Ακούμε συχνότατα την άποψη ότι οι έννοιες έθνος, εθνική ενότητα, εθνική ομοψυχία, πατριωτισμός, αποτελούν προπαγανδιστική διαστροφή και ιδεολογικοποιημένες αυταπάτες. Αυτή η «μόδα» φοριέται πολύ τελευταία κυρίως σε κύκλους διανοούμενων με «προοδευτικές»,
«ριζοσπαστικές», αρεστερίζουσες αλλά και νεοφιλελεύθερες νεοταξικές απόψεις.
Οι εκφραστές αυτής της τάσης υποστηρίζουν ότι όλες οι παραπάνω έννοιες είναι κοινοτοπίες ιδεολογικά φορτισμένες και εξυπηρετούν την εθνικιστική προπαγάνδα η οποία μετατρέπει τους πολίτες σε ανθρωπομάζα. Διακηρύττουν ότι η «Πατρίδα» είναι χειροπιαστά πράγματα όπως γη, περιουσία, δικαιώματα και όχι αφηρημένη ιδέα , στολισμένη με αξίες, ιδέες και ιδανικά από πατριδοκάπηλους εξουσιαστές οι οποίοι ταΐζουν τους υπηκόους τους με «εθνικό» κουτόχορτο.
Έχοντας αυτό το σκεπτικό για την Πατρίδα, διατείνονται ότι οι αρχαίοι Έλληνες αλλά και οι νεώτεροι αγωνιστές του ’21 μάχονταν για συγκεκριμένα χειροπιαστά πράγματα, όπως τη μισθοδοσία των παλικαριών, τη διανομή των λαφύρων, τα χρήματα, τις αγροτικές εκτάσεις και όχι «για την ψυχή της μάνας τους». Έτσι, θεωρούν ότι οι εθνικοί αγώνες είναι άνευ σημασίας και προτείνουν τη μετατροπή του εθνικού ιδεολογικοποιημένου πολέμου, σε υλιστικό-κοινωνικό έτσι ώστε από σκλάβοι να γίνουμε ελεύθεροι πολίτες.
Στ’ αλήθεια, πως γίνεται όλοι αυτοί οι υποτίθεται ψαγμένοι και προοδευτικοί να περιορίζουν την ανθρώπινη φύση μόνο στο πεδίο της ύλης, και να ερμηνεύουν τις πράξεις των ανθρώπων πάντα με βάση το στενό υλιστικό συμφέρον; Μήπως κρίνουν εξ’ ιδίων τα αλλότρια;
Γιατί θεωρούν ότι αποτελεί «ιδεοληψία» η έννοια «Πατρίδα» και παράλληλα κατάντια και αποβλάκωση όταν νιώθουν συγκίνηση οι άνθρωποι γι αυτή; Ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του συνδέεται συναισθηματικά και συγκινησιακά με καθετί που τον περιβάλλει (πρόσωπα, γεγονότα, ζώα ακόμα και πράγματα). Πως θα μπορούσε να μην ισχύει το ίδιο και με τον δεσμό που διατηρεί για την Πατρίδα του, δηλαδή τον τόπο καταγωγής του και οτιδήποτε άλλο την ορίζει, όπως παραδόσεις, συνήθειες και αξίες;
Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι τα συναισθήματα του λαού για την Πατρίδα, τα εκμεταλλεύονται οι εξουσιαστές. Πράγματι, άτομα που καπηλεύονται την Πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη , οι πατριδοκάπηλοι ή εθνοκάπηλοι, υπήρξαν, και θα υπάρχουν πάντα. Έχουν συντελεστεί εγκλήματα στο όνομα της Πατρίδας, όπως συμβαίνει και στο όνομα όλων των πανανθρώπινων αξιών : της Αγάπης, της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, της Πίστης, της Ειρήνης κλπ. Επειδή λοιπόν, πάντα η ιστορία συναντά κακόβουλους και μικροπρεπείς «εγκληματίες» που εκμεταλλεύονται την πίστη των ανθρώπων στις αξίες , αυτό δεν αναιρεί το μεγαλείο τους ούτε την ύπαρξή τους στη ζωή μας. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτές και να τις απεμπολήσουμε από τον ηθικό μας άξονα.
Πώς εξηγούν το γεγονός όλοι αυτοί που θεωρούν ότι η επανάσταση του 1821 έγινε με βάση το συμφέρον των Ελλήνων (για εκτάσεις, χρήματα, λάφυρα), κάποιοι να δίνουν όλη τους την περιουσία για τον Αγώνα και στο τέλος να πεθαίνουν πάμπτωχοι;
Γιατί ο Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς) αν και η οικογένειά του δεν είχε να φάει, δεν έπαιρνε ποτέ μετά τη μάχη το μερίδιό του στα λάφυρα;
Μια χούφτα ανοργάνωτοι Έλληνες θα μπορούσαν να προτάξουν τα στήθη τους μπροστά σε ολόκληρη Οθωμανική Αυτοκρατορία έχοντας ως σκοπό μόνο το υλικό συμφέρον; Αν ήταν αυτό το σκεπτικό τους, δεν θα τα είχαν βρει με τον Πασά, ο οποίος έδινε χρήματα και αξιώματα σε όσους τον υπηρετούσαν; Με λίγα λόγια θα είχαν κάνει κάτι πολύ πιο βολικό αναίμακτο και επικερδές!
Στ’ αλήθεια ένας μικρός λαός απαρτιζόμενος από συμφεροντολόγους και κερδοσκόπους, θα είχε τη δύναμη να ξεσηκώσει τεράστιο ρεύμα φιλελληνισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη και να φέρει στον τόπο μας ξένους να πολεμήσουν και να δώσουν τη ζωή τους γι αυτό το μικρό «αλωνάκι»; Θα μπορούσε να εμπνεύσει χιλιάδες ευρωπαίους λόγιους και καλλιτέχνες να γράψουν, να ζωγραφίσουν και να υμνήσουν τον Αγώνα των Ελλήνων;
Οι εθνομηδενιστές, αδυνατούν να τα κατανοήσουν και να τα ερμηνεύσουν όλα αυτά. Η αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία της , που φτάνει μέχρι την αυτοθυσία για να εξασφαλιστεί η συνέχεια του έθνους είναι άγνωστα και δυσνόητα γι αυτούς. Όπως επίσης και η Πίστη του λαού μας, η οποία αποτέλεσε αφετηρία και πηγή δύναμης για τους Αγωνιστές-Μάρτυρες του τόπου μας, ξεφεύγει από το πεδίο που μπορούν να διαχειριστούν και να εξηγήσουν. «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία» έλεγαν και πολεμούσαν μέχρι θανάτου. Έτσι όλους εκείνους οι οποίοι «έπεσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδας» πολύ απλά τους θεωρούν κορόιδα, ή ψεύτες που είχαν το υλικό συμφέρον στο πίσω μέρος του μυαλού τους.
Τη μόνη αλήθεια που πιστεύουν είναι αυτή που βλέπουν και μπορούν να μετρήσουν. Έτσι περιορίζονται στις αναλύσεις τους μόνο στην έννοια του «κράτους» και του ανθρώπου ως πολίτης με δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι σ’ αυτό. Η εθνική ταυτότητα φέρνει σύγχυση και είναι μη διαχειρίσιμη. Πολύ σωστά έχει επισημάνει ο καθηγητής αστροφυσικής και στοχαστής Χρίστος Γούδης : «Το κράτος είναι απτό, προσδιορισμένο και μετρήσιμο(ψυχρές αξίες) ενώ το έθνος, είναι περισσότερο πτητικό, ονειρικό και άϋλο (θερμές αξίες), κάτι σαν τον Θεό που δεν τον βλέπεις, δεν τον ακούς, απλά τον πιστεύεις. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση, για τον πιστό είναι πασιφανές, για τον αγνωστικιστή αόρατο».
Όλες αυτές οι θεωρίες του εθνομηδενισμού παρερμηνεύουν και αλλοιώνουν την ιστορία μας. Επιπλέουν τείνουν και το έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό, να αλλάξουν τη εθνική συνείδηση του λαού μας και από Έλληνες να γίνουμε Ελλαδίτες. Πολίτες δηλαδή ενός κράτους χωρίς τα κύρια χαρακτηριστικά του έθνους (κοινοτισμός μέσα από κοινή γλώσσα, φυλή, θρησκεία, παράδοση και κουλτούρα για το έθνος). Πάνω σ’ αυτό λέει ο καθηγητής Χρίστος Γούδης:
«Η Ελλάδα του «γνώθι σ’ αυτόν» κυριαρχείται από το θράσος της άγνοιας μεγάλων και μικρών.
Η Ελλάδα μητέρα του μέτρου, σαρώνεται από την αμετροέπεια των Ελλαδιτών.
Η Ελλάδα των Ελλαδιτών- μια χώρα χωρίς όνειρα, χωρίς παλμό, χωρίς όρια- καταρρέει.
Η Ελλάδα των Ελλήνων οφείλει να αφυπνισθεί».
Θωμαή Στεφανοπούλου
