Η επέτειος νομιμοποίησης της δράσης και πολιτικής παρουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1974, θυμίζει την αισιοδοξία και τη δημιουργική προοπτική με την οποία έμπαινε η Ελλάδα στη μετά δικτατορίας εποχή. Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, που η Γενιά του Πολυτεχνείου κακοποίησε, λεηλατώντας τις εθνικές υποδομές και το μέλλον του τόπου.
Ο ιστορικός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς, με ακτινοβολία και προσωπική αποδοχή πολύ πέραν των στενών ορίων του πολιτικού χώρου από τον οποίο καταγόταν, αλλά και με διεθνή ακτινοβολία που δεν συναντά κανείς σήμερα, πιστώνεται την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Που μπορεί να φαντάζει αυτονόητη, αν τη «διαβάσει» κανείς εκ των υστέρων, τα πάθη και τα δεδομένα της εποχής όμως κάθε άλλο παρά σε μια τέτοια εξέλιξη οδηγούσαν.
Με τη νομιμοποίηση του ιστορικού αντιπάλου της ελληνικής Δεξιάς, ο Καραμανλής έδειξε ότι η Ελλάδα που ο ίδιος είχε αναλάβει να οικοδομήσει, ήταν μια Ελλάδα που δεν φοβόταν τον εαυτό της. Δεν φοβόταν την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση. Δεν φοβόταν τη δύναμη της επιλογής του λαού.
Η Ελλάδα αυτή, έφυγε μαζί με τον Εθνάρχη. Σε πρώτη φάση, όταν η διακυβέρνηση του τόπου πέρασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, έπειτα από τη νίκη της «Αλλαγής» το 1981, και σε δεύτερη φάση με τη συνταγματική ανορθογραφία του 1985, που μετέτρεψε το πολίτευμα σε… ωδή προς την πρωθυπουργική ισχύ.
Η Ελλάδα που δεν φοβάται τον εαυτό της, είναι η Ελλάδα την οποία θα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά. Όχι όμως στη βάση ασπόνδυλων και άνευρων συμβιβασμών. Αλλά δημιουργικών ρήξεων. Μονάχα έτσι, θα γυρίσει η σελίδα. Όχι με καθωπρεπισμούς…
