Την Παρασκευή η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία στην οποία προτείνει να εξασφαλιστεί με νόμο του κράτους η μεταφορά από τώρα της κυριότητας των 50 δις από τις αποκρατικοποιήσεις που έχουν προγραμματιστεί να γίνουν με βάση το γνωστό σχέδιο, στους δανειστές της χώρας.
Αν δεν κάνω λάθος κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ούτε με τα δάνεια της ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Αξίζει να σημειωθεί πως η τροπολογία που κατατέθηκε προς ψήφιση
δενπροτείνει να μπουν ως ενέχυρο για την αποπληρωμή των δανείων τα 50 δις των αποκρατικοποιήσεων, δηλαδή κάτι παρόμοιο με αυτό συνέβη στην περίπτωση του Μνημονίου.
Στο Μνημόνιο, ορίζεται πως αν η Ελλάδα
δεν καταφέρει να αποπληρώσει τα ...
δάνεια των 110 δις ή καθυστερήσει στην πληρωμή των τόκων ή στην υλοποίηση του προγράμματος που έχει συμφωνήσει οι δανειστές θα έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν τμήμα της ελληνικής περιουσίας για να καλύψουν τις απώλειες τους.
Στην τροπολογία δεν προτείνεται να συμβεί αυτό αλλά κάτι πολύ διαφορετικό: στην ουσία η κυβέρνηση αφού πρώτα δημιουργεί ένα
Μέγα Swap το οποίο ονομάζει 'πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων' και μέσα σε αυτό βάζει περιουσία του δημοσίου ύψους 50 δις ευρώ (εταιρίες, λιμάνια, αεροδρόμια, λαχεία, ακίνητα κλπ), έρχεται με την τροπολογία να προτείνει να γίνει νόμος του κράτους ότι τ
ο Swap αυτό θα ανταλλαχθεί με χρέος. Η εξίσωση αν και καλά κρυμμένη είναι πολύ απλή:
στη μία πλευρά του swap μπαίνει κρατική περιουσία και στην άλλη χρέος.Μετά την ανταλλαγή οι δανειστές θα έχουν λάβει τη δημόσια περιουσία και εμείς το χρέος. Μπορεί κανείς να ονομάσει αυτό το swap όπως επιθυμεί ώστε για πολιτικούς ή άλλους λόγους να φανεί πως είναι κάτι άλλο αλλά δεν παύει να είναι ένα swap.
Ένα ερώτημα που εγείρεται είναι με ποιο ακριβώς χρέος θα ανταλλαχθεί το swap των 50 δις.
Η πρόβλεψη μου είναι όχι με χρέος ελληνικών τραπεζών ή φορέων (ούτε κυπριακών). Αν αυτό ισχύσει τότε μένουν μόνο δύο άλλες κατηγορίες χρέους: αυτού από το πακέτο διάσωσης και αυτού που κατέχουν ξένες τράπεζες και ιδρύματα.
Δεδομένου πως το ΔΝΤ είναι 'προτιμώμενος' δανειστής ενώ η ΕΚΤ και η ΕΕ καλύπτονται με ενέχυρα επί της ελληνικής περιουσίας από το Μνημόνιο, είναι πιθανό το swap των 50 δις να ανταλλαχθεί με χρέος που κατέχουν ξένες τράπεζες και ιδρύματα.
Αν λάβουμε υπόψη μας πως οι ελληνικές τράπεζες και οι ελληνικοί φορείς κατέχουν περίπου 90 δις κρατικού χρέους, η Κύπρος περίπου 10-15 δις, η Τρόικα μαζί με τις αγορές της ΕΚΤ κατέχει, ήδη, περίπου 100 δις ελληνικού χρέους, τότε το υπόλοιπο εκ των 350 δις του συνόλου του ελληνικού χρέους που μένει στα χέρια ξένων τραπεζών και φορέων είναι περίπου 150 δις. Το Μέγα Swap θα εξασφαλίσει το 1/3 από αυτό, κατά αν αυτό ισχύσει τότε το πιθανότερο είναι πως θα πρόκειται για χρέος γαλλικών, γερμανικών και ελβετικών τραπεζών.
Ανοίγοντας η κυβέρνηση το δρόμο με το πρώτο swap των 50 δις, θα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μετά από μερικά χρόνια σε δεύτερο ή τρίτο. Με αυτόν τον τρόπο από τη μία η Ελλάδα θα παραμένει δεσμευμένη από τα δάνεια στην Τρόικα τα οποία θα χρειαστεί χρόνια για να αποπληρώσει (τουλάχιστον μέχρι το νέο περιθώριο από την επιμήκυνση) ενώ παράλληλα θα υπακούει στις επιταγές της και από την άλλη θα έχει ανταλλάξει ένα τεράστιο τμήμα της περιουσίας της με χρέος σώζοντας της ξένες τράπεζες.
Σε αυτό το σενάριο η κυβέρνηση είναι πιθανό να υποχρεώσει τις ελληνικές τράπεζες και τους ελληνικούς φορείς να ανταλλάξουν τα ομόλογα τους με άλλα, λήξης μετά από πολλά χρόνια ενώ δεν αποκλείεται μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης να εξασφαλίσει μία παρόμοια συμφωνία και με την Κύπρο.
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, το βάρος θα μεταφερθεί και πάλι στην Ελλάδα, δηλαδή στους πολίτες, αφού από τη μία πλευρά οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν μεγαλύτερη στήριξη προκειμένου να αντέξουν την ήπια αναδιάρθρωση και από την άλλη τελικά θα πάρουν πίσω όλα τα χρήματα που τους χρωστά το κράτος, δηλαδή οι Έλληνες πολίτες.
Αν τώρα η Τρόικα θέλει να διεκδικήσει και το όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας στο έργο 'διάσωσης της Ελλάδας', μπορεί να συμφωνήσει με την απαίτηση της Γερμανίας ΄να συμμετέχουν στο κόστος της διάσωσης και οι δανειστές', κάτι που τελικά θα καταλήξει να ισχύει για ένα μικρό τμήμα του χρέους έτσι ώστε από τη μία η ζημία να είναι ελάχιστη ή μηδαμινή (ειδικά στην περίπτωση ήπιας αναδιάρθρωσης) και από την άλλη να ικανοποιηθεί και το λαϊκό αίσθημα προκαλώντας στον κόσμο την ψευδαίσθηση πως και οι τράπεζες πήραν το μάθημα τους και τελικά 'όλοι πλήρωσαν' την κρίση.
Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr
http://emprosdrama.blogspot.com/2011/04/swap-50.html
