Η δεύτερη, είναι ότι η Νέα Δημοκρατία διαφώνησε με το περιεχόμενο του μνημονίου από την αρχή και κατηγορήθηκε, μέσα και έξω, ακόμη και από ομοϊδεάτες της, ότι δυναμιτίζει τη χρεωμένη Ελλάδα.
Η τρίτη, είναι ότι οι εξελίξεις δικαιώνουν τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς αυτό όμως να δίνει, προς το παρόν, το προβάδισμα στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, απέναντι σε μια Κυβέρνηση που οι προθέσεις και οι πολιτικές της αποδεικνύονται λανθασμένες.
Το κακό είναι ότι μαζί με τις κακές επιλογές της Κυβέρνησης, εκτίθεται και η Ευρώπη, η οποία, μαζί με το ΔΝΤ, μας διαβεβαιώνουν ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί… να πεινάσουμε.
Αφού μας έμπλεξαν στην περιπέτεια αυτή, είναι ικανοί να ρίξουν όλο το βάρος της αποτυχίας στην Ελλάδα.
Το βάρος όμως, θα βαραίνει και τις δύο πλευρές, Κυβέρνηση-τρόικα, με πρώτη την Ελλάδα που ανέλαβε, χωρίς παρρησία και διορατικότητα, να δεσμευθεί για κάτι που ήταν αδύνατον να φέρει εις πέρας.
Τι κάνουμε τώρα;
Απλούστατα, εφόσον διαπιστωθεί την 25η Μαρτίου, ότι η «Ελλάδα μπορεί και να πεθάνει», τη στιγμή που στην παρέλαση στην Αθήνα θα ακούγεται το εμβατήριο «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», να αναληφθούνπρωτοβουλίες, που επιβάλλονται από την κατάσταση, με βάση τη θεσμική συνέχεια και τη συνταγματική τάξη.
Ποιες είναι αυτές;
Ό, τι προβλέπει το Σύνταγμα σε περιόδους κρίσεων.
Με βασική αρχή, ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα -μόνο αδιέξοδα μυαλά- και ότι το συμφέρον του έθνους είναι υπεράνω κομμάτων, προσωπικών ή και συλλογικών φιλοδοξιών.
Η προοπτική συγκυβέρνησης, στη σημερινή φάση, θα μετέτρεπε το πολίτευμα σε «κοινοβουλευτική ολιγαρχία» και θα παραβίαζε το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής, του Οκτωβρίου 2009.
Το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά και η Νέα Δημοκρατία να ελέγχει από τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Πρέπει λοιπόν να αποκλεισθεί ως προοπτική, στην οποία, ούτως ή άλλως η Νέα Δημοκρατία δεν συμφωνεί.
Εάν η Κυβέρνηση αισθάνεται αδύναμη να συνεχίσει στο δρόμο που διάλεξε μόνη της, οφείλει να παραιτηθεί. Ζητώντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να αναλάβει τις πρωτοβουλίες, που άπτονται του ρόλου του, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, ώστε να κυβερνηθεί η χώρα.
Να επιζητήσει το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, εξασφαλίζοντας τη δεδηλωμένη, μέσα από τη σημερινή Βουλή.
Αν αυτό αποδειχθεί ανέφικτο, το πιο πιθανό, η μόνη δημοκρατική και συνταγματική λύση είναι η προσφυγή στις κάλπες.
Να αποφασίσει ο λαός, όχι τόσο υπό μορφή εκλογής όσο υπό μορφή δημοψηφίσματος, να δώσει νέα εντολή, με βάση τα προγράμματα των υποψηφίων κομμάτων. Ποτέ μια δημοκρατική και συνταγματικά επιβεβλημένη διαδικασία δεν βλάπτει τη χώρα. Συνήθως, το αντίθετο ισχύει.
Αν πάλι κανένα κόμμα δεν εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία, όλα τα κόμματα είναι υποχρεωμένα, με πρώτα τα δύο πρώτα, να διερευνήσουν λύσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Εκεί δεν χωρούν επιφυλάξεις. Εκτός, εάν κάποιο κόμμα πιστεύει, ότι με εκ νέου εκλογές, μπορεί να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία. Μία προοπτική, η οποία, όπως προκύπτει και από τις μελέτες και τις σφυγμομετρήσεις, δεν είναι δημοφιλής στην κοινωνία.
Ο κόσμος ζητάει έξυπνες και πρακτικές λύσεις, κοινά αποδεχτές, πέρα από ιδεολογίες και κόμματα.
Τι θα γίνει όμως με το μνημόνιο; Διότι αυτό είναι το ζητούμενο.
Σύμφωνα με την MRB, το 41% των Ελλήνων εντοπίζει το πρόβλημα στην έλλειψη αναπτυξιακής προοπτικής, ενώ το 22% ζητάει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.
Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα, είναι αρνητικό σε οποιαδήποτε αλλαγή, του περιεχομένου του μνημονίου.
Η Νέα Δημοκρατία, αντιθέτως στηρίζει και τα δύο.
Την ανάπτυξη, με το νέο μείγμα πολιτικής του Αντώνη Σαμαρά, που θα επικαιροποιηθεί τον μήνα αυτό, και την επαναδιαπραγμάτευση, όπως έχει υποστηρίξει με αλλεπάλληλες τοποθετήσεις, από τον Σεπτέμβριο 2010, οΔημήτρης Αβραμόπουλος.
Αυτό ζητούν οι πολίτες, αυτό ζητούν και όλα τα κόμματα. Συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, όπου οι φωνές για αλλαγή πορείας πληθαίνουν.
Τη «συγκυβέρνηση», μέσα από μια νωπή λαϊκή εντολή, κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί. Εκτός εάν οι εκλογές έδιναν απόλυτη πλειοψηφία σε ένα κόμμα. Στον Γιώργο, όπως… «του αξίζει», σύμφωνα με τους Financial Times, στον Αντώνη, όπως δείχνει το δρόμο το παράδειγμα της Ιρλανδίας.
Ζητούμενα είναι ο ρεαλισμός, και η πειστικότητα…
ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Σ. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΤΡΑΤΗΣ
Μήπως τελικά έχουμε θεοποιήσει τη Σύνοδο Κορυφής στις 24 και 25 Μαρτίου και νομίζουμε ότι θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα από τις αποφάσεις των 27 ηγετών; Και εάν τελικά – που φαντάζει και ως το πιο πιθανό- δεν ληφθεί καμία απόφαση πακέτο για όλες τις χώρες , άρα και για την Ελλάδα όπως ζητάμε εμείς, τότε θα γυρίσει στην Ελλάδα ο Παπανδρέου και τι θα πει; Ότι καταστραφήκαμε ;
