ΗΤΑΝ. ∆ιότι µαζί µε τα εφηβικά µας χρόνια φαίνεται ότι έφυγε και η πόλη που τα γνώρισε. Στις γωνίες που δίναµε τα πρώτα φιλιά, σκοτώνουν πλέον ανθρώπους.
ΤΩΡΑ, το κέντρο της πόληςέχει καταληφθεί από απροσδιόριστες φυλές, οι οποίες ανεξαρτήτως προέλευσης,χρώµατος και θρησκείας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το έγκληµα. ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, η ζωή είναι φτηνή – ξεκινώντας από τηδική τους. Το αίµα ξοδεύεται χωρίς ενδοιασµούς. Για µια κάµερα. Για ένα τίποτα.
Ετσι, η Αθήνα που µας κανάκεψε έχει µεταβληθεί σε ένα απροσπέλαστο γκέτο βίας, ανοµίας, παραβατικότητας καιτρόµου. Ζει σε καθεστώς κατοχής. Μετανάστες και πρεζόνια, έγχρωµοι και εγχώριοι ντίλερ κάθε παρανοµίας.
Η ΠΟΛΗ έχει µεταβληθεί σε ένασκηνικό πρωτόγνωρο από αυτά που µόνο σε ταινίες γνωρίζαµε έως τώρα. Το αστικό τοπίο έχει εξαθλιωθεί ακόµη καιαισθητικά. Τα µαχαίρια και οι ενέσεις έχουν αντικαταστήσει τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Μας πήραν την Αθήνα… ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΝ καταφέρει ποτέ, αν η Ελληνική Πολιτεία δεν είχε χρεοκοπήσει συνολικά και παταγωδώς. Ανδεν είχε αφήσει την πόλη ανυπεράσπιστη. Αν δενείχε εγκαταλείψει τους εναποµείναντες κατοίκους στη µοίρα τους, χωρίς την περιφρούρηση και τη φροντίδα που δικαιούνται.
ΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ που γίνεται προφανής αλλά και πιοοδυνηρή όταν ακούς ακόµη και τη µέρα του φόνου φτηνές δικαιολογίες για «δηµοσιονοµικές δυσχέρειες» ή για ένα«ευρύτερο ζήτηµα πολιτιστικό, οικιστικό, κοινωνικό».
ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΦΟΝΟΣ ενός ανθρώπου στο πεζοδρόµιο του σπιτιού του δεν ρυθµίζεται από το Μνηµόνιο, ούτε είναι ευρύτερο ζήτηµα. Ο φόνος είναι φόνος µε όσο πόνο, δάκρυ και σπαραγµό ένας φόνος µπορεί να περικλείει.
ΟΥΤΕ Η ΠΟΛΗ θα είχε ποτέ καταληφθεί, αν η κοινωνίαδεν το είχε επιτρέψει. Ανείχε εγκαίρως υπερασπιστεί τονεαυτό της. Αν είχε ξεκαθαρίσειότι η ανοχή έχειόρια, ότι η ανοµία δεν είναι τρόπος ζωής, ότι η µετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωµα αλλά ότι η ασφάλεια είναι θεµελιώδες δηµοκρατικό δικαίωµα των πολιτών.
ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, όµως, µας πήραν την Αθήνα. Μας εξόρισαν από τους δρόµους των παιδικών µας χρόνων. Ή µας υποχρέωσαν να τους διαβαίνουµε µε κίνδυνο και χτυποκάρδι.
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ειλικρινής δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναπάρουµε αυτήν την Αθήνα πίσω. Εστω και µόνο για να τη γνωρίσουν και τα παιδιά µας.
Ο φόνος ενός ανθρώπου στο πεζοδρόµιο του σπιτιού του δεν ρυθµίζεται από το Μνηµόνιο, ούτε είναι ευρύτερο ζήτηµα. Ο φόνος είναι φόνος µε όσο πόνο, δάκρυ και σπαραγµό ένας φόνος µπορεί να περικλείει
