3/17/2010 11:27:00 πμ Δημοσιεύθηκε από Παραπολιτική
Ετικέτες δντ, οικονομική κρίση Tο Νοέμβρη του 1993 ο Πάγκαλος έκανε μια ομιλία που άφησε εποχή. Είχε πει τότε ότι η Γερμανία είναι ένας “γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού”. Και είχε γίνει το έλα να δεις σε όλη την Ευρώπη.
Εκτός από μια κορυφαία άσκηση ύφους, αυτού του ύφους που δεν έχει δεύτερο θεράποντα, η ρήση αποκτά μια ενδιαφέρουσα επικαιρότητα – ακριβώς γιατί πέρα από τη δριμύτητα της διατύπωσης πηγαίνει στην ουσία της πολιτικής σύμβασης πάνω στην οποία χτίστηκε το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δυο μεγάλοι, που χωρίς αυτούς Ένωση δεν υπάρχει, έβαλαν ο καθένας ό,τι είχε: η Γερμανία το θησαυροφυλάκιο. Και η Γαλλία την πυρηνική ισχύ (χωρίς αυτήν ούτε τότε, αλλά ούτε και σήμερα, δεν υπάρχει δύναμη με διεθνή ισχύ και εμβέλεια) και τις πολιτικές επεξεργασίες.
Δεν είναι κάτι καινούργιο ότι όποιος βάζει τα λεφτά αισθάνεται πως πρέπει να τα έχει όλα, ακριβώς επειδή βάζει τα λεφτά. Η Γερμανία δύο φορές έως τώρα εξαργύρωσε με πολιτικά ανταλλάγματα τη...
...συνέπειά της στην καταβολή του δικού της μεριδίου, δηλαδή τη διαρκή στήριξη των οικονομικών της Ένωσης.
Η μία ήταν με τη δική της ενοποίηση, με την αποδοχή από τους άλλους εταίρους, στην Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο, της απορρόφησης της Ανατολικής Γερμανίας – κάτι που δεν ήταν διόλου αυτονόητο για τους υπόλοιπους.
Η δεύτερη ήταν όταν υπαγόρευσε εκείνη τους όρους, στη συνθήκη του Μάαστριχτ, για τη δημιουργία του ευρώ – κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του μάρκου και του δικού της παραγωγικού μοντέλου, της δικής της οικονομικής παράδοσης και διαχειριστικής κουλτούρας. Το μοντέλο αποδείχτηκε ότι δουλεύει άριστα σε φάσεις ανάπτυξης και βαριανασαίνει στις ανηφόρες της ύφεσης και των κρίσεων.
Η Γερμανία (αντίθετα με τους Γάλλους που έχουν άλλη οπτική για τις διεθνείς σχέσεις) αρνείται ότι μπορεί μια νομισματική συνθήκη να μην είναι μια απαρέγκλιτη νομική δέσμευση – αλλά στην πράξη ένα πλαίσιο διαρκούς διαπραγμάτευσης. Και θέλει να κρεμάσει την Ελλάδα στη μέση της Γκραν-Πλας των Βρυξελλών προς παραδειγματισμό των άλλων ελλειμματικών και ως σύμβολο της δύναμής της.
Αυτό -το τόσο κρίσιμο- που μένει να διευκρινιστεί είναι πώς θα το κάνει αυτό: βασανίζοντάς μας, όπως συμβαίνει, μέχρι στο τέλος να συμφωνήσει με το τσιγκέλι, ή ουσιαστικά αποβάλλοντάς μας από την ευρωζώνη, για ένα ακραίο μήνυμα, αναλαμβάνοντας όσους κινδύνους συνεπάγεται για την ίδια και την Ευρώπη, κινδύνους που φαίνεται να καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα στα Ηλύσια Πεδία παρά στην Καγκελλαρία.
Όσο για εμάς, στην πιο κρίσιμη φάση του παιχνιδιού, είναι καλό να αποφύγουμε απρόβλεπτες κινήσεις.
Μπροστά στην τευτονική ακαμψία, σωστά έβαλε ο Παπανδρέου το πιστόλι του ΔΝΤ πάνω στο τραπέζι. Απλώς μερικοί φαίνεται ότι το πέρασαν για πασχαλινό. Και παίζουν μαζί του, ενώ έπρεπε να το κοιτάνε με τρόμο.
Το παιχνίδι με το πιστόλι είναι πολύ επικίνδυνο. Αν είναι σοκολατένιο, μπορεί να μας λιώσει στα χέρια. Αν είναι αληθινό, να εκπυρσοκροτήσει.
Σε όλο τον κόσμο, το ΔΝΤ δεν είναι ζαχαρωτό, είναι κινίνο. Και αρχίζει να φτιάχνεται ένα κλίμα στην Αθήνα ότι η έλευσή του θα είναι ανακούφιση και χαρούμενη παρέλαση. Παρέλαση θα είναι. Χαρούμενη, δεν νομίζω...
To διάβασαμε στο www.freecity.gr.
