Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 8 Μαρτίου 2010, 23:21
zougla.gr (ΠΟΛΙΤΙΚΗ)
Σε έναν τελευταίο γύρο, ενδεχομένως τον σημαντικότερο, εισήλθε o Έλληνας πρωθυπουργός, που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον και την Τρίτη θα συζητήσει με τον Μπαράκ Ομπάμα το πλαίσιο των διμερών σχέσεων, αλλά κυρίως το ζήτημα που απασχολεί συνολικά τη Δύση και αφορά στην αποκατάσταση της λειτουργίας της πραγματικής οικονομίας.
Οι μέχρι σήμερα επαφές του Γιώργου Παπανδρέου, και πέρα από την πολιτική στήριξη που απεκόμισε στο Βερολίνο, το Παρίσι και τώρα στις ΗΠΑ, δεν κατέληξαν σε κάτι απόλυτα συγκεκριμένο με τη μορφή οικονομικής βοήθειας, δανειοδότησης με ανεκτούς όρους ή ακόμη και με την έκδοση ευρωομολόγων για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, κατέληξαν στην αναγνώριση από τις ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης, ενδεχομένως δε και από την Αμερική, πως η ελληνική υπόθεση δεν είναι ξεκομμένη από την κατάσταση που επικρατεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και τις σχέσεις του με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς που δρουν αυτόνομα και κυρίως ανεξέλεγκτα.
Ο πόλεμος που ενέσκηψε μεταξύ του δολαρίου και του ευρώ και τείνει να εξελιχθεί σε σύγκρουση, προφανώς πυροδοτήθηκε από τους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς που στόχευσαν τους αδύναμους κρίκους της ευρωπαϊκής οικονομίας, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, αλλά ακόμη και την Ιταλία. Κατά τις συζητήσεις που είχε ο πρωθυπουργός στο Παρίσι και το Βερολίνο, του κατέστη σαφές πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες δεν επιθυμούν ή ακόμη δεν είναι σε θέση να προσκομίσουν «ορατή» οικονομική βοήθεια, διότι απλά αντιμετωπίζουν μείζον πολιτικό ζήτημα στο εσωτερικό των χωρών τους. Αντί για οικονομική βοήθεια, Παρίσι και Βερολίνο τείνουν στο «στήσιμο» μηχανισμών ελέγχου, που θα αποτρέψουν στο μέλλον την εισβολή κερδοσκοπικών μηχανισμών, αλλά θα είναι σε θέση να διαθέτουν ειδικό μηχανισμό παρέμβασης, ώστε να επουλώνονται οι πληγές από οικονομικές κρίσεις και τοπικές αδυναμίες (βλέπε Ελλάδα).
Πέραν του οξύτατου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και το οποίο δεν μπορεί παρά να αποτελεί προτεραιότητα για τον κ. Παπανδρέου, αυτές τις ώρες διακυβεύονται και οι σχέσεις ευρώ-δολαρίου και συνεπώς Ευρώπης-Αμερικής.
Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του Έλληνα πρωθυπουργού είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Τα προηγηθέντα αιφνίδια, εν πολλοίς, ταξίδια του σε Βερολίνο και Παρίσι έγιναν μετά από πρόσκληση της κας Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί, αντίστοιχα, όχι από αγωνία για το ελληνικό οικονομικό ζήτημα, αλλά ως ευκαιρία προσέγγισης των δύο πλευρών. Στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, οι δύο «ισχυροί» της Ευρώπης είδαν έναν «κομιστή», που θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την επόμενη -μετά την κρίση- ημέρα. Η ώρα της ανάπτυξης έχει σημάνει και εάν δεν αρθούν τα εμπόδια μεταξύ των δύο πλευρών, αυτή δεν θα μπορέσει να προχωρήσει ικανοποιητικά, επουλώνοντας τις πληγές που αφήνει στις ανεπτυγμένες οικονομίες η κρίση.
Το ζητούμενο, λοιπόν, για τους Ευρωπαίους είναι να λήξει ο πόλεμος μεταξύ ευρώ και δολαρίου, πριν είναι πολύ αργά για το ευρωπαϊκό αντισταθμιστικό νόμισμα. Παράλληλα, η μείωση του νομισματικού ανταγωνισμού θα σημάνει και μείωση των πιέσεων, που ασκούνται στην Ελλάδα, από το λεγόμενο «κύκλο των κερδοσκόπων».
Ο κ. Παπανδρέου έχει το κίνητρο και βεβαίως έπρεπε να αποκτήσει και την ισχύ για μια διαπραγμάτευση αυτού του μεγέθους. Την ισχύ αυτή έσπευσαν να του εξασφαλίσουν Μέρκελ και Σαρκοζί, προκειμένου να μεταβεί στην Ουάσιγκτον όχι μόνο με σχέδιο συλλογικής αντιμετώπισης της κατάστασης, αλλά και με ένα «οπλοστάσιο», που να καθιστά την προσπάθεια βιώσιμη.
Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να εντάξει κανείς τις ξαφνικές -για τους πολλούς- ανακοινώσεις για το ενδεχόμενο δημιουργίας Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και κυρίως για τη δημιουργία κεντρικού ευρωπαϊκού μηχανισμού αξιολόγησης κρατικών οικονομιών και τραπεζών. Το δεύτερο, μάλιστα, αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ΕΕ αυτή τη στιγμή, καθώς έτσι αμφισβητούνται δια παντός οι οίκοι αξιολόγησης, που ανεβοκατεβάζουν μετοχές και χρηματιστήρια με σχετικά μεγάλη ευκολία, αλλά όχι και αντίστοιχη αξιοπιστία.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν μπορούμε να μιλάμε για στήριξη της ελληνικής οικονομίας από την Αμερική ή τους μεγάλους της Ευρώπης. Μπορούμε να μιλάμε για την απαρχή μίας διαδικασίας που στο μέλλον θα θωρακίσει την ευρωπαϊκή οικονομία από «εισβολείς». Μέχρι τότε, η ελληνική οικονομία θα παλέψει μόνη της με υψηλά ή λιγότερο υψηλά επιτόκια, πάντα με την αγωνία της υπερχρέωσης και με τις δεδομένες ελλείψεις που προκαλεί μία ανύπαρκτη παραγωγική μηχανή. Με λίγα λόγια, ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών έληξε ταυτόχρονα με το κλείσιμο ενός κύκλου ελεημοσύνης, όπου τα κοινοτικά κονδύλια κατασπαταλήθηκαν και η κρατική μηχανή λεηλάτησε πόρους και οικονομικές δυνατότητες.
Τελευταία ενημέρωση: Δευτέρα, 8 Μαρτίου 2010, 23:50
