Ο λαός μας λέει πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι του
Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Δεν είναι ούτε μία ούτε δύο ούτε τρεις οι φορές που διάφορα κορυφαία στελέχη του κυρίαρχου πολιτικού μας συστήματος έχουν προβεί και συνεχίζουν να προβαίνουν σε δηλώσεις οι οποίες προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα απορίας, οργής, αγανάκτησης και θυμηδίας.
Τις περισσότερες φορές, κάνουμε το λάθος να τις προσπερνάμε εύκολα, αποδίδοντάς τις είτε στο «εκρηκτικόν του χαρακτήρος» εκείνου που έκανε τη δήλωση, είτε σε «αποκοτιά» είτε, τέλος, σε «πολιτική» παρορμητικότητα.
Δηλώνει, ας πούμε, ο κύριος Πάγκαλος, ότι «μαζί τα φάγαμε» και ότι «οι αγανακτισμένοι είναι μ@λ@κες», ο κύριος Παπαδόπουλος ότι «η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων είναι άχρηστοι», ο κύριος Ρομπόπουλος ότι «ψήφισα χωρίς να γνωρίζω τι έγραφε το μνημόνιο», ο κύριος Χρυσοχοΐδης ότι «ψήφιζα με το πιστόλι στον κρόταφο, χωρίς να γνωρίζω τι έγραφε το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες δουλειές», ο κύριος Λοβέρδος ότι «θα γίνει μακελειό, αν πειράξουν τον Παπανδρέου», ο κύριος Σημίτης ότι «ήταν πολιτικό λάθος η υπογραφή του μνημονίου», ο κύριος Βενιζέλος ότι «κάποια πράγματα έπρεπε να γίνουν διαφορετικά στην αρχή της κρίσης», η κυρία Διαμαντοπούλου ότι «πρώτα ο μαθητής» αλλά στην πράξη να εφαρμόζει το «πρώτα οι φωτοτυπίες», o κύριος Άδωνις Γεωργιάδης ότι «αυτοί είναι κομμουνιστές, δεν είναι πολίτες» και πάει λέγοντας, με τα παραδείγματα να μην έχουν τελειωμό.
Πέρα από το γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω ενδιαφέρονται για την πολιτική τους επιβίωση και τη συνέχιση της πολιτικής στους σταδιοδρομίας, υπάρχει αναμφισβήτητα και η πρόθεσή τους να εγκαθιδρύσουν μια καινούρια πρακτική στα πολιτικά ήθη και τις πολιτικές συνήθειες του τόπου. Μια πρακτική που θα βασίζεται στη λογική ότι «Μπορώ να λέω και να κάνω ότι θέλω χωρίς να έχω το άγχος να λογοδοτήσω πολιτικά». Καλά για το ποινικό μέρος υπάρχει βλέπετε η βουλευτική ασυλία, αν και το ζητούμενο δεν είναι η ποινική τους δίωξη αλλά η πολιτική τους καταδίκη.
Γιατί να μπορεί ο κύριος Πάγκαλος να με βρίζει, χωρίς συνέπειες;
Γιατί να μπορεί να με απειλεί ο κύριος Λοβέρδος με πρόκληση μακελειού, χωρίς συνέπειες, μπαίνοντας, μέσω των ΜΜΕ απρόσκλητος στο σπίτι μου;
Γιατί να με καταδικάζει ο ίδιος υπουργός με τις υπογραφές του, σε ανυπαρξία ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης, χωρίς να έχει συνέπειες και να αποφασίζει για παράδειγμα, πάλι χωρίς συνέπειες, πως δικαίωμα φυσικοθεραπείας και μάλιστα κουτσουρεμένης, θα έχουν τα άτομα που χρήζουν ειδικής αγωγής, μόνο μέχρι τα δεκαοχτώ τους και μετά ας κόψουν το σβέρκο τους τα ίδια και οι οικογένειές τους. Αν τον απειλήσω με πρόκληση μακελειού, θα επέμβουν οι άνθρωποι της προσωπικής του φρουράς ή όχι;
Ακούμε τον κύριο Χρυσοχοΐδη να λέει ότι παραδέχτηκε πως δεν είχε ιδέα για το τι έγραφε το μνημόνιο αλλά το ψήφισε γιατί του είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο. Βέβαια, θεώρησε σωστό, να μην παραιτηθεί, ούτε να διαμαρτυρηθεί δημοσίως για τον εκβιασμό, αλλά να στρέψει το πιστόλι, από τον δικό του κρόταφο, στον κρόταφο του ελληνικού λαού. Συγνώμη, αλλά αυτό συνιστά, το λιγότερο, προσβολή της νοημοσύνης μας και λέγεται για να δικαιολογήσει την προτίμηση του κυρίου υπουργού στο να διαφυλάξει τη θέση του παρά να παραιτηθεί με αξιοπρέπεια. Και έρχεται ο ίδιος, εν κατακλείδι, να βαφτίσει την παραπάνω παραδοχή του ως γενναία πολιτική στάση και χτύπημα στο στομάχι του πολιτικού κατεστημένου.
Μα για ποιο στομάχι μιλάει όταν εδώ και χρόνια το πολιτικό κατεστημένο στη χώρα μας έχει αποδείξει ότι διαθέτει μόνο χοντρούς γοφούς που εφαρμόζουν απόλυτα σε αναπαυτικές πολυθρόνες;
Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και την άλλη «καραμέλα» πως τάχα «σώζουν» τη χώρα χωρίς να απολογούνται για το ότι «σκοτώνουν» τους πολίτες.
Δεν πρέπει όλοι αυτοί να πάρουν απάντηση; Πρέπει και μάλιστα, τώρα, σήμερα. Όσο δεν απαντάμε αντιστεκόμενοι στους δρόμους, θα βγαίνουν ένας-ένας παριστάνοντας, πότε τα θύματα και πότε τους Σωτήρες ζητώντας στην αρχή συγχώρεση και μετά ευγνομωσύνη.
