Οδός Ρηγίλλης αριθμός 18. Εάν οι τοίχοι αυτού του νεοκλασικού είχαν μιλιά, ο ιστορικός θα είχε το πιο πλούσιο υλικό Ιστορίας του τόπου μας. Και αυτό γιατί αυτό το κτίριο, περιουσία του Γεωπονικού Πανεπιστημίου, έχει γράψει τη δική του ιστορία και αποτέλεσε για 38 χρόνια το «σπίτι» της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Οι τίτλοι... τέλους πέφτουν σε λίγες εβδομάδες, μια και η Νέα Δημοκρατία (την ίδρυση της οποίας προανήγγειλε σαν σήμερα το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) πήρε τις αποφάσεις της και πλέον η οδός Ρηγίλλης, σημείο αναφοράς, θα μείνει ανάμνηση στους ρομαντικούς συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Η εποχή που αλλάζει την παρέσυρε, όπως παρέσυρε και τον πυρσό -σύμβολο του κόμματος-, που εκμοντερνίστηκε, ενώ ακόμη και το όνομα της Νέας Δημοκρατίας παραμένει άγνωστο πόσο ακόμη θα αντέξει.
Ολα αλλάζουν για την ελληνική Κεντροδεξιά, που πλέον μετακομίζει σύμπασα, συμπεριλαμβανομένου του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» στη Συγγρού, σε ακόμη μία προσπάθεια να συμμαζευτούν τα έξοδα που πνίγουν, παρά τις προσπάθειες που γίνονται το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά.
Η Ρηγίλλης όμως έχει τη δική της ιστορία, που ξεκινά από παλιά. Ως έδρα της Βασιλικής Χωροφυλακής είχε γίνει... κόκκινο πανί για τον Γιώργο Παπανδρέου και την Ενωση Κέντρου, που το 1961 είχε στοχοποιήσει το νεοκλασικό ως σημείο αναφοράς του στη... Μαύρη Βίβλο που είχε εκδώσει για να κλιμακώσει τις επιθέσεις του εναντίον της ΕΡΕ.
Τα χρόνια βέβαια κύλισαν και το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έχει γυρίσει από το Παρίσι και είναι ήδη πρωθυπουργός, αποφασίζει να εκσυγχρονίσει την ελληνική Κεντροδεξιά και να δημιουργήσει ένα σύγχρονο αστικό κόμμα. Στόχος, το «αρχηγικό» και βουλευτοκεντρικό κόμμα να αποκτήσει όργανα και δομές. Αποτέλεσμα, έγινε αποδεκτή η πρόταση του τότε γενικού διευθυντή του κόμματος Τιμολέοντος Λούη την άνοιξη του 1975 και η Ρηγίλλης έγινε έδρα της Ν.Δ., για να γράψει τη δική της ιστορία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ήδη πρωθυπουργός και δεν το χρησιμοποιούσε το κτίριο. Εξάλλου πάντα θεωρούσε τον κομματισμό κάτι που δημιουργούσε παρενέργειες στην πολιτική ζωή του τόπου και «εμπόδιο» στο κυβερνητικό έργο. Δεν είναι τυχαίο ότι όποτε η Ν.Δ. γινόταν κυβέρνηση, η Ρηγίλλης γινόταν κτίριο-φάντασμα.
Η ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του 1981 έμαθε το κόμμα και τα στελέχη του τι σημαίνει αντιπολίτευση. Και η σύντομη... παρένθεση που πίστευαν ότι θα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κράτησε χρόνια, κάνοντας τους νεοδημοκράτες να νιώθουν σπίτι τους τη Ρηγίλλης και όχι το Μαξίμου.
Ο ευπατρίδης Ευάγγελος Αβέρωφ ήταν αυτός που σήκωσε στις πλάτες του το χρεωμένο κόμμα και του έδωσε ζωή. Στην Αίθουσα Κήπων της Ρηγίλλης, τον Δεκέμβριο του 1981, εξελέγη πρόεδρος του κόμματος.
Στην ίδια αίθουσα, το 1984, εξελέγη πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αντί του Κωστή Στεφανόπουλου και αργότερα, το 1993, ο Μιλτιάδης Εβερτ αντί του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, όπως και το 1996, με αντίπαλό του αυτή τη φορά τον Γιώργο Σουφλιά.
Εως τότε η εκλογή αρχηγού στη Ν.Δ. γινόταν από εκλεκτορικό σώμα, στο οποίο μετείχαν οι βουλευτές του κόμματος και οι πρόεδροι των ΝΟΔΕ. Η αλλαγή της διαδικασίας, με την ανάδειξη αρχηγού από το Συνέδριο, καθιερώθηκε επί Μιλτιάδη Εβερτ, που έχασε τότε την ηγεσία από τον Κώστα Καραμανλή.
Πάντως ο Μιλτιάδης Εβερτ, λίγο μετά την εκλογή του, μετονόμασε την Αίθουσα Κήπων σε αίθουσα «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης». Στον Κήπο συνεδρίαζαν Κοινοβουλευτικές Ομάδες και Κεντρικές Επιτροπές της Ν.Δ..
Ηδη, όμως, η Νέα Δημοκρατία είχε αποκτήσει δομή κόμματος με Κεντρική Επιτροπή, γραμματέα, διάφορες επιμέρους γραμματείες και τομείς, και το κτίριο δεν αρκούσε για να καλύψει τις νέες ανάγκες. Το 1997, ο νέος, τότε, πρόεδρος της Ν.Δ. Κώστας Καραμανλής αναζήτησε καινούργια γραφεία, παράλληλα με τις σκέψεις για επανίδρυση του κόμματος και αλλαγή συμβόλων. Το σχέδιο ωστόσο δεν προχώρησε.
Στο νεοκλασικό, από το 2000 και μετά, στεγαζόταν και ο γραμματέας του κόμματος - πρώτος εγκαινίασε τη θέση ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης.
Ολοι θυμούνται στις εκλογές του 2000 τα πανηγύρια έξω από το ιστορικό κτίριο, όταν όλα έδειχναν ότι ο Κώστας Καραμανλής θα κέρδιζε τον Κώστα Σημίτη. Πώς τα πανηγύρια και τα χαμόγελα της αείμνηστης Βίκυς Μοσχολιού πάγωσαν όταν το αποτέλεσμα άλλαξε αργά το βράδυ και τις πρώτες πρωινές ώρες κανείς δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβη. Κάποιοι κοιμήθηκαν πιστεύοντας ότι ο Κώστας Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός και ξύπνησαν πάλι με Κώστα Σημίτη.
Το ορμητήριο για την τελική έφοδο
Την περίοδο 2000-2004 η Ρηγίλλης έβγαζε φωτιές, μια και είχε γίνει το ορμητήριο του Κ. Καραμανλή για την τελική έφοδο προς το Μαξίμου. Εκεί στήθηκε ο πρωινός καφές, εκεί γίνονταν οι δηλώσεις των στελεχών. Τα σκαλοπάτια της Ρηγίλλης είχαν γίνει το βήμα για να κάνουν δηλώσεις στις κάμερες και να βγάλουν την ατζέντα του κόμματος στα μέσα ενημέρωσης. Τα στιγμιότυπα με τους ηλικιωμένους πολιτικούς να μπερδεύονται στα καλώδια των τηλεοπτικών συνεργείων και να... σιχτιρίζουν τα «μαρκούτσια» των δημοσιογράφων ήταν γνώριμες εικόνες. Ολοι οι επίσημοι περνούσαν την πόρτα της Ρηγίλλης για να συναντηθούν με τον Κώστα Καραμανλή, που είχε έδρα στον πρώτο όροφο του κτιρίου, ενώ έναν όροφο πιο πάνω βρισκόταν το γραφείο Τύπου, όπου και αυτό έζησε τη δική του στιγμή, όταν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος παρέδιδε την ηλεκτρική καρέκλα του εκπροσώπου στον Θοδωρή Ρουσσόπουλο.
Από τις κορυφαίες στιγμές ήταν οι πανηγυρισμοί των οπαδών στις εκλογές του 2004 έξω από το νεοκλασικό, με τους συγκεντρωμένους να περιμένουν τον Κ. Καραμανλή και τη σύζυγό του Νατάσα να βγουν στο μπαλκόνι για να τους αποθεώσουν.
Οταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση
Από το 2004 και έπειτα η Ρηγίλλης ζωντάνευε στις εκλογικές διαδικασίες. Το κτίριο άδειαζε και οι κυβερνητικές θέσεις περίμεναν τα στελέχη της Ν.Δ. Η ήττα του Κώστα Καραμανλή από τον Γιώργο Παπανδρέου έφερε στην ηγεσία τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τον Νοέμβριο του 2010 πήρε τη μεγάλη απόφαση. Η Ν.Δ. φεύγει από τη Ρηγίλλης και πάει σε υπερσύγχρονα γραφεία για να περιοριστούν τα έξοδα που υπήρχαν, καθώς το κόμμα νοίκιαζε κτίρια στη Λυκείου και στην Αγίου Κωνσταντίνου και αλλού.
Η εσωτερική εικόνα του νεοκλασικού ήταν πλέον καταθλιπτική -θύμιζε δημόσια υπηρεσία της δεκαετίας του 1980- και μόνο για δημιουργική δουλειά δεν ενέπνεε τα στελέχη της Ν.Δ. Τελικά μεταφέρθηκε εκεί το Ινστιτούτο Δημοκρατίας. Αλλά η αντίστροφη μέτρηση είχε πλέον αρχίσει...
Με μηνιαίο ενοίκιο 10.000 ευρώ, οφειλές πολλών μηνών προς το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, προς το Δημόσιο, αλλά και προς το προσωπικό του ινστιτούτου (σ.σ.: οφείλονται σχεδόν τρεις μισθοί) η επιλογή συνιστούσε μονόδρομο όχι μόνον για τον εξορθολογισμό των δαπανών, αλλά και για την ίδια την επιβίωση του ινστιτούτου.
Σε λίγο καιρό όλα θα είναι μια ανάμνηση...
Νίκος Ελευθερόγλου
