Κοιτάμε εμβρόντητοι το θέατρο των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των πληρωμένων δωσίλογων, εις βάρος της πατρίδας και περιμένουμε να δώσει την λύση το ένα ή το άλλο κόμμα που ψηφίζουμε.
Η λύση δεν θα δοθεί από τα κόμματα και τους πολιτικούς γιατί απλά, δεν έχουμε Δημοκρατία. Η ύπαρξή τους είναι άχρηστη σε εμάς. Είναι χρήσιμη μόνο σ’ αυτούς που έχουν συμφέρον να μας κρατούν διηρημένους και εχθρούς αναμεταξύ μας.
Ζούμε μέσα στο το παράλογο, στο ψεύδος και την πλάνη. Ζούμε τον μεγαλύτερο διωγμό της Ιστορίας μας.
Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, σε λίγο θα υποστούμε την μεγαλύτερη Εθνική Τραγωδία. Θα θρηνήσουμε πάνω στα ερείπια της πατρίδας μας και της ζωής μας.
Παραθέτω ορισμένα σημεία από τον όρκο της Φιλικής Εταιρείας, που αισθάνομαι ότι ήρθε η ώρα να συλλογιστούμε και να ξαναθυμηθούμε.
Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει.
Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα
Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.
Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».
Επιτακτική ανάγκη να δώσουμε ξανά τον ίδιο όρκο. Όρκος αγώνα, πίστης ,ομόνοιας, αγάπης στον συμπατριώτη, αφιέρωσης στο εθνικό καθήκον.
Αν θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες.
Αν είμαστε άξιοι να πατούμε το Ελληνικό χώμα.
Αν δεν έχουμε κόψει εντελώς τους δεσμούς με τις ρίζες μας.
Αν έχουμε την αξίωση να μεγαλώσουμε ελεύθερους γιους και κόρες στον τόπο μας.
Αλλιώς…
Ραγιάδες εμείς, ραγάδες τα παιδιά μας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών μας.
Ας φύγουμε καλύτερα, να πάρουμε το καράβι της φυγής, ας γίνουμε «πολίτες του κόσμου», όπως μας θέλει η Νέα Εποχή. Να αναζητήσουμε αλλού δουλειά και φαί, αναπολώντας συχνά ότι κάποτε είχαμε… μια πατρίδα.
Ένα καράβι της φυγής,
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά μου έρχεται
και μπαίνει κάθε βράδυ...
Στην πλώρη γράφει λεύτερος
στην πρύμνη δεν αντέχω
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά,
ό,τι εγώ δεν έχω...
Κι ο καπετάνιος με ρωτά
κι ο καπετάνιος λέει,
"μήπως πεινάς,
μήπως πεινάς, μήπως διψάς,
κι είσαι σκοτεινιασμένος" ;
"Μήτε πεινώ,
μήτε πεινώ, μήτε διψώ,
μα ψάχνω μια πατρίδα
γιατί δεν έχω μια μεριά,
να γύρω το κορμί μου,
αν με προδώσει η θάλασσα,
ο σκύλος κι η καλή μου"...
Ένα καράβι της φυγής
ένα γλυκό καράβι,
στα όνειρά μου έρχεται
και φεύγει κάθε βράδυ....
Θωμαή Στεφανοπούλου για την Τρικλοποδιά
http://www.triklopodia.gr/2013/07/blog-post_10.html
