Και λίγο έως πολύ πρέπει να ξετυλίξουμε το κουβάρι, διότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι ένα ευρύτερο πρόβλημα ευρωπαϊκό, που η αφετηρία του, θα έλεγα, βρίσκεται ουσιαστικά στο 2008, όταν οι ηγέτες της Ευρωζώνης, αλλά και των άλλων χωρών, των G-20, για να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια οικονομική κρίση, αποφάσισαν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές και να ιδιωτικοποιήσουν τα κέρδη.
Από εκεί ξεκινούν όλα.
Τα κράτη έκαναν μία μεγάλη παρέμβαση για να σώσουν τις τράπεζες και τους άλλους χρηματοοικονομικούς οίκους.
Αρκετοί από αυτούς τους οίκους και αρκετές τράπεζες σώθηκαν και στην πορεία οι τράπεζες αυτές, μαζί με τους διεθνείς κερδοσκόπους, επιτέθηκαν στα κράτη, τα οποία, ούτως ή άλλως, αντιμετώπιζαν προβλήματα, γιατί είχαν αρκετά χρέη και φθάσαμε αυτή τη στιγμή να παίρνονται μέτρα σε παγκόσμιο επίπεδο, στο όνομα δήθεν του περιορισμού των ελλειμμάτων.
Είναι αυτό που ο Πολ Κρούγκμαν αποκάλεσε τον...
Φεβρουάριο του 2010 «υστερία των ελλειμμάτων», που επικράτησε στη συνέχεια ως πολιτική της Μέρκελ απέναντι ακόμη και στον Ομπάμα, πριν από λίγες μέρες στον Καναδά, και διαμορφώνει μία παγκόσμια κατεύθυνση για το χειρισμό των ...
οικονομικών θεμάτων.
Επομένως, το θέμα είναι γενικότερο, δεν αφορά μόνο το ότι υπάρχει μία ανάξια «τάξη πολιτικών» στην Ελλάδα, γιατί τα ίδια προβλήματα έχουν και άλλες χώρες. Έτσι τα θέματα είναι λίγο ευρύτερα και θα ήθελα μέσα από αυτά να φθάσω στο θέμα της Δανειακής Συμβάσεως.
Η τρομοκρατία των αριθμών
Καθώς πέρασαν σχεδόν όλα τα πρώτα μέτρα που απαιτούσε το Μνημόνιο, αρχίζει να υποχωρεί, θα έλεγα, η τρομοκρατία των αριθμών. Δημιουργήθηκε μία εντύπωση σε όλους ότι η Ελλάδα έφθασε δήθεν στο χείλος του γκρεμού, της πτώχευσης, και δεν υπήρχε άλλος τρόπος, παρά να αποδεχθούμε τη συνεισφορά και τη «βοήθεια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωζώνης. Να δούμε, όμως, τα γεγονότα όπως εξελίσσονται τώρα.
1. Όλη η Δανειακή Σύμβαση είναι αξίας 110 δισ. ευρώ, 80 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη και 30 δισ. ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή 40 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, γιατί είναι τριετούς διάρκειας η δανειακή σύμβαση.
2. Μέχρι στιγμής, που υποτίθεται μας έσωσαν οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, μας έχουν δώσει 20 δισ. ευρώ. Τα 10 δισ. ευρώ τα χρησιμοποίησε το ελληνικό κράτος για να πληρώσει κάποια ομόλογα που έληγαν τον Μάιο και τα άλλα 10 δισ. ευρώ θα τα διαθέσει για να διασωθούν οι τράπεζες, ιδρύοντας ένα ειδικό ταμείο σωτηρίας των τραπεζών, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η ίδρυση του οποίου προβλέπεται σε νόμο που ψηφίστηκε χθες από την ελληνική Βουλή.
3. Ο υπουργός Οικονομικών είπε χθες ότι βλέπει εξελίξεις στο θέμα των τραπεζών και σήμερα στο Χρηματιστήριο κάποιοι κέρδισαν – οι μετοχές συγκεκριμένων τραπεζών πήγαν 22% η μία επάνω και η άλλη 15% – και επομένως βγήκαν και κέρδη από αυτή τη μεγάλη παρέμβαση που έγινε. Αν υπήρχε λοιπόν άμεσα η μεγάλη ανάγκη του Ελληνικού Δημοσίου για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του, προφανώς δεν θα εδίδοντο αυτά τα 10 δισ. ευρώ για το Ταμείο των Τραπεζών.
Για να δούμε, λοιπόν, την πραγματικότητα. Και θα μείνω λίγο σε αυτό, γιατί θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Μιλάω με στοιχεία, είτε της έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου του Μαΐου 2010, όπου αναφέρεται ότι το έλλειμμα είναι 13,7% του ΑΕΠ, είτε του προϋπολογισμού 2010, τον οποίο κατέθεσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στη Βουλή τον Νοέμβριο 2009 αν θυμάμαι καλά, αφού είχε αναθεωρήσει το έλλειμμα. Τα στοιχεία είναι εδώ και είναι στη διάθεση όλων.
4. Το 2010 το έλλειμμα είναι 22 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το έλλειμμα. Δηλαδή χρειαζόμασταν 22 δισ. ευρώ, για να λειτουργήσει η ελληνική οικονομία για το 2010. Έχω ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα της 26ης Ιανουαρίου 2010, που λέει: «Η Ελλάδα βγαίνει για δανεισμό» – θυμάστε: χρειαζόμαστε 22 δισ. ευρώ για όλο τον χρόνο – «μας προσφέρουν 25 δισ. ευρώ στις 26 Ιανουαρίου 2010 και δεν τα παίρνουμε». Επομένως, αν είχαμε πάρει αυτά τα 25 δισ. ευρώ με 6,2%, δεν θα υπήρχε το πρόβλημα ρευστότητας, που στη συνέχεια μας ανάγκασε να μπούμε στον μηχανισμό «στήριξης».
Από εκεί και πέρα – γιατί πέφτουν σιγά - σιγά οι μάσκες – όλος ο προϋπολογισμός του 2010 είναι 80 δισ. ευρώ, το έλλειμμα 22 δισ. ευρώ, ενώ τα τοκοχρεολύσια είναι 32 δισ. ευρώ. Επομένως, όπως είπε ο Κώστας Χρυσόγονος και το έχουμε πει και εμείς από καιρό, αλλά το έγραψαν και οι Financial Times, ο «μηχανισμός διάσωσης» είναι μηχανισμός διάσωσης των δανειστών της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με μηχανισμό διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και επειδή βλέπω και εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ εδώ, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλη επίθεση, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι μισθοί σε όλο το δημόσιο τομέα είναι μόνο 15 δισ. ευρώ τον χρόνο – αυτό είναι το ποσό που υποτίθεται ότι κατέστρεψε την οικονομία – και οι συντάξεις 7 δισ. ευρώ. Αυτά τα νούμερα είναι πριν γίνουν οι μειώσεις, διότι μειώθηκαν οι συντάξεις κατά 700 εκατ. ευρώ τον χρόνο και κατά 2,5 δισ. ευρώ οι μισθοί.
Επομένως και πρόβλημα ρευστότητας δεν υπήρχε, γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε δανειστεί άνετα, και οι μισθοί, ή οι συντάξεις, δεν έριξαν έξω το σύστημα. Διότι όλοι έχουμε ακούσει πως στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους που βγαίνουν σε μικρή ηλικία και κατέστρεψαν το σύστημα.
Αφού τέλειωσαν όλα και ψηφίστηκαν τα δύο νομοσχέδια για το ασφαλιστικό στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, έβγαλε η Κομισιόν τα στοιχεία και λέει ότι για όλη την Ευρώπη των 27 «μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης είναι τα 61,4 χρόνια». Στην Ελλάδα; Επίσης 61,4 ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης. Άρα λοιπόν είμαστε καθαρά στον μέσο όρο και δεν ισχύει ότι δήθεν επειδή κάποιοι συνταξιοδοτούνται σε μικρή ηλικία έχουν τινάξει το συνταξιοδοτικό σύστημα στον αέρα.
Η «ελεγχόμενη πτώχευση»
Πάμε να δούμε τώρα γιατί γίνονται όλα αυτά. Ακούσατε χθες την κ. Μέρκελ, η οποία μίλησε για το μηχανισμό της ελεγχόμενης πτώχευσης. Αν μεταφράσουμε ορθά την ορολογία στα ελληνικά, πρόκειται για ένα μηχανισμό ελεγχόμενης αφερεγγυότητας, ένα μηχανισμό ελεγχόμενης αδυναμίας πληρωμής.
Σύμφωνα λοιπόν με τον μηχανισμό αυτό, επειδή πρέπει οι δανειστές να πληρωθούν, επειδή πρέπει οι τράπεζες να πληρωθούν, εν προκειμένω οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, στις οποίες η Ελλάδα οφείλει ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους της, θα πρέπει οι χώρες της Ε.Ε. που υπάρχει ο κίνδυνος να πτωχεύσουν να έχουν κάποιου είδους «προστασία» και να δημιουργηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός που θα «προστατεύσει» αυτές τις χώρες, κυρίως βοηθώντας στην εξόφληση των δανειστών τους.
Θυμάμαι παλιά – γιατί βλέπω και άλλους συναδέλφους – το 1983 η Ελλάδα είχε τις προβληματικές επιχειρήσεις και ίδρυσε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, προκειμένου με τη μεσολάβηση του κράτους να σώσει κάποιες επιχειρήσεις για να λειτουργούν και να εξοφληθούν και οι πιστωτές τους. Αυτό είναι λίγο έως πολύ το σχέδιο που ονομάζεται «οργανωμένη ή ελεγχόμενη πτώχευση».
Δηλαδή τα κράτη που έχουν πρόβλημα – και δεν είναι μόνο η Ελλάδα, είναι η Ισπανία, είναι ενδεχόμενα η Ιταλία, η Πορτογαλία και δεν ξέρω αν θα είναι αύριο και η Γερμανία, γιατί πολλές φορές όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου πέφτει μέσα ο ίδιος – θα πρέπει να προστατευτούν με ένα σύστημα.
Ο Τόμας Μάγιερ της Ντόιτσε Μπανκ υποστηρίζει τη σύσταση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου κατά το πρότυπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Υποστήριξε ότι η Ε.Ε. δεν έχει πρόθεση να δημιουργήσει ένα οργανισμό που θα ανταγωνίζεται το ΔΝΤ, αλλά για σκοπούς εσωτερικής σταθερότητας χρειάζεται μια υπηρεσία με πείρα, χρειάζεται κάτι αντίστοιχο με το ΔΝΤ σε επίπεδο Ε.Ε. εφοδιασμένο με αποτελεσματικές εξουσίες για παρεμβάσεις.
Επομένως η επιχείρηση (το κράτος, γιατί σαν επιχείρηση μας βλέπουν) θα αρχίσει να εξυγιαίνεται – όπως γίνεται στην περίπτωση της αναγκαστικής διαχείρισης επιχειρήσεων – προκειμένου να ξαναβγεί στην αγορά. Και αυτό το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο θα αγοράσει το κρατικό χρέος στην ονομαστική του αξία – και όχι στην αξία που θα έχει πληρώσει τους δανειστές – και θα έλθει μετά να συζητήσει με την Ελλάδα, με την Πορτογαλία, με την Ισπανία πώς θα εξοφληθεί.
Και το πώς θα εξοφληθεί είναι αυτό που εμείς ήδη ξέρουμε. Δηλαδή αυτό που ονομάζομε «Μνημόνιο» και «Δανειακή Σύμβαση», είναι αυτό που προετοιμάζεται να γίνει πλέον ένα ευρωπαϊκό πακέτο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και έτσι, λοιπόν, ερχόμαστε στο θέμα του Μνημονίου.
Δεν υφίσταται σήμερα κυρίαρχη κυβέρνηση
1. Καταρχήν να εξηγήσουμε ότι είναι δύο τα Μνημόνια τυπικά. Είναι δύο έγγραφα, τα οποία δεσμεύουν και οργανώνουν μία συγκεκριμένη πολιτική σε αρκετά θέματα.
Και επειδή μιλάμε για θέματα εθνικής ανεξαρτησίας, η Ελλάδα βεβαίως ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει εκχωρήσει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, και πολιτικά, επειδή το επιθυμεί, κάθε εξουσία στο νομισματικό τομέα, μια και έχουμε μπει στο ευρώ, έχει εκχωρήσει εξουσίες σε σχέση με τη διαμόρφωση των επιτοκίων, αλλά δεν έχει εκχωρήσει, με βάση και τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, που ισχύει από 1.12.2009, καμία εξουσία στα θέματα οικονομικής πολιτικής.
2. Δεύτερον, στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αν τη διαβάσετε, το κράτος - μέλος
● διατηρεί τα δικαιώματά του για τη διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής,
● διατηρεί τα δικαιώματά του για τη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής,
● διατηρεί τα δικαιώματά του ακέραια για τα συνταξιοδοτικά θέματα.
Μέσα όμως από το Μνημόνιο και με βάση τη συμφωνία που έκανε η Ελλάδα μπαίνοντας στον Μηχανισμό «διάσωσης», έχασε – και αυτό είναι το βασικό – την κυριαρχία της στα ζητήματα άσκησης πολιτικής σε όλα αυτά τα θέματα. Και δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς, το έχει πει και ο πρωθυπουργός ότι δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία.
Και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, κύριε εκπρόσωπε της ΑΔΕΔΥ, όταν πήγατε στον πρωθυπουργό και του ζητήσατε κάποια πράγματα για τα θέματα των δημοσίων υπαλλήλων, σας είπε «να πάτε να τα πείτε στην "τρόικα"». Δηλαδή, η ίδια η διαδικασία απέδειξε ότι δεν υφίσταται σήμερα κυρίαρχη κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει μία «τρόικα» που διαμορφώνει την πολιτική. Αυτό το ξέρουν όλοι και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε και νομικά. Επομένως, δεσμευόμενη η χώρα από το Μνημόνιο, τα δύο Μνημόνια για την ακρίβεια, έχει πλέον εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα άσκησης πολιτικής στην τρόικα.
Και ακόμη περισσότερο – γι' αυτό αναφέρω ότι μας αντιμετωπίζει η τρόικα σαν να είμαστε μία εταιρεία – όταν μία εταιρεία μπει σε αναγκαστική διαχείριση, οι πιστωτές αντικαθιστούν τη διοίκηση και βάζουν δική τους διοίκηση.
Οι μέτοχοι (δηλαδή ο ελληνικός λαός εν προκειμένω) σε αυτές τις εταιρείες δεν έχουν καμία αξία, κάθονται στην άκρη και «κουμάντο» κάνουν οι δανειστές, οι οποίοι βάζουν ένα δικό τους Διοικητικό Συμβούλιο, που στόχο έχει να αναζωογονήσει την εταιρεία, να δουλέψει και, αφού ξεχρεώσει, αν μπορέσουν κάποτε οι μέτοχοι, θα επιστρέψουν. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα αυτό που βλέπουμε σε σχέση με τη χώρα μας.
Έχουμε μία συγκεκριμένη «τρόικα», η οποία διαμορφώνει και ελέγχει την πολιτική και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε αν δεν συμφωνήσει. Μάλιστα υπάρχει και μία πρόβλεψη στο Μνημόνιο: «Αν επιθυμεί η Ελλάδα να κάνει κάτι που δεν προβλέπεται στο Μνημόνιο, αυτό γίνεται υπό τον όρο συμφωνίας της "τρόικας"». Επομένως είμαστε σε μία διαδικασία αναγκαστικής διαχείρισης.
Δεν ξέρουμε αν η εταιρεία θα προχωρήσει ή θα διαλυθεί και αν τα περιουσιακά της στοιχεία θα εκποιηθούν. Αλλά, επειδή δεν μπορείς να εκποιήσεις έναν ολόκληρο λαό και όλα τα δικαιώματα που έχει, εγώ πιστεύω ότι αυτά τα πειράματα και οι προσπάθειες που γίνονται δεν πρόκειται να περάσουν και το αποδεικνύει σήμερα η παρουσία όλων μας, γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να πάμε σε μία διαφορετική κατεύθυνση.
Απροστάτευτη χώρα
Τώρα θα ήθελα να έλθω σε μερικά τεχνικά ζητήματα γύρω από τη Δανειακή Σύμβαση. Πρώτα απ’ όλα το Μνημόνιο κυρώθηκε με τον Ν. 3845/2010. Εκεί υπάρχει μία πρόβλεψη που λέει ότι ο υπουργός Οικονομικών μπορεί να υπογράφει δανειακές συμβάσεις και άλλα Μνημόνια σε εκτέλεση του Μηχανισμού «Στήριξης» και των Μνημονίων.
Οι συμβάσεις αυτές και τα Μνημόνια θα έρχονται για κύρωση στη Βουλή (ΦΕΚ 6 Μαΐου 2010). Την επόμενη μέρα ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει μέσα στη Βουλή ότι, με βάση αυτά που ζητούν τα δικηγορικά γραφεία που διαμορφώνουν τη Δανειακή Σύμβαση, θέλει να αλλάξει αυτό το σημείο στον νόμο και να αναφέρεται στον νόμο ότι θα έρχεται η Δανειακή Σύμβαση στη Βουλή μόνο για ενημέρωση (ΦΕΚ 11 Μαΐου 2010). Όμως με τις ρυθμίσεις αυτές δημιουργήθηκαν πολλά νομικά προβλήματα.
1. Πρώτον, ο Ν. 3845/2010 δίνει την εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει συμβάσεις υπό τον όρο ότι θα έλθουν αυτές μεταγενέστερα για κύρωση στη Βουλή. Γι' αυτό του δίνει την εξουσιοδότηση η Βουλή και δεν του τη δίνει εν λευκώ. Επομένως, με αυτό το πνεύμα έδωσε την εξουσιοδότηση η Βουλή και υπέγραψε στις 8 Μαΐου 2010 ο υπουργός Οικονομικών τη Δανειακή Σύμβαση. Επομένως αυτή τη Δανειακή Σύμβαση οφείλει να τη φέρει για κύρωση στη Βουλή, διότι την υπέγραψε στις 8 Μαΐου 2010, ενώ στις 11 Μαΐου 2010 δημοσιεύθηκε ο Ν. 3847/2010 που αναφέρεται σε απλή ενημέρωση της Βουλής
Άρα ή θα έλθει η Δανειακή Σύμβαση για κύρωση, θα μπει σε ψηφοφορία και θα καλυφθεί και ο υπουργός Οικονομικών και αρκετοί άλλοι – γιατί ο Κώστας Χρυσόγονος έθεσε κάποια θέματα σε σχέση και με τη λειτουργία των νομικών συμβούλων συγκεκριμένων υπουργείων – ή θα είναι εκτεθειμένος ο κ. υπουργός των Οικονομικών, αφού θα πάσχει από ακυρότητα η δανειακή σύμβαση και πιθανόν να ζητηθεί από τον ίδιο να εξοφλήσει τα 110 δισ. ευρώ, όταν έλθει μια άλλη πολιτική ηγεσία, μια άλλη πολιτική κατάσταση, που μπορεί να πει «δεν αναγνωρίζουμε αυτά που έγιναν».
2. Δεύτερον, δύο σημεία που τέθηκαν:
α. Εφαρμοστέο Δίκαιο, το Αγγλικό Δίκαιο, όπως είπαν και οι συνάδελφοι. Έχω και δύο φυλλάδια με άρθρα μου, όπου αναλύονται αυτά.
β. Θέμα παραίτησης από την ασυλία λόγω κυριαρχίας, που είναι δύο ειδών: η ασυλία σε σχέση με τη δικαιοδοσία, να μην μπορεί δηλαδή να εκδικαστεί η υπόθεση που αφορά ένα κράτος ενώπιον δικαστηρίων άλλων κρατών, και η ασυλία σε σχέση με την εκτέλεση.
Επειδή το αγγλικό σύστημα, ακόμη και μέχρι το 1978 που πέρασε αυτή τη διάταξη σε σχέση με την ασυλία κρατών που ανέφερε ο Κώστας Χρυσόγονος, υποστηρίζει την απόλυτη ασυλία κρατών – το Αγγλικό Δίκαιο είναι το μοναδικό που είναι άκαμπτο – έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να μπορεί να γίνει η εκτέλεση, εφόσον εφαρμοστέο είναι το αγγλικό Δίκαιο και θα δικάσουν τα Δικαστήρια βάσει του Αγγλικού Δικαίου.
Αν εφαρμοστέο ήταν κάποιο άλλο Δίκαιο, τότε αυτά τα Δίκαια δέχονται τη σχετική κυριαρχική ασυλία. Δηλαδή υπό όρους επιτρέπεται να γίνει εκτέλεση επί αυτών των πραγμάτων που επιτρέπεται και σύμφωνα με την Ελληνική Πολιτική Δικονομία να γίνει εκτέλεση, δηλαδή αυτά που δεν είναι δημόσια αγαθά. Άρα λοιπόν το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Επειδή όμως έβαλαν ως εφαρμοστέο Δίκαιο το Αγγλικό Δίκαιο – γιατί είναι το Δίκαιο που προστατεύει το δανειστή – έπρεπε να βρουν και τρόπο εκτέλεσης, σε περίπτωση που θα υπήρχε αθέτηση της Δανειακής Σύμβασης από τη χώρα μας. Άρα έπρεπε να πάνε σε όλες αυτές τις διατάξεις – δεν θέλω να σας τις διαβάσω στα αγγλικά – οι οποίες είναι ακριβώς οι ίδιες με αυτό που περιγράφουν συγκεκριμένες διατάξεις και του Αμερικάνικου Δικαίου ως άρσεις ασυλίας και του Καναδά και της Αγγλίας.
Δηλαδή οι φράσεις είναι ίδιες, όπου η Ελλάδα κάνει άρση ασυλίας λόγω κυριαρχίας σε σχέση με όλα τα ζητήματα, όπως ακριβώς τα αναφέρει η σχετική αμερικανική κωδικοποίηση σε σχέση με την παραίτηση από την ασυλία λόγω κυριαρχίας. Αν έχετε τον εν λόγω Κώδικα στα αγγλικά και βάλουμε δίπλα το αγγλικό κείμενο της Δανειακής Σύμβασης, είναι ακριβώς το ίδιο σε λέξεις και σε εκφράσεις.
Επομένως, έχει γίνει πλήρης άρση της δικαιοδοτικής ασυλίας και της ασυλίας εκτελέσεως, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο. Γι' αυτό λοιπόν υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα έλλειψης προστασίας των δικαιωμάτων της Ελλάδας σε σχέση με τη Δανειακή Σύμβαση.
Πλήρης άρση της ασυλίας δικαιοδοσίας
Σε σχέση με το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ήδη ένα άρθρο από την παλιά Συνθήκη της ΕΟΚ – τώρα είναι το άρθρο 273 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λέει:
Εδώ λοιπόν, επειδή γράφει η Δανειακή Σύμβαση ότι γίνεται σε εκτέλεση και συγκεκριμένων διατάξεων της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κολλάει και έχουν βάλει αυτή τη ρήτρα διαιτησίας, για να μπορούν να πάνε ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να δικάσει το εν λόγω Δικαστήριο και να συμβούν όλα αυτά, τα οποία ήδη ο κ. Μπέης και άλλοι συνάδελφοι ανέλυσαν.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να προστατευτεί το γερμανικό πιστωτικό ίδρυμα για την ανοικοδόμηση, όπως λέγεται η Γερμανική Τράπεζα που συμπεριλαμβάνεται στους δανειστές μας, αφού δεν μπορεί να παραστεί ενώπιον του Δικαστηρίου της Ε.Ε.
Επομένως αυτή η «κακή» γερμανική τράπεζα – οι Γερμανοί είναι αυτοί οι οποίοι πρέπει να κάνουν τον κακό, γιατί ένα κράτος δεν θα κάνει τον κακό να έλθει να κάνει εκτέλεση ενάντια στην Ελλάδα, πρέπει να είναι μία «κακή» τράπεζα που θα κάνει εκτέλεση στα ελληνικά νησιά και σε άλλους χώρους – που έχει συμβληθεί ως δανειστής, πρέπει κάπου να μπορεί να ζητήσει να εκδικασθούν οι απαιτήσεις της κατά της Ελλάδας.
Και επειδή δεν θέλουν να εκδικαστούν αυτές ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, έχει γίνει εκ μέρους της Ελλάδας πλήρης άρση και της ασυλίας δικαιοδοσίας, για να μπορεί να εκδικασθούν οι γερμανικές απαιτήσεις ενώπιον των Αγγλικών Δικαστηρίων πιθανότατα και να διεκδικήσει εκεί αυτά που θέλει να διεκδικεί.
Επομένως, έτσι εξηγούνται – γιατί θα πρέπει κανείς να δώσει και ορισμένες απαντήσεις – για ποιο λόγο έχουν μπει όλα αυτά και στο Μνημόνιο και στη Δανειακή Σύμβαση, τα οποία μας φαίνονται απίθανα, με βάση αυτά που έχουμε διαβάσει και με βάση αυτά που μας έχουν διδάξει στο παρελθόν οι καθηγητές μας, ο Κώστας Μπέης και ο Γεώργιος Κασιμάτης.
Ελλάδα - πειραματόζωο
Είναι απίθανα αυτά τα οποία βλέπουμε και όμως γίνονται, γιατί εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, να δημιουργηθεί μία κατάσταση όπου η Ελλάδα θα είναι το πειραματόζωο, αλλά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι στον ευρωπαϊκό Νότο. Αυτό θεωρώ ότι είναι το ζήτημα και νομίζω πρέπει να εξηγήσουμε σε όλους πώς έχουν τα πράγματα.
Υπάρχουν νομικά ζητήματα που νομίζω πρέπει να τα δούμε στη συζήτηση παραπέρα. Σημασία έχει ότι η πρωτοβουλία που παίρνει ο Δικηγορικός Σύλλογος, η ΑΔΕΔΥ, οι μαζικοί φορείς, λένε σε τελική ανάλυση ότι δεν μπορούμε να ανεχθούμε αυτή την κατάσταση. Και επειδή υπάρχουν και πρώην εκπρόσωποι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, εδώ υπάρχει ένα θέμα.
Πρώτο ερώτημα: Από πού προκύπτει ότι ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Δικαιοσύνης και ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών έχουν τέτοια εξουσιοδότηση μόνοι τους να κάνουν άρση δικαιοδοτικής ασυλίας και ασυλίας εκτελέσεως; Εγώ δεν ξέρω αν μπορούν να κάνουν μόνοι τους παραίτηση από μία υπόθεση για 50.000 ευρώ.
Δεύτερον, ο υπουργός Οικονομικών – το είπε και ο Κώστας Χρυσόγονος – μπορούσε να κάνει παραίτηση από την ασυλία λόγω κυριαρχίας;
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πράξεις που έχουν γίνει και δεν μπορούν να θεμελιωθούν νομικά.
Και μία τελευταία παρατήρηση: Το Slaughter and May είναι το γραφείο Λονδίνου που ανέλαβε να διαμορφώσει τη Δανειακή Σύμβαση, με βάση απόφαση του προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, για να υποστηρίξει την Ελλάδα. Αυτός που χειρίστηκε την υπόθεση είναι ένας σημαντικός εταίρος του γραφείου, ένας senior partner και ειδικός επί των πτωχεύσεων των ιδιωτικών επιχειρήσεων...
Του Νότη Μαριά
αν. καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης
(Το κείμενο αυτό είναι η εισήγηση του Κ. Χρυσόγονου σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, στις 15 Ιουλίου 2010, με θέμα «Η Δανειακή Σύμβαση μεταξύ Ελλάδας κρατών μελών της Ευρωζώνης και η εθνική μας κυριαρχία». Τους απαραίτητους τίτλους και μεσότιτλους επέλεξε το «Ανεμογκάστρι», όπως και τις επισημάνσεις παραγράφων και άλλων σημείων του κειμένου)Τα κράτη έκαναν μία μεγάλη παρέμβαση για να σώσουν τις τράπεζες και τους άλλους χρηματοοικονομικούς οίκους.
Αρκετοί από αυτούς τους οίκους και αρκετές τράπεζες σώθηκαν και στην πορεία οι τράπεζες αυτές, μαζί με τους διεθνείς κερδοσκόπους, επιτέθηκαν στα κράτη, τα οποία, ούτως ή άλλως, αντιμετώπιζαν προβλήματα, γιατί είχαν αρκετά χρέη και φθάσαμε αυτή τη στιγμή να παίρνονται μέτρα σε παγκόσμιο επίπεδο, στο όνομα δήθεν του περιορισμού των ελλειμμάτων.
Είναι αυτό που ο Πολ Κρούγκμαν αποκάλεσε τον...
Φεβρουάριο του 2010 «υστερία των ελλειμμάτων», που επικράτησε στη συνέχεια ως πολιτική της Μέρκελ απέναντι ακόμη και στον Ομπάμα, πριν από λίγες μέρες στον Καναδά, και διαμορφώνει μία παγκόσμια κατεύθυνση για το χειρισμό των ...
οικονομικών θεμάτων.
Επομένως, το θέμα είναι γενικότερο, δεν αφορά μόνο το ότι υπάρχει μία ανάξια «τάξη πολιτικών» στην Ελλάδα, γιατί τα ίδια προβλήματα έχουν και άλλες χώρες. Έτσι τα θέματα είναι λίγο ευρύτερα και θα ήθελα μέσα από αυτά να φθάσω στο θέμα της Δανειακής Συμβάσεως.
Η τρομοκρατία των αριθμών
Καθώς πέρασαν σχεδόν όλα τα πρώτα μέτρα που απαιτούσε το Μνημόνιο, αρχίζει να υποχωρεί, θα έλεγα, η τρομοκρατία των αριθμών. Δημιουργήθηκε μία εντύπωση σε όλους ότι η Ελλάδα έφθασε δήθεν στο χείλος του γκρεμού, της πτώχευσης, και δεν υπήρχε άλλος τρόπος, παρά να αποδεχθούμε τη συνεισφορά και τη «βοήθεια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωζώνης. Να δούμε, όμως, τα γεγονότα όπως εξελίσσονται τώρα.
1. Όλη η Δανειακή Σύμβαση είναι αξίας 110 δισ. ευρώ, 80 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη και 30 δισ. ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή 40 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, γιατί είναι τριετούς διάρκειας η δανειακή σύμβαση.
2. Μέχρι στιγμής, που υποτίθεται μας έσωσαν οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, μας έχουν δώσει 20 δισ. ευρώ. Τα 10 δισ. ευρώ τα χρησιμοποίησε το ελληνικό κράτος για να πληρώσει κάποια ομόλογα που έληγαν τον Μάιο και τα άλλα 10 δισ. ευρώ θα τα διαθέσει για να διασωθούν οι τράπεζες, ιδρύοντας ένα ειδικό ταμείο σωτηρίας των τραπεζών, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η ίδρυση του οποίου προβλέπεται σε νόμο που ψηφίστηκε χθες από την ελληνική Βουλή.
3. Ο υπουργός Οικονομικών είπε χθες ότι βλέπει εξελίξεις στο θέμα των τραπεζών και σήμερα στο Χρηματιστήριο κάποιοι κέρδισαν – οι μετοχές συγκεκριμένων τραπεζών πήγαν 22% η μία επάνω και η άλλη 15% – και επομένως βγήκαν και κέρδη από αυτή τη μεγάλη παρέμβαση που έγινε. Αν υπήρχε λοιπόν άμεσα η μεγάλη ανάγκη του Ελληνικού Δημοσίου για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του, προφανώς δεν θα εδίδοντο αυτά τα 10 δισ. ευρώ για το Ταμείο των Τραπεζών.
Για να δούμε, λοιπόν, την πραγματικότητα. Και θα μείνω λίγο σε αυτό, γιατί θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Μιλάω με στοιχεία, είτε της έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου του Μαΐου 2010, όπου αναφέρεται ότι το έλλειμμα είναι 13,7% του ΑΕΠ, είτε του προϋπολογισμού 2010, τον οποίο κατέθεσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στη Βουλή τον Νοέμβριο 2009 αν θυμάμαι καλά, αφού είχε αναθεωρήσει το έλλειμμα. Τα στοιχεία είναι εδώ και είναι στη διάθεση όλων.
4. Το 2010 το έλλειμμα είναι 22 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το έλλειμμα. Δηλαδή χρειαζόμασταν 22 δισ. ευρώ, για να λειτουργήσει η ελληνική οικονομία για το 2010. Έχω ένα δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα της 26ης Ιανουαρίου 2010, που λέει: «Η Ελλάδα βγαίνει για δανεισμό» – θυμάστε: χρειαζόμαστε 22 δισ. ευρώ για όλο τον χρόνο – «μας προσφέρουν 25 δισ. ευρώ στις 26 Ιανουαρίου 2010 και δεν τα παίρνουμε». Επομένως, αν είχαμε πάρει αυτά τα 25 δισ. ευρώ με 6,2%, δεν θα υπήρχε το πρόβλημα ρευστότητας, που στη συνέχεια μας ανάγκασε να μπούμε στον μηχανισμό «στήριξης».
Από εκεί και πέρα – γιατί πέφτουν σιγά - σιγά οι μάσκες – όλος ο προϋπολογισμός του 2010 είναι 80 δισ. ευρώ, το έλλειμμα 22 δισ. ευρώ, ενώ τα τοκοχρεολύσια είναι 32 δισ. ευρώ. Επομένως, όπως είπε ο Κώστας Χρυσόγονος και το έχουμε πει και εμείς από καιρό, αλλά το έγραψαν και οι Financial Times, ο «μηχανισμός διάσωσης» είναι μηχανισμός διάσωσης των δανειστών της Ελλάδας και δεν έχει καμία σχέση με μηχανισμό διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και επειδή βλέπω και εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ εδώ, οι οποίοι υπέστησαν μεγάλη επίθεση, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι μισθοί σε όλο το δημόσιο τομέα είναι μόνο 15 δισ. ευρώ τον χρόνο – αυτό είναι το ποσό που υποτίθεται ότι κατέστρεψε την οικονομία – και οι συντάξεις 7 δισ. ευρώ. Αυτά τα νούμερα είναι πριν γίνουν οι μειώσεις, διότι μειώθηκαν οι συντάξεις κατά 700 εκατ. ευρώ τον χρόνο και κατά 2,5 δισ. ευρώ οι μισθοί.
Επομένως και πρόβλημα ρευστότητας δεν υπήρχε, γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε δανειστεί άνετα, και οι μισθοί, ή οι συντάξεις, δεν έριξαν έξω το σύστημα. Διότι όλοι έχουμε ακούσει πως στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους που βγαίνουν σε μικρή ηλικία και κατέστρεψαν το σύστημα.
Αφού τέλειωσαν όλα και ψηφίστηκαν τα δύο νομοσχέδια για το ασφαλιστικό στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, έβγαλε η Κομισιόν τα στοιχεία και λέει ότι για όλη την Ευρώπη των 27 «μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης είναι τα 61,4 χρόνια». Στην Ελλάδα; Επίσης 61,4 ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης. Άρα λοιπόν είμαστε καθαρά στον μέσο όρο και δεν ισχύει ότι δήθεν επειδή κάποιοι συνταξιοδοτούνται σε μικρή ηλικία έχουν τινάξει το συνταξιοδοτικό σύστημα στον αέρα.
Η «ελεγχόμενη πτώχευση»
Πάμε να δούμε τώρα γιατί γίνονται όλα αυτά. Ακούσατε χθες την κ. Μέρκελ, η οποία μίλησε για το μηχανισμό της ελεγχόμενης πτώχευσης. Αν μεταφράσουμε ορθά την ορολογία στα ελληνικά, πρόκειται για ένα μηχανισμό ελεγχόμενης αφερεγγυότητας, ένα μηχανισμό ελεγχόμενης αδυναμίας πληρωμής.
Σύμφωνα λοιπόν με τον μηχανισμό αυτό, επειδή πρέπει οι δανειστές να πληρωθούν, επειδή πρέπει οι τράπεζες να πληρωθούν, εν προκειμένω οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, στις οποίες η Ελλάδα οφείλει ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους της, θα πρέπει οι χώρες της Ε.Ε. που υπάρχει ο κίνδυνος να πτωχεύσουν να έχουν κάποιου είδους «προστασία» και να δημιουργηθεί ένας τέτοιος μηχανισμός που θα «προστατεύσει» αυτές τις χώρες, κυρίως βοηθώντας στην εξόφληση των δανειστών τους.
Θυμάμαι παλιά – γιατί βλέπω και άλλους συναδέλφους – το 1983 η Ελλάδα είχε τις προβληματικές επιχειρήσεις και ίδρυσε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, προκειμένου με τη μεσολάβηση του κράτους να σώσει κάποιες επιχειρήσεις για να λειτουργούν και να εξοφληθούν και οι πιστωτές τους. Αυτό είναι λίγο έως πολύ το σχέδιο που ονομάζεται «οργανωμένη ή ελεγχόμενη πτώχευση».
Δηλαδή τα κράτη που έχουν πρόβλημα – και δεν είναι μόνο η Ελλάδα, είναι η Ισπανία, είναι ενδεχόμενα η Ιταλία, η Πορτογαλία και δεν ξέρω αν θα είναι αύριο και η Γερμανία, γιατί πολλές φορές όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου πέφτει μέσα ο ίδιος – θα πρέπει να προστατευτούν με ένα σύστημα.
Ο Τόμας Μάγιερ της Ντόιτσε Μπανκ υποστηρίζει τη σύσταση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου κατά το πρότυπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Υποστήριξε ότι η Ε.Ε. δεν έχει πρόθεση να δημιουργήσει ένα οργανισμό που θα ανταγωνίζεται το ΔΝΤ, αλλά για σκοπούς εσωτερικής σταθερότητας χρειάζεται μια υπηρεσία με πείρα, χρειάζεται κάτι αντίστοιχο με το ΔΝΤ σε επίπεδο Ε.Ε. εφοδιασμένο με αποτελεσματικές εξουσίες για παρεμβάσεις.
Επομένως η επιχείρηση (το κράτος, γιατί σαν επιχείρηση μας βλέπουν) θα αρχίσει να εξυγιαίνεται – όπως γίνεται στην περίπτωση της αναγκαστικής διαχείρισης επιχειρήσεων – προκειμένου να ξαναβγεί στην αγορά. Και αυτό το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο θα αγοράσει το κρατικό χρέος στην ονομαστική του αξία – και όχι στην αξία που θα έχει πληρώσει τους δανειστές – και θα έλθει μετά να συζητήσει με την Ελλάδα, με την Πορτογαλία, με την Ισπανία πώς θα εξοφληθεί.
Και το πώς θα εξοφληθεί είναι αυτό που εμείς ήδη ξέρουμε. Δηλαδή αυτό που ονομάζομε «Μνημόνιο» και «Δανειακή Σύμβαση», είναι αυτό που προετοιμάζεται να γίνει πλέον ένα ευρωπαϊκό πακέτο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και έτσι, λοιπόν, ερχόμαστε στο θέμα του Μνημονίου.
Δεν υφίσταται σήμερα κυρίαρχη κυβέρνηση
1. Καταρχήν να εξηγήσουμε ότι είναι δύο τα Μνημόνια τυπικά. Είναι δύο έγγραφα, τα οποία δεσμεύουν και οργανώνουν μία συγκεκριμένη πολιτική σε αρκετά θέματα.
Και επειδή μιλάμε για θέματα εθνικής ανεξαρτησίας, η Ελλάδα βεβαίως ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει εκχωρήσει, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, και πολιτικά, επειδή το επιθυμεί, κάθε εξουσία στο νομισματικό τομέα, μια και έχουμε μπει στο ευρώ, έχει εκχωρήσει εξουσίες σε σχέση με τη διαμόρφωση των επιτοκίων, αλλά δεν έχει εκχωρήσει, με βάση και τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, που ισχύει από 1.12.2009, καμία εξουσία στα θέματα οικονομικής πολιτικής.
2. Δεύτερον, στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αν τη διαβάσετε, το κράτος - μέλος
● διατηρεί τα δικαιώματά του για τη διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής,
● διατηρεί τα δικαιώματά του για τη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής,
● διατηρεί τα δικαιώματά του ακέραια για τα συνταξιοδοτικά θέματα.
Μέσα όμως από το Μνημόνιο και με βάση τη συμφωνία που έκανε η Ελλάδα μπαίνοντας στον Μηχανισμό «διάσωσης», έχασε – και αυτό είναι το βασικό – την κυριαρχία της στα ζητήματα άσκησης πολιτικής σε όλα αυτά τα θέματα. Και δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς, το έχει πει και ο πρωθυπουργός ότι δεν υφίσταται εθνική κυριαρχία.
Και μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, κύριε εκπρόσωπε της ΑΔΕΔΥ, όταν πήγατε στον πρωθυπουργό και του ζητήσατε κάποια πράγματα για τα θέματα των δημοσίων υπαλλήλων, σας είπε «να πάτε να τα πείτε στην "τρόικα"». Δηλαδή, η ίδια η διαδικασία απέδειξε ότι δεν υφίσταται σήμερα κυρίαρχη κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει μία «τρόικα» που διαμορφώνει την πολιτική. Αυτό το ξέρουν όλοι και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε και νομικά. Επομένως, δεσμευόμενη η χώρα από το Μνημόνιο, τα δύο Μνημόνια για την ακρίβεια, έχει πλέον εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα άσκησης πολιτικής στην τρόικα.
Και ακόμη περισσότερο – γι' αυτό αναφέρω ότι μας αντιμετωπίζει η τρόικα σαν να είμαστε μία εταιρεία – όταν μία εταιρεία μπει σε αναγκαστική διαχείριση, οι πιστωτές αντικαθιστούν τη διοίκηση και βάζουν δική τους διοίκηση.
Οι μέτοχοι (δηλαδή ο ελληνικός λαός εν προκειμένω) σε αυτές τις εταιρείες δεν έχουν καμία αξία, κάθονται στην άκρη και «κουμάντο» κάνουν οι δανειστές, οι οποίοι βάζουν ένα δικό τους Διοικητικό Συμβούλιο, που στόχο έχει να αναζωογονήσει την εταιρεία, να δουλέψει και, αφού ξεχρεώσει, αν μπορέσουν κάποτε οι μέτοχοι, θα επιστρέψουν. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα αυτό που βλέπουμε σε σχέση με τη χώρα μας.
Έχουμε μία συγκεκριμένη «τρόικα», η οποία διαμορφώνει και ελέγχει την πολιτική και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε αν δεν συμφωνήσει. Μάλιστα υπάρχει και μία πρόβλεψη στο Μνημόνιο: «Αν επιθυμεί η Ελλάδα να κάνει κάτι που δεν προβλέπεται στο Μνημόνιο, αυτό γίνεται υπό τον όρο συμφωνίας της "τρόικας"». Επομένως είμαστε σε μία διαδικασία αναγκαστικής διαχείρισης.
Δεν ξέρουμε αν η εταιρεία θα προχωρήσει ή θα διαλυθεί και αν τα περιουσιακά της στοιχεία θα εκποιηθούν. Αλλά, επειδή δεν μπορείς να εκποιήσεις έναν ολόκληρο λαό και όλα τα δικαιώματα που έχει, εγώ πιστεύω ότι αυτά τα πειράματα και οι προσπάθειες που γίνονται δεν πρόκειται να περάσουν και το αποδεικνύει σήμερα η παρουσία όλων μας, γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να πάμε σε μία διαφορετική κατεύθυνση.
Απροστάτευτη χώρα
Τώρα θα ήθελα να έλθω σε μερικά τεχνικά ζητήματα γύρω από τη Δανειακή Σύμβαση. Πρώτα απ’ όλα το Μνημόνιο κυρώθηκε με τον Ν. 3845/2010. Εκεί υπάρχει μία πρόβλεψη που λέει ότι ο υπουργός Οικονομικών μπορεί να υπογράφει δανειακές συμβάσεις και άλλα Μνημόνια σε εκτέλεση του Μηχανισμού «Στήριξης» και των Μνημονίων.
Οι συμβάσεις αυτές και τα Μνημόνια θα έρχονται για κύρωση στη Βουλή (ΦΕΚ 6 Μαΐου 2010). Την επόμενη μέρα ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει μέσα στη Βουλή ότι, με βάση αυτά που ζητούν τα δικηγορικά γραφεία που διαμορφώνουν τη Δανειακή Σύμβαση, θέλει να αλλάξει αυτό το σημείο στον νόμο και να αναφέρεται στον νόμο ότι θα έρχεται η Δανειακή Σύμβαση στη Βουλή μόνο για ενημέρωση (ΦΕΚ 11 Μαΐου 2010). Όμως με τις ρυθμίσεις αυτές δημιουργήθηκαν πολλά νομικά προβλήματα.
1. Πρώτον, ο Ν. 3845/2010 δίνει την εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει συμβάσεις υπό τον όρο ότι θα έλθουν αυτές μεταγενέστερα για κύρωση στη Βουλή. Γι' αυτό του δίνει την εξουσιοδότηση η Βουλή και δεν του τη δίνει εν λευκώ. Επομένως, με αυτό το πνεύμα έδωσε την εξουσιοδότηση η Βουλή και υπέγραψε στις 8 Μαΐου 2010 ο υπουργός Οικονομικών τη Δανειακή Σύμβαση. Επομένως αυτή τη Δανειακή Σύμβαση οφείλει να τη φέρει για κύρωση στη Βουλή, διότι την υπέγραψε στις 8 Μαΐου 2010, ενώ στις 11 Μαΐου 2010 δημοσιεύθηκε ο Ν. 3847/2010 που αναφέρεται σε απλή ενημέρωση της Βουλής
Άρα ή θα έλθει η Δανειακή Σύμβαση για κύρωση, θα μπει σε ψηφοφορία και θα καλυφθεί και ο υπουργός Οικονομικών και αρκετοί άλλοι – γιατί ο Κώστας Χρυσόγονος έθεσε κάποια θέματα σε σχέση και με τη λειτουργία των νομικών συμβούλων συγκεκριμένων υπουργείων – ή θα είναι εκτεθειμένος ο κ. υπουργός των Οικονομικών, αφού θα πάσχει από ακυρότητα η δανειακή σύμβαση και πιθανόν να ζητηθεί από τον ίδιο να εξοφλήσει τα 110 δισ. ευρώ, όταν έλθει μια άλλη πολιτική ηγεσία, μια άλλη πολιτική κατάσταση, που μπορεί να πει «δεν αναγνωρίζουμε αυτά που έγιναν».
2. Δεύτερον, δύο σημεία που τέθηκαν:
α. Εφαρμοστέο Δίκαιο, το Αγγλικό Δίκαιο, όπως είπαν και οι συνάδελφοι. Έχω και δύο φυλλάδια με άρθρα μου, όπου αναλύονται αυτά.
β. Θέμα παραίτησης από την ασυλία λόγω κυριαρχίας, που είναι δύο ειδών: η ασυλία σε σχέση με τη δικαιοδοσία, να μην μπορεί δηλαδή να εκδικαστεί η υπόθεση που αφορά ένα κράτος ενώπιον δικαστηρίων άλλων κρατών, και η ασυλία σε σχέση με την εκτέλεση.
Επειδή το αγγλικό σύστημα, ακόμη και μέχρι το 1978 που πέρασε αυτή τη διάταξη σε σχέση με την ασυλία κρατών που ανέφερε ο Κώστας Χρυσόγονος, υποστηρίζει την απόλυτη ασυλία κρατών – το Αγγλικό Δίκαιο είναι το μοναδικό που είναι άκαμπτο – έπρεπε να βρεθεί τρόπος για να μπορεί να γίνει η εκτέλεση, εφόσον εφαρμοστέο είναι το αγγλικό Δίκαιο και θα δικάσουν τα Δικαστήρια βάσει του Αγγλικού Δικαίου.
Αν εφαρμοστέο ήταν κάποιο άλλο Δίκαιο, τότε αυτά τα Δίκαια δέχονται τη σχετική κυριαρχική ασυλία. Δηλαδή υπό όρους επιτρέπεται να γίνει εκτέλεση επί αυτών των πραγμάτων που επιτρέπεται και σύμφωνα με την Ελληνική Πολιτική Δικονομία να γίνει εκτέλεση, δηλαδή αυτά που δεν είναι δημόσια αγαθά. Άρα λοιπόν το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Επειδή όμως έβαλαν ως εφαρμοστέο Δίκαιο το Αγγλικό Δίκαιο – γιατί είναι το Δίκαιο που προστατεύει το δανειστή – έπρεπε να βρουν και τρόπο εκτέλεσης, σε περίπτωση που θα υπήρχε αθέτηση της Δανειακής Σύμβασης από τη χώρα μας. Άρα έπρεπε να πάνε σε όλες αυτές τις διατάξεις – δεν θέλω να σας τις διαβάσω στα αγγλικά – οι οποίες είναι ακριβώς οι ίδιες με αυτό που περιγράφουν συγκεκριμένες διατάξεις και του Αμερικάνικου Δικαίου ως άρσεις ασυλίας και του Καναδά και της Αγγλίας.
Δηλαδή οι φράσεις είναι ίδιες, όπου η Ελλάδα κάνει άρση ασυλίας λόγω κυριαρχίας σε σχέση με όλα τα ζητήματα, όπως ακριβώς τα αναφέρει η σχετική αμερικανική κωδικοποίηση σε σχέση με την παραίτηση από την ασυλία λόγω κυριαρχίας. Αν έχετε τον εν λόγω Κώδικα στα αγγλικά και βάλουμε δίπλα το αγγλικό κείμενο της Δανειακής Σύμβασης, είναι ακριβώς το ίδιο σε λέξεις και σε εκφράσεις.
Επομένως, έχει γίνει πλήρης άρση της δικαιοδοτικής ασυλίας και της ασυλίας εκτελέσεως, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο. Γι' αυτό λοιπόν υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα έλλειψης προστασίας των δικαιωμάτων της Ελλάδας σε σχέση με τη Δανειακή Σύμβαση.
Πλήρης άρση της ασυλίας δικαιοδοσίας
Σε σχέση με το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ήδη ένα άρθρο από την παλιά Συνθήκη της ΕΟΚ – τώρα είναι το άρθρο 273 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λέει:
«Το Δικαστήριο είναι αρμόδιο επί οποιασδήποτε διαφοράς μεταξύ των κρατών - μελών συναφούς με το αντικείμενο των συνθηκών, αν η διαφορά του υποβληθεί δυνάμει συμβάσεως διαιτησίας».
Εδώ λοιπόν, επειδή γράφει η Δανειακή Σύμβαση ότι γίνεται σε εκτέλεση και συγκεκριμένων διατάξεων της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κολλάει και έχουν βάλει αυτή τη ρήτρα διαιτησίας, για να μπορούν να πάνε ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να δικάσει το εν λόγω Δικαστήριο και να συμβούν όλα αυτά, τα οποία ήδη ο κ. Μπέης και άλλοι συνάδελφοι ανέλυσαν.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να προστατευτεί το γερμανικό πιστωτικό ίδρυμα για την ανοικοδόμηση, όπως λέγεται η Γερμανική Τράπεζα που συμπεριλαμβάνεται στους δανειστές μας, αφού δεν μπορεί να παραστεί ενώπιον του Δικαστηρίου της Ε.Ε.
Επομένως αυτή η «κακή» γερμανική τράπεζα – οι Γερμανοί είναι αυτοί οι οποίοι πρέπει να κάνουν τον κακό, γιατί ένα κράτος δεν θα κάνει τον κακό να έλθει να κάνει εκτέλεση ενάντια στην Ελλάδα, πρέπει να είναι μία «κακή» τράπεζα που θα κάνει εκτέλεση στα ελληνικά νησιά και σε άλλους χώρους – που έχει συμβληθεί ως δανειστής, πρέπει κάπου να μπορεί να ζητήσει να εκδικασθούν οι απαιτήσεις της κατά της Ελλάδας.
Και επειδή δεν θέλουν να εκδικαστούν αυτές ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, έχει γίνει εκ μέρους της Ελλάδας πλήρης άρση και της ασυλίας δικαιοδοσίας, για να μπορεί να εκδικασθούν οι γερμανικές απαιτήσεις ενώπιον των Αγγλικών Δικαστηρίων πιθανότατα και να διεκδικήσει εκεί αυτά που θέλει να διεκδικεί.
Επομένως, έτσι εξηγούνται – γιατί θα πρέπει κανείς να δώσει και ορισμένες απαντήσεις – για ποιο λόγο έχουν μπει όλα αυτά και στο Μνημόνιο και στη Δανειακή Σύμβαση, τα οποία μας φαίνονται απίθανα, με βάση αυτά που έχουμε διαβάσει και με βάση αυτά που μας έχουν διδάξει στο παρελθόν οι καθηγητές μας, ο Κώστας Μπέης και ο Γεώργιος Κασιμάτης.
Ελλάδα - πειραματόζωο
Είναι απίθανα αυτά τα οποία βλέπουμε και όμως γίνονται, γιατί εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, να δημιουργηθεί μία κατάσταση όπου η Ελλάδα θα είναι το πειραματόζωο, αλλά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι στον ευρωπαϊκό Νότο. Αυτό θεωρώ ότι είναι το ζήτημα και νομίζω πρέπει να εξηγήσουμε σε όλους πώς έχουν τα πράγματα.
Υπάρχουν νομικά ζητήματα που νομίζω πρέπει να τα δούμε στη συζήτηση παραπέρα. Σημασία έχει ότι η πρωτοβουλία που παίρνει ο Δικηγορικός Σύλλογος, η ΑΔΕΔΥ, οι μαζικοί φορείς, λένε σε τελική ανάλυση ότι δεν μπορούμε να ανεχθούμε αυτή την κατάσταση. Και επειδή υπάρχουν και πρώην εκπρόσωποι του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, εδώ υπάρχει ένα θέμα.
Πρώτο ερώτημα: Από πού προκύπτει ότι ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Δικαιοσύνης και ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών έχουν τέτοια εξουσιοδότηση μόνοι τους να κάνουν άρση δικαιοδοτικής ασυλίας και ασυλίας εκτελέσεως; Εγώ δεν ξέρω αν μπορούν να κάνουν μόνοι τους παραίτηση από μία υπόθεση για 50.000 ευρώ.
Δεύτερον, ο υπουργός Οικονομικών – το είπε και ο Κώστας Χρυσόγονος – μπορούσε να κάνει παραίτηση από την ασυλία λόγω κυριαρχίας;
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πράξεις που έχουν γίνει και δεν μπορούν να θεμελιωθούν νομικά.
Και μία τελευταία παρατήρηση: Το Slaughter and May είναι το γραφείο Λονδίνου που ανέλαβε να διαμορφώσει τη Δανειακή Σύμβαση, με βάση απόφαση του προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, για να υποστηρίξει την Ελλάδα. Αυτός που χειρίστηκε την υπόθεση είναι ένας σημαντικός εταίρος του γραφείου, ένας senior partner και ειδικός επί των πτωχεύσεων των ιδιωτικών επιχειρήσεων...
Του Νότη Μαριά
αν. καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης
(Το σκίτσο του Latuff έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)
