«… Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες,
αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος
κι αφ’ ετέρου να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων,
η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών,
όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά».
Αριστοτέλους, Πολιτικά
Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
Δεν πείθουν τα κροκοδείλια δάκρυα του προσώπου που εκφράζει το στυγνό διευθυντήριο των διεθνών τοκογλύφων που λυμαίνονται τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου στο όνομα της δήθεν δημοσιονομικής πειθαρχίας, μιας κοινότητας πολλών ταχυτήτων και μιας πολιτικής.
Η καγκελάριος της Γερμανίας κ. Άνγκελα Μέρκελ είχε το θράσος να μιλήσει στη Μπούντεσνταγκ για την Ελλάδα με προσποιητή κατανόηση.
«Ματώνει η καρδιά μου όταν βλέπω πως πολλοί άνθρωποι με μικρό εισόδημα πλήττονται και δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Κι ότι πολλοί πλούσιοι που έχουν ζήσει στην Ελλάδα μαζί με τα λεφτά τους έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και δεν συνεισφέρουν το μερίδιό τους για τη χώρα τους», δήλωσε επί λέξει. Πού να κρατήσουν τόσο δάκρυ τόσα χαρτομάντηλα…
Η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τις ωραιοποιημένες λέξεις της κ. Μέρκελ. Τα αόρατα πρόσωπα που διαμορφώνουν τη Νέα Τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και προσδοκούν ένα νέο παγκοσμιοποιημένο σκηνικό, προσαρμοσμένο σε μια άμορφη μάζα ψυχών δέσμια του μαζισμού, κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Ακόμα και μια δήλωση συμπάθειας, ως «Ψυχολογική Επιχείρηση» μέσω των ΜΜΕ μπορεί να αλλάξει τις τάσεις και την εικόνα της κοινής γνώμης. Είναι το χάπι που χρυσώνουν οι απρόσωποι υπηρέτες των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους, το βαφτίζουν «πολιτική απόφαση» και το σερβίρουν όσο πιο απλά κι εύληπτα σε κοινωνίες που θέλουν να κονιορτοποιήσουν, μετατρέποντάς τις σε άμορφες μάζες.
Τι σχεδιάζει η τυραννία
Κι αυτό δεν είναι κάτι νέο. Αποτελεί πανάρχαια πρακτική δεσποτικών καθεστώτων που στηρίζουν την εξουσία τους στην καταδυνάστευση της κοινωνίας.
Όπως γράφει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά»: «… Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πρωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος κι αφ’ ετέρου να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές».
Αυτό συμβαίνει συχνά στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας. Όποτε καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της ευημερίας, ακολουθεί η κρίση, η πτώχευση, ο πόλεμος και η αιχμαλωσία της κοινωνίας από πολιτικές εξουσίες στερημένες από υπερηφάνεια και πυγμή.
Παραδείγματα υπάρχουν από τη μεταπολίτευση του 1862, όταν εκδιώχθηκε ο βασιλιάς Όθων Α’ για να εγκατασταθεί ο Γεώργιος Α’ και να ενταχθεί το νεοσυσταθέν κράτος-έθνος στη σφαίρα επιρροής μιας εκ των «προστατιδών Δυνάμεων». Όσο κι αν προσπάθησε ο Χαρίλαος Τρικούπης, ίσως ο μόνος σοβαρός εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός της νεώτερης Ελλάδος, η έλλειψη σοβαρότητας από το πολιτικό σύστημα της εποχής και ο εγκλωβισμός στις βουλές ξένων πατρώνων θα οδηγούσε και τελικώς οδήγησε σε χρεωκοπία. Κι η χρεωκοπία δεν διαθέτει μόνο οικονομική υφή, αλλά είναι πολιτική, ηθική, κοινωνική και κυρίως θεσμική.
Ο αντιλαϊκός μονοδρόμος
Οι πραιτοριανοί του συστήματος μπορεί να μην έχουν μελετήσει τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη αλλά ακολουθούν πάντοτε τον ίδιο αντιλαϊκό μονόδρομο: Πολιτική αύξησης των φόρων, περιστολή των δαπανών και διαπραγματεύσεις για συμβιβασμούς. Κι αυτά δεν γίνονται για τον κοσμάκη αλλά για τους πλούσιους που θα γίνουν πλουσιότεροι, καθώς και για τις τράπεζες που θα τους εξυπηρετήσουν.
Παράδειγμα από την πρώτη χρεωκοπία της Ελλάδας: Από τις 14 Οκτωβρίου 1890 έως 18 Φεβρουαρίου 1892, η κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη θα εγκαταλείψει την θέση της για συμβιβασμό με τους ξένους δανειστές, θα υποστηρίξει «την εις το ακέραιον εκτέλεσιν των υποχρεώσεων του Έθνους» και θα ακολουθήσει ακόμη και πανομοιότυπες «δημοσιονομικές πρακτικές» μ’ αυτές του Χαριλάου Τρικούπη. Σας θυμίζει κάτι η συγκριμένη αναφορά; Τι λέει ο Αριστοτέλης ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά συνήθως ως φάρσα;
Δείτε και τη συνέχεια: Ο Δηλιγιάννης χρησιμοποίησε δάνεια για αλλότριους σκοπούς σε σχέση με τη σύναψή τους. Η οικονομική όμως κατάσταση επιδεινώθηκε γρήγορα καθώς η τιμή του συναλλάγματος σκαρφάλωσε στο ζενίθ.
Ο βασιλιάς Γεώργιος ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης μετά τη σφοδρή σύγκρουσή της με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και τα πλήγματα της ισχυρής ομάδας κεφαλαιοκρατών Συγγρού, Βλαστού και Γάλλων κεφαλαιούχων. Η τράπεζα και οι κεφαλαιούχο ήθελα να συσταθεί «Τράπεζας του Κράτους», κάτι σαν τα σημερινά ταμεία εγγυήσεων που συστάθηκαν στη χώρα από το 2009 και τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης που στήθηκαν από τους «δανειστές». Σε πολιτικό επίπεδο, τόσο η τράπεζα, όσο και οι εκφραστές της οικονομικής νομενκλατούρας απαιτούσαν την ανάδειξη και την κυριαρχία μιας τρίτης πολιτικής δύναμης. Κι άλλη σύμπτωση;
Πορεία αναταραχών
Η χρεωκοπία του 1893 και η ντροπή από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 με ευθύνη του ντόπιου σαθρού πολιτικού συστήματος και των ξένων πατρώνων αποτελούν ένα παράδειγμα που δεν πρέπει να παραβλέπουμε διότι η σημερινή συγκυρία ταυτίζεται, ειδικά με τη στάση των ξένων που «ματώνει» η καρδιά τους.
Ο Αριστοτέλης γράφει ότι για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές το καθεστώς σχεδιάζει την επιβολή μεγάλων φόρων, την απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και την κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.
Η ιστορία διδάσκει ωστόσο ότι κοινωνία που μαστίζεται από φτώχεια και καταπίεση αντιδρά. Για παράδειγμα, η χρεωκοπία του 1893 και οι πληγές από τον εξευτελισμό του 1897 λειτούργησαν ως θρυαλλίδες κοινωνικών ανακατατάξεων. Τότε δρομολογήθηκαν ζυμώσεις, ενέργειες και δυναμικές που οδήγησαν σε γεγονότα όπως ήταν η δράση τουΣτρατιωτικού Συνδέσμου υπό τον αντισυνταγματάρχη (ΠΒ) Νικόλαο Ζορμπά που οδήγησε στο Κίνημα του Γουδιού, το οποίο εξερράγη στις 15 Αυγούστου 1909. Υπήρξαν και πιο δυναμικές εξεγέρσεις όπως αυτή των αγροτών στο Κιλελέρ, στις 6 Μαρτίου 1910.
Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία
Τώρα, το «ευρωπαϊκό διευθυντήριο» προσπαθεί με δόλιους τρόπους να αλλάξει τα δεδομένα στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο σ’ αυτήν. Κοινή είναι η πορεία για την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως υπάρχει μια διαφορά. Εκτός από τη μήτρα που γέννησε τον πολιτισμό, τη Δημοκρατία ή τον πατέρα της πολιτικής επιστήμης, τον Αριστοτέλη, είναι η μοναδική που έδειξε απείθαρχη και με αυτόνομη πορεία μετά το άλλο όνειδος της Μικρασιατικής Καταστροφής έως την εμπλοκή της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δείτε τι έκαναν οι άλλες χώρες: Η Ιταλία ήταν συνοδοιπόρος της Γερμανίας στους παρανοϊκής εμπνεύσεως ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τη διαμόρφωση Νέας Τάξης με Άρειους πατρίκιους και υπόδουλους πληβείους. Στην Ισπανία του Φράνκο, ο εμφύλιος κρίθηκε από το καίριο κτύπημα της γερμανικής Λουφτβάφε εναντίον των αγωνιστών στην Γκουέρνικακαι ακολουθήθηκε ο δρόμος της ουδετερότητος. Ουδέτερη στάση τήρησε και η Πορτογαλίαενώ η Ιρλανδία δεν προσεβλήθη από τους Ούννους του Γ’ Ράιχ.
Η Ελλάδα έχασε το 10% του πληθυσμού της, όταν η γιγαντιαία Σοβιετική Ένωση έχασε μόλις το 2,8%. Οι επίγονοι των εταίρων ρήμαξαν και λεηλάτησαν ό,τι βρέθηκε μπροστά τους για να πτωχεύσει το γένος των Ελλήνων και να μείνει υπόδουλο για μια ζωή. Η Κοκκινιά, το Δίστομο και η Καισαριανή πλημμύρισαν με αίμα αθώων για να έρχεται σήμερα η κ. Άνγκελα Μέρκελ και να ισχυρίζεται πως «ματώνει η καρδιά της».
Η Ελλάδα της ανόρθωσης
Η καρδιά των πατριωτών που έχουν απομείνει σ’ αυτή τη χώρα τι κάνει όταν διαβάζει στατιστικές του ΟΗΕ που λένε ότι η Γερμανία είχε υποστεί σε σχέση με το ετήσιο εισόδημά της ζημιές από τον πόλεμο της τάξεως του 135% και η Ελλάδα της τάξεως του 170%. Η ηττημένη Γερμανία βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση από τη χώρα μας μόλις τελείωσε ο πόλεμος, ενώ πάλι οι «πραστάτιδες δυνάμεις» βρήκαν πεδίο να κάνουν τα δικά τους διχάζοντας τον λαό με έναν άδικο και παράλογο Εμφύλιο πόλεμο.
Κι όμως αυτή η πατρίδα στάθηκε στα πόδια της με τις δικές της δυνάμεις για να ξαναμπεί από το φθινόπωρο του 2008 στο τούνελ μιας κρίσης που θέλει να σβήσει τον Ελληνισμό, να υποδουλώσει τον ευρωπαϊκό Νότο και να μετατρέψει την πολιτική από τέχνη του εφικτού σε καταδίκη για το ανέφικτο.
Στο χέρι του λαού είναι να δείξει το δρόμο και να τον επιβάλλει στην πολιτική ηγεσία.
Ο πατέρας της πολιτικής επιστήμης, ο Αριστοτέλης μάς δίνει ένα μάθημα ακόμα. Λέει: «οι μη οργιζόμενοι εφ' οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι», δηλαδή όσοι δεν οργίζονται γι’ αυτά που πρέπει μάλλον είναι ηλίθιοι.
Για σκεφτείτε το.
