Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βρισκόμαστε υπό ένα είδος ολοκληρωτικού πολέμου, σκοπός του οποίου είναι να οδηγηθεί η χώρα στη γεωπολιτική απαξίωση και ο ελληνικός λαός σε αφανισμό…
ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ
Το έτος 2006 το Ισραήλ επιτέθηκε στο Λίβανο προσπαθώντας να αδρανοποιήσει τη στρατιωτική ισχύ της Χεζμπολάχ. Αν και όλοι οι δείκτες μέτρησης της ισχύος των δύο πλευρών ήταν συντριπτικά υπέρ του Ισραήλ, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Ο «Νέος Πρότυπος Στρατός» («New Model Army»), όπως είχε χαρακτηρίσει τη Χεζμπολάχ ο
ηγέτης της, Χασάν Νασράλα, κατά τα πρότυπα του πρωτοποριακού στρατεύματος του Όλιβερ Κρόμγουελ, πέτυχε μια απρόσμενη νίκη εναντίον των Ισραηλινών. Επισημαίνεται δε ότι το Ισραήλ είχε μόλις ολοκληρώσει μια διαδικασία ριζικού εκσυγχρονισμού στην πολεμική του μεθοδολογία, που περιελάμβανε την «τελευταία λέξη της μόδας» εκείνου του καιρού στην τέχνη και την επιστήμη του πολέμου, τις «Επιχειρήσεις Βασισμένες στα Αποτελέσματα» («Effects Based Operations» – EBAO). Έτσι, η ισραηλινή αποτυχία δεν μπορεί να αποδοθεί στον εγκλωβισμό σε παρωχημένες μορφές μάχης, «την προετοιμασία για τον προηγούμενο πόλεμο», που απειλεί ιδιαίτερα τους νικηφόρους στρατούς.
Η επιτυχία της Χεζμπολάχ θεωρήθηκε ότι αποτελούσε καρπό μιας νέας μορφής πολέμου, που ονομάστηκε «Υβριδικός Πόλεμος» («Hybrid Warfare»). Βέβαια, ακόμη υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το τι ακριβώς είναι ο Υβριδικός Πόλεμος και οι ορισμοί είναι τόσοι όσοι και οι αναλυτές που ασχολούνται με αυτόν. Σε πολύ γενικές γραμμές, όμως, ως Υβριδικός Πόλεμος ορίζεται μια ολιστική μορφή πολέμου, η οποία περιλαμβάνει συμβατικές και μη συμβατικές επιχειρήσεις, σύμμετρες και ασύμμετρες ικανότητες, συνδυαστική εφαρμογή κλασικών πολεμικών ενεργειών με τρομοκρατικές δράσεις, προπαγάνδα και πληροφορικές επιχειρήσεις, ψυχολογικό πόλεμο, οικονομικές και πολιτικές πιέσεις, «πόλεμο θεάματος» κ.λπ. Το «πακέτο» των ενεργειών που διαμορφώνουν το μείγμα αυτό έχει σπονδυλωτή φύση και είναι ανοιχτό, λαμβάνοντας υπόσταση ανά περίπτωση. Το σημαντικότερο είναι ότι το μοντέλο του Υβριδικού Πολέμου δεν περιλαμβάνει απλώς παράλληλες και συνδυαστικές εφαρμογές συμβατικών και μη συμβατικών μεθοδολογιών προβολής ισχύος, αλλά την ενσωμάτωσή τους σ’ ένα ενιαίο, αδιαίρετο και συνθετικό πλαίσιο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Υβριδικού Πολέμου είναι η ρευστή του μορφή και η δυνατότητα να εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα μιας αντιπαράθεσης, από το τακτικό μέχρι αυτό της υψηλής στρατηγικής. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο Υβριδικός Πόλεμος δεν αναγνωρίζει τα συμβατικά όρια μεταξύ ειρήνης και πολέμου και δεν περιορίζεται απ’ αυτά, ενοποιώντας τον πόλεμο και την ειρήνη σε ενιαία και αδιαίρετη γκρίζα ζώνη.
Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές για τη φύση του Υβριδικού Πολέμου. Η εξέταση, όμως, του φαινομένου αυτού δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Αντιθέτως, ενδέχεται να αποτελεί ένα σοβαρό παράγοντα διαμόρφωσης του μέλλοντος της χώρας μας. Συγκεκριμένα, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια σαρωτική υβριδική πολεμική επίθεση στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής. Ένα είδος αόρατου αλλά και ολοκληρωτικού πολέμου, σκοπός του οποίου είναι να οδηγήσει την Ελλάδα ως χώρα στη γεωπολιτική απαξίωση και τον ελληνικό λαό σε αφανισμό, με σκοπό την εξυπηρέτηση πλανητικών γεωστρατηγικών σχεδιασμών.
Η επιτυχία της Χεζμπολάχ θεωρήθηκε ότι αποτελούσε καρπό μιας νέας μορφής πολέμου, που ονομάστηκε «Υβριδικός Πόλεμος» («Hybrid Warfare»). Βέβαια, ακόμη υπάρχει μεγάλη συζήτηση για το τι ακριβώς είναι ο Υβριδικός Πόλεμος και οι ορισμοί είναι τόσοι όσοι και οι αναλυτές που ασχολούνται με αυτόν. Σε πολύ γενικές γραμμές, όμως, ως Υβριδικός Πόλεμος ορίζεται μια ολιστική μορφή πολέμου, η οποία περιλαμβάνει συμβατικές και μη συμβατικές επιχειρήσεις, σύμμετρες και ασύμμετρες ικανότητες, συνδυαστική εφαρμογή κλασικών πολεμικών ενεργειών με τρομοκρατικές δράσεις, προπαγάνδα και πληροφορικές επιχειρήσεις, ψυχολογικό πόλεμο, οικονομικές και πολιτικές πιέσεις, «πόλεμο θεάματος» κ.λπ. Το «πακέτο» των ενεργειών που διαμορφώνουν το μείγμα αυτό έχει σπονδυλωτή φύση και είναι ανοιχτό, λαμβάνοντας υπόσταση ανά περίπτωση. Το σημαντικότερο είναι ότι το μοντέλο του Υβριδικού Πολέμου δεν περιλαμβάνει απλώς παράλληλες και συνδυαστικές εφαρμογές συμβατικών και μη συμβατικών μεθοδολογιών προβολής ισχύος, αλλά την ενσωμάτωσή τους σ’ ένα ενιαίο, αδιαίρετο και συνθετικό πλαίσιο.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Υβριδικού Πολέμου είναι η ρευστή του μορφή και η δυνατότητα να εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα μιας αντιπαράθεσης, από το τακτικό μέχρι αυτό της υψηλής στρατηγικής. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο Υβριδικός Πόλεμος δεν αναγνωρίζει τα συμβατικά όρια μεταξύ ειρήνης και πολέμου και δεν περιορίζεται απ’ αυτά, ενοποιώντας τον πόλεμο και την ειρήνη σε ενιαία και αδιαίρετη γκρίζα ζώνη.
Αυτά σε πολύ γενικές γραμμές για τη φύση του Υβριδικού Πολέμου. Η εξέταση, όμως, του φαινομένου αυτού δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Αντιθέτως, ενδέχεται να αποτελεί ένα σοβαρό παράγοντα διαμόρφωσης του μέλλοντος της χώρας μας. Συγκεκριμένα, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια σαρωτική υβριδική πολεμική επίθεση στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής. Ένα είδος αόρατου αλλά και ολοκληρωτικού πολέμου, σκοπός του οποίου είναι να οδηγήσει την Ελλάδα ως χώρα στη γεωπολιτική απαξίωση και τον ελληνικό λαό σε αφανισμό, με σκοπό την εξυπηρέτηση πλανητικών γεωστρατηγικών σχεδιασμών.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας
Αποτελεί κοινό τόπο ότι η Ελλάδα κατέχει μια από τις πιο κομβικές θέσεις στο διεθνή γεωπολιτικό χάρτη. Μεταξύ των άλλων, δεσπόζει στο κρίσιμο γεωσύστημα της Ανατολικής Μεσογείου που ενώνει το Δυτικό Κόσμο με το ενεργειακό κέντρο του κόσμου, τη Μέση Ανατολή. Σε αντίθεση δε με ό,τι πιστεύουν πολλοί, οι τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή αυτή έχουν ενισχύσει το ρόλο της Ελλάδας. Για παράδειγμα, η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» δημιούργησε μια εξαιρετικά ασαφή κατάσταση, ένα είδος γεωπολιτικής μαύρης τρύπας, από την οποία μπορεί να ξεπηδήσει το οτιδήποτε. Η κατάσταση στα αραβικά κράτη όχι μόνο δεν είναι ελεγχόμενη από τη Δύση, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά εχθρική προς τα δυτικά συμφέροντα πραγματικότητα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η Τουρκία. Η τελευταία αποτελεί μεν μεγάλη ελπίδα της Δύσης, ως ένα είδος «Μουσουλμάνου Λουθήρου», που θα ηγεμονεύσει το νέο Ισλάμ που γεννιέται σήμερα και θα το μετατρέψει σ’ ένα φιλοδυτικό μέγεθος. Από την άλλη, όμως, και για την ίδια υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες ότι στο μέλλον μπορεί να εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη αντιδυτική δύναμη.
Έτσι, το μόνο σημείο στην περιοχή που έχει μείνει να ανήκει «εις την Δύσιν» είναι η Ελλάδα. Και εδώ ακριβώς εντάσσεται πιθανώς η λογική της χρήσης τεχνικών Υβριδικού Πολέμου εναντίον της. Με απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα-γέφυρα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, ενώνοντας κρίσιμα γεωσυστήματα του πλανήτη με τη Δύση. Και ως γέφυρα δεν μπορεί να έχει δική της υπόσταση, γιατί τότε θα μπορούσε να αρχίσει να σκέφτεται για τον εαυτό της και να προωθεί τα δικά της συμφέροντα. Και τότε θα μπορούσε να εξελιχθεί σε χώρα-φράγμα για τους Δυτικούς ή ακόμη και σε κάτι χειρότερο. Εισάγοντας, για παράδειγμα, τη Ρωσία στη γεωστρατηγική εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου. Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να αδρανοποιηθεί ως χώρα και να υποβαθμιστεί σε χώρο. Να πάψει, δηλαδή, να έχει πλήρη γεωπολιτική υπόσταση και σε βάθος χρόνου ακόμη και να πάψει και να υφίσταται ή να μεταβληθεί σε μια «αποτυχημένη χώρα» («failed state») στα «πρότυπα» χωρών της Υποσαχάριας Αφρικής, όπως η Σιέρα Λεόνε. Βέβαια, σε αυτή τη διαλυμένη Ελλάδα του μέλλοντος επιμέρους «ασφαλείς» χώροι θα συνεχίζουν να βρίσκονται υπό δυτικό έλεγχο, εξασφαλίζοντας έτσι τη λειτουργία της ως γέφυρας και ορμητηρίου για τις δυνάμεις της Δύσης και αποτρέποντας την υπαγωγή της σε ένα ρωσοκεντρικό γεωπολιτικό σχηματισμό. Με απλά λόγια, για τη μακρόπνοη στρατηγική της Δύσης μια κατεστραμμένη Ελλάδα είναι απείρως προτιμότερη από μια φιλορωσική Ελλάδα – πιθανώς να είναι προτιμότερη έτσι και αλλιώς, ακόμη και αν δεν υφίσταται το ενδεχόμενο αυτό. Και επειδή οι εποχές δεν επιτρέπουν την άμεση άσκηση βίας –άλλωστε κάτι τέτοιο κρύβει τον κίνδυνο να ωθήσει την Ελλάδα σε μια στροφή προς τη Ρωσία ή προς κάποια άλλη δύναμη εκτός Δύσης–, εφαρμόζεται η αόρατη, πολυεπίπεδη, ολιστική και ολοκληρωτική φιλοσοφία του Υβριδικού Πολέμου.
Αποτελεί κοινό τόπο ότι η Ελλάδα κατέχει μια από τις πιο κομβικές θέσεις στο διεθνή γεωπολιτικό χάρτη. Μεταξύ των άλλων, δεσπόζει στο κρίσιμο γεωσύστημα της Ανατολικής Μεσογείου που ενώνει το Δυτικό Κόσμο με το ενεργειακό κέντρο του κόσμου, τη Μέση Ανατολή. Σε αντίθεση δε με ό,τι πιστεύουν πολλοί, οι τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή αυτή έχουν ενισχύσει το ρόλο της Ελλάδας. Για παράδειγμα, η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» δημιούργησε μια εξαιρετικά ασαφή κατάσταση, ένα είδος γεωπολιτικής μαύρης τρύπας, από την οποία μπορεί να ξεπηδήσει το οτιδήποτε. Η κατάσταση στα αραβικά κράτη όχι μόνο δεν είναι ελεγχόμενη από τη Δύση, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά εχθρική προς τα δυτικά συμφέροντα πραγματικότητα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η Τουρκία. Η τελευταία αποτελεί μεν μεγάλη ελπίδα της Δύσης, ως ένα είδος «Μουσουλμάνου Λουθήρου», που θα ηγεμονεύσει το νέο Ισλάμ που γεννιέται σήμερα και θα το μετατρέψει σ’ ένα φιλοδυτικό μέγεθος. Από την άλλη, όμως, και για την ίδια υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες ότι στο μέλλον μπορεί να εξελιχθεί σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη αντιδυτική δύναμη.
Έτσι, το μόνο σημείο στην περιοχή που έχει μείνει να ανήκει «εις την Δύσιν» είναι η Ελλάδα. Και εδώ ακριβώς εντάσσεται πιθανώς η λογική της χρήσης τεχνικών Υβριδικού Πολέμου εναντίον της. Με απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα-γέφυρα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, ενώνοντας κρίσιμα γεωσυστήματα του πλανήτη με τη Δύση. Και ως γέφυρα δεν μπορεί να έχει δική της υπόσταση, γιατί τότε θα μπορούσε να αρχίσει να σκέφτεται για τον εαυτό της και να προωθεί τα δικά της συμφέροντα. Και τότε θα μπορούσε να εξελιχθεί σε χώρα-φράγμα για τους Δυτικούς ή ακόμη και σε κάτι χειρότερο. Εισάγοντας, για παράδειγμα, τη Ρωσία στη γεωστρατηγική εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου. Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να αδρανοποιηθεί ως χώρα και να υποβαθμιστεί σε χώρο. Να πάψει, δηλαδή, να έχει πλήρη γεωπολιτική υπόσταση και σε βάθος χρόνου ακόμη και να πάψει και να υφίσταται ή να μεταβληθεί σε μια «αποτυχημένη χώρα» («failed state») στα «πρότυπα» χωρών της Υποσαχάριας Αφρικής, όπως η Σιέρα Λεόνε. Βέβαια, σε αυτή τη διαλυμένη Ελλάδα του μέλλοντος επιμέρους «ασφαλείς» χώροι θα συνεχίζουν να βρίσκονται υπό δυτικό έλεγχο, εξασφαλίζοντας έτσι τη λειτουργία της ως γέφυρας και ορμητηρίου για τις δυνάμεις της Δύσης και αποτρέποντας την υπαγωγή της σε ένα ρωσοκεντρικό γεωπολιτικό σχηματισμό. Με απλά λόγια, για τη μακρόπνοη στρατηγική της Δύσης μια κατεστραμμένη Ελλάδα είναι απείρως προτιμότερη από μια φιλορωσική Ελλάδα – πιθανώς να είναι προτιμότερη έτσι και αλλιώς, ακόμη και αν δεν υφίσταται το ενδεχόμενο αυτό. Και επειδή οι εποχές δεν επιτρέπουν την άμεση άσκηση βίας –άλλωστε κάτι τέτοιο κρύβει τον κίνδυνο να ωθήσει την Ελλάδα σε μια στροφή προς τη Ρωσία ή προς κάποια άλλη δύναμη εκτός Δύσης–, εφαρμόζεται η αόρατη, πολυεπίπεδη, ολιστική και ολοκληρωτική φιλοσοφία του Υβριδικού Πολέμου.
Η μορφή του πολέμου εναντίον της Ελλάδας
Το «πακέτο» των υβριδικών επιχειρήσεων που ασκείται εναντίον της Ελλάδας είναι πολύ δύσκολο να οριστεί πλήρως, γιατί είναι πολυεπίπεδο και «πολυχρονικό». Διεξάγεται, δηλαδή, σε μεγάλο χρονικό βάθος, αξιοποιώντας καταστάσεις του παρελθόντος και στοχεύοντας σ’ ένα απώτατο μέλλον σε ορίζοντα δεκαετιών.
Σε πολύ γενικές γραμμές, αυτός ο υψηλής στρατηγικής Υβριδικός Πόλεμος που εφαρμόζεται εναντίον της Ελλάδας έχει δύο πυλώνες. Ο πρώτος απ’ αυτούς είναι η απομείωση της κρατικής εξουσίας και η αποδόμηση των κρατικών δομών, έτσι ώστε να προκύψει γεωπολιτική απαξίωση της χώρας και ο δεύτερος είναι η καταστροφή του εθνικού και κοινωνικού συλλογικού και η ανάπτυξη ενός ακραίου και μηδενιστικού ατομικισμού. Οι επιχειρήσεις που επιδιώκουν να πετύχουν αυτούς τους δύο στόχους αλληλεπιδρούν και συνδυάζονται μεταξύ τους και θα πρέπει να εξεταστούν σε βάθος χρόνου ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο μέγεθος.
Για παράδειγμα, η λυσσαλέα (όσο και ανορθολογική και αντιεπιστημονική επίθεση), που δέχτηκε από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα η ίδια η αντίληψη του έθνους από τις εθνομηδενιστικές πνευματικές ελίτ του τόπου, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής ταυτότητας της Ελλάδας-γέφυρας του σήμερα. Συγκεκριμένα, όπως με παραστατικό τρόπο περιγράφει ο Γ. Καραμπελιάς στο βιβλίο του Η Αποστασία των διανοούμενων, αυτή η εθνομηδενιστική σχολή επέβαλε την αντίληψη της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους και την ιδέα ότι με την Επανάσταση του 1821 δεν επετεύχθη η απελευθέρωση ενός σκλαβωμένου για αιώνες αρχαίου έθνους.
Αντιθέτως, τότε προέκυψε, ουσιαστικά ex nihilo, το ελληνικό έθνος, το οποίο, μάλιστα, οφείλει την ύπαρξή του στη Δύση, που έσπευσε να το στηρίξει και να το διασώσει στρατιωτικά από τους Τούρκους και στη συνέχεια να το δημιουργήσει. Άρα, λοιπόν, το ανήκειν της Ελλάδας «εις την Δύσιν» αποκτά με τον τρόπο αυτό υπαρξιακό χαρακτήρα και η διαιώνιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδος ως χώρας-γέφυρας εδράζεται πλέον πάνω σε ιστορικά θεμέλια. Αυτή η εθνομηδενιστική ανάγνωση της Ιστορίας και η άρνηση της συνέχειας (δηλαδή της ύπαρξης) του ελληνικού έθνους έχει και άλλες λειτουργίες. Μεταξύ αυτών, η καταστροφή του εθνικού συλλογικού ωθεί τους Έλληνες προς έναν επιθετικό ατομικισμό – και όχι, φυσικά, προς ταξικά – κοινωνικά συλλογικά, όπως αφελώς επιμένουν να πιστεύουν κάποιοι. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση κάθε διαδικασίας ανάπτυξης μιας μακρόπνοης γεωπολιτικής στρατηγικής για το μέλλον της χώρας, η οποία, πολύ απλά, έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την ύπαρξη μιας συλλογικής εθνικής συνείδησης.
Μπαίνει δε κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί κατά πόσο θα μπορούσε να έχει εφαρμοστεί αυτή η νεοφιλελεύθερη οικονομική επίθεση που δέχεται σήμερα η Ελλάδα, αν το έδαφος δεν είχε προετοιμαστεί από το πυροβολικό των εθνομηδενιστών διανοούμενων, οι οποίοι επέβαλαν την άποψη της ασυνέχειας – ανυπαρξίας του ελληνικού έθνους και την πίστη ότι η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί μια απόφυση της Δύσης και η μόνη εγγύηση για την ύπαρξή της στο μέλλον είναι να συνεχίσει να λειτουργεί ως τέτοια.
Έτσι, η παραμονή στο ευρώ απέκτησε υπαρξιακές – μεταφυσικές διαστάσεις και η έξοδος απ’ αυτό αποτέλεσε την υπέρτατη απειλή, η οποία θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, ακόμη κι αν ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αφανιστεί.
Πολλά δε από τα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί ξεφεύγουν ακόμη και από το πλαίσιο των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών και κατέχονται από ανορθολογικές εμμονές, οι οποίες, όμως, αποκτούν νόημα εάν αναγνωστούν υπό το φως της λογικής του Υβριδικού Πολέμου. Συγκεκριμένα, οι υβριδικές πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδας προβλέπουν τη διαιώνιση μιας κατάστασης συνεχούς αλλά ελεγχόμενης οικονομικής κρίσης, όπου μια «ακραία» απειλή, τύπου εξόδου από το ευρώ, θα αιωρείται συνεχώς, χωρίς όμως να υλοποιείται ποτέ. Τα δε οικονομικά μέτρα «σωτηρίας» απ’ αυτό το ζοφερό ενδεχόμενο αποσκοπούν στην εμπέδωση μιας διαρκούς κατάστασης στα όρια της επιβίωσης, μιας ζωής συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού για την πιο δυναμική εθνικά μερίδα των Ελλήνων, αυτή των μεσαίων και κατώτερων τάξεων, έτσι ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να σκέφτονται τίποτ’ άλλο πέρα από την επόμενη ημέρα. Αντιθέτως, οι ευημερούσες ελίτ, οι οποίες έχουν ενστερνιστεί και προωθούν με πάθος τον εθνομηδενισμό –πολλές φορές, μάλιστα, εις το όνομα της «ταξικής πάλης»–, θα επιβάλουν ολοκληρωτικά τις απόψεις τους χωρίς αντίπαλο.
Και, φυσικά, σε βάθος χρόνου ο Υβριδικός Πόλεμος και η μετατροπή της Ελλάδας σε μια σταθεροποιημένη (μη) χώρα γέφυρα για τη δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική ολοκληρώνονται με τον εθνοπολιτισμικό ακρωτηριασμό του ελληνικού λαού. Αυτός επιτυγχάνεται με οικονομικές και άλλες πιέσεις, οι οποίες πολύ απλά ωθούν τους Έλληνες σε μετανάστευση και στο να μην κάνουν παιδιά και κυρίως διά της ανεμπόδιστης –αν όχι υποβοηθούμενης– μαζικής εισόδου ξένων πληθυσμών, οι αριθμοί των οποίων και μόνο καθιστούν παντελώς αδύνατη την απορρόφησή τους. Δηλαδή, έχει τεθεί σε κίνηση ένας μηχανισμός δημιουργίας μιας Ελλάδας χωρίς ελληνικό λαό, όπου οι Έλληνες θα αποτελούν απλώς μια «συνιστώσα» των κατοίκων της χώρας. Οι δε νέοι «ελληνοποιημένοι» κάτοικοι του ελλαδικού χώρου όχι μόνο δεν θα έχουν ελληνική ή οποιοδήποτε άλλη κοινή συνείδηση –εις βάρος των ανορθολογικών εμμονών περί κοινής «ταξικής» συνείδησης–, αλλά θα αναπτύξουν επιμέρους συλλογικές ταυτότητες ανταγωνιστικές τόσο μεταξύ τους όσο και με τους «παλαιούς» Έλληνες. Το πιο απλό παράδειγμα είναι αυτό του αλβανικού εθνικισμού. Έτσι, η Ελλάδα θα πάψει να έχει ενιαία υπόσταση, κατά τα πρότυπα του Λιβάνου, και έτσι θα εξασφαλιστεί η αδυναμία ανάληψης γεωπολιτικών πρωτοβουλιών από πλευράς της. Δηλαδή, θα διαιωνιστεί η παραμονή της στο δυτικό γεωπολιτικό οπλοστάσιο και η λειτουργία της ως ορμητηρίου και ως γέφυρας για τη δυτική ιμπεριαλιστική αρχιτεκτονική.
Σε πολύ γενικές γραμμές, αυτός ο υψηλής στρατηγικής Υβριδικός Πόλεμος που εφαρμόζεται εναντίον της Ελλάδας έχει δύο πυλώνες. Ο πρώτος απ’ αυτούς είναι η απομείωση της κρατικής εξουσίας και η αποδόμηση των κρατικών δομών, έτσι ώστε να προκύψει γεωπολιτική απαξίωση της χώρας και ο δεύτερος είναι η καταστροφή του εθνικού και κοινωνικού συλλογικού και η ανάπτυξη ενός ακραίου και μηδενιστικού ατομικισμού. Οι επιχειρήσεις που επιδιώκουν να πετύχουν αυτούς τους δύο στόχους αλληλεπιδρούν και συνδυάζονται μεταξύ τους και θα πρέπει να εξεταστούν σε βάθος χρόνου ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο μέγεθος.
Για παράδειγμα, η λυσσαλέα (όσο και ανορθολογική και αντιεπιστημονική επίθεση), που δέχτηκε από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα η ίδια η αντίληψη του έθνους από τις εθνομηδενιστικές πνευματικές ελίτ του τόπου, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της γεωπολιτικής ταυτότητας της Ελλάδας-γέφυρας του σήμερα. Συγκεκριμένα, όπως με παραστατικό τρόπο περιγράφει ο Γ. Καραμπελιάς στο βιβλίο του Η Αποστασία των διανοούμενων, αυτή η εθνομηδενιστική σχολή επέβαλε την αντίληψη της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους και την ιδέα ότι με την Επανάσταση του 1821 δεν επετεύχθη η απελευθέρωση ενός σκλαβωμένου για αιώνες αρχαίου έθνους.
Αντιθέτως, τότε προέκυψε, ουσιαστικά ex nihilo, το ελληνικό έθνος, το οποίο, μάλιστα, οφείλει την ύπαρξή του στη Δύση, που έσπευσε να το στηρίξει και να το διασώσει στρατιωτικά από τους Τούρκους και στη συνέχεια να το δημιουργήσει. Άρα, λοιπόν, το ανήκειν της Ελλάδας «εις την Δύσιν» αποκτά με τον τρόπο αυτό υπαρξιακό χαρακτήρα και η διαιώνιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδος ως χώρας-γέφυρας εδράζεται πλέον πάνω σε ιστορικά θεμέλια. Αυτή η εθνομηδενιστική ανάγνωση της Ιστορίας και η άρνηση της συνέχειας (δηλαδή της ύπαρξης) του ελληνικού έθνους έχει και άλλες λειτουργίες. Μεταξύ αυτών, η καταστροφή του εθνικού συλλογικού ωθεί τους Έλληνες προς έναν επιθετικό ατομικισμό – και όχι, φυσικά, προς ταξικά – κοινωνικά συλλογικά, όπως αφελώς επιμένουν να πιστεύουν κάποιοι. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση κάθε διαδικασίας ανάπτυξης μιας μακρόπνοης γεωπολιτικής στρατηγικής για το μέλλον της χώρας, η οποία, πολύ απλά, έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την ύπαρξη μιας συλλογικής εθνικής συνείδησης.
Μπαίνει δε κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί κατά πόσο θα μπορούσε να έχει εφαρμοστεί αυτή η νεοφιλελεύθερη οικονομική επίθεση που δέχεται σήμερα η Ελλάδα, αν το έδαφος δεν είχε προετοιμαστεί από το πυροβολικό των εθνομηδενιστών διανοούμενων, οι οποίοι επέβαλαν την άποψη της ασυνέχειας – ανυπαρξίας του ελληνικού έθνους και την πίστη ότι η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί μια απόφυση της Δύσης και η μόνη εγγύηση για την ύπαρξή της στο μέλλον είναι να συνεχίσει να λειτουργεί ως τέτοια.
Έτσι, η παραμονή στο ευρώ απέκτησε υπαρξιακές – μεταφυσικές διαστάσεις και η έξοδος απ’ αυτό αποτέλεσε την υπέρτατη απειλή, η οποία θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, ακόμη κι αν ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αφανιστεί.
Πολλά δε από τα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί ξεφεύγουν ακόμη και από το πλαίσιο των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών και κατέχονται από ανορθολογικές εμμονές, οι οποίες, όμως, αποκτούν νόημα εάν αναγνωστούν υπό το φως της λογικής του Υβριδικού Πολέμου. Συγκεκριμένα, οι υβριδικές πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδας προβλέπουν τη διαιώνιση μιας κατάστασης συνεχούς αλλά ελεγχόμενης οικονομικής κρίσης, όπου μια «ακραία» απειλή, τύπου εξόδου από το ευρώ, θα αιωρείται συνεχώς, χωρίς όμως να υλοποιείται ποτέ. Τα δε οικονομικά μέτρα «σωτηρίας» απ’ αυτό το ζοφερό ενδεχόμενο αποσκοπούν στην εμπέδωση μιας διαρκούς κατάστασης στα όρια της επιβίωσης, μιας ζωής συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού για την πιο δυναμική εθνικά μερίδα των Ελλήνων, αυτή των μεσαίων και κατώτερων τάξεων, έτσι ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να σκέφτονται τίποτ’ άλλο πέρα από την επόμενη ημέρα. Αντιθέτως, οι ευημερούσες ελίτ, οι οποίες έχουν ενστερνιστεί και προωθούν με πάθος τον εθνομηδενισμό –πολλές φορές, μάλιστα, εις το όνομα της «ταξικής πάλης»–, θα επιβάλουν ολοκληρωτικά τις απόψεις τους χωρίς αντίπαλο.
Και, φυσικά, σε βάθος χρόνου ο Υβριδικός Πόλεμος και η μετατροπή της Ελλάδας σε μια σταθεροποιημένη (μη) χώρα γέφυρα για τη δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική ολοκληρώνονται με τον εθνοπολιτισμικό ακρωτηριασμό του ελληνικού λαού. Αυτός επιτυγχάνεται με οικονομικές και άλλες πιέσεις, οι οποίες πολύ απλά ωθούν τους Έλληνες σε μετανάστευση και στο να μην κάνουν παιδιά και κυρίως διά της ανεμπόδιστης –αν όχι υποβοηθούμενης– μαζικής εισόδου ξένων πληθυσμών, οι αριθμοί των οποίων και μόνο καθιστούν παντελώς αδύνατη την απορρόφησή τους. Δηλαδή, έχει τεθεί σε κίνηση ένας μηχανισμός δημιουργίας μιας Ελλάδας χωρίς ελληνικό λαό, όπου οι Έλληνες θα αποτελούν απλώς μια «συνιστώσα» των κατοίκων της χώρας. Οι δε νέοι «ελληνοποιημένοι» κάτοικοι του ελλαδικού χώρου όχι μόνο δεν θα έχουν ελληνική ή οποιοδήποτε άλλη κοινή συνείδηση –εις βάρος των ανορθολογικών εμμονών περί κοινής «ταξικής» συνείδησης–, αλλά θα αναπτύξουν επιμέρους συλλογικές ταυτότητες ανταγωνιστικές τόσο μεταξύ τους όσο και με τους «παλαιούς» Έλληνες. Το πιο απλό παράδειγμα είναι αυτό του αλβανικού εθνικισμού. Έτσι, η Ελλάδα θα πάψει να έχει ενιαία υπόσταση, κατά τα πρότυπα του Λιβάνου, και έτσι θα εξασφαλιστεί η αδυναμία ανάληψης γεωπολιτικών πρωτοβουλιών από πλευράς της. Δηλαδή, θα διαιωνιστεί η παραμονή της στο δυτικό γεωπολιτικό οπλοστάσιο και η λειτουργία της ως ορμητηρίου και ως γέφυρας για τη δυτική ιμπεριαλιστική αρχιτεκτονική.
Μια ζοφερή πραγματικότητα ή ακόμη μια θεωρία συνωμοσίας;
Τα παραπάνω απλώς αποτελούν επιμέρους παραδείγματα μεθοδολογιών Υβριδικού Πολέμου και σε καμία περίπτωση δεν περιγράφουν πλήρως το «πακέτο» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, το είδος της εγκληματικότητας που τείνει να κυριαρχήσει σήμερα στη χώρα μας έχει έντονα στοιχεία Υβριδικού Πολέμου. Το μεγάλο, όμως, ερώτημα που προκύπτει είναι εάν όλα τα παραπάνω έχουν πράγματι κάποια ουσία ή αποτελούν μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, όπως είναι σίγουρο ότι πιστεύουν πολλοί που αντιμετωπίζουν με καχυποψία, αν όχι με χλευασμό, παρόμοιες αντιλήψεις.
Καταρχάς ο γράφων θα πρέπει να τονίσει ότι εντάσσει και τις θεωρίες συνωμοσίας στο πακέτο των υβριδικών επιχειρήσεων. Ιδιαίτερα δε αυτές που καλλιεργούν, άμεσα ή έμμεσα, μια εικόνα παντοδυναμίας των ΗΠΑ και υποστηρίζουν ότι αυτές κατέχουν μυστικά υπερόπλα και ανίκητες μεθοδολογίες ελέγχου. Αν και οι σχετικές θεωρίες ενδύονται συνήθως το μανδύα του «αντιαμερικανισμού», στην πραγματικότητα οδηγούν σε παθητική δουλοπρέπεια και διαιωνίζουν τη λογική ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό, ώστε να προωθήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα ή έστω να υπερασπίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη, αν αυτό αντιβαίνει τα αμερικανικά συμφέροντα», γιατί οι –πανίσχυροι υποτίθεται– Αμερικανοί «δεν θα μας το επιτρέψουν».
Η αντίληψη, όμως, του Υβριδικού Πολέμου που περιγράφηκε στο κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί στο να υποστηρίξει ότι υπάρχει, κατ’ ανάγκη, κάποιο συνειδητό σχέδιο κατά της Ελλάδας. Πιθανώς κάτι τέτοιο να μην υφίσταται. Όμως, άραγε, έχει κάτι τέτοιο τόση σημασία, αν τα υπόλοιπα συμπεράσματα αυτού του κειμένου είναι σωστά; Έχει σημασία αν κάποιος έχει σχεδιάσει τη γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας, εάν αυτή έτσι και αλλιώς συμβαίνει; Η έννοια του Υβριδικού Πολέμου, που περιγράφηκε σε αυτό το άρθρο, αποσκοπούσε πρωτίστως να δείξει την ολιστική και συνθετική φύση των δυνάμεων που ασκούν σήμερα την επίδρασή τους στην Ελλάδα, τι συμφέροντα εξυπηρετούν και τι συνέπειες μπορεί να έχουν για το μέλλον του ελληνικού λαού. Εάν αυτό γίνεται συνειδητά, κατόπιν σχεδιασμών κάποιων γεωπολιτικών ιερατείων ή αποτελεί εκδήλωση αυτόνομων, αυθύπαρκτων και απρόσωπων γεωιστορικών δυνάμεων, είναι κάτι το δευτερεύον.
Τέλος, θα ήταν τεράστιο λάθος να αντιληφθούμε τον Υβριδικό Πόλεμο ως κάτι που θα πρέπει να μας προκαλέσει ηττοπάθεια. Εάν έστω και ένα μικρό μέρος από τα παραπάνω είναι σωστό, τότε αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της ένα τεράστιο ατού: τη γεωπολιτική της σπουδαιότητα. Επίσης, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Υβριδικός Πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση και την «αορατότητα». Πίσω του, δηλαδή, κρύβει αδυναμία και όχι ισχύ. Έτσι, εάν ο ελληνικός λαός το αποφασίσει, είναι σε θέση να αδρανοποιήσει αυτή την επίθεση. Και αυτό μπορεί να το κάνει, πολύ απλά, αν επιλέξει να ζήσει, αντί να πεθάνει, και να διεκδικήσει ένα μέλλον που θα βασίζεται στο τεράστιο γεωπολιτικό – ιστορικό δυναμικό της χώρας του.
Καταρχάς ο γράφων θα πρέπει να τονίσει ότι εντάσσει και τις θεωρίες συνωμοσίας στο πακέτο των υβριδικών επιχειρήσεων. Ιδιαίτερα δε αυτές που καλλιεργούν, άμεσα ή έμμεσα, μια εικόνα παντοδυναμίας των ΗΠΑ και υποστηρίζουν ότι αυτές κατέχουν μυστικά υπερόπλα και ανίκητες μεθοδολογίες ελέγχου. Αν και οι σχετικές θεωρίες ενδύονται συνήθως το μανδύα του «αντιαμερικανισμού», στην πραγματικότητα οδηγούν σε παθητική δουλοπρέπεια και διαιωνίζουν τη λογική ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε το παραμικρό, ώστε να προωθήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα ή έστω να υπερασπίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη, αν αυτό αντιβαίνει τα αμερικανικά συμφέροντα», γιατί οι –πανίσχυροι υποτίθεται– Αμερικανοί «δεν θα μας το επιτρέψουν».
Η αντίληψη, όμως, του Υβριδικού Πολέμου που περιγράφηκε στο κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί στο να υποστηρίξει ότι υπάρχει, κατ’ ανάγκη, κάποιο συνειδητό σχέδιο κατά της Ελλάδας. Πιθανώς κάτι τέτοιο να μην υφίσταται. Όμως, άραγε, έχει κάτι τέτοιο τόση σημασία, αν τα υπόλοιπα συμπεράσματα αυτού του κειμένου είναι σωστά; Έχει σημασία αν κάποιος έχει σχεδιάσει τη γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας, εάν αυτή έτσι και αλλιώς συμβαίνει; Η έννοια του Υβριδικού Πολέμου, που περιγράφηκε σε αυτό το άρθρο, αποσκοπούσε πρωτίστως να δείξει την ολιστική και συνθετική φύση των δυνάμεων που ασκούν σήμερα την επίδρασή τους στην Ελλάδα, τι συμφέροντα εξυπηρετούν και τι συνέπειες μπορεί να έχουν για το μέλλον του ελληνικού λαού. Εάν αυτό γίνεται συνειδητά, κατόπιν σχεδιασμών κάποιων γεωπολιτικών ιερατείων ή αποτελεί εκδήλωση αυτόνομων, αυθύπαρκτων και απρόσωπων γεωιστορικών δυνάμεων, είναι κάτι το δευτερεύον.
Τέλος, θα ήταν τεράστιο λάθος να αντιληφθούμε τον Υβριδικό Πόλεμο ως κάτι που θα πρέπει να μας προκαλέσει ηττοπάθεια. Εάν έστω και ένα μικρό μέρος από τα παραπάνω είναι σωστό, τότε αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει στα χέρια της ένα τεράστιο ατού: τη γεωπολιτική της σπουδαιότητα. Επίσης, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο Υβριδικός Πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση και την «αορατότητα». Πίσω του, δηλαδή, κρύβει αδυναμία και όχι ισχύ. Έτσι, εάν ο ελληνικός λαός το αποφασίσει, είναι σε θέση να αδρανοποιήσει αυτή την επίθεση. Και αυτό μπορεί να το κάνει, πολύ απλά, αν επιλέξει να ζήσει, αντί να πεθάνει, και να διεκδικήσει ένα μέλλον που θα βασίζεται στο τεράστιο γεωπολιτικό – ιστορικό δυναμικό της χώρας του.
ΕΠΙΚΑΙΡΑ
