Να ‘μαστε λοιπόν, εσύ κι εγώ, να μετράμε ψεύτικες ελπίδες και να ελπίζουμε πως θα γίνει το μεγάλο θαύμα, πως θα φύγει το σκοτάδι, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε λεύτεροι και πάλι.
Μα πως μπορεί να γίνει αυτό; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από την εικονική δημοκρατία τους, που απλόχερα μας προσφέρει έναν αργό θάνατο, που απλόχερα μας παίρνει όλα τα δικαιώματά μας;
Τρέχουν οι ξεπουλητάδες και δίνουν αγώνα για να μας πείσουν πως είναι καλύτερα να είσαι δούλος κι άβουλος. Εξάλλου, αυτοί ξέρανε πριν από εμάς για εμάς, αυτοί αποφασίζανε πάντα για εμάς χωρίς εμάς... Αυτοί βάζανε υποθήκη τις ζωές μας, αυτοί πρόθυμα βάλανε στον τόκο τα ιερά χώματά μας. Και μέχρι σήμερα τα καταφέρανε όλοι τους και μας γελάσανε, ξάνα και ξανά και μας έριξαν ακόμη πιο βαθιά στο σκοτάδι. Και ξεδιάντροπα μας δώσανε υπόσχεση πως όταν πιάσουμε τον πάτο, τότε και θα ανεβούμε. Μα, είναι οι ίδιοι που σκάβουν τον πάτο, είναι οι ίδιοι που με σημαία τους την δική μας πατρίδα, ξεπουλάνε τα κομμάτια της και τα δίνουν προκαταβολή στις ύαινες που περιμένουν από ετούτη την πατρίδα να ξεψυχήσει.
Την ίδια στιγμή φωνάζουν οι τελάληδες του μίσους και διαβάλουν όλους εμάς, με σκοπό να μας χωρίσουν, πως ετούτοι είναι με της πατρίδας τα δίκια και οι άλλοι είναι οι εχθροί. Κι έτσι μας κρατάνε χώρια, και μας διαιρούν,γιατί ξέρουν οι ίδιοι πως άμα ενωθούμε τότε θα χάσουν τα παλάτια και τις δόξες τους και θα βρεθούνε μέσα στο βαθύ πηγάδι που είχανε φτιαγμένο για εμάς...
Κι άλλοι από αυτούς τους υπάνθρωπους στην μαρκίζα του μαγαζιού τους βάζουνε την σημαία, κι άλλοι τρέχουνε σαν λιμασμένοι να προλάβουν να ξεπουλήσουν ό,τι και ό,σα προλάβουν. Ληστοσυμμορία που βρήκε την ευκαιρία κι όρμηξε για να κάνει το πλιάτσικο, αφού μόνο ετούτο έμαθε από πάντα να κάνει. Ετούτοι είναι όλοι αυτοί που σήμερα εμείς επιτρέψαμε και ορίσαμε να ορίζουν τις ζωές μας, να μετράνε και να υπολογίζουν πόσο κέρδος θα τους δώσει ο θάνατός μας…
Ελλαδέμποροι του κερατά, που δεν φοβούνται τις κατάρες ενός λαού, που πιστεύουν ότι θα βρεθεί νεκροθάφτης να τους θάψει, αλλά που μέσα τους ξέρουν πως η «δουλειά» που ανέλαβαν πρέπει να τελειώσει γρήγορα... Γιατί ξέρουν πως είναι έτσι φτιαγμένο από τον Θεό, το σκοτάδι να μην κρατάει πολύ και να ‘ρχεται το φως για να σκορπίσει τους πλιατσικολόγους, να διαλύσει τους δαίμονες που σήμερα τρώνε από τις σάρκες μας και πίνουν από το αίμα μας.
Τι ορμήνεια να δώσεις στον διπλανό σου, άραγε, όταν σου λείπει η γνώμη γι αυτό που βλέπεις στον δικό σου τον καθρέφτη; Ξύπνα, ραγιά σε θέλουν, δουλικό του κερατά σκοπεύουν να σε κάνουν οι μπιστικοί του μαύρου, οι επιτήδειοι πατριώτες, που άλλο στο νου τους δεν βάζουν από το πώς να σε ξαναγελάσουν για να σε οδηγήσουν εκεί που οι ίδιοι θέλουν. Φυλακίζουν τα όνειρά σου, τρομοκρατούν και ξεφωνίζουν τις τιμωρίες που σε περιμένουν άμα τυχόν και δεν τους ακούσεις.
Γίνεται μωρέ να αφήνουμε γι αφέντες ετούτα τα σκιάχτρα, που ορίζουνε το άδικο ως νόμο και να μας κάνουνε ρεκλάμα πως δήθεν άλλη επιλογή δεν έχουμε παρά μόνο όσα η μαύρη τους σκιά προστάζει;
Το χωράει ο νους του ανθρώπου πως οι επιτηδευμένα ικανοί και ανίκανοι, βγάζουν φιρμάνια και δίνουν τιμή για τη γη που από άλλους πληρώθηκε με αίμα και σήμερα ξεπουλιέται από άτιμους φτιασιδωμένους "σωτήρες", που τάχατες νιώθουν άσχημα κι οδύρονται και σπαράζουν για το κακό που οι ίδιοι έφεραν στην χώρα;
Δυστυχώς, σήμερα την Ελλάδα την ορίζουν οι καλοί πατριδοκάπηλοι που μπόρεσαν και έγιναν άριστοι Ελλαδέμποροι, ξεπουλάνε μιά όμορφη κυρά κι αρχόντισσα και την προσφέρουν στους άρρωστες πελάτες του πορνείου των αφεντικών τους, που γκρεμίζουν μία όμορφη χώρα, για να πουλήσουν τα κομμάτια της για υλικά κατασκευής στο νέο που θέλουν να φέρουν οι εμπόροι των εθνών… Εκείνοι που με κλεμμένα υλικά και πάνω σε πτώματα αθώων, ονειρεύονται να φτιάξουν τα δικά τους παλάτια και τις δικές μας φυλακές.
Και όλα τα υπολόγισαν τα αφεντικά, με τ' άδεια κουφάρια και τις ψευδόχρυσες καρέκλες. Εκτός από ένα: πως για ετούτη την πατρίδα έχουνε μπει εγγυήσεις από τον ίδιο τον Θεό…
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί όλοι εμείς πόσο κοντά βρισκόμαστε σε εκείνα τα λόγια που άρχισαν να ψιθυρίζουν όλο και περισσότεροι; «Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους πάρει με τις πέτρες»...
Μια για να γίνει ετούτο, τόλμη χρειάζεται κι αγώνα πολύ. Γιατί δικοί τους είναι οι δικαστές, δικοί τους και οι νόμοι. Κι αν εμείς δεν παλέψουμε για όσα μας ανήκουν, θα μας τα πάρουν όλα. Και ήδη ξεκίνησαν από την τιμή και την αξιοπρέπειά μας. Το βιός μας θα το αφήσουν στο τέλος, επειδή ξέρουν καλύτερα από όλους πως όταν ο άνθρωπος χάσει την τιμή του, όταν του πάρουν την αξιοπρέπεια, όταν δεχτεί τις αλυσίδες στο μυαλό του, τότε δεν θα δώσει καμιά μάχη για το βιός του, επειδή θα ξέρει ότι του τα πήραν ήδη όλα…
Τέλος, μιά χάρη σου ζητάω πατριώτη. Σαν θα αρχίσει το μεγάλο κακό, σαν θα πέσει το βαρύ σκοτάδι της ανομίας τους, σαν έρθει η ώρα εκείνη που οι δαίμονες θα πετάξουν τις μάσκες τους, να θυμηθείς τον διπλανό σου και να κάνεις μία προσευχή γι αυτόν. Και το ξημέρωμα θα μας βρει όλους μαζί στον δρόμο που η ιστορία ήθελε πάντα να βαδίζουμε, τιμώντας το όνομά μας, τα χώματα και τον Θεό μας.
