι στις εξαιρέσεις.
Δεύτερον, δίνουμε τον αγώνα μας υπέρ της πατρίδας. Πρώτα η πατρίδα και μετά εμείς. Αυτό απαιτεί τη δημιουργία ελληνικής, εθνικής, πατριωτικής συνείδησης. Π.χ.
α) να σωθεί η πατρίδα ακόμα και αν χρειαστεί για ένα χρονικό διάστημα να τρώμε αγριόχορτα και βελανίδια,
β) να πάψουμε να είμαστε δειλοί. Πολλοί λένε: “Ας τα πάρουν όλα και ας μας αφήσουν ήσυχους”.
Προσωπικά δεν θα χάριζα από όσα μου αναλογούν ως Έλληνα πολίτη, ούτε ένα κυβικό εκατοστό πετρελαίου η φυσικού αερίου, ούτε ένα τετραγωνικό χιλιοστό ελληνικής γης σε κανένα Αμερικάνο, Γερμανό, Ισραηλινό, Τούρκο, πλούσιο Έλληνα ή οποιονδήποτε άλλο. Το εκατό της εκατό αυτών ανήκει στον ελληνικό λαό και δεν χαρίζονται σε κανένα. Πόσοι όμως Έλληνες θα ενεργούσαν έτσι;
γ) Πολλές φορές ακούμε τη φράση: “είμαστε μια μικρή χώρα τι να κάνουμε”; Και το Ισραήλ είναι μια μικρή χώρα αλλά ελέγχει όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα μπορεί να πάει στην κορυφή του κόσμου και να γίνει παράδειγμα για όλο τον κόσμο.
Ας πάψουμε να είμαστε κακομοίρηδες και να αρκούμαστε στο να είμαστε ασήμαντοι. Έχουμε μια ιστορία, μια “αριστοκρατική καταγωγή”. Δεν μας αρμόζει να είμαστε στον πάτο ενώ μπορούμε να πάμε στην κορυφή.
Ας αλλάξουμε εμείς για να αλλάξουμε αυτούς που μας κυβερνούν και όλοι μαζί να αλλάξουμε την χώρα μας.
Τρίτον, οφείλουμε να φυλάξουμε την ενότητα στη χώρα μας. Όλοι είδαμε πού κατάντησαν τα κράτη στα οποία προκλήθηκε εσωτερική αναταραχή. Και να μη ξεχνάμε τι κάνανε σε μας οι σύμμαχοι μας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον εμφύλιο πόλεμο. Η Ελλάδα θα άνηκε στη δύση αφού όμως πρώτα θα πληγωνόταν και θα χωριζόταν ο λαός σε δυο κομμάτια που θα τα χώριζε το χυμένο αίμα και το μίσος.
Ας μην απαντήσουμε στις προκλήσεις που δεχόμαστε και ας μη δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιους να διαλύσουν την εσωτερική συνοχή του λαού για να πετύχουν ευκολότερα τα σχέδια τους. Γιατί υπάρχουν πολλοί απάτριδες που μπορούν πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό.
Τέταρτον, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χώρα μας δεν απέτυχε η δημοκρατία. Απέτυχαν οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν την εξουσία που τους έδωσε η δημοκρατία.
Είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε την δημοκρατία μας γιατί έχει ήδη γίνει μια πρώτη προσπάθεια να περιοριστεί με το λεγόμενο “Γερμανικό μοντέλο” που αντί να εκλέγει θα διορίζει τους βουλευτές. Με την δημοκρατία μας θα αλλάξουμε αυτούς που μας κυβερνούν και θα ανεβάσουμε στην εξουσία αυτούς που θέλουμε να μας κυβερνήσουν.
Να γνωρίζουμε ότι το κακό δεν νικιέται με το κακό αλλά με το καλό. Εάν θέλουμε λοιπόν να σωθούμε και εμείς και η πατρίδα μας, ας αντιληφθούμε ότι η αλλαγή δεν θα έρθει με τις φωνές και τις μαγκιές αλλά με το καθαρό μυαλό.
Ας είμαστε λοιπόν πάντα πιο μπροστά στη σκέψη από αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο και την χώρα μας. Ο συνδυασμός πίστη, ψυχή και μυαλό είναι ανίκητος.
Και τέλος όταν πάμε να ψηφίσουμε πρέπει πρώτα να σκεφτούμε αυτούς που βρίσκονται σε πιο δύσκολη θέση από εμάς. Γιατί όλοι περνάμε δύσκολα αλλά κάποιοι περνάνε ακόμα πιο δύσκολα και βρίσκονται στην απόγνωση.
Γι’ αυτούς είναι μαρτύριο όχι η κάθε μέρα που περνάει, αλλά το κάθε λεπτό. Εάν λοιπόν σκεφτούμε και πούμε: “εμείς ακόμα καλά είμαστε, τις μας νοιάζει για τους άλλους” να είμαστε σίγουροι ότι θα έρθει και η δική μας η σειρά.
Τότε όμως θα είναι αργά για δάκρυα και αυτό που γράφω έχει ήδη συμβεί σε πολλούς γνωστούς μου, που δικαιολογούσαν κάθε κακό που συνέβαινε στους συνανθρώπους τους.
Όπως στρώσουμε, θα κοιμηθούμε και ότι σπείρουμε θα θερίσουμε.
