Σκέφτομαι πράγματα, λέω ''αυτό θα γράψω και μετά τα ξεχνάω''. Τα στιβάζω στα ασήμαντα! Θέλω πολύ να γνωρίσω αυτόν που πρόφερε για πρώτη φορά τη λέξη ''βόλτα''. Αυτή είναι τόσο σημαντική.
Πάω βόλτα / χαλαρώνω / χαζεύω / κυλάει το αίμα μου / εκτονώνομαι /περπατάω / γυμνάζομαι.
Το γυμναστήριο που πήγαινα τις Πέμπτες εκείνου του παγωμένου Φλεβάρη για να μάθω χορό, έγραφε ''ενοικιάζεται'', το ίδιο και ο παιδικός σταθμός της μεγάλης μου. Δεν μου κάνει καμμία εντύπωση πια, το περίεργο θα ήταν ακριβώς το αντίθετο.. να έσφυζαν τα μαγαζιά από ζωή κι από πελάτες. Είναι άλλα που μας ταλαιπωρούν τον τελευταίο καιρό, σε χρώμα λίγο πιο μαύρο, γιατί πάντα υπάρχει αυτό το ''λίγο πιο μαύρο'', όπως υπάρχει και το είμαι καλά, ή είμαι σχεδόν καλά, ή θέλω πολύ αλλά δεν ξέρω πως να το εκφράσω. Ξέρεις, μπορεί να περάσεις ολόκληρη ζωή, χωρίς έκφραση. Για την πραγματική σου μιλάω. Αυτή την πηγαία, από το βάθος σου! Και μετά είσαι σαν μαριονέτα.. αλλά από την αντίθετη πλευρά. Δλδ εσύ ορίζεις το πως θα δουλέψουν τα σκοινιά με τα δάχτυλα, αλλά άλλοι κάνουν τη δουλειά. Κι έτσι δεν είσαι ποτέ εσύ. Ίσως κατά βάθος λίγο ηθελημένα, ή πολύ φοβισμένα.. ή με τα χρόνια πιο περιορισμένα.. Εγώ, Εσύ, σπουδαίες λέξεις.. τρία γραμματάκια με τόσο νόημα.. απίστευτο βάθος.. τόσο που στην πορεία μπορεί να χάσεις ακόμη κι αυτή την ίδια σου την ταυτότητα. Κι ίσως να είναι έτσι καλύτερα, να χαθείς για να σε ξαναβρείς, όχι πως θα είναι εύκολο. Θυμάμαι εκείνο το αγόρι που το είχαν υπνωτίσει για κάποιο λόγο, και μετά δεν ξυπνούσε. Ο υπνωτιστής χτυπούσε τα δάχτυλα του, τα ξαναχτυπούσε.. το αγόρι παρέμενε βυθισμένο. Δεν ήθελε να ξυπνήσει είπαν.. απλά δεν ήθελε.. μπορεί κι αυτό να είναι μια επιλογή.. όχι όμως δική μου.. ελπίζω όχι η δική μου..
με το φεγγαρι αγκαλια
