Επανέρχομαι και σήμερα με ορισμένα σχόλια και στοιχεία, σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στις Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδας μας. Σημειωτέον θα ακολουθήσει λίαν προσεχώς και νέα ανάρτηση που θα συσχετίζει άμεσα τις Ε.Δ., τους στρατιωτικούς μας, τον αμυντικό προυπολογισμό και τις αποτρεπτικές ανάγκες μιας χώρας μπροστά στις ήδη υπαρκτές προοπτικές του κυβερνοπολέμου…
Αλλά ας τα πάρω πάλι με τη σειρά.
Ένα από τα βασικά στοιχεία μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας είναι η αντίληψη που έχει περί το χρόνο. Δεν νοείται να ψηφίζεται νομοσχέδιο ή άλλο νομοθετικού χαρακτήρα έγγραφο, ή να λαμβάνονται οικονομικές αποφάσεις σε επίπεδα κεντρικής διοίκησης με αναδρομικό χαρακτήρα και μάλιστα ετών. Αυτή η βασική Αρχή αφορά τα πάντα, κι ακόμη περισσότερο τα φορολογικά, και το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό καθεστώς των εργαζομένων μιας χώρας. Στην παρούσα ανάρτηση στο κέντρο της προσοχής μας θα είναι εκ νέου οι Ένοπλες Δυνάμεις μας για πολλούς και σοβαρότατους λόγους.
Μια μικρή διδακτική ιστορία
Θυμάμαι μια ιστορία που είχα ακούσει δια στόματος Στ. Μάνου πριν από πολλά χρόνια στην τηλεόραση: κάποιος είχε ένα σκύλο, ωραίο σκυλί, ράτσας, καλοζωισμένο και καλοφροντισμένο, με μακρύ και πλούσιο τρίχωμα. Κάθε φορά όμως που το ζώο έκανε την ανάγκη του, λερωνόταν και τελικά πλήγιαζε το δέρμα του. Οπότε τί να κάνει το αφεντικό του, αποφάσισε να του κόψει την ουρά. Χωρίς να ζυγιάσει καλά τα πράγματα, παίρνει ένα μπαλταδάκι και τσαπ, κόβει την ουρά του σκύλου του. Το ζώο φυσικά άρχισε να αλιχτάει και να σκούζει απ’τον πόνο και σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι. Αναστατωμένοι οι γείτονες, βρήκαν τον ιδιοκτήτη και τον ρώτησαν τί συμβαίνει. Αυτός τους εξήγησε το τί και το γιατί, κι έτσι οι άνθρωποι γύρισαν πιο ήσυχοι σπίτια τους. Ήταν λογική η λύση: το ζώο πλέον δεν θα πληγιαζόταν απ’τις αποξηραμένες ακαθαρσίες στο τρίχωμα της ουράς του.
Την άλλη μέρα όμως, ξανά τα ίδια: στη σιγαλιά του μεσημεριανού, άκουσαν το σκυλί να σκούζει παρατεταμένα και σπαρακτικά. Εκ νέου αναστατωμένοι οι γείτονες, πήγαν στο σπίτι του αφεντικού του σκύλου. ”Τί συμβαίνει επιτέλους με το σκυλί σου; ” τον ρώτησαν.
”Ααα”, τους λέει αυτός ”έκοψα την ουρά του σκύλου μου για να μη πληγιάζεται στα πισινά και υποφέρει…”…
”Μα καλά”, απόρησαν οι γείτονες, ”αφού χθες του έκοψες την ουρά για ακριβώς αυτό το λόγο… μας δουλεύεις; Μήπως βασανίζεις το σκυλάκι; ” τον ρώτησαν ολίγον αγριεμένοι.
”Όχι, όχι!!” διαβεβαίωσε έντρομος ο τύπος, ”απλά του κόβω την ουρά λίγο λίγο για να μην πονέσει”…
Τα τελευταία 3 χρόνια που διαβάζω τα καμώματα των ελληνικών κυβερνήσεων, μονοκομματικών και -εσχάτως- πολυκομματικών, σχετικά με τα οικονομικά, τις ”λύσεις”, και την εξεύρεση πόρων για την αποπληρωμή του συνεχώς καλπάζοντος εξωτερικού, τοκογλυφικού μας χρέους, το οποίο τοις οίδε πόσο είναι και τί οφείλουμε στην πραγματικότητα, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά αυτή την μικρή ιστορία.
Οικονομικά και συνταξιοδοτικά καψόνια στην στρατιωτική οικογένεια
Για να πω την αλήθεια, η ιστορία ταιριάζει γάντι αναφορικά με τη μοίρα των στρατιωτικών μας, των περικοπών στις αποδοχές τους, τα επιδόματά τους, και τις συντάξεις τους. Η κυβέρνηση κόβει την ουρά των ΕΔ λίγο λίγο για να μην πονέσουν…
Θα μου πείτε, όλα τα επαγγέλματα, οι ειδικότητες, οι εργαζόμενοι αλλά και οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί βάναυσες μειώσεις αποδοχών, αγοραστικής δύναμης, ποιότητας ζωής και προοπτικής για το μέλλον.
Δεν θα διαφωνήσω. Μόνο που στον στρατό και γενικότερα στις Ε.Δ. και τα σώματα ασφαλείας – αστυνομία, λιμενικό- οι όποιες αποδοχές και τα όποια επιδόματα είχαν αντισταθμιστικό χαρακτήρα σε μια σειρά από συνθήκες που θα μπορούσαν να περιγραφούν από ιδιαίτερες στην καλύτερη περίπτωση μέχρι λίαν αντίξοες στη χειρότερη.
Όμως διαβάζω από συνέντευξη-άρθρο του Βασίλειου Γκαβαρδίνα, Ανθλγού (ΑΠΖ), της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας Ηπείρου, ο στρατιωτικός είναι υποχρεωμένος σε μεταθέσεις-μετακινήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πράγμα που επιβαρύνει ιδιαίτερα την ομαλότητα της καθημερινής ζωής και του ιδίου και της οικογενείας του. Κατ’ αρχάς, είναι σχεδόν αδύνατον η σύζυγος ενός στρατιωτικού να βγει στην αγορά εργασίας και να συμβάλει στις ανάγκες του σπιτικού της: διότι ακόμη κι αν το επιθυμούν, ή κι εάν το βλέπουν πλέον ως οικογενειακή αναγκαιότητα, οι σύζυγοι των στρατιωτικών είναι εγκλωβισμένες σε μια μορφή καταναγκαστικής ανεργίας. Πού να δουλέψεις και τί σταδιοδρομία να κάνεις όταν ακολουθείς τον σύζυγό σου απ’τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη;
Πώς θα αναθρέψει και θα μεριμνήσει για την ομαλή κοινωνικοποίηση των παιδιών του ο στρατιωτικός όταν θα πρέπει να τους αλλάζει σχολείο κάθε 4-5 χρόνια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην μαθησιακή απόδοση των παιδιών ή πώς θα τους εκπαιδεύει στις ανύπαρκτες φιλίες ή τις τηλε-φιλίες; Πώς θα μπορέσουν αυτά τα παιδιά να έχουν επί ίσοις όροις με τα υπόλοιπα της ηλικίας τους, καλή απόδοση στο σχολείο και κατά συνέπεια προοπτικές για μελλοντικές σπουδές και σταδιοδρομία, όταν ο συναισθηματικός τους κόσμος επιβαρύνεται από τις ιδιάζουσες κοινωνικές και επαγγελματικές συνθήκες του πατέρα; Του οποίου μάλιστα τις θυσίες το κράτος δείχνει σχεδόν να περιφρονεί;
Πώς με αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης που δέχεται πειθαρχημένα και υπομονετικά ο ίδιος ο στρατιωτικός από αγάπη για την πατρίδα, και γιατί έμαθε ότι “έτσι είναι η ζωή του στρατιωτικού” θα μπορέσει να παράσχει τα στοιχειώδη στην οικογένειά του, όταν, ναι μεν συντρέχουν οι συνθήκες του επαγγέλματος όπως πάντα, αλλά κόβονται πλέον τα αντισταθμιστικά μέτρα, κίνητρα ή οφέλη;
Μήπως αναγκαστούν σε βάθος χρόνου τελικά οι στρατιωτικοί καριέρας να μην κάνουν ή να μην έχουν οικογένεια καθόλου;
Καλές οι μεταθέσεις και οι μετακινήσεις αλλά …τέλος στα οδοιπορικά
Τα χαράτσια στις αποδοχές των στρατιωτικών θα είναι μεγαλύτερα τελικά εάν συνοπολογισθούν και οι παθητικές περικοπές, δηλαδή η διακοπή του επιδόματος των πάγιων οδοιπορικών που έφταναν μέχρι τα 250 ευρώ κατ ανώτατο, μηνιαίως. Να σημειώσουμε, δε, ότι εκκρεμούν απλήρωτα οδοιπορικά σε αξιωματικούς και των τριών κλάδων των Ε.Δ. από τον περασμένο Αύγουστο, χωρίς να υπάρχει μέχρι στιγμής καμία ξεκάθαρη πληροφόρησης από πλευράς κυβέρνησης σχετικά με την καταβολή τους ή όχι.
Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τον Σταικούρα να κάνει αυτό που περιμένει ο υποψιασμένος πολίτης ότι θα κάνει: ανόητες, παρελκυστικές και καθησυχαστικές δηλώσεις ”περί των προσπαθειών της Πολιτείας να έχουν τα μέτρα αυτά τις μικρότερες δυνατές συνέπειες για τους απόστρατους και τους συνταξιούχους… ”. Συγνώμη για το ύφος γραφής, αγαπητοί μου, αλλά αυτά είναι πολιτικές φαιδρότητες και λόγια του αέρα.
Αφενός οι περικοπές που υφίστανται οι Στρατιωτικοί μας δεν φτάνουν για να επιβραδύνουν καν το καλπάζον χρέος, για το οποίο πρέπει να βρεθεί και να συμφωνηθεί άλλη -έλλογη, δίκαιη και κυρίως βιώσιμη- ΛΥΣΗ, αφετέρου καταδικάζει χιλιάδες οικογένειες στρατιωτικών στον οικονομικό μαρασμό.
Όχι μόνο αυτό. Οι βεβιασμένες, αντικρουόμενες, και εν πολλοίς πανικόβλητες και ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΕΣ κινήσεις των περικοπών στις Ε.Δ. προς πάσα κατεύθυνση (μισθοί, επιδόματα, σύνταξη, χρόνια παραμονής στον ίδιο βαθμό πριν την επόμενη προαγωγή, χρόνια πραγματικής προυπηρεσίας για σύνταξη κλπ ) προκαλούν αναστάτωση και αναγκάζουν μια μερίδα στρατιωτικών να πάρουν με τη σειρά τους αποφάσεις ζωής κάτω από πιεστικές και απρόβλεπτες συνθήκες.
Στις αρχές του έτους αλλά και στους μήνες που ακολούθησαν, διαβάσαμε για κύματα πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και αποχωρήσεων αξιωματικών απ’ τα τρία επιτελεία (ΓΕΣ-ΓΕΝ-ΓΕΑ) ακριβώς γιατί εκτιμούν ότι σ’ αυτή τη ρευστή κατάσταση- που σημειωτέον δεν έχει ορατό τέλος- η παραίτηση/συνταξιοδότησή τους είναι συμφερότερη απ τη παραμονή τους στην ενεργό υπηρεσία.
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να μην μπορούν οι πολίτες μιας χώρας – ένστολοι και μη- να προβλέψουν κατά το δυνατό και μέσα σε λογικά βέβαια όρια, που λαμβάνουν υπόψη και τον αστάθμητο παράγοντα ή την εθνική αναγκαιότητα, τα της ζωής τους, και τα της οικογενείας τους.
Ειδικά απέναντι στους στρατιωτικούς και τα λοιπά σώματα των Ε.Δ. και τα Σώματα Ασφαλείας, το κράτος και η μνημονιακή κυβέρνηση ”σαμπουάν 3-σε-1” έχουν, με τις επαίσχυντες αποφάσεις περικοπών, με την τσαπατσουλιά, την προχειρότητα και εν τέλει την βλακώδη και κοντόθωρη αντίληψη για το τί θα συνιστούσε λύση του προβλήματος του εξωτερικού χρέους της χώρας, συμπεριφερθεί χειρότερα κι από εχθροί απέναντι στις Ε.Δ. Διότι, ο εχθρικός στρατός έχει, έστω, ένα κώδικα στρατιωτικής τιμής.
Οι κυβερνώντες συμπεριφέρονται ως εκτελεστικάρια ανδρείκελα ”φίλιων” κατοχικών δυνάμεων που υπαγορεύουν με καθολική κοινωνική αναλγησία και προφανώς και ευνοήτως, παντελή έλλειψη φιλοπατρίας την συνθηκολόγηση και καθυποταγή ενός έθνους και των συν αυτώ θεσμών του στις απαιτήσεις τους.
Με μία λέξη: προδοσία.
Η μόνη λογική, δίκαιη, και εθνικά πρέπουσα και συμφέρουσα αντιμετώπιση είναι η επαναξιολόγηση των δεδομένων, των μέτρων, των εισαγόμενων αλα κάρτ ”λύσεων”, και η αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου και στους στρατιωτικούς μας, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
