Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης
Και φέτος γιορτάζουμε το ιστορικό ΟΧΙ με το αναξιοπρεπές ΝΑΙ της υπόχρεης και υποτελούς πατρίδας μας, στα αυστηρά και επιτακτικά θέλω της επιτήρησης. Ηθική και πνευματική κρίση..
ανοίγουν τους δρόμους της οικονομικής εξαθλίωσης και της υποδούλωσης.
Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από τον 4ο π.χ. αιώνα και ακούγονται τόσο επίκαιρα τα λόγια του Δημοσθένη: <<->>.
Με οδύνη ο Κωστής Παλαμάς το 1908 έγραψε το ποίημα ‘‘ΓΥΡΙΖΕ’’ με φανερή διάθεση καυστικής και μαστιγωτικής κριτικής της Ελληνικής κοινωνίας: <<->>.
Από τους ίδιους πατιέται και σήμερα η Ελλάδα μας, δυστυχώς όμως και πάλι πολλοί συμπατριώτες μας έχουν νουθετήσει συμπεριφορές ανοχής και ραγιαδισμού στη θέση της αντίστασης απέναντι στη διαφθορά στο ψέμα και την υποδούλωση.
Η πολιτική των αριθμών και όχι των ανθρώπινων ψυχών, πολιτική δίχως αλληλεγγύη, αγάπη, συμπόνια. Η πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και του ξενιτεμού των παιδιών μας.
Συγκινητικά και πεισματικά-πατριωτικά ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε και τραγουδά τους στοίχους: <<Τα καράβια μου καίω δεν θα πάω πουθενά κι ας μη μου χεις χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα Πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ. Σταυρωμένη πατρίδα μες στα μάτια σου είδα της Ανάστασης Φώς>>.
Ελάχιστοι απέμειναν απ’ αυτούς που πολέμησαν και βροντοφώναξαν το Ελληνικό ΟΧΙ στα Αλβανικά βουνά. Το γνωρίσαμε κι εμείς μέσα από τις ολοζώντανες περιγραφές των πατεράδων μας, το μαθαίνουν τα παιδιά μας μέσα από τις ανεπαρκείς γραφές, το ακούνε από τους αντιρρησίες των παρελάσεων, το βλέπουμε από τα ‘’φτωχά’’ μπαλκόνια των σπιτιών που σπάνια ανεμίζουν πια οι γαλανόλευκες Ελληνικές σημαίες.
<< … πατρίδα - κατοχή – αντίσταση, κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν …>> (από το πανηγυρικό του θεολόγου Γ. Μόλφα).
Η αντίσταση, το ΟΧΙ στον κατακτητή, οι θυσίες των γονιών μας έχουν ακόμα κάτι να μας πουν.
