Απάντηση ευθεία και μονοσήμαντη, με ένα «ναι» ή ένα «όχι», κανένας για την ώρα δεν μπορεί να δώσει. Εκτός αν κάνει δίκη προθέσεων ή έχει έφεση στη συνωμοσιολογία. Άλλωστε η πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη, έτσι όπως διατυπώθηκε την Τετάρτη το πρωί σε συνέντευξή της στον Νίκο Χατζηνικολάου (Real FM), χρειάζεται πολύ προσεκτική ανάγνωση. Ας τη θυμηθούμε όπως ακριβώς την εξέφρασε η ίδια:
- «Πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να αναλάβει μια πολιτική πρωτοβουλία καλώντας τη ΔΗΜΑΡ, η οποία είναι η Αριστερά της ευθύνης κατά τη γνώμη μου, σε μία συζήτηση μιας νέας προγραμματικής συμφωνίας. Η κυβέρνηση αυτή χρειάζεται μεγαλύτερη πλειοψηφία και χρειάζεται μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία».
- «Η Ελλάδα έχει φτάσει να μπει στο λιμάνι χάρη στις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού. Αυτό που σίγουρα θα είναι ανεπίτρεπτο, είναι αν όλη αυτή η προσπάθεια μας οδηγήσει στο να βουλιάξουμε μέσα στο λιμάνι, να βουλιάξουμε στα ρηχά. Λοιπόν αυτό δεν πρέπει να γίνει. Είναι η ώρα λοιπόν να υπερβούμε εαυτούς, ο καθένας από εμάς και να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στην προσπάθεια να βγάλουμε τη χώρα από τον κίνδυνο αδιεξόδου».
- «Από την άλλη μεριά και βεβαίως από τη δική μας πλευρά, π.χ. θέματα που ήταν υψηλά στην ατζέντα της ΔΗΜΑΡ, όπως το αντιρατσιστικό, βεβαίως θα έρθουν στη Βουλή, θα συζητηθούν, δηλαδή θέματα λειτουργίας τηςδημοκρατίας, θέματα κοινοβουλευτικά που και για τη ΔΗΜΑΡ είναι υψηλάστην ατζέντα της. Αν θέλεις, βρίσκεις πεδίο συνεννόησης. Εμείς λοιπόν σήμερα πρέπει να θέλουμε γιατί διακυβεύεται το μείζον».
Όταν ο Φώτης Κουβέλης – σε αντίθεση με τον πάντα πρόθυμο και βιαστικό...Ψαριανό – έδειξε εξαιρετικά επιφυλακτικός, επικαλούμενος τόσο την ασκηθείσα πολιτική όσο και την ασκούμενη και λέγοντας ότι με αυτά τα δεδομένα δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση, η Μπακογιάννη επανήλθε με μια σαφέστατη διευκρίνιση: «Δεν περίμενα η ΔΗΜΑΡ να πει αμέσως το ναι. Η πρόταση μου απευθύνεται στον πρωθυπουργό της χώρας, εκείνος πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία».
Στον Σαμαρά τα... δύσκολα
Τι λέει λοιπόν επί της ουσίας η Μπακογιάννη στον Σαμαρά;
1. Ότι πρέπει εκείνος να αναλάβει την πρωτοβουλία και να καλέσει τη ΔΗΜΑΡ σε διάλογο.
Αυτό σημαίνει πως ο πρωθυπουργός πρέπει να παραδεχτεί ότι
- η κυβέρνησή του «δεν τραβάει»,
- ο κίνδυνος κατάρρευσής της είναι πραγματικός,
- εν τέλει, επειδή δεν τα καταφέρνει μόνος του – δηλαδή μόνο με τον Βενιζέλο –, έχει ανάγκη στήριξης αν θέλει να πετύχει τον διακηρυγμένο στόχο του να εξαντλήσει την τετραετία ή, έστω, να φτάσει στον Φεβρουάριο του 2015 και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
2. Ότι πρέπει να ικανοποιήσει προγραμματικά τη ΔΗΜΑΡ για να αποσπάσει τη συμφωνία της – κάτι που ουσιαστικά τόνισε και ο Κουβέλης στην πρώτη του αντίδραση αφήνοντας εντέχνως ανοιχτό το «παράθυρο» επιστροφής.
Κατ’ αρχάς να θυμίσουμε πως η ΔΗΜΑΡ είχε αποχωρήσει από την τρικομματική συγκυβέρνηση επικαλούμενη κυρίως
- το στυλ διακυβέρνησης του πρωθυπουργού (τη «μετατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης σε μονοκομματική» λόγω του σαμαρικού «αποφασίζω και διατάσσω»),
- το πραξικοπηματικό λουκέτο στην ΕΡΤ,
- το πολύκροτο θέμα της «διοικητικής μεταρρύθμισης» (δηλαδή τις μετατάξεις, διαθεσιμότητες και απολύσεις από το Δημόσιο) και την κόντρα για το απορριφθέν «σχέδιο Μανιτάκη»,
- τον αντιρατσιστικό νόμο του Ρουπακιώτη, που ουδέποτε πήγε στη Βουλή, κ.λπ.
Είναι σήμερα δεδομένο ότι η «διοικητική μεταρρύθμιση» έχει ήδη ανατεθεί στονΚυριάκο Μητσοτάκη, αδελφό της Ντόρας, αλλά και η ΕΡΤ έχει κλείσειοριστικά (και η ΔΗΜΑΡ το έχει ήδη αποδεχθεί συμφωνώντας να πηγαίνει πλέον στις εκπομπές της διαδόχου Δ.Τ.).
Αυτό σημαίνει πως ο πρωθυπουργός πρέπει να πει στον Κουβέλη:
- Ότι θα του «δώσει» τον αντιρατσιστικό νόμο – αναιρώντας την προηγούμενη στάση του, βάζοντας «πάγο» στους ακραίους συνεργάτες του, ερχόμενος ίσως σε ρήξη με το ακροδεξιό μέρος του ακροατηρίου του και αφήνοντας γήπεδο στη Χρυσή Αυγή.
- Ότι του προσφέρει εγγυήσεις «καλής λειτουργίας» του νέου συνεταιρισμού, χωρίς ηγεμονισμούς, ώστε να δεχτεί η ΔΗΜΑΡ να ξαναβάλει το κεφάλι της στον τορβά.
- Ότι του προσφέρει ένα «κοινωνικό πακέτο» που να διασώζει ό,τι ενδεχομένως σώζεται από το «αριστερό» προφίλ της ΔΗΜΑΡ. Διότι ωραία είναι τα περί «Αριστεράς της ευθύνης», αλλά συνεταιρισμός με χασούρα μόνο του ενός δεν γίνεται.
Βεβαίως τα πράγματα είναι κομμάτι δύσκολα, καθώς χθες ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ έστριψε λίγο ακόμη το μαχαίρι μέσα στην πληγή του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα. Για την ακρίβεια τους υπενθύμισε ότι η Ελλάδα είναι επιτακτική ανάγκη να σημειώσει πρόοδο:
– Στα προαπαιτούμενα για την επόμενη δόση που είχαν προσδιοριστεί από την προηγούμενη αξιολόγηση.
– Στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού κενού του 2014 και του 2015.
– Στις δομικές μεταρρυθμίσεις.
– Στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.
Άντε τώρα να υποσχεθείς στον Κουβέλη «κοινωνικό πακέτο» με απολύσεις, ξεπούλημα, νέους φόρους, νέο ασφαλιστικό, νέες περικοπές κοινωνικών παροχών, δικαιωμάτων και υπηρεσιών, νέο μνημόνιο κ.λπ.
3. Ότι πρέπει – χωρίς να διαταράξει τις σχέσεις τους – να πείσει τον αντιπρόεδρο (Ευάγγελο) να χάσει την... αποκλειστικότητα στη μεταξύ τους σχέση και να ξαναμοιραστεί με τον Φώτη τον δεύτερο ρόλο του, όταν μάλιστα ο Βενιζέλος κατάφερε με τα χίλια ζόρια και πολύ κόπο να τον ξεφορτωθεί ήδη μια φορά.
Κι αν... «φάει πόρτα»;
Πολλά τα δύσκολα λοιπόν με την πρόταση της Ντόρας. Όμως τα ακόμη δυσκολότερα είναι άλλα.
1. Τι θα γίνει αν ο Σαμαράς αποτολμήσει να... υπερβεί εαυτόν αλλά συναντήσει άρνηση από τον Κουβέλη;
Απλούστατα θα έχει παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει, άρα ο ίδιος θα πρέπει είτε να σέρνεται απαξιωμένος μέχρι να πέσει είτε να παραιτηθεί είτε να πάει σε εκλογές. Βλέπετε κάποιο σενάριο καλό για τον ίδιο;
2. Τι θα γίνει αν αρνηθεί την πρόταση της Ντόρας, συνεχίσει με το σχήμα ως έχει και αύριο - μεθαύριο πέσει η κυβέρνηση;
Απλούστατα η Μπακογιάννη – και σύμπαν το μνημονιακό μπλοκ – θα του καταλογίσει ότι ο ίδιος φταίει που η χώρα θα έχει «βουλιάξει στα ρηχά» και θα του φορτώσει την ευθύνη για την αποτυχία και την κατάρρευση, την ξεροκεφαλιά του, την περιπέτεια των εκλογών, τον ερχομό του Τσίπρα, τον κατακλυσμό του Νώε και το μήλο που δάγκωσε η Εύα.
Με λίγα λόγια οι επιλογές του Σαμαρά είναι οι εξής τρεις: μπρος γκρεμός, πίσωρέμα και στη μέση ένα φιάσκο... «να!» (με το συμπάθιο). Μπορούμε λοιπόν, σε πρώτη φάση, να διαπιστώσουμε ότι η Ντορούλα του έφτιαξε δουλειές με... φούντες – από τις καλές μάλιστα, τις δικές μας, τις καλαματιανές.
Όμως η ιστορία αυτή μόλις άνοιξε, δεν θα κλείσει εδώ και έχει ακόμη αμέτρητες... «ουρές».
Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/11/blog-post_7337.html#ixzz2kkUAecWN
