ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΒΟΗΤΑ “10 ΛΕΠΤΑ” ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
ΠΑΡΑΦΡΩΝ Ή ΜΥΘΟΜΑΝΗΣ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Στην αρχή μίλησε για “πιστόλι στο τραπέζι”
Έπειτα μίλησε για τεράστια επιτυχία, για σωτηρία της χώρας.
Στην συνέχεια μίλησε για “λάθος της συντηρητικής Ευρώπης”
Έπειτα η “επιτυχία” έγινε πειραματόζωο!
Και τώρα η καταστροφή που προξένησε ήταν προϊόν βιασύνης αφού είχε μόνο 10 λεπτά να αποφασίσει για το μνημόνιο… στο Eurogroup που έγινε μόνον στην φαντασία του!
Τα 10 λεπτά που δεν υπήρξαν
Αυτά που είπε και αυτά που απέκρυψε οι Γιώργος Παπανδρέου σε πρόσφατη ομιλία του
ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Απέλπιδα προσπάθεια να διασώσει ό,τι είναι δυνατό να διασωθεί από την υστεροφημία του κάνει ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου διηγούμενος ανά τον κόσμο τις «προσπάθειές» του να σώσει την Ελλάδα, αλλά στην προσπάθειά του αυτή κατασκευάζει γεγονότα, παραθέτει δήθεν δραματικούς διαλόγους για να πείσει τον ελληνικό λαό ότι έλαβε κρίσιμες αποφάσεις με το πιστόλι στο κρόταφο, δυστυχώς όμως για τον ίδιο τα γεγονότα τον διαψεύδουν.
Την περασμένη εβδομάδα, ο κ. Παπανδρέου, μιλώντας στο Εδιμβούργο –όπου αποδοκιμάστηκε έντονα–, περιέγραψε μια συνάντηση Ευρωπαίων ηγετών τον Απρίλιο του 2010 με θέμα την Ελλάδα, ισχυριζόμενος ότι οι ξένοι ηγέτες τού έδωσαν μόνο δέκα λεπτά για να αποφασίσει. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, όπως φαίνεται από τα επίσημα κείμενα της ΕΕ. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου περιγράφει το εξής σκηνικό:
«Απρίλιος 2010, μια Κυριακή βράδυ, βρίσκομαι σε συνεδρίαση με τους Ευρωπαίους ομολόγους μου. Είχα μόλις εκλεγεί πρωθυπουργός της Ελλάδας [Σ.Σ.: Είχε εκλεγεί έξι μήνες πριν]. Είχα όμως το θλιβερό προνόμιο να ανακαλύψω πως το έλλειμμα της χώρας μου δεν ήταν 6% του ΑΕΠ, όπως επίσημα είχε δηλωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, αλλά πολύ μεγαλύτερο, έφτασε το 15,6%», αναφέρει ο πρώην πρωθυπουργός και προσθέτει:
«Χρόνος δεν μας δόθηκε. Φανταστείτε τους εαυτούς σας στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες. Εξαιρετικά δύσκολες οι διαπραγματεύσεις, η πρόοδος είναι εξαιρετικά αργή, η ένταση στα ύψη. Είναι πλέον δύο παρά δέκα τα ξημερώματα. Ένας πρωθυπουργός φωνάζει:
»– Γρήγορα, έχουμε μόνο δέκα λεπτά.
»– Τον ερωτώ:
»– Γιατί; Έχουμε σοβαρές αποφάσεις να λάβουμε, χρειαζόμαστε χρόνο.
»Ένας άλλος πρωθυπουργός παρεμβαίνει και λέει:
»– Χρειαζόμαστε μία συμφωνία τώρα. Σε δέκα λεπτά ανοίγουν οι αγορές στην Ιαπωνία και θα έχουμε πανωλεθρία στην παγκόσμια οικονομία.
» Σε αυτά τα δέκα λεπτά λοιπόν, γρήγορα, ήρθαμε σε συμφωνία».
Η Σύνοδος που… δεν έγινε ποτέ
Ο κ. Παπανδρέου δεν λέει την αλήθεια. Τον Απρίλιο του 2010 δεν έγινε καμία Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ. Η προηγούμενη Σύνοδος Κορυφής είχε γίνει το διήμερο 25-26 Μαρτίου 2010, όπου εκδόθηκε και ξεχωριστή δήλωση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων για την Ελλάδα και η επόμενη Σύνοδος έγινε τον Ιούνιο. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα προσέφυγε στο μηχανισμό με το διάγγελμα του Καστελόριζου στις 23 Απριλίου του 2010. Στο ακριτικό νησί ο πρώην πρωθυπουργός είπε, μεταξύ άλλων, ότι «είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ». Επομένως το κρίσιμο δεκάλεπτο που επικαλείται ο κ. Παπανδρέου δεν υπήρξε ποτέ. Αντίθετα, είχε μήνες στη διάθεσή του, από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 μέχρι την προσφυγή στο μηχανισμό, για να σχεδιάσει το μέλλον της χώρας, πράγμα που ουδέποτε έπραξε. Φυσικά, από το Μάρτιο του 2010 ήταν όλα έτοιμα για την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό.
Ακόμη κι αν παραδεχτεί κανείς ότι πράγματι σε κάποια συνάντηση τέθηκε στον πρώην πρωθυπουργό τέτοιο δίλημμα, η ενδεδειγμένη απάντηση του ηγέτη μιας χώρας δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι προστατευτική για το Χρηματιστήριο του Τόκιο και καταστροφική για τη χώρα του. Η εικόνα που προσπαθεί ο κ. Παπανδρέου να μεταφέρει ήταν ότι όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε τα συμφέροντα της χώρας του, αντίθετα υπέκυψε στις άγριες διαθέσεις εταίρων και χρηματιστηρίων. Αν οι Ευρωπαίοι εταίροι καίγονταν τόσο πολύ για το Χρηματιστήριο του Τόκιο και τα άλλα χρηματιστήρια, που ούτως ή άλλως ανεβοκατεβαίνουν όλο το χρόνο, θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτή την αγωνία τους για το καλό της Ελλάδας και να πιέσει για καλύτερες λύσεις, πράγμα που δεν έπραξε.
Η περιγραφή όμως που έκανε ο κ. Παπανδρέου είναι αποκαλυπτική και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί διαβάζοντας κανείς αυτά που λέει ο πρώην πρωθυπουργός και καταφεύγοντας στα επίσημα κείμενα της ίδιας της ΕΕ και τα οποία έχει υπογράψει και ο ίδιος αντιλαμβάνεται πολύ εύκολα ότι η προετοιμασία είχε προχωρήσει πολύ και απέμεινε η επίσημη ανακοίνωση της ένταξης της Ελλάδας στο μηχανισμό, τη δανειακή σύμβαση που ακολούθησε και τα εφιαλτικά Μνημόνια.
Τα «φιλόδοξα μέτρα»
Όπως προκύπτει από το επίσημο κείμενο που υπέγραψαν οι ηγέτες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης στις 25 Μαρτίου του 2010, δηλαδή ένα μήνα πριν από τον υποτιθέμενο διάλογο που αφηγείται ο κ. Παπανδρέου, όλα ήταν έτοιμα, και μάλιστα οι ξένοι ηγέτες είχαν αποφασίσει τα δάνεια που θα χορηγούσαν στην Ελλάδα, ακόμη και για το επιτόκιο. Επικροτούν δε τα πρώτα μέτρα που είχε ανακοινώσει ο κ. Παπανδρέου στις 3 Μαρτίου του ίδιου έτους. Στην επίσημη δήλωση λοιπόν, που λέει όλη την αλήθεια, αναφέρεται ότι: «Υποστηρίζουμε πλήρως τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και επικροτούμε τα συμπληρωματικά μέτρα που αναγγέλθηκαν στις 3 Μαρτίου και τα οποία επαρκούν για τη διασφάλιση των δημοσιονομικών στόχων του 2010. Αναγνωρίζουμε ότι οι ελληνικές Αρχές έλαβαν φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα, τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών».
Αμέσως μετά στη δήλωση των ηγετών της Ευρωζώνης σημειώνεται: «Τα μέτρα εξυγίανσης που έλαβε η Ελλάδα αποτελούν σημαντική συμβολή προς την ενίσχυση της δημοσιονομικής διατηρησιμότητας και της εμπιστοσύνης της αγοράς. Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζήτησε χρηματοδοτική υποστήριξη. Ως εκ τούτου, δεν ελήφθη σήμερα απόφαση για την ενεργοποίηση του μηχανισμού που αναφέρεται κατωτέρω. Στο πλαίσιο αυτό, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ επιβεβαιώνουν εκ νέου την ετοιμότητά τους να αναλάβουν αποφασιστική και συντονισμένη δράση, εφόσον χρειαστεί, για να διασφαλίσουν τη δημοσιονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης στο σύνολό της, όπως αποφασίστηκε την 11η Φεβρουαρίου. Τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης είναι έτοιμα να συνεισφέρουν, σε συντονισμένο διμερή δανεισμό, στο πλαίσιο δέσμης η οποία θα περιλαμβάνει ουσιαστική χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πλειοψηφική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Ο μηχανισμός αυτός, ο οποίος συμπληρώνει τη χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρέπει να θεωρείται ως έσχατο μέτρο, το οποίο θα σημαίνει ιδίως ότι δεν είναι επαρκής η χρηματοδότηση της αγοράς. Οποιαδήποτε εκταμίευση σχετική με το διμερή δανεισμό θα αποφασίζεται με ομοφωνία από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης βάσει αυστηρών προϋποθέσεων καθώς και αξιολόγησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας».
Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου δεν διαπραγματεύτηκε το παραμικρό, παρά τον άφθονο χρόνο που είχε στη διάθεσή του, προκύπτει αβίαστα από το κείμενο αυτό. Οι λεπτομέρειες που σημειώνονται για το δανεισμό της χώρας καθιστούν προφανές το ότι είχε προαποφασιστεί εβδομάδες πριν. Τονίζεται στην ίδια δήλωση της ΕΕ: «Αναμένουμε από τα κράτη-μέλη του ευρώ να συμμετάσχουν με βάση την κλείδα κατανομής της ΕΚΤ που τους αντιστοιχεί. Στόχος του μηχανισμού αυτού δεν θα είναι η παροχή χρηματοδότησης με βάση ένα μέσο όρο των επιτοκίων της Ευρωζώνης, αλλά να θέτει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές το συντομότερο δυνατό, μέσω της κατάλληλης τιμολόγησης κινδύνων. Τα επιτόκια θα διαμορφώνονται με μη χαριστικούς όρους, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν στοιχεία επιδότησης. Οι αποφάσεις που θα λαμβάνονται δυνάμει του μηχανισμού αυτού θα συνάδουν πλήρως με τη Συνθήκη και τις εθνικές νομοθεσίες».
Συνιστά πρόκληση πρώτου μεγέθους η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να αποσείσει τις δικές του ευθύνες για την καταστροφική πορεία του τόπου, μόνο και μόνο για προσωπικούς λόγους. Αποφάσεις που ελήφθησαν με άνεση χρόνου, συνειδητά, χωρίς ίχνος αντίστασης, χωρίς εθνική πολιτική, χωρίς σχέδιο και χωρίς ίσως να υπάρχει συναίσθηση των συνεπειών που προκαλούν δεν μπορούν να παρουσιάζονται σήμερα με εντελώς διαφορετική οπτική, ουσιαστικά κατασκευασμένες. Η ανεξάντλητη προσπάθεια του πρώην πρωθυπουργού να πείσει τον ελληνικό λαό αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι δεν είναι υπεύθυνος για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη χώρα γίνεται πλέον γραφική. Ίσως έτσι να ήταν πάντα. Οι ευθύνες του κ. Παπανδρέου έχουν παραδοθεί στην Ιστορία και η Ιστορία δεν θα γραφτεί με τέτοιου είδους αφηγήματα, και μάλιστα καλοπληρωμένα. Τα κοινωνικά ερείπια που άφησε πίσω του παραδίδοντας επίσης συνειδητά την εξουσία θα τον συνοδεύουν για πάντα…
