Ὁ Ἤλίας, ῥίζα μ’, μοῦ θύμισε ἕνα κομμάτι πολὺ ἀγαπημένο…Εἶδα κι ἄκουσα τὸ κλάμα τοῦ ἀοιδοῦ… ξύπνησαν οἱ μνῆμες…
Κι ἔκλαψα…
Ὄχι γι’ αὐτὰ ποὺ χάθηκαν… ἀλλὰ γιὰ αὐτὰ ποὺ χάνονται…
Κι ἔκλαψα πάλι πολύ… Ὄχι γιὰ αὐτὸ ποὺ μὲ πόνεσε, ἀλλὰ γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ μὲ πονέσῃ…
Ὄχι γιὰ ὅσα πέρασαν… ἀλλὰ γιὰ αὐτὰ ποὺ ἦλθαν… κι ἔρχονται…
Ἄχ βρὲ Ἕλληνες…
Λίγο ἀργὰ ξυπνήσαμε… Λίγο…
Τόσο ὅσο γιὰ νὰ κλαῖμε πάλι τὴν Πατρίδα μας ποὺ χάνουμε…
Λίγο ἀργὰ ξυπνήσαμε… Λίγο…
Τόσο ὅσο γιὰ νὰ κλαῖμε πάλι τὴν Πατρίδα μας ποὺ χάνουμε…
Υ.Γ. Μὰ πάντα, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἐὰν δὲν ἔλθῃ ἡ μάχη, ἐλευθερία δὲν κατακτᾶται. Ἔτσι καὶ τώρα, ἡ μάχη φθάνει… Καὶ μόνον ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θὰ θυσιάσουν τὰ πάντα γιὰ τὴν ἐλευθερία θὰ τὴν δικαιοῦνται…
