Πριν αρκετό καιρό, μπήκε στη ζωή μας, ο περιβόητος Καλλικράτης. Όσοι δεν γνωρίζανε γι’ αυτόν, ξεσκονίσανε τις εγκυκλοπαίδειές τους και μάθανε σχεδόν τα πάντα, η σχεδόν τα πάντα. Δεν μάθανε μόνο κάποιες λεπτομέρειες του τύπου τι άρωμα φορούσε, τι του άρεσε να τρώει και άλλες λεπτομέρειες τέτοιου είδους, που θα γέμιζαν σήμερα τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο των μεσημεριανάδικων. Όλα τα’ άλλα τα μάθαμε γι’ αυτόν και τα είδαμε στην πράξη την εφαρμογή του σκεπτικού του, στην σύγχρονη εποχή, με αποχρώσεις πράσινης ανάπτυξης!
Μετά λοιπόν την αναδιάρθρωση της διοικητικής δομής της χώρας, ξανασυναντάμε τον αγαπημένο αυτόν φίλο και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Το μεγαλόπνοο σχέδιο της αναδιάρθρωσης των δομών και των υποδομών του εκπαιδευτικού μας συστήματος, θα φέρει επίσης το τιμημένο του όνομα, ξανά στην ανιαρή μας καθημερινότητα. Κατά κύριο λόγο, ο εκπαιδευτικός Καλλικράτης, θα αλλάξει τον τρόπο της ζωής, χιλιάδων οικογενειών, κυρίως στην επαρχία.
Πιο συγκεκριμμένα λοιπόν, δεκάδες εκατοντάδες σχολεία, θα κλείσουν με στόχο την μεταφορά τους σε άλλα και την αφομοίωσή τους από αυτά. Με λίγα λόγια, εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, από τη νέα σχολική χρονιά δεν θα πάνε στο σχολείο που πήγαιναν μέχρι σήμερα. Θα πάνε σε κάποιο άλλο, κατά πάσα πιθανότητα, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Σε θεωρητική βάση και εκ πρώτης όψεως, σε μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, ίσως να μην δημιουργήσει και ιδιαίτερα προβλήματα, αφού πολύ πιθανό, το νέο σχολείο, ενδέχεται να είναι μερικά τετράγωνα πιο μακρυά από το παλιό. Τι θα γίνει όμως με τα σχολεία της περιφέρειας;
Όλοι γνωρίζουμε ότι στην ελληνική επαρχία, υπάρχουν πολλά χωριά που οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων τους δεν είναι και οι πλέον εύκολες. Ανύπαρκτες υποδομές, οικονομική δραστηριότητα που έχει μαραζώσει, καθώς επίσης και έλλειμα αισιοδοξίας και ελπίδας, ότι κάτι θα αλλάξει σύντομα προς το καλύτερο, που είναι και το βασικότερο και το πιο σημαντικό για εμένα προσωπικά. Φανταστείτε τώρα τι θα συμβεί, εάν πάμε σε αυτούς τους ανθρώπους και τους ανακοινώσουμε, χωρίς καν να τους ζητήσουμε την γνώμη, ότι θα πρέπει να στέλνει πλέον τα παιδιά του, σε άλλο σχολείο, μακριά από το σπίτι τους κι απ’ το χωριό τους. Για όσους δεν έχουν ζήσει σε ένα χωριό, αυτό ίσως δεν ακούγεται τόσο τραγικό. Για όλους όσους όμως έχουμε την τύχη και μεγαλώσαμε στο χωριό μας, καταλαβαίνουμε, ότι μια τέτοια εξέλιξη, θα δώσει την χαριστική βολή, σε μια επαρχία που παραδίδει σιγά – σιγά το πνεύμα της.
Προσωπικά, όταν ακούω την συγκεκριμμένη εξέλιξη, στο μυαλό μου έρχονται οι περιγραφές των μεγαλύτερων ανθρώπων του περιβάλλοντός μου, που μου περιέγραφαν τις δυσκολίες που συναντούσαν στο να τελειώσουν τις σπουδές τους, πέρα απ’ το δημοτικό. Αυτό διότι, το γυμνάσιο το εξατάξιο πριν σαράντα – πενήντα χρόνια, βρισκόταν σ’ ένα γειτονικό χωριό και σε απόσταση 20 – 30 χλμ, απ’ το χωριό κι από το σπίτι τους. Μου περιέγραφαν με τα πιο μαύρα χρώματα, τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, που περίμεναν το λεωφορείο, μέσα στο κρύο πέντε τα ξημερώματα, καθώς επίσης και τι συνέβαινε, όταν το λεωφορείο χαλούσε, κάτι δηλαδή που συνέβαινε πολύ συχνά. Έτσι ήταν αναγκασμένοι να καλύψουν την υπόλοιπη απόσταση για το σχολείο με τα πόδια τους.
Σίγουρα, τα πράγματα σήμερα, σαφώς και δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με τις εποχές εκείνες. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση όμως, έχω την αίσθηση, ότι στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αυτό διότι, αν κάτι είχε αλλάξει, δεν θα είχαν μείνει στα χωριά μας, μόνο άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Όσοι νεότεροι και σε παραγωγική ακόμα ηλικία έχουν μείνει, αποκλείω να μείνουν με τις οικογένειές του. Πολύ φοβάμαι, ότι ο Καλλικράτης στην παιδεία, θα δημιουργήσει μια νέα γενιά εσωτερικών μεταναστών.
Ελπίζω και εύχομαι, κάτι τέτοιο να μην συμβεί, διότι αν αυτό συμβεί, δεν έχουμε πιθανότητες να ορθοποδίσουμε ως κράτος, ποτέ. Δεν θα ορθοπποδίσουμε ποτέ γιατί αντί να επενδύσουμε στην παιδεία και στην παροχή υψηλού επιπέδου γνώσεις στους μαθητές μας, με τον Καλλικράτη στην παιδεία και με τον πρόχειρο τρόπο που προβλέπεται να γίνει, δεν θα πετύχουμε τίποτα. Τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε άραγε με τμήματα που θα στοιβάζονται τριάντα – σαράντα μαθητές, επι παραδείγματι, δυσκολεύομαι να το κατανοήσω.
Κλείνοντας, εκείνο που με στεναχωρεί, είναι ότι ένα τέτοιο ζήτημα ζωτικής σημασίας για εμένα προσωπικά, θάβεται, από τις καταιγιστικές εξελίξεις της επικαιρότητας στην οικονομία και μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα ψάχνουμε την μπάλα και που αυτή είχε χαθεί…
