Του Αλέξανδρου Κ. Παπαναστασίου«Οι ποιητικές εκδοχές της ζωής, μάς βοηθούν να αντέξουμε την πραγματικότητα» είχε πει ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος. Πράγματι, τις δύσκολες ώρες που περνάμε, η Τέχνη μπορεί να είναι παρηγορητική και να ασκεί «παραμυθίαν». Όχι όμως με την απλή έννοια του κατευνασμού και της επούλωσης, αλλά με αυτήν της δυνατότητας ερμηνείας των γεγονότων και της αφύπνισης. Γιατί, κατά μία σωστή άποψη, η Τέχνη είναι ο σεισμογράφος της ζωής. Δεν καταγράφει απλά, αλλά και προειδοποιεί. Στην ουσία της ασκεί ρόλο παιδευτικό, «ψυχαγωγικό» με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, καθοδηγεί (όπως και η αλήθεια) με τον δικό της τρόπο τις συνειδήσεις και τις ψυχές μας.
Το 2013, ανακηρύχθηκε Έτος Καβάφη καθώς συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννησή του και 80 χρόνια από τον θάνατό του. Παραθέτω ολόκληρο, για ευνόητους λόγους, ένα συγκλονιστικό του ποίημα (γραμμένο το 1928), τόσο διαχρονικό, τόσο προφητικό και επίκαιρο. Με τη γνωστή του σαρκαστική ειρωνεία και τίτλο «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200π.Χ.», αποδίδει με μοναδική ακρίβεια τα όσα συμβαίνουν και στη μεγάλη Ελληνική αποικία, 2013 μ.Χ.
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί αυτοί.
(Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν του χρειάζονταν κανείς).
Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα
είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.»
ΠΗΓΗ
Πηγή: Προφητεία του Καβάφη για την ελληνική αποικία, 2013 μ. Χ - RAMNOUSIA
