«Η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης»: από τον πατέρα της νεοελληνικής δημοσιογραφίας, Ιωάννου- Ιάκωβου Μάγερ, στην «εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα» σύγχρονη δημοσιογραφία… γραμμένο με μεγάλα γράμματα το «ρητό» στην πρόσοψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας. Πατέρας του λόγου αυτού, που εξισώνει τη δημοσίευση με τη δικαιοσύνη, είναι βεβαίως ο Ιωάννης- Ιάκωβος Μάγερ, ο Ελβετός φιλέλληνας που πολέμησε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και σκοτώθηκε κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου μαζί με τη Μεσολογγίτισσα γυναίκα του και τα δυο μικρά παιδιά τους.
Ο Μάγερ, με τα Ελληνικά χρονικά που εξέδιδε από το 1824 ως το 1826, υπήρξε ο ιδρυτής της νεοελληνικής δημοσιογραφίας. Συνταγμένη με πνεύμα ανεξάρτητο και φιλελεύθερο η μαχητική εφημερίδα του, ενόχλησε αρκετές φορές την Κεντρική Διοίκηση, μ’ αποτέλεσμα να κατασχεθούν μερικά φύλλα της.
Στην «Προκήρυξη» της εφημερίδας του Ελληνικά χρονικά ο Μάγερ έγραφε:
«… Διά των Εφημερίδων οι Έλληνες θέλουσι διδαχθή περί των προόδων της ευνομίας και της κατά νόμους αυτονομίας των, περί των ηρωικών κατορθωμάτων και κοινοφελών πράξεων των πολεμικών και πολιτικών αρχηγών του έθνους, περί των ιερών χρεών του πολίτου, και της οφειλόμενης πειθαρχίας προς τους νόμους και την διοίκησιν. Εφημερίς εμφρόνως κυβερνωμένη είναι ικανή να καταστήση τους Έλληνας πολίτες αγαθούς».
«Ευνομία», «κατά νόμους αυτονομία», «πειθαρχία προς τους νόμους» τόνιζε στην (δημοσιογραφική) προκήρυξή του ο Μάγερ.
«Παλιομοδίτικα πράγματα», θα πείτε αναλογιζόμενοι, αν συσχετιστούν με ήθη και συνήθειες της «νεωτερικής» μας εποχής, όπως τα βλέπουμε να θριαμβεύουν στην τηλεόραση προπάντων, χωρίς ωστόσο να αφήνουν άθικτη και την έντυπη δημοσιογραφία. Ήθη και συνήθειες που ελάχιστη σχέση έχουν με την επιταγή της νομιμότητας που πρέσβευε ο Μάγερ.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει και ο ισχύων δημοσιογραφικός κώδικας και πόσο αυτά έχουν σχέση με τη ζοφερή σημερινή δημοσιογραφική πραγματικότητα.
Ο δημοσιογράφος λοιπόν σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κώδικα δεν πρέπει να παραβαίνει τις «αρχές δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος», «οφείλει να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη ατιμωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη, την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών». Επίσης «οφείλει να συλλέγει και να διασταυρώνει τις πληροφορίες του και να εξασφαλίζει την τεκμηρίωσή τους με δημοσιογραφικά θεμιτές μεθόδους, γνωστοποιώντας πάντα τη δημοσιογραφική του ιδιότητα».
Τα διαβάζεις αυτά τα «πουριτανικά» κι ακούς ήδη μέσα σου το «χα!» του καγχασμού, καθώς τα παραπάνω «δεοντολογικά» της δημοσιογραφίας κατάντησαν «δημοσιογραφική πατσαβούρα» στα (βρόμικα και άπληστα)χέρια βδελυρών μιντιαρχών και ποικιλώνυμων «δημοσιογράφων» που την αήθεια, τη διαστρέβλωση, τη συκοφαντία, τη συναλλαγή, τα έχουν καθημερινά «βούτυρο στο δημοσιογραφικό ψωμί τους».
Στην υποθήκη του Μάγερ, Δημοσίευση και Δικαιοσύνη, με κεφαλαία τα δέλτα τους,, εμφανίζονται μέχρι ταυτίσεως συναρτημένες. Αλλά ήδη από χρόνια η δημοσιογραφία έχει μετατοπιστεί κι έχει βαλτώσει σε ένα άλλο δέλτα, που το ορίζουν λέξεις όπως διασυρμός, διαπόμπευση, διάβρωση, διαβουκόληση και βέβαια διαφθορά και διαπλοκή, λέξεις που τον τελευταίο καιρό είναι αδύνατο να μη τις συσχετίσει ή και να τις ταυτίσει κανείς με τη λεγόμενη «τέταρτη εξουσία», η οποία σφιχταγκαλιάζεται με την πολιτική εξουσία μέχρι πνιγμού!
Ο «μπομπολισμός» και «ψυχαρισμός» με την περιώνυμη, φαύλη, δημοσιογραφική ακολουθία τους, εκμεταλλευόμενοι τη δεσπόζουσα θέση τους στο μηντιακό τοπίο δείχνουν ολοφάνερα και ξετσίπωτα ότι ο μοναδικός τρόπος που ξέρουν να ασκούν την εξουσία τους είναι η κατάχρησή της: παρανομώντας ασυστόλως, εκμεταλλευόμενοι κρατικές συχνότητες χωρίς να πληρώνουν μία στο δημόσιο, παίρνοντας θαλασσοδάνεια, πουλώντας παντός είδους εκδούλευση στα ποικίλα πολιτικά λαμόγια και βουτώντας όλο και πιο βαθιά στο βούρκο της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Απ’ αυτή τη μηντιακή σαπίλα ποιος θα μας σώσει!…. Αυτή τη δημοσιογραφική «κόπρο του Αυγεία» ποιος θα τη σαρώσει!
Υ.Γ.: Εκείνα τα περίπου 200 ονόματα των «δημοσιογράφων» με τις παχυλές αργομισθίες στο Δημόσιο πότε επιτέλους θα δοθούν στη δημοσιότητα, ώστε να «γελάσει και το παρδαλό κατσίκι» με πολλούς απ’ αυτούς, καθώς ενώ κατακεραυνώνουν και συκοφαντούν καθημερινά από τηλεάμβωνος ή από τις φυλλάδες τους το Δημόσιο τομέα (υπηρεσίες, υπαλλήλους) οι ίδιοι αμείβονται παχυλά και στα μουλωχτά με δημόσιο χρήμα.
Δες τε μερικά χτυπητά παραδείγματα τέτοιων δημοσιογράφων- αρουραίων, όπως τα αναφέρει σε προχθεσινό του άρθρο ο Γιώργος Αναδρανιστάκης στην ΑΥΓΗ:
«… Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, που αντιμετωπίζει το Δημόσιο όπως ο Άι Γιώργης τον δράκο, είναι πρώην υπάλληλος και νυν συνταξιούχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Ο ομοτράπεζός του στο Αλαφουζέικο και απηνής διώκτης του δημοσίου Πάσχος Μανδραβέλης είχε τη σύζυγό του αποσπασμένη στο γραφείο του Γ. Παπακωνσταντίνου κι εκείνος υμνούσε από τη στήλη του στην «Καθημερινή» το Μνημόνιο που εφάρμοζε ο εργοδότης της οικογενείας. Ο Γ. Παπαχρήστος των “Νέων”, ορκισμένος εχθρός του κράτους και αυτός, έπαιρνε επί Σημίτη εφτά μισθούς από δημόσιες υπηρεσίες.
Ο οίστρος της ρουφιανιάς με συνεπαίρνει και με οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Ο εργοδότης της συζύγου του Πάσχου, δηλαδή ο Παπακωνσταντίνου, είχε διορίσει στο ΤΑΙΠΕΔ την ξαδέρφη του, ξέρετε εκείνη της Λίστας Λαγκάρντ, ο Λοβέρδος, που έβγαινε και έλεγε ψέματα ότι υπάρχουν 1 εκατ. δημόσιοι υπάλληλοι, είχε διορίσει τη σύζυγό του στο ΥΠΕΧΩΔΕ με ειδική ρύθμιση, ο Πάγκαλος του μαζί τα φάγαμε είχε διορίσει την κόρη του στη Βουλή, οι αντικρατιστές Μητσοτάκηδες παίρνουν από το κράτος τρεις μισθούς και τρεις συντάξεις: Ρουφιανιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί!
Πρέπει να αναγνωρίσουμε πάντως στους νεοφιλελεύθερους ότι μάχονται λυσσωδώς, πλην ανιδιοτελώς, για να καταργήσουν το κράτος που θρέφει εκείνους και τα σόγια τους. Εκτός κι αν απλώς θέλουν να το φέρουν στο πρέπον μέγεθος, όσο χρειάζεται δηλαδή για να τρέφει εκείνους και τα σόγια τους.»
ΠΗΓΗ
Πηγή: «Η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης» - RAMNOUSIA
