Σχετικά με το ζήτημα που προέκυψε με τη μείωση των φωνηέντων και των συμφώνων στη νέα γραμματική της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού, ακούμε ως επιχείρημα από τους υποστηρικτές του βιβλίου ότι φωνολογικά η ελληνική γλώσσα έχει 5 φωνήεντα. Από σεβασμό στην ελληνική γλώσσα της ιστορίας χιλιετιών οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ακόμη και φωνολογικά η ελληνική γλώσσα – αρχαία και σύγχρονη – δεν έχει μόνο 5 φωνήεντα. Τα φωνήεντα η και ω δεν είναι απλά γραμματικές εκφάνσεις του ι.
Συγκεκριμένα, από φωνολογικής άποψης το η δεν προφέρεται βραχέως [ι], αλλά μακρώς [ιι], γι’ αυτό και παίρνει περισπωμένη, άλλωστε και η μορφή του δείχνει σαν δύο ι ενωμένα: παρατηρείστε ότι διαφορετικά προφέρεται το [ι] του ήλιος από το [ι] του ίππος. Το ίδιο ισχύει και για το ωμέγα: η προφορά του δεν είναι η βραχεία [ο], αλλά η μακρά [οο], γι’ αυτό και παίρνει περισπωμένη, το σύμβολό του είναι δύο [ο] ενωμένα: παρατηρείστε τη διαφορετική προφορά (φωνολογία) του [ο] στο ακριβός και του [ο] στο ακριβώς. Βασικοί κανόνες φωνολογίας της ελληνικής…
Φυσικά, τα ίδια ισχύουν και για τα σύμφωνα: το ξ για παράδειγμα δεν προφέρεται [κσ] – συγκρίνετε το πόσο διαφορετικά προφέρεται το [κσ] στη λέξη ξερός και το [κσ] στη λέξη εκστρατεία. Παρομοίως, το ψ δεν είναι απλά άθροισμα προφορών του π και σ – συγκρίνετε το πώς προφέρει το ψ ένας Έλληνας και πώς ένας που δεν ομιλεί την ελληνική (το ψ δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα), όταν φωνάζουν μια γάτα και πώς αλλάζει η προφορά των ελληνικών λέξεων, όταν μεταφέρονται στην αγγλική, π. χ. η λέξη ψυχολογία, στα αγγλικά όπου δεν υπάρχει ψ και χρησιμοποιούν στη θέση του το ps, προφέρεται σάι: psychology [σαϊκόλοτζι].
Η ελληνική γλώσσα δεν είναι λατινικά, αλλά έχει και ξεχωριστή φωνολογία κάτι που ξεχνούν (;) δυστυχώς και οι 140 γλωσσολόγοι.
