Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»
. Μὴ ξεχάσουμε ἐπ᾽ οὐδενὶ καὶ φέτος, ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ μετά, νὰ ὑψώσουμε τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία στὸ μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ μας, ὄχι κρεμασμένη σὰ πλυμένο ροῦχο γιὰ στέγνωμα, ἀλλὰ σὲ ἱστὸ (κοντάρι) καὶ μὲ Σταυρὸ στὴν κορυφή. Δὲν εἶναι ἁπλὸ καθῆκον ἑνὸς πατριώτη αὐτό, ἀλλὰ ἕνα Σύμβολο, τὸ Σύμβολο, τῆς Πατρίδας μας.
.
. Ὅλα παίζουν ρόλο καὶ ἔχουν τὸ σκοπό τους. Τὸ κοντάρι συμβολίζει τὴ ραχοκοκαλιὰ τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν Ἕβρο μέχρι τὴν Κύπρο. Ὁ Σταυρὸς εἶναι Σύμβολο Νίκης καὶ Θυσίας. Οἱ γαλάζιες καὶ ἄσπρες λουρίδες εἶναι τὸ Σύνθημα “Ἐλευθερία ἢ Θάνατος” (ἰσάριθμη ἀντιστοίχιση). Τὸ γαλάζιο χρῶμα εἶναι ὁ οὐρανός, ἀλλὰ καὶ ἡ δόξα. Τὸ γαλάζιο, ἂς σημειωθεῖ, εἶναι τὸ χρῶμα τῆς δόξας καὶ στὴν Ἁγιογραφία μας. Τὸ λευκὸ εἶναι τὸ χρῶμα τῆς ἀθωότητας, καθαρότητας καὶ ἁγνότητας καὶ στὴν ἐθνικὴ διάσταση συμβολίζει τὴν καθαρότητα τῶν ἰδανικῶν μας. Συμβολίζει ἐπίσης καὶ τὰ κύματα μὲ τοὺς ἀφροὺς τῆς θάλασσάς μας. Τὸ πανὶ εἶναι ἡ Πατρίδα, ἡ ἱστορία. Οἱ χρυσὲς φοῦντες εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν θυσιασθέντων ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, τῶν ἡρώων τῆς Πατρίδος καὶ τῶν Μαρτύρων τῆς Πίστεως. Ὁ Σταυρὸς μέσα στὸ πανὶ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη Πίστη ποὺ κατέχει καίρια θέση στὴ διαχρονικὴ Πατρίδα μας.
.
. Ἐπιτρέπεται λοιπὸν νὰ ξεχάσουμε καὶ νὰ ἀμελήσουμε νὰ ἀναρτήσουμε τὴ Σημαία μας στὴν Ἐθνική μας Ἐπέτειο; Ἕνα τέτοιο Σύμβολο μὲ τόση Ἱστορία καὶ μὲ τέτοια Πατρίδα;
.
. Ἡ πρώτη Σημαία βγῆκε ἀπὸ τὶς φουστανέλες τῶν πολεμιστῶν, τὰ φορέματα τῶν Ἑλληνίδων καὶ τὰ ζωστικὰ τῶν Παπάδων ἀγωνιστῶν. Μπῆκε στὰ πλοῖα καὶ τὰ μετερίζια τῶν Ἀγώνων μας. Ὁρκιστήκαμε, στεφανωθήκαμε, πολεμήσαμε, ματώσαμε καὶ σαβανωθήκαμε μὲ τὴ Σημαία μας.
.
. Κυματίζει στὶς θάλασσές μας, στὰ Ἑλληνορθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ τὶς Ἱεραποστολές μας, στοὺς Ναοὺς καὶ τὰ ξωκκλήσια μας, στὰ βράχια καὶ τὶς πεδιάδες μας καὶ φρουρεῖ τὰ σύνορά μας.
. Κρίμα δὲν εἶναι νὰ λείπει ἀπὸ τοὺς ἐξῶστες μας;
. Κρίμα δὲν εἶναι νὰ λείπει ἀπὸ τοὺς ἐξῶστες μας;
.
. Λοιπόν, ἂς προμηθευτοῦμε ὅλοι τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία μας. Μακάρι νά ᾽χαμε τὴ διάθεση νὰ τὴν ἀναρτούσαμε γιὰ πάντα χωρὶς ὑποστολὴ στὰ σπίτια μας. Τουλάχιστον ἂς τὸ κάνουμε αὐτὸ στὴν καρδιά μας καὶ ὁπωσδήποτε στὶς μεγάλες γιορτὲς ἐκεῖ ποὺ μένουμε. Δὲν εἶναι μόνο πατριωτικό μας καθῆκον, ἀλλὰ καὶ ἐποπτικὴ διδασκαλία γιὰ τὶς νεώτερες γενιές. Ἂς βάλουμε μάλιστα καὶ τὰ παιδιά μας νὰ τὴν κρεμοῦν καὶ ὑψώνουν, γιὰ νὰ μαθαίνουν καὶ νὰ συγκινοῦνται. Μετὰ δὲ τὸ τέλος τοῦ Σημαιοστολισμοῦ καθαρὴ καὶ διπλωμένη νὰ τὴν τοποθετοῦμε δίπλα στὸ Εἰκονοστάσι τοῦ σπιτιοῦ μας, γιατί “αὐτὸ τὸ γαλανὸ πανὶ καὶ τ᾽ ἄσπρο” εἶναι ἡ Μαρτυρική, ἡ Πληγωμένη, ἡ Δοξασμένη Σημαία μας. Ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἑλλάδας.
