Στο πρώτο διεθνές συνέδριο που διοργάνωσε η Πολιτιστική Εκπαιδευτική Εταιρεία Μειονότητας Θράκης (ΠΕΚΕΜ) με προσκεκλημένους καθηγητές από Ελλάδα, Αγγλία, Τουρκία και Βουλγαρία, βρέθηκε η γνωστή κυρία Δραγώνα, η οποία ενώ αρχικά αποδέχθηκε την αποτυχία του προγράμματος εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων παρά την επιλογή των μουσουλμάνων στην δημόσια και όχι την μειονοτική εκπαίδευση, επιρρίπτοντας την ευθύνη στο υπάρχον νομικό πλαίσιο και αποδεχόμενη ταυτόχρονα πως η εκπαίδευση πρέπει να προσφέρει στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας, ξαφνικά έθεσε θέμα εκπαίδευσης στην Τουρκική,παραγνωρίζοντας πως το 75% περίπου των μουσουλμάνων της Θράκης έχουν ως μητρική γλώσσα τηνΠομακική!
Στην εισήγησή της στο -κατά της Ελληνικής εκπαίδευσης- συνέδριο της Πολιτιστικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας Μειονότητας Θράκης (δηλαδή εκπαιδεύουν στον πολιτισμό -ποιόν πολιτισμό άραγε;- την μειονότητα της Θράκης), η κυρία Δραγώνα σημείωσε πως στην Θράκη το μειονοτικό σχολείο έχει και είχε πάντα φτωχά αποτελέσματα, αντλώντας αυτή της τη διαπίστωση από την εμπειρία που αποκόμισε στο «Πρόγραμμα εκπαίδευσης των παιδιών της μειονότητας στη Θράκη».
Ανέφερε επίσης πως το σημερινό μειονοτικό σχολείο έχει δομικές αδυναμίες διότι, όπως είπε, δεν αντιμετωπίζει τη δυνατότητα δίγλωσσης εκπαίδευσης μέσα από σύγχρονους προβληματισμούς για το θέμα και είναι δέσμιο αγκυλώσεων που προκύπτουν, μεταξύ άλλων, από το νομικό του καθεστώς: Δύο παράλληλα προγράμματα τα οποία δεν έχουν σχεδιαστεί από κοινού, που δεν επικοινωνούν ουσιαστικά, ένταξη των μαθημάτων στο ένα ή το άλλο πρόγραμμα, ακολουθώντας κριτήρια, τα οποία δεν απαντούν σε καμία εκπαιδευτική λογική, εκπαιδευτικοί που δεν συνεργάζονται και οι μισοί μιλούν και τις δύο γλώσσες του σχολείου, ενώ οι άλλοι μισοί μόνο τη μία (στο συγκεκριμένο σημείο η κυρία Δραγώνα αντιπαραθέτει το Ελληνικό πρόγραμμα εκπαίδευσης με το τουρκικό, το οποίο όπως η ίδια δηλώνει, λειτουργεί αντίθετα από το πρόγραμμα, δηλαδή έχει διαφορετικές στοχεύσεις ή μεθοδολογίες που δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά των Ελλήνων μουσουλμάνων.). Πρόκειται δηλαδή για δύο παράλληλες μονογλωσσίες.
Μιλώντας στη συνέχεια η κ. Δραγώνα για το δημόσιο σχολείο, έκανε γνωστό πως υπάρχει μία σαφής στροφή των παιδιών της μειονότητας στο δημόσιο σχολείο. Όμως τόνισε, «για να πάψει το δημόσιο σχολείο να είναι τυφλό στην πολιτισμική διαφορά των μαθητών του θα πρέπει να πάρει υπόψη του τη διαφορετική γλώσσα και θρησκεία τους. Το 2006 όταν η υπουργός Παιδείας ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου, νομοθετήθηκε η πολιτική δοκιμή, προαιρετικής διδασκαλίας της τουρκικής σε έναν αριθμό γυμνασίων. Το μέτρο δεν περπάτησε, η μειονότητα δε το αγκάλιασε. Σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη το δημόσιο σχολείο στη Θράκη που σέβεται τα δικαιώματα των παιδιών της μειονοτικής ομάδας έχει χρέος να προσφέρει τόσο τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας όσο και της θρησκείας. Αυτό που εγώ θα περίμενα να είναι αίτημα της μειονότητας θα ήταν η διδασκαλία της τουρκικής να μην περιορίζεται στο γυμνάσιο, όπως προέβλεπε ο Νόμος Γιαννάκου, αλλά να προσφέρεται και στο δημοτικό για τα παιδιά που επιλέγουν το δημόσιο σχολείο”.
Όλως συμπτωματικώς, και προωθώντας το «μοντέλο» εκπαίδευσης της κυρίας Δραγώνα, ο πρόεδρος της ΠΕΚΕΜ Τζεμίλ Καπζά έκανε γνωστή την επιμονή της Εταιρείας να ιδρύσει ιδιωτικά σχολεία σε Ροδόπη καιΞάνθη. Συγκεκριμένα όπως είπε:
«Έχουμε καταθέσει δύο αιτήσεις για ίδρυση ιδιωτικού δίγλωσσου νηπιαγωγείου στη Ξάνθη και ιδιωτικού γυμνασίου στην Ροδόπη από τον Δεκέμβριο του 2011 αλλά δεν έχουμε λάβει απάντηση. Μας είχαν πει από το υπουργείο Παιδείας ότι έχει μεταφερθεί το αίτημα στο νομικό συμβούλιο του κράτους και αναμένουμε την απάντηση. Είναι ένα πάγιο αίτημα της μειονότητας η ίδρυση δίγλωσσων νηπιαγωγείων τουλάχιστον εκεί όπου υπάρχουν μειονοτικά δημοτικά σχολεία».
Κι επειδή οι διοργανωτές του “συνεδρίου” δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα, αλλά έπρεπε να περάσουν και το μήνυμά τους (προφανώς σύμφωνα με τις επιθυμίες του “χορηγού” τους), το συνέδριο της ΠΕΚΕΜ λειτούργησε επισήμως και ως πεδίο προπαγάνδας, αφού πρώτος στο βήμα σύμφωνα με το πρωτόκολλο, που επικαλέστηκε η Περβίν Χαϊρουλά γενική διευθύντρια, της Π.ΕΚ.Ε.Μ. κλήθηκε ο ψευτομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερίφ.
Δίχως να θέλουμε να προσθέσουμε οτιδήποτε, πέραν από την απορία μας για το από που βρίσκει η Πολιτιστική Εκπαιδευτική Εταιρεία Μειονότητας Θράκης (ΠΕΚΕΜ) κονδύλια τόσο πολυδάπανων συνεδρίων (ρητορική η απορία, αφού είναι γνωστή η χρηματοδότηση της Άγκυρας σε οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει θέματα ελληνικότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης), αφήνουμε στον αναγνώστη να σκεφθεί που οδηγείται η Ελληνική Θράκη σήμερα, ποιοι μεθοδεύουν τον αφελληνισμό των Πομάκων και ποιοι μέσω της ηχηρότατης απουσίας τους γίνονται αρωγοί της εξόφθαλμης συνεχιζόμενης επιχείρησης εκτουρκισμού της ακριτικής αυτής γωνιάς της Ελλάδας. Κατά τα άλλα, ενώ αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως «διασώστες» μας, έχουν αποχωρήσει από την Ελληνική Θράκη, την οποία αντιμετωπίζουν ως ψηφοθηρικό στοιχείο, παραδίδοντάς την στις ορέξεις των εγχώριων και εισαγόμενων πάσης φύσεως λαμογιών και πρακτόρων.
Στην εισήγησή της στο -κατά της Ελληνικής εκπαίδευσης- συνέδριο της Πολιτιστικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας Μειονότητας Θράκης (δηλαδή εκπαιδεύουν στον πολιτισμό -ποιόν πολιτισμό άραγε;- την μειονότητα της Θράκης), η κυρία Δραγώνα σημείωσε πως στην Θράκη το μειονοτικό σχολείο έχει και είχε πάντα φτωχά αποτελέσματα, αντλώντας αυτή της τη διαπίστωση από την εμπειρία που αποκόμισε στο «Πρόγραμμα εκπαίδευσης των παιδιών της μειονότητας στη Θράκη».
Ανέφερε επίσης πως το σημερινό μειονοτικό σχολείο έχει δομικές αδυναμίες διότι, όπως είπε, δεν αντιμετωπίζει τη δυνατότητα δίγλωσσης εκπαίδευσης μέσα από σύγχρονους προβληματισμούς για το θέμα και είναι δέσμιο αγκυλώσεων που προκύπτουν, μεταξύ άλλων, από το νομικό του καθεστώς: Δύο παράλληλα προγράμματα τα οποία δεν έχουν σχεδιαστεί από κοινού, που δεν επικοινωνούν ουσιαστικά, ένταξη των μαθημάτων στο ένα ή το άλλο πρόγραμμα, ακολουθώντας κριτήρια, τα οποία δεν απαντούν σε καμία εκπαιδευτική λογική, εκπαιδευτικοί που δεν συνεργάζονται και οι μισοί μιλούν και τις δύο γλώσσες του σχολείου, ενώ οι άλλοι μισοί μόνο τη μία (στο συγκεκριμένο σημείο η κυρία Δραγώνα αντιπαραθέτει το Ελληνικό πρόγραμμα εκπαίδευσης με το τουρκικό, το οποίο όπως η ίδια δηλώνει, λειτουργεί αντίθετα από το πρόγραμμα, δηλαδή έχει διαφορετικές στοχεύσεις ή μεθοδολογίες που δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά των Ελλήνων μουσουλμάνων.). Πρόκειται δηλαδή για δύο παράλληλες μονογλωσσίες.
Μιλώντας στη συνέχεια η κ. Δραγώνα για το δημόσιο σχολείο, έκανε γνωστό πως υπάρχει μία σαφής στροφή των παιδιών της μειονότητας στο δημόσιο σχολείο. Όμως τόνισε, «για να πάψει το δημόσιο σχολείο να είναι τυφλό στην πολιτισμική διαφορά των μαθητών του θα πρέπει να πάρει υπόψη του τη διαφορετική γλώσσα και θρησκεία τους. Το 2006 όταν η υπουργός Παιδείας ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου, νομοθετήθηκε η πολιτική δοκιμή, προαιρετικής διδασκαλίας της τουρκικής σε έναν αριθμό γυμνασίων. Το μέτρο δεν περπάτησε, η μειονότητα δε το αγκάλιασε. Σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη το δημόσιο σχολείο στη Θράκη που σέβεται τα δικαιώματα των παιδιών της μειονοτικής ομάδας έχει χρέος να προσφέρει τόσο τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας όσο και της θρησκείας. Αυτό που εγώ θα περίμενα να είναι αίτημα της μειονότητας θα ήταν η διδασκαλία της τουρκικής να μην περιορίζεται στο γυμνάσιο, όπως προέβλεπε ο Νόμος Γιαννάκου, αλλά να προσφέρεται και στο δημοτικό για τα παιδιά που επιλέγουν το δημόσιο σχολείο”.
Όλως συμπτωματικώς, και προωθώντας το «μοντέλο» εκπαίδευσης της κυρίας Δραγώνα, ο πρόεδρος της ΠΕΚΕΜ Τζεμίλ Καπζά έκανε γνωστή την επιμονή της Εταιρείας να ιδρύσει ιδιωτικά σχολεία σε Ροδόπη καιΞάνθη. Συγκεκριμένα όπως είπε:
«Έχουμε καταθέσει δύο αιτήσεις για ίδρυση ιδιωτικού δίγλωσσου νηπιαγωγείου στη Ξάνθη και ιδιωτικού γυμνασίου στην Ροδόπη από τον Δεκέμβριο του 2011 αλλά δεν έχουμε λάβει απάντηση. Μας είχαν πει από το υπουργείο Παιδείας ότι έχει μεταφερθεί το αίτημα στο νομικό συμβούλιο του κράτους και αναμένουμε την απάντηση. Είναι ένα πάγιο αίτημα της μειονότητας η ίδρυση δίγλωσσων νηπιαγωγείων τουλάχιστον εκεί όπου υπάρχουν μειονοτικά δημοτικά σχολεία».
Κι επειδή οι διοργανωτές του “συνεδρίου” δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα, αλλά έπρεπε να περάσουν και το μήνυμά τους (προφανώς σύμφωνα με τις επιθυμίες του “χορηγού” τους), το συνέδριο της ΠΕΚΕΜ λειτούργησε επισήμως και ως πεδίο προπαγάνδας, αφού πρώτος στο βήμα σύμφωνα με το πρωτόκολλο, που επικαλέστηκε η Περβίν Χαϊρουλά γενική διευθύντρια, της Π.ΕΚ.Ε.Μ. κλήθηκε ο ψευτομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερίφ.
Δίχως να θέλουμε να προσθέσουμε οτιδήποτε, πέραν από την απορία μας για το από που βρίσκει η Πολιτιστική Εκπαιδευτική Εταιρεία Μειονότητας Θράκης (ΠΕΚΕΜ) κονδύλια τόσο πολυδάπανων συνεδρίων (ρητορική η απορία, αφού είναι γνωστή η χρηματοδότηση της Άγκυρας σε οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει θέματα ελληνικότητας των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης), αφήνουμε στον αναγνώστη να σκεφθεί που οδηγείται η Ελληνική Θράκη σήμερα, ποιοι μεθοδεύουν τον αφελληνισμό των Πομάκων και ποιοι μέσω της ηχηρότατης απουσίας τους γίνονται αρωγοί της εξόφθαλμης συνεχιζόμενης επιχείρησης εκτουρκισμού της ακριτικής αυτής γωνιάς της Ελλάδας. Κατά τα άλλα, ενώ αυτοί αυτοπροσδιορίζονται ως «διασώστες» μας, έχουν αποχωρήσει από την Ελληνική Θράκη, την οποία αντιμετωπίζουν ως ψηφοθηρικό στοιχείο, παραδίδοντάς την στις ορέξεις των εγχώριων και εισαγόμενων πάσης φύσεως λαμογιών και πρακτόρων.
Ανεξάρτητος Έλληνας πολίτης
