(της Χριστίνας Κοραή)
Η έκρηξη οργής του Νίκου Παπανδρέου για όσους δείχνουν στον αδελφό του, πρώην πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, την έξοδο και από το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο ένα επεισόδιο στο σίριαλ των παρεμβάσεών του –δημόσιων και παρασκηνιακών– στα τεκταινόμενα της κυβέρνησης και του Κινήματος τα τελευταία χρόνια.
Η επίκληση ενός «εθνικού συμφέροντος», που σηκώνει μεγάλη συζήτηση, τον οδήγησε σε κινήσεις και πρωτοβουλίες που δεν είχαν ούτε καν το προκάλυμμα μιας θεσμικής ιδιότητας και απέρρεαν αποκλειστικά και μόνο από το ότι είναι ο αδελφός του Γιώργου Παπανδρέου.
Λόγω της φημολογίας, που δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα, έγινε ένα πρόσωπο που ήθελαν πολλοί να προσεταιριστούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Υπουργοί επεδίωξαν τη φιλία του· βουλευτές, την εύνοιά του· κομματικά και κυβερνητικά στελέχη πρόθυμα απαντούσαν στα τηλεφωνήματά του, ενδεχομένως και στις προσταγές του· επιχειρηματίες αναζητούσαν γέφυρες μαζί του...
Μέσα σε αυτό το παθογενές σύστημα, ο Νίκος Παπανδρέου ανέ πτυξε δραστηριότητες που γεννούν ερωτήματα και σκιές. Ταυτόχρονα, επέπληττε δημοσίως υπουργούς και βουλευτές. Βρέθη κε στο Άμπου Ντάμπι για κρατικές μπίζνες· έδωσε το «παρών» σε εκδήλωση του «Mr. MIG» στην Αλβανία· συμμετείχε σε μυστικές συσκέψεις, κυρίως στο Καστρί, μαζί με τους στενούς συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού (Ραγκούση, Γερουλάνο, Ρεγγίνα Βάρτζελη, Αθανασάκη κ.ά.).
Όπως συμβαίνει σε όλα τα αντίστοιχα «έργα», οι σύμβουλοι ακολουθούν την πορεία του ηγέτη. Η ισχύς τους απορρέει από τη δική του. Δεν είναι αυτόφωτοι. Όταν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τον ηγέτη, η κατάρρευση παρασέρνει και όσους βρίσκονταν πίσω του. Ειδικά σήμερα, που βρισκόμαστε σε περίοδο βαθιάς κρίσης και η οικογενειοκρατία μετατρέπεται σε «κόκκινο πανί» για τους πολίτες που έχουν οδηγηθεί στα όρια της εξαθλίωσης από λανθασμένες πολιτικές, για τις οποίες καθοριστικές ευθύνες φέρουν τα πολιτικά «τζάκια» που κυβέρνησαν τον τόπο επί δεκαετίες.
Ας δούμε τις πιο χαρακτηριστικές παρεμβάσεις του προεδρικού αδελφού Νίκου Παπανδρέου...
Στο Άμπου Ντάμπι με Παμπούκη και Κατσέλη
Θύελλα αντιδράσεων ξεσπά όταν γίνεται γνωστό ότι στις 20/2/2010, σε κυβερνητική αποστολή με τους Χάρη Παμπούκη και Λούκα Κατσέλη, στο Άμπου Ντάμπι, με το κυβερνητικό Emprair, που κόστισε στο Ελληνικό Δημόσιο 85.935,38 ευρώ, συμμετείχε και ο αδελφός του πρωθυπουργού. Το όνομά του επιβεβαιώνεται εκ των υστέρων. Μία από τις πρώτες πρόχειρες εξηγήσεις που δίνονται είναι ότι το ΙΣΤΑΜΕ συζητά την επέκτασή του στο αραβικό εμιράτο...
Ο τότε υπουργός Επικρατείας, Χάρης Παμπούκης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή Πάνου Καμμένου, χαρακτηρίζει σκόπιμη τη συμμετοχή του Νίκου Παπανδρέου και υποστηρίζει ότι το ταξίδι στο Άμπου Ντάμπι «είχε ως αποτέλεσμα την αναπτυξιακή συνεργασία των δύο κρατών» και την υλοποίηση των «επωφελών για την Ελλάδα και την ελληνική επιχειρηματικότητα» επαφών.
Ο Πάνος Καμμένος, σχολιάζοντας την απάντηση Παμπούκη σε δηλώσεις του στον Ελεύθερο Τύπο, αφήνει αιχμές για εμπλοκή του Νίκου Παπανδρέου στη συμφωνία πώλησης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και για τη διευθέτηση των συμβάσεων προμήθειας γερμανικών υποβρυχίων από το Πολεμικό Ναυτικό. Ανάλογους υπαινιγμούς αφήνει και ο τέως γενικός διευθυντής αμυντικών επενδύσεων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελος Βασιλάκος, λίγους μήνες αργότερα (11/12/2010). Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, χαρακτηρίζει επιβλαβή τη συμφωνία πώλησης των Ναυπηγείων από το γερμανικό όμιλο Thyssen στον αραβικών συμφερόντων όμιλο Abu Dhabi Mar. Αναφέρει, ωστόσο, ότι το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αντιμετώπισε μια δεδομένη κατάσταση, αφού –όπως τόνισε– με την εμπλοκή του αδελφού του πρωθυπουργού είχε βρεθεί εκ των προτέρων ο αγοραστής των ναυπηγείων.
Στην Αλβανία με τον «κύριο MIG»
Ένα ακόμη ταξίδι του Νίκου Παπανδρέου, αυτή τη φορά στην Αλβανία, βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής τον Οκτώβριο του 2010, όταν ταξιδεύει στην αλβανική πρωτεύουσα με ειδική πτήση τσάρτερ για τα εγκαίνια του νοσοκομείου «Υγεία» στα Τίρανα, συμφερόντων του τότε ισχυρού άνδρα της MIG. Ο φωτογραφικός φακός τον απαθανατίζει στην πρώτη σειρά, δίπλα στον Ανδρέα Βγενόπουλο, τον Αλβανό πρωθυπουργό, Σαλί Μπερίσα, Αλβανούς υπουργούς κ.ά.
Είναι διάχυτη η ενόχληση, ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ. Ανασύρεται στη μνήμη η αγωγή που είχε καταθέσει ο Ανδρέας Βγενόπουλος κατά του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, και άλλων πολιτικών αρχηγών αλλά και οι απαξιωτικές αναφορές του σε βάρος υπουργών.
«Δηλώνω για μία ακόμη φορά ότι η παρουσία μου, άτυπη μεν, αλλά ουσιαστική σαν όνομα, θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένη και ως καθήκον μου, και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη οικονομική περίο δο», δηλώνει σε επιστολή του ο ίδιος o Νίκος Παπανδρέου. «Είμαι βέβαιος ότι κάθε πολίτης θα ήταν πρόθυμος να κάνει το ίδιο, εντός και εκτός της χώρας μας, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διεθνείς επενδυτικές ευκαιρίες. Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο ενεργούσα και επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου σε παρόμοιες εθνικές προκλήσεις».
Οι «δραστηριότητες» του Νίκου Παπανδρέου στον τομέα της προσέλκυσης επενδύσεων τον φέρνουν σε διάσταση με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Για παράδειγμα, οι σχέσεις του με τον Χάρη Παμπούκη, που υποτίθεται ότι ήταν αρμόδιος για τις επενδύσεις, λίγο πριν από την παραίτηση του από την κυβέρνηση ήταν υπό το μηδέν. Ο αδελφός του πρωθυπουργού διέρρεε, πάντως, ότι όλα αυτά τα κάνει αμισθί, χωρίς να πείθει πάντα για τις αγαθές προθέσεις του...
«Μαθήματα συμπεριφοράς» προς Παπακωνσταντίνου
Σε άρθρο του με τίτλο «Μαθήματα συμπεριφοράς», τον Απρίλιο του 2010 (Οικονομική Επιθεώρηση), ο Νίκος Παπανδρέου αμφισβητεί ευθέως την αποτελεσματικότητα της νομοθετικής πρωτοβουλίας για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. «Πόσοι υπουργοί έχουν καταλάβει πλήρως το νόμο που προτείνουν; Πόσοι έχουν προλάβει να τον μελετήσουν σε βάθος και πόσοι έχουν καταλάβει τις συνέπειές του;» διερωτάται.
Ο Νίκος Παπανδρέου επικρίνει δριμύτατα το νέο φόρο στις επιχειρήσεις, που αγγίζει το 45%. «Αν οι επιχειρήσεις αυτές σηκωθούν και φύγουν από τη χώρα και πάνε σε Βουλγαρία ή Κύπρο, τι να τον κάνω τον υψηλό και κοινωνικά δίκαιο φόρο; Το 45% του μηδέν... είναι μηδέν», προειδοποιεί.
«Οι βουλευτές ζουν με δανεικά της τρόικας»
Τον Ιούνιο του 2011 επανέρχεται με άρθρο κατά των αντιμνημονιακών βουλευτών (Οικονομική Επιθεώρηση). «Και σήμερα, φυσικά, όλοι οι βουλευτές ζουν με τα δανεικά της τρόικας... χωρίς να το πολυλένε εκείνοι που βγάζουν το ψωμί τους καταγγέλλοντάς τη. Και έρχονται τώρα που νομίζουν ότι αν “διώξουμε τους ξένους” ή αν “απορρίψουμε το Μνημόνιο”, ξαφνικά θα λύσουμε ως διά μαγείας το πρόβλημά μας και τα πράγματα θα γυρίσουν στο όπως ήταν τότε».
«Δεν θα τον διώξουν τα μίντια»
Η τελευταία παρέμβασή του ήταν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Σε μια στιγμή που η κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, καθώς όλοι ανέμεναν από τον Γιώργο Παπανδρέου να ανοίξει τα χαρτιά του, παρενέβη στις εσωκομματικές εξε - λίξεις. Απαντώντας με επιστολή του σε άρθρο του δημοσιογράφου Χρήστου Ράπτη, στην ιστοσελίδα iefimerida.gr , ο Νίκος Παπανδρέου γράφει για τον αδελφό του: «Το ότι δεν “παραιτείται” από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τι σχέση έχει με τη δημοκρατία; Επειδή το θέλουν τα μίντια; Έλεος. Αυτά για σήμερα, μία ημέρα πριν αλλάξει το έτος!» προειδοποίησε –ποιον αλήθεια;–, υπογράφοντας ειρωνικά ως «Ν. Τρότσκυ (παρατσούκλι) / Κατά κόσμον, Νίκος Παπανδρέου».
Στην ίδια επιστολή αφήνει αιχμές για υπουργούς. «Αν οι περισσότεροι περίμεναν να κινηθούν ΜΟΝΟ με άνωθεν εντολές δείχνει ένα είδος ραγιαδισμού που φαίνεται το θέλουμε... Η υπερδημοκρατία του ΓΑΠ τον έφαγε και όχι το αντίθετο».
Έπρεπε να τον χειροκροτούν!
Κι άλλες παρεμβάσεις του Νίκου Παπανδρέου αποκαλύπτουν ότι θα ήθελε τον αδελφό του πιο αποφασιστικό, να χτυπά το χέρι στο τραπέζι. Σε αφιέρωμα που έκαναν οι New York Times για την οικογένεια Παπανδρέου τον Ιούλιο του 2011 αποκαλύπτει για τον Γιώργο Παπανδρέου: «Μου είπε πολλές φορές ότι δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Αν θέλετε να κάνουμε ψυχανάλυση, τα παιδιά που τους λείπουν οι πατεράδες τους θέλουν να είναι αρεστά κι αυτό σημαίνει ότι δεν συγκρούονται», τονίζει. «Κι αν δεν σου αρέσει η σύγκρουση, τότε είναι δύσκολο να δίνεις εντολές».
Στην ίδια συνέντευξη, ο Νίκος Παπανδρέου, συγκρίνοντας τον Γιώργο με τον πατέρα τους, Ανδρέα, λέει χαρακτηριστικά: «Θα μπορούσε να το είχε “πουλήσει” καλύτερα», αλλά την ίδια στιγμή θα έλεγε: “Ω Θεέ μου, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους”».
Ο Νίκος Παπανδρέου επαινεί τον αδελφό του για τα μοναδικά πράγματα που μόνο εκείνος μπορεί να κάνει στη συνέντευξη που έδωσε στη Real News (11/9/2011). Αφού υποστηρίζει ότι υπάρχουν ντόπια συμφέροντα που επιθυμούν τη χρεοκοπία της χώρας, τα οποία, όμως, δεν κατονομάζει, σε μια έκρηξη θαυμασμού για τον τότε πρωθυπουργό λέει: «Ας κάνουμε μια υπόθεση, ας βγάλουμε τον Γιώργο από την εξίσωση. Τι μένει στην Ελλάδα; Πώς διαμορφώνεται το νέο τοπίο; Ποιος σπρώχνει τη χώρα προς τις μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν; Μην ξεχνάτε ότι αυτός είναι η κινητήριος δύναμη για τις μεγάλες ευρωπαϊκές αποφάσεις...».
Σε εξομολογήσεις του σε φίλους έλεγε κι άλλα. Όπως, για παράδειγμα, ότι θα ήθελε, έστω για μία φορά, να δει να χειροκροτούν τον Γιώργο όρθιοι ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι «για όλα αυτά που κάνει και τις δύσκολες αποφάσεις που παίρνει»...
Ο Νίκος και ο «Ράμπο της Αγίας Βαρβάρας»
Το όνομα του αδελφού του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ήλθε στο προσκήνιο με αφορμή (και) την υπόθεση του «Ράμπο της Αγίας Βαρβάρας», πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Γιάννη Καπελέρη, που κατηγορείται για κακούργημα μετά τις καταγγελίες Σπινέλλη, για ύπαρξη μηχανισμού με σκοπό την παρεμπόδιση είσπραξης των προστίμων από λαθρεμπόριο καυσίμων. Πέφτουν πασοκικές μπηχτές για φιλικές σχέσεις του Καπελέρη με τον αδελφό του πρώην πρωθυπουργού. Το Έθνος (8/1/2012) έγραψε: «Μετά την αιφνιδιαστική παραίτηση του Δ. Γεωργακόπουλου από τη θέση του γενικού γραμματέα στο υπουργείο Οικονομικών, το 2010, η διαδικασία της ανοιχτής διαβούλευσης (open.gov) έδειξε ως καταλληλότερο για τη “διαδοχή” τον τότε επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν φήμες ότι δεν είχε καταθέσει ποτέ βιογραφικό και ότι για την επιλογή του συνέβαλε η φιλική σχέση που διατηρούσε με τον Νίκο Παπανδρέου».
Είναι βέβαιο ότι μύθοι και πραγματικότητες γύρω από το πρόσωπο του Νίκου Παπανδρέου μπλέκονται σε ένα κουβάρι καχυποψιών αλλά και γεγονότων. Όλη την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ...
(Επίκαιρα)
