γραφει ο αιων
Ξεκινούσε η ταινία προχτές, και αντί για τίτλους είχε λόγια από πολίτες μιας πόλης. Στις Η.Π.Α σε μια πόλη με ιδιαίτερα νούμερα εγκληματικότητας. Μου έκανε εντύπωση. Εν-τυπώθηκε δηλαδή στα μάτια και στον νου μου όταν ανάμεσα στα λόγια αυτά διάβασα : ¨Αυτή η πόλη με κατέστρεψε κυριολεκτικά και ολοκληρωτικά, αλλά είμαι περήφανος που γεννήθηκα και μεγάλωσα σ`αυτήν¨. Με πλημμύρησε με συναισθήματα και πίεσε τους δακρυγόνους αδένες να βγει από μέσα μου. Η κατανόηση, η αναγνώριση του συναισθήματος της πατρίδας. Του σπιτιού. Αυτό είναι το σπίτι του, και ας τον κατέστρεψε. Αυτή είναι η μάνα που τον ανέθρεψε, τον έκανε άνθρωπο και ας τον ταλαιπώρησε. Του έδωσε και του πήρε ευκαιρίες.
Όλα αυτά διήρκησαν λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα. Μέσα σ` έναν χείμαρρο άγριων ορμητικών σκέψεων, ατέλειωτες εικόνες γέμισαν τον ταλαιπωρημένο εγκέφαλο μου. Ήδη πολλά του φόρτωσα τόσα χρόνια, και μου φόρτωσαν κι άλλα τόσα. Εικόνες μιας μάνας πατρίδας, ενός σπιτιού με χώρο να κρατήσει άπειρες γενεές πνευμάτων, μιας ταλαίπωρης και πλέον καταφρονημένης μάνας, και εγώ δίπλα της να λέω ¨Είμαι περήφανος που με γέννησες, και ας τώρα καταστρέφομαι μέσα σου¨. Και νομίζω πως δεν μπόρεσα να κρατήσω τους αδένες μου. Έφυγαν γοργοπόδαρες σαν να τρέχαν να κρυφτούν από τον θάνατο, οι σταγόνες. Τα δάκρυα.
Η αμφισβήτηση ήταν άμεση. Τι λέω;; Πως μπορώ να καταστρέψω την ζωή μου μόνο και μόνο για να είμαι εδώ;; Πως μπορώ να βάλω τέλος στα όνειρα μου;; Πως μπορώ….;; Στάσου!!!
Στάσου!!
Αν η μάνα μου με εγκατέλειπε τι θα έκανα;; Αν το σπίτι μου έπαιρνε φωτιά τι θα έκανα;;
Γιατί με εγκαταλείπει η μάνα μου;; Πως πήρε το σπίτι μου φωτιά;;
Αυτό μου φάνηκε καλύτερο να ρωτήσω. Να σκεφτώ πότε με εγκατέλειψε η μάνα μου. Η πατρίδα μάνα μου. Δεν μου πήρε πολύ να βρω την απάντηση . ΠΟΤΕ! ΠΟΤΕ! Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ. Δεν θα μπορούσε γιατί την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Γιατί κανένας ασήμαντος και ίσως κατά κόσμο σημαντικός δεν μπορεί να μου την αφαιρέσει. Γιατί κανένας δεν θα μπορούσε στο όνομα της να μου κάνει κακό. Γιατί απλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για αυτήν. Δυστυχώς μόνο για μένα άμεσα και έμμεσα. Μόνο αποφάσεις που αφορούν την δική μου και την δική σου ζωή, σ`αυτό το σπίτι. Προσωρινά μα και για πάντα αφού το παρελθόν δεν αλλάζει.
Δεν μου είναι δύσκολο να ξέρω. Η πατρίδα μου δεν με κατέστρεψε ποτέ. Αυτοί που καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη μου με κατέστρεψαν. Όχι η αφέλεια μου. Ούτε η ανοησία μου. Αυτοί που καταχράστηκαν τους θεσμούς που όρισα εγώ ο γιός της, για να ζω μαζί της όμορφα. Ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια. Με ανάπτυξη, πρώτα για το πνεύμα μου. Αυτοί οι…άνθρωποι δεν λέω, δεν είναι ανθρωπιά να λιώνεις τον διπλανό σου, για να φουσκώνεις εσύ. Με χρήμα, με δόξα, με περηφάνια , με με με με…. Δεν πλησιάζει καν σε κάποιο είδος ζώου αυτή η συμπεριφορά. Δεν το ξέρεις;; Αν βάλεις δύο ζώα να δουλέψουν μαζί για την τροφή τους τότε θα εμφανιστεί μπροστά στα μάτια σου στην πιο αγνή μορφή της. Η δικαιοσύνη. Όπως πρωτο-ορίζεται στην φύση των ενστίκτων. Το κάθε ζώο θα πάρει τη μοιρασιά του. Μην γελιέσαι!!! Πάντα δια του δύο!!
Αυτοί λοιπόν οι γνωστοί και ακόμα γνωστοί. Και μπαίνω εγώ, νέος φιλόδοξος γιος της πατρίδας μου σε όλη την αστεία, μια σκέτη κωμωδία, στιγμή της αμφισβήτησης της. Γιατί;;;;
Είναι σαν το νόμισμα των 30 ΔΡΧ σε μια εποχή βασιλιάδων και μη χειρότερα . Στην πίσω όψη του χαραγμένη όλη η Ελλάδα και κάτω η αξία. 30 δραχμές! Μόνο που εγώ το νιώθω σαν 30 αργύρια. 30 δραχμές πατρίδα. 30 αργυρά και μια πατρίδα προδομένη από αμφισβήτηση. Ποια; Αυτή που μέσα από τους μεγαλύτερους πόνους βγαίνει αλώβητη. Γιατί είναι ιδέα. Δεν είναι υλικό. Δεν φθείρεται παρά μόνο αν του δώσεις μορφή και όνομα ανθρώπινο. Και ίσως το πιο σημαντικό. Δεν σε πιέζει. Δεν βιάζει την ψυχή σου απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Παιδιά της και μη. Δεν σε ξεχωρίζει περισσότερο από όσο την ξεχωρίζει εσύ.
30 δραχμές πατρίδα. Όχι πια. Δεν χωράει αυτή η ιδέα σε ένα νόμισμα. Δεν χωράει ακόμα και αν σπρώξουν όλοι αυτοί οι λεπροί μαζί. Οι λεπροί που δεν το ξέρουνε ακόμα. Μαζί με ανθρώπους που έχουνε άλλες πατρίδες. Όχι απαραίτητα γεωγραφικές.
30 δραχμές πατρίδα. Φτάνει πια. Αν λιώσεις αυτό το νόμισμα, μπορείς με το ασήμι του να φτιάξεις φαγητό. Και σπίτι. Και ζέστη. Και νερό.
Δυστυχώς και νερό!!
