Ζούμε περίεργες και οριακές πολιτικές στιγμές!
Η κυβέρνηση μοιάζει με βουβή ορχήστρα! Ο μαέστρος (Πρωθυπουργός) κουνά απελπισμένα την μπαγκέτα του αλλά δεν ακούμε καμιά μουσική. Μονάχα η παραφωνία των συγκυβερνούντων κομμάτων μας τρυπάει τα αυτιά. Ο Λαός μουδιασμένος, θυμωμένος και απογοητευμένος περιμένει με αγωνία να ακούσει κάτι, ένα συγκροτημένο σχέδιο, μια ελπιδοφόρα προοπτική, ένα μελωδικό ρέκβιεμ για τα βάσανά του. Αντί για αυτό, ακούγεται ένα κακόηχο και άναρχο πρελούδιο νέων και ανέλπιδων οικονομικών θυσιών χωρίς τέλος. Εκείνο που αναδύεται ως οδυνηρή βεβαιότητα, είναι δυστυχώς η επίμονη, βασανιστική συνέχεια μιας ατελέσφορης και φάλτσας σουίτας. Παρόλο που νομίσαμε ότι αλλάξαμε την ορχήστρα και τα όργανα, ακούμε πάντα την ίδια ανατριχιαστική «μουσική». Ένας μαέστρος δεν μπορεί μόνος του να φέρει την Άνοιξη!
Αν παρατηρήσουμε καλύτερα τη σκηνή, θα δούμε πως οι αλλαγές που επιφέραμε στην ορχήστρα με τις διπλές εκλογές του καλοκαιριού ήταν πραγματικά ανεπαίσθητες! Οι ίδιοι μουσικοί, με τα ίδια ξεκούρδιστα και ξεχαρβαλωμένα όργανα, προσπαθούν να παίξουν καινούριες σονάτες. Και φυσικά, δεν τα καταφέρνουν! Μονάχα οι θέσεις τους αλλάξανε πάνω στην σκηνή. Το πρώτο βιολί ανασύρθηκε βιαστικά από τα παρασκήνια του «εκσυγχρονισμού». Η βαριά σοσιαλιστική «τούμπα» βαράει μονάχη της στο «γάμο του καραγκιόζη». Οι βιόλες του κυρ-Φώτη παίζουν τον δικό τους παράταιρο σκοπό, ενώ οι περισσότερες από αυτές, στριγκλίζουν στις παράφωνες νότες των παλιών πασοκικών ρυθμών. Τα δεξιά βιολιά «κουρδίζονται» συνεχώς σε εκνευριστικούς παλαιοκομματικούς σκοπούς. Ο πιανίστας – γραμματέας αρνείται να απλώσει τα χέρια του στα πλήκτρα και μένει ακίνητος, ανακατεύοντας διστακτικά τις κιτρινισμένες παρτιτούρες του παρελθόντος. Τα φιλελεύθερα πνευστά παρακολουθούν ανήμπορα να «βγάλουν» έστω και μία νότα της προκοπής. Όλοι μαζί, μοιραίοι, άβουλοι, ατάλαντοι και «ψευδώς σπουδαίοι», παρακολουθούν αδιάφορα τις επιτακτικές αλλά ατελέσφορες εντολές του μαέστρου που (θα πρέπει να) τραβάει απελπισμένος τα μαλλιά του. Και όλα αυτά, την ώρα που έξω από τη σάλα, ακούγονται οι σάλπιγγες και τα κόρνα των Χρυσών Αυγών, η τσιγγάνικη κομπανία του Αλέξη και ο βαρύς, πένθιμος ήχος του τευτονικού κέρατος.
Απελπισία!
Ο επιμερισμός των ευθυνών αυτήν την στιγμή μοιάζει ανώφελη άσκηση επί χάρτου. Όλοι φέρουν ευθύνη. Η απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, η συστηματική ρήξη με τις δεκάδες αγκυλώσεις του δημόσιου βίου, των κρατικών δομών, των συντεχνιών και των οικονομικών συμφερόντων απαιτούν μια πραγματική ρήξη με το παλιό. Μια πραγματική πολιτική επανάσταση.
Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος από την οικονομική αποτυχία. Αν απουσιάσει το όραμα, οι πολίτες που ακόμη γυρνούν την πλάτη στον λαϊκισμό, στον ολοκληρωτισμό, στις εύκολες λύσεις «νεοελληνικού τύπου», θα ελαττώνονται γεωμετρικά.
Έτσι, τα νέα μέτρα, που λέγονται και «τελευταία», θα είναι σίγουρα τα έσχατα ότ,ι κι αν συμβεί.
Αν αποτύχει η τριμερής διακυβέρνηση, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία δεν θα υπάρχει. Τουλάχιστον όχι όπως την ξέραμε. Εγκαινιάσθηκε μετά την Κυπριακή τραγωδία το 1974 και παρά την ομαλή εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, την εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας και την είσοδο στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, έπεσε στην ξέρα που η ίδια δημιούργησε.
Ανατροπή
Η εκ βάθρων ανασύσταση και ανασυγκρότηση της αστικής παράταξης σε ένα νέο πολιτικό φορέα δεν είναι μόνο ιστορικά επιβεβλημένη, αλλά και εθνικά αναγκαία. Διαφορετικά, δεν θα είναι παράξενο σε λίγο καιρό να μιλάμε ακόμη και για σενάρια εκτροπής του Πολιτεύματος.
Οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες υπάρχουν: μέχρι και λαϊκή στήριξη θα βρουν οι αυτόκλητοι σωτήρες…
Τούτη την ώρα, οριακή και κρίσιμη για την χώρα, η μόνη ελπίδα για τους πολίτες συμπυκνώνεται σε μία λέξη: ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Ο μαέστρος, θα πρέπει να στραφεί στη σάλα. Στους πολίτες. Στον Λαό. Θα πρέπει να ανατρέψουμε την ορχήστρα, να αλλάξουμε τα κόμματα εκ βάθρων, να αναδείξουμε καινούριους μουσικούς, με φρέσκα και καλοκουρδισμένα όργανα. Τα παλιά, σαρακοφαγωμένα όργανα της μεταπολίτευσης, να τα περάσουμε «καπέλο» στους άτολμους και ατάλαντους μουσικούς που τόσες δεκαετίες μας τυραννούν με τα φάλτσα και τις κακοφωνίες τους. Αυτούς που έστω και την τελευταία κρίσιμη ώρα αρνούνται να συνεργαστούν και αδυνατούν να παίξουν τον λυτρωτικό σκοπό των μεταρρυθμίσεων και των βαθιών τομών που έχει ανάγκη ο τόπος.
Μέσα στο ακροατήριο, μέσα στον Λαό, μέσα στο βουβό, ταλαιπωρημένο πλήθος των πατριωτών Ελλήνων, μέσα σε όλα τα αστικά κόμματα από την πατριωτική δεξιά, μέχρι την σοβαρή αριστερά, υπάρχουν καλύτεροι, αξιότεροι και τολμηρότεροι μουσικοί. Μουσικοί που μπορούν να παίξουν το λυτρωτικό εμβατήριο των τομών και των ρήξεων που έχει ανάγκη η χώρα για να ξεκινήσει και πάλι. Ας ανατρέψουμε το παλιό! Ας αλλάξουμε εκ βάθρων τα κόμματα. Ας στείλουμε στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας όλον αυτό τον εσμό των ρεταλιών της φαύλης μεταπολίτευσης.
Ήρθε η ώρα για καινούριους πολιτικούς σχηματισμούς. Μια νέα πατριωτική και λαϊκή κεντροδεξιά, ευρωπαϊκή και κυρίως συγκροτημένη. Ένα ισχυρό κόμμα αρχών, πυρήνας ευρύτερων λαϊκών και κοινωνικών συσπειρώσεων. Να ακούσουμε επιτέλους τη μουσική που μας αξίζει, να δούμε το φως, το ανέσπερο ελληνικό φως στην άκρη του τούνελ. Να αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά. Να σηκώσουμε τα κεφάλια. Να ανοίξουμε τα αυτιά, τα μάτια, τις καρδιές μας. Να σφίξουμε ξανά τις αξίνες, τα σφυριά, τα μολύβια, τα ποντίκια των υπολογιστών μας αποφασιστικά και ελπιδοφόρα. Να δώσουμε μια με τα πόδια μας στον πάτο και να αρχίσουμε το μακρύ και δύσκολο ταξίδι της ανόδου από το σκοτεινό πηγάδι της ύφεσης, της ανυποληψίας και της ανέχειας που μας έχουν παραχώσει δικοί μας και ξένοι. Να ανασάνουμε ρε αδερφέ και πάλι.
